Έχοντας ρίξει την Ελλάδα σε κώμα, έκαναν μόνιμη την κατάσταση κάνοντας λόγο για «σταθερότητα» σημειώνει στο άρθρο του ο πρώην υπουργός Οικονομικών
Η Ελλάδα δεν διασώθηκε, παραμένει σε μία φυλακή χρέους της ΕΕ, με συνεχείς φορολογικές επιβαρύνσεις και περικοπές συντάξεων, σημειώνει ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης σε άρθρο του στον Guardian.
Όπως αναφέρει, τις προηγούμενες μέρες, τα μέσα ενημέρωσης παγκοσμίως διακήρυξαν την επιτυχή ολοκλήρωση του ελληνικού προγράμματος χρηματοοικονομικής διάσωσης που ενέκρινε το 2010 η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Τα πρωτοσέλιδα γιόρτασαν το τέλος της διάσωσης της Ελλάδας, ακόμη και τη λήξη της λιτότητας.
Έγινε λόγος, συνεχίζει ο κ. Βαρουφάκης για το τέλος της οκταετούς κρίσης και για πρότυπο ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, μία περίπτωση «σκληρής αγάπης» που απέδωσε καρπούς.
Μια πιο προσεκτική ανάγνωση των γεγονότων δείχνει μια διαφορετική πραγματικότητα.
Την ίδια εβδομάδα που η καταστροφική Ελλάδα εισήλθε σε άλλα 42 χρόνια σκληρής λιτότητας και βαθύτερης επιβάρυνσης του χρέους (2018-2060), πώς μπορεί να παρουσιαστεί ως τέλος το τέλος της λιτότητας και η επανακτημένη οικονομική ανεξαρτησία της Ελλάδας;
«Μετά τη συντριβή του τραπεζικού τομέα του 2008, σχεδόν κάθε κυβέρνηση προχώρησε σε οικονομική διάσωση των τραπεζών.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ, οι κυβερνήσεις έδωσαν το πράσινο φως στην Τράπεζα της Αγγλίας και την Ομοσπονδιακή Τράπεζα, αντίστοιχα, για να εκτυπώσουν βουνά δημόσιου χρήματος προκειμένου να σώσουν τις τράπεζες από το ναυάγιο.
Επιπλέον, οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και των ΗΠΑ δανείστηκαν μεγάλα ποσά για να βοηθήσουν περαιτέρω τις τράπεζες που βρίσκονταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, ενώ οι κεντρικές τράπεζές τους χρηματοδότησαν μεγάλο μέρος αυτών των χρεών», επισημαίνει ο πρώην υπουργός Οικονομικών.
Στην ευρωπαϊκή ήπειρο ξεδιπλώνεται ένα πολύ χειρότερο δράμα λόγω της περίεργης απόφασης της ΕΕ, το 1998, για τη δημιουργία νομισματικής ένωσης με μία Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που δεν έχει ένα κράτος να τη στηρίζει πολιτικά και 19 κυβερνήσεις που είναι υπεύθυνες για τη διάσωση των τραπεζών τους σε περιόδους οικονομικού αναβρασμού, αλλά χωρίς μια κεντρική τράπεζα για να τις βοηθήσει.
Γιατί αυτή η ανώμαλη ρύθμιση; Επειδή η γερμανική προϋπόθεση για την ανταλλαγή του γερμανικού μάρκου με το ευρώ ήταν μία πλήρης απαγόρευση οποιασδήποτε χρηματοδότησης από την κεντρική τράπεζα προς τράπεζες ή κυβερνήσεις - ιταλικές ή ελληνικές για παράδειγμα.
Οπότε, συνεχίζει, όταν το 2009 οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες αποδείχθηκαν ακόμη πιο χρεοκοπημένες από αυτές της Wall Street ή του City, δεν υπήρχε κεντρική τράπεζα με νόμιμη εξουσία ή υποστήριξη από την πολιτική βούληση για να τις σώσει.
Έτσι, το 2009, ακόμη και η καγκελάριος της Γερμανίας Merkel πανικοβλήθηκε όταν της είπαν ότι η κυβέρνησή της έπρεπε να ρίξει, σε μία νύχτα, 406 δισ. ευρώ από χρήματα φορολογουμένων στις γερμανικές τράπεζες.
Δυστυχώς, δεν ήταν αρκετό. Λίγους μήνες αργότερα, οι σύμβουλοι της Merkel την ενημέρωσαν ότι, όπως οι γερμανικές τράπεζες, το υπερχρεωμένο ελληνικό κράτος δεν μπορούσε να αναχρηματοδοτήσει το χρέος του.
Αν είχε κηρύξει την πτώχευσή του, η Ιταλία, η Ιρλανδία, η Ισπανία και η Πορτογαλία θα ακολουθούσαν το παράδειγμα, με αποτέλεσμα το Βερολίνο και το Παρίσι να αντιμετωπίσουν μια νέα οικονομική διάσωση των τραπεζών τους ύψους πάνω από 1 εκατ. ευρώ.
Σε εκείνο το σημείο, αποφασίστηκε ότι δεν θα επιτρεπόταν στην ελληνική κυβέρνηση να πει την αλήθεια, δηλαδή να ομολογήσει την πτώχευσή της.
Για να διατηρήσει το ψέμα, η χρεοκοπημένη Αθήνα έλαβε, υπό το προπέτασμα καπνού της "αλληλεγγύης προς τους Έλληνες", το μεγαλύτερο δάνειο στην ανθρώπινη ιστορία, το οποίο ήταν για να μεταβιβαστεί αμέσως στις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες.
Για να ηρεμήσουν οι θυμωμένοι Γερμανοί βουλευτές, αυτό το γιγαντιαίο δάνειο δόθηκε υπό την προϋπόθεση της βίαιης λιτότητας των ελληνικών πολιτών, τοποθετώντας τους σε μια μόνιμη μεγάλη ύφεση.
«Από τεχνική άποψη, τα ελληνικά προγράμματα διάσωσης είχαν δύο συνιστώσες.
Η πρώτη προέβλεπε πως η ΕΕ και το ΔΝΤ παραχωρούν στην ελληνική κυβέρνηση κάποια χρηματοδοτική διευκόλυνση με την οποία θα προσποιούνταν την αποπληρωμή των χρεών της. Στη συνέχεια ερχόταν η σκληρή λιτότητα που έλαβε τη μορφή των παράλογα υψηλών φορολογικών συντελεστών και των άγριων περικοπών σε συντάξεις, μισθούς, δημόσια υγεία και εκπαίδευση.
Την περασμένη εβδομάδα, το τρίτο πακέτο διάσωσης όντως έληξε, ακριβώς όπως το δεύτερο είχε τελειώσει το 2015 και το πρώτο το 2012.
Τώρα έχουμε ένα τέταρτο τέτοιο πακέτο, το οποίο διαφέρει από τα τρία τελευταία σε δύο επουσιώδη σημεία.
Αντί για νέα δάνεια, οι πληρωμές ύψους 96,6 δισ. ευρώ που έπρεπε να ξεκινήσουν το 2023 θα αναβληθούν μέχρι το 2032, οπότε τα χρήματα πρέπει να πληρωθούν με τόκους επιπλέον των άλλων μεγάλων αποπληρωμών που έχουν προγραμματιστεί προηγουμένως.
Και, δεύτερον, αντί να το ονομάσουμε ένα τέταρτο σχέδιο διάσωσης, η ΕΕ το ονόμασε, θριαμβευτικά, το "τέλος της διάσωσης".
Οι παράλογα υψηλοί συντελεστές ΦΠΑ και φόροι μικρών επιχειρήσεων θα συνεχιστούν φυσικά, όπως και οι νέες περικοπές των συντάξεων και οι νέες τιμωρητικές φορολογικές επιβαρύνσεις για τους φτωχότερους που έχουν προγραμματιστεί για το 2019.
Η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύτηκε επίσης να διατηρήσει μακροπρόθεσμο στόχο πρωτογενούς πλεονάσματος (3,5% έως το 2021 και 2,2% μεταξύ 2022-2060) που απαιτεί μόνιμη λιτότητα, στόχος στον οποίο το ίδιο το ΔΝΤ δίνει λιγότερο από 6% πιθανότητες να επιτευχθεί ποτέ από οποιαδήποτε χώρα της ευρωζώνης.
Συνοψίζοντας, αφού έσωσαν τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες εις βάρος των φτωχότερων πολιτών της Ευρώπης, και μετά την μετατροπή της Ελλάδας σε φυλακή οφειλετών, την περασμένη εβδομάδα οι πιστωτές της Ελλάδας αποφάσισαν να κηρύξουν νίκη.
Έχοντας ρίξει την Ελλάδα σε κώμα, έκαναν μόνιμη την κατάσταση κάνοντας λόγο για «σταθερότητα».
Έσπρωξαν τον λαό μας στον γκρεμό και γιόρτασαν την αναπήδησή τους από τον σκληρό βράχο της μεγάλης ύφεσης ως απόδειξη ανάκαμψης, τονίζει και καταλήγει με τη ρήση του Τάκιτου: έφτιαξαν μία έρημο και την ονόμασαν ειρήνη.
Όπως αναφέρει, τις προηγούμενες μέρες, τα μέσα ενημέρωσης παγκοσμίως διακήρυξαν την επιτυχή ολοκλήρωση του ελληνικού προγράμματος χρηματοοικονομικής διάσωσης που ενέκρινε το 2010 η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Τα πρωτοσέλιδα γιόρτασαν το τέλος της διάσωσης της Ελλάδας, ακόμη και τη λήξη της λιτότητας.
Έγινε λόγος, συνεχίζει ο κ. Βαρουφάκης για το τέλος της οκταετούς κρίσης και για πρότυπο ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, μία περίπτωση «σκληρής αγάπης» που απέδωσε καρπούς.
Μια πιο προσεκτική ανάγνωση των γεγονότων δείχνει μια διαφορετική πραγματικότητα.
Την ίδια εβδομάδα που η καταστροφική Ελλάδα εισήλθε σε άλλα 42 χρόνια σκληρής λιτότητας και βαθύτερης επιβάρυνσης του χρέους (2018-2060), πώς μπορεί να παρουσιαστεί ως τέλος το τέλος της λιτότητας και η επανακτημένη οικονομική ανεξαρτησία της Ελλάδας;
«Μετά τη συντριβή του τραπεζικού τομέα του 2008, σχεδόν κάθε κυβέρνηση προχώρησε σε οικονομική διάσωση των τραπεζών.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ, οι κυβερνήσεις έδωσαν το πράσινο φως στην Τράπεζα της Αγγλίας και την Ομοσπονδιακή Τράπεζα, αντίστοιχα, για να εκτυπώσουν βουνά δημόσιου χρήματος προκειμένου να σώσουν τις τράπεζες από το ναυάγιο.
Επιπλέον, οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και των ΗΠΑ δανείστηκαν μεγάλα ποσά για να βοηθήσουν περαιτέρω τις τράπεζες που βρίσκονταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, ενώ οι κεντρικές τράπεζές τους χρηματοδότησαν μεγάλο μέρος αυτών των χρεών», επισημαίνει ο πρώην υπουργός Οικονομικών.
Στην ευρωπαϊκή ήπειρο ξεδιπλώνεται ένα πολύ χειρότερο δράμα λόγω της περίεργης απόφασης της ΕΕ, το 1998, για τη δημιουργία νομισματικής ένωσης με μία Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που δεν έχει ένα κράτος να τη στηρίζει πολιτικά και 19 κυβερνήσεις που είναι υπεύθυνες για τη διάσωση των τραπεζών τους σε περιόδους οικονομικού αναβρασμού, αλλά χωρίς μια κεντρική τράπεζα για να τις βοηθήσει.
Γιατί αυτή η ανώμαλη ρύθμιση; Επειδή η γερμανική προϋπόθεση για την ανταλλαγή του γερμανικού μάρκου με το ευρώ ήταν μία πλήρης απαγόρευση οποιασδήποτε χρηματοδότησης από την κεντρική τράπεζα προς τράπεζες ή κυβερνήσεις - ιταλικές ή ελληνικές για παράδειγμα.
Οπότε, συνεχίζει, όταν το 2009 οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες αποδείχθηκαν ακόμη πιο χρεοκοπημένες από αυτές της Wall Street ή του City, δεν υπήρχε κεντρική τράπεζα με νόμιμη εξουσία ή υποστήριξη από την πολιτική βούληση για να τις σώσει.
Έτσι, το 2009, ακόμη και η καγκελάριος της Γερμανίας Merkel πανικοβλήθηκε όταν της είπαν ότι η κυβέρνησή της έπρεπε να ρίξει, σε μία νύχτα, 406 δισ. ευρώ από χρήματα φορολογουμένων στις γερμανικές τράπεζες.
Δυστυχώς, δεν ήταν αρκετό. Λίγους μήνες αργότερα, οι σύμβουλοι της Merkel την ενημέρωσαν ότι, όπως οι γερμανικές τράπεζες, το υπερχρεωμένο ελληνικό κράτος δεν μπορούσε να αναχρηματοδοτήσει το χρέος του.
Αν είχε κηρύξει την πτώχευσή του, η Ιταλία, η Ιρλανδία, η Ισπανία και η Πορτογαλία θα ακολουθούσαν το παράδειγμα, με αποτέλεσμα το Βερολίνο και το Παρίσι να αντιμετωπίσουν μια νέα οικονομική διάσωση των τραπεζών τους ύψους πάνω από 1 εκατ. ευρώ.
Σε εκείνο το σημείο, αποφασίστηκε ότι δεν θα επιτρεπόταν στην ελληνική κυβέρνηση να πει την αλήθεια, δηλαδή να ομολογήσει την πτώχευσή της.
Για να διατηρήσει το ψέμα, η χρεοκοπημένη Αθήνα έλαβε, υπό το προπέτασμα καπνού της "αλληλεγγύης προς τους Έλληνες", το μεγαλύτερο δάνειο στην ανθρώπινη ιστορία, το οποίο ήταν για να μεταβιβαστεί αμέσως στις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες.
Για να ηρεμήσουν οι θυμωμένοι Γερμανοί βουλευτές, αυτό το γιγαντιαίο δάνειο δόθηκε υπό την προϋπόθεση της βίαιης λιτότητας των ελληνικών πολιτών, τοποθετώντας τους σε μια μόνιμη μεγάλη ύφεση.
«Από τεχνική άποψη, τα ελληνικά προγράμματα διάσωσης είχαν δύο συνιστώσες.
Η πρώτη προέβλεπε πως η ΕΕ και το ΔΝΤ παραχωρούν στην ελληνική κυβέρνηση κάποια χρηματοδοτική διευκόλυνση με την οποία θα προσποιούνταν την αποπληρωμή των χρεών της. Στη συνέχεια ερχόταν η σκληρή λιτότητα που έλαβε τη μορφή των παράλογα υψηλών φορολογικών συντελεστών και των άγριων περικοπών σε συντάξεις, μισθούς, δημόσια υγεία και εκπαίδευση.
Την περασμένη εβδομάδα, το τρίτο πακέτο διάσωσης όντως έληξε, ακριβώς όπως το δεύτερο είχε τελειώσει το 2015 και το πρώτο το 2012.
Τώρα έχουμε ένα τέταρτο τέτοιο πακέτο, το οποίο διαφέρει από τα τρία τελευταία σε δύο επουσιώδη σημεία.
Αντί για νέα δάνεια, οι πληρωμές ύψους 96,6 δισ. ευρώ που έπρεπε να ξεκινήσουν το 2023 θα αναβληθούν μέχρι το 2032, οπότε τα χρήματα πρέπει να πληρωθούν με τόκους επιπλέον των άλλων μεγάλων αποπληρωμών που έχουν προγραμματιστεί προηγουμένως.
Και, δεύτερον, αντί να το ονομάσουμε ένα τέταρτο σχέδιο διάσωσης, η ΕΕ το ονόμασε, θριαμβευτικά, το "τέλος της διάσωσης".
Οι παράλογα υψηλοί συντελεστές ΦΠΑ και φόροι μικρών επιχειρήσεων θα συνεχιστούν φυσικά, όπως και οι νέες περικοπές των συντάξεων και οι νέες τιμωρητικές φορολογικές επιβαρύνσεις για τους φτωχότερους που έχουν προγραμματιστεί για το 2019.
Η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύτηκε επίσης να διατηρήσει μακροπρόθεσμο στόχο πρωτογενούς πλεονάσματος (3,5% έως το 2021 και 2,2% μεταξύ 2022-2060) που απαιτεί μόνιμη λιτότητα, στόχος στον οποίο το ίδιο το ΔΝΤ δίνει λιγότερο από 6% πιθανότητες να επιτευχθεί ποτέ από οποιαδήποτε χώρα της ευρωζώνης.
Συνοψίζοντας, αφού έσωσαν τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες εις βάρος των φτωχότερων πολιτών της Ευρώπης, και μετά την μετατροπή της Ελλάδας σε φυλακή οφειλετών, την περασμένη εβδομάδα οι πιστωτές της Ελλάδας αποφάσισαν να κηρύξουν νίκη.
Έχοντας ρίξει την Ελλάδα σε κώμα, έκαναν μόνιμη την κατάσταση κάνοντας λόγο για «σταθερότητα».
Έσπρωξαν τον λαό μας στον γκρεμό και γιόρτασαν την αναπήδησή τους από τον σκληρό βράχο της μεγάλης ύφεσης ως απόδειξη ανάκαμψης, τονίζει και καταλήγει με τη ρήση του Τάκιτου: έφτιαξαν μία έρημο και την ονόμασαν ειρήνη.
Σχόλια αναγνωστών