Mises Institute: Ο σοσιαλισμός είναι ένα σύνολο συστημάτων που προσπαθούν να εμποδίσουν τεχνητά την ελεύθερη ροή αντικειμενικών οικονομικών νόμων
Εάν θεωρήσουμε ότι η οικονομία αποτελεί αντικειμενική επιστήμη, οι κανόνες της πρέπει να έχουν παγκόσμια σημασία και χρήση, παρά τις διαφορές στην κοινωνική τάξη.
Ωστόσο, οι σοσιαλιστές δεσμεύονται στην ιδέα ότι η κοινή ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής θα αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο οι οικονομικοί νόμοι ξετυλίγονται κάτω από τον σοσιαλισμό.
Βασικά, απορρίπτουν την έννοια της καθολικότητας και της αντικειμενικότητας των οικονομικών κανόνων υποδεικνύοντας ότι οι νόμοι θα αλλάξουν μαζί με μια αλλαγή στον κοινωνικό σχηματισμό.
Όπως αναφέρει σε ανάλυσή του το think tank The Mises Institute οι κομμουνιστές προσχώρησαν στην μαρξιστική ιδέα ότι ο σοσιαλισμός θα διορθώσει έναν νόμο «υπέρμετρης αξίας», θα σταματήσει την «εκμετάλλευση» των εργατών και θα ρυθμίσει αποτελεσματικά τις πτυχές της παραγωγής, της διανομής και της κατανάλωσης της οικονομίας.
Επιδίωξαν να εξαλείψουν τον ρυθμιστικό μηχανισμό της αγοράς και να το αντικαταστήσουν με οδηγίες της κεντρικής αρχής σχεδιασμού.
Οι μπολσεβίκοι έπεσαν με ενθουσιασμό στις επιχειρήσεις: εξάλειψαν την ιδιωτική ιδιοκτησία, προχώρησαν σε κολεκτιβοποίηση των πάντων και όλοι και εφάρμοζαν μια επίσημη προγραμματισμένη οικονομία.
Αποσυνέδεσαν αποτελεσματικά τις σχέσεις της αγοράς, όπως νόμιζαν;
Όχι.
Σε αντίθεση με την κοινή αντίληψη, ο σοσιαλισμός δεν μπόρεσε να «σκοτώσει» την οικονομία της αγοράς.
Η αγορά πήρε άλλους δρόμους και μετατράπηκε σε μαύρη αγορά.
Οι μαύρες αγορές υπήρχαν και στις καπιταλιστικές χώρες, αλλά λάμβανα χώρα υπόγεια επειδή ασχολούνταν με παράνομα προϊόντα και υπηρεσίες.
Η μαύρη αγορά υπό τον σοσιαλισμό εξυπηρετούσε τον ίδιο σκοπό, αλλά ο κατάλογος των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών περιλάμβανε κυρίως αντικείμενα καθημερινής και ευρείας κατανάλωσης που οι άνθρωποι υπό τον καπιταλισμό μπορούσαν εύκολα να αγοράσουν εύκολα στα καταστήματα.
Σχεδόν όλες οι ομάδες προϊόντων προσωπικής κατανάλωσης βρήκαν τη θέση τους στη μαύρη αγορά κάποια στιγμή και σε ορισμένες περιοχές.
Τα πάντα από τα καπάκια του βάζου μέχρι το χαρτί τουαλέτας υπόκεινταν σε σχέσεις μαύρης αγοράς.
Παρά την διακηρυγμένη προγραμματισμένη οικονομία, οι άνθρωποι ασχολούνταν με τις σχέσεις της αγοράς σε όλα τα επίπεδα και εμπιστεύονταν περισσότερο την τιμή των αγαθών και των υπηρεσιών που καθορίζονταν από την αγορά και δεν υπαγορεύονταν από την κυβέρνηση.
Η επίσημη συναλλαγματική ισοτιμία του ρουβλίου έναντι του δολαρίου ήταν 0,66 ρούβλια προς 1 δολάριο το 1980.
Αλλά κανένας, εκτός από την νομενκλατούρα του Κομμουνιστικού Κόμματος, δεν μπόρεσε να απολαύσει μια τέτοια ευνοϊκή συναλλαγματική ισοτιμία.
Την ίδια στιγμή, η μαύρη αγορά προσέφερε 4 ρούβλια για 1 αμερικανικό δολάριο.
Δεν υπήρχε παραγωγή τζιν στην Σοβιετική Ένωση, αλλά όπως και όλοι οι συνομίλικοί τους στο εξωτερικό, η σοβιετική νεολαία φορούσε τζιν.
Η τιμή ήταν 180-250 ρούβλια για ένα ζευγάρι ανάλογα με το εμπορικό σήμα, το οποίο ήταν σχεδόν διπλάσιο από το μηνιαίο μισθό ενός μηχανικού.
Μια νοσοκόμα χρέωνε 1 ρούβλι για μία ένεση αν ο ασθενής ζούσε κάτω από τον πέμπτο όροφο.
Η τιμή έφθανε τα 1,5 ρούβλια για ασθενείς που ζούσαν από τον πέμπτο όροφο και πάνω.
Ένας υδραυλικός επισκεύαζε μια βρύση για ένα μπουκάλι βότκα.
Δύο τιμές για τα πάντα
Επομένως, στη Σοβιετική Ένωση, κάθε σημαντικό προϊόν είχε δύο ετικέτες τιμών
Μία πραγματική και μία άλλη εικονική.
Το κράτος καθόριζε την πρώτη τιμή μέσω κάποιων συγκεχυμένων μεθόδων.
Ο συνήθης μηχανισμός προσφοράς και ζήτησης καθιέρωνε τη δεύτερη τιμή στην αγορά.
Εάν κάποιος ήταν τυχερός, μετά από αρκετές ώρες αναμονής, θα μπορούσε να αγοράσει αγαθά στην κρατική τιμή.
Ωστόσο, λόγω της έλλειψης χρόνου για τους περισσότερους, το ίδιο προϊόν θα μπορούσε να αγοραστεί στη μαύρη αγορά σε πολύ υψηλότερη τιμή.
Η εικονική τιμή έγινε πραγματικότητα στη μαύρη αγορά και αντικατόπτριζε την πραγματική αξία των αγαθών για τον αγοραστή.
Η παρουσία δύο ετικετών τιμών αποτελεί επιβεβαίωση της διατριβής του Ludwig von Mises σχετικά με την αδυναμία των οικονομικών υπολογισμών κάτω από το σοσιαλισμό. Ταυτόχρονα, αυτό αποτελεί απόδειξη της αθανασίας και της αμετάβλητης οικονομικής νομοθεσίας της ελεύθερης αγοράς, ακόμα και κάτω από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς.
Επομένως, δύο οικονομικά συστήματα και δύο ομάδες τιμών συνυπάρχουν κάτω από το σοσιαλισμό.
Οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν τις υπηρεσίες της μαύρης αγοράς, ακόμη και κάτω από την ποινή της αυστηρής τιμωρίας, συμπεριλαμβανομένης της θανατικής ποινής. Σχεδόν ολόκληρη η κοινωνία ασχολήθηκε με διάφορα προγράμματα διαφθοράς για να υποστηρίξει ένα συγκεκριμένο βιοτικό επίπεδο.
Υπήρξε μια παράδοξη κατάσταση όταν τα ράφια των σούπερ μάρκετ ήταν άδειο, αλλά τα ψυγεία στο σπίτι ήταν σχεδόν γεμάτα.
Η μαύρη αγορά ήταν γεμάτη με λαθραία προϊόντα από το εξωτερικό, καθώς και εμπορεύματα που παράγονται σε υπόγεια εργαστήρια.
Αλλά πιο συχνά, τα καθημερινά προϊόντα κρατήθηκαν ειδικά από το λιανικό εμπόριο για να δημιουργήσουν έλλειψη και να τα πουλήσουν στη μαύρη αγορά σε μια κερδοσκοπική τιμή.
Ο σοσιαλισμός είχε υπονομεύσει τις κανονικές ροές παραγωγής, διανομής και κατανάλωσης αγνοώντας τους αντικειμενικούς νόμους της οικονομίας.
Παρ 'όλα αυτά, η μαύρη αγορά και το εγγενές επιχειρηματικό πνεύμα του λαού τους, βοήθησαν τους Ρώσους να επιβιώσουν από την σοσιαλιστική τρέλα.
Ανεξάρτητα από τις διακηρυγμένες επιτυχίες της σοβιετικής οικονομίας που ανέφεραν ηγέτες του κομμουνιστικού κόμματος, η σοσιαλιστική οικονομία δεν μπόρεσε να ανταγωνιστεί τους καπιταλιστές ομολόγους της.
Οι κομουνιστές αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα σύστημα που μίλησε με κάποιο τρόπο για το έργο που μια ελεύθερη αγορά είχε εκτελέσει επιτυχώς και αυτόματα για αιώνες.
Έτσι, εισήγαγαν τον σοσιαλιστικό ανταγωνισμό που έπρεπε να αντικαταστήσει τον ελεύθερο ανταγωνισμό στην αγορά.
Σίγουρα, ήταν μια ανεπαρκής και ατυχής αντικατάσταση.
Οι ανταμοιβές για τους νικητές στον καπιταλιστικό ανταγωνισμό ήταν πολύ υψηλότερες από ό, τι για τους νικητές του σοσιαλισμού.
Για παράδειγμα, ο καπιταλιστής νικητής γνώρισε σημαντική αύξηση της ευημερίας.
Επιπλέον, ο κύριος νικητής του ανταγωνισμού της ελεύθερης αγοράς ήταν η κοινωνία στο σύνολό της.
Αυτό είναι ένα φυσικό χαρακτηριστικό μιας ελεύθερης οικονομίας της αγοράς και ο κύριος λόγος για τον οποίο η εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών επέλεξε αυτόν τον τρόπο παραγωγής.
Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι η κοινωνία στο σύνολό της δεν είχε σημαντική βελτίωση στην ευημερία.
Οι άνθρωποι δεν υποκινήθηκαν επαρκώς και δεν πληρώθηκαν, γεγονός που εξηγούσε τη χαμηλότερη παραγωγικότητα της εργασίας σε σύγκριση με τις καπιταλιστικές χώρες.
Επιπλέον, παρά την αντίληψη ότι τα μέσα παραγωγής, επιτέλους, ανήκουν στους ίδιους τους εργαζόμενους.
Οι άνθρωποι είχαν ένα διάσημο ρητό που μπορεί να θεωρηθεί ως η πεμπτουσία του σοβιετικού σοσιαλισμού: «[η κυβέρνηση] προσποιείται ότι πληρώνει και υποκρινόμαστε ότι δουλεύουμε».
Ο σοσιαλισμός είναι ένα σύνολο συστημάτων που προσπαθούν να εμποδίσουν τεχνητά την ελεύθερη ροή αντικειμενικών οικονομικών νόμων δημιουργώντας υποκειμενικούς φραγμούς υπό τη μορφή ειδικής νομοθεσίας και πολιτικών τιμωρίας.
Οι σοσιαλιστές πιστεύουν λανθασμένα ότι αν επιτεθούν στην ιδιωτική ιδιοκτησία και στις σχέσεις της αγοράς, οι οικονομικοί νόμοι θα αλλάξουν επίσης.
Έχουν αναλάβει το καθήκον το οποίο, κατ 'αρχήν, δεν έχει λογική λύση.
Τίποτα καλό δεν προέρχεται από την ιδέα της παραβίασης ή παραβίασης των θεμελιωδών νόμων της οικονομίας.
Αυτοί οι νόμοι εξακολουθούν να υπάρχουν, ανεξάρτητα από τις απόψεις και την παραμέληση να αναγνωρίσουν τον πραγματικό τους χαρακτήρα και την αδυναμία αλλαγής τους.
Ο σοσιαλισμός διαταράσσει την εξελικτική διαδικασία και οδηγεί την κοινωνία σε αδιέξοδο.
Η απελπισμένη οικονομική κατάσταση των απλών λαών στη Βενεζουέλα, την Κούβα και τη Βόρεια Κορέα - τα απομεινάρια των σοσιαλιστικών επιχειρήσεων - είναι άμεσο αποτέλεσμα της οικοδόμησης μιας κοινωνίας που παραβιάζει τη φυσική δράση του θεμελιώδους νόμου της οικονομίας.
Κατά κανόνα, τα σοσιαλιστικά καθεστώτα αγόραζαν χρόνο απασχολώντας σκλαβιά, λεηλασία, εξαναγκασμό και όλα όσα μπορούσε να προσφέρει ένα επιθετικό ολοκληρωτικό καθεστώς.
Εντούτοις, στο τέλος, εξαντλήθηκαν τα μέσα της κοινωνικής στήριξης της ζωής και από το να επιστρέψουμε στις φυσικές και υγιείς σχέσεις της αγοράς, όπου οι νόμοι της οικονομίας λειτουργούν προς όφελος της ανθρώπινης φυλής.
Οι ίδιοι νόμοι της οικονομίας της αγοράς έχουν εργαστεί σε διαφορετικές ανθρώπινες κοινωνίες: από την προϊστορική έως τη μεταβιομηχανική, αλλά ακόμα οι σοσιαλιστές συνεχίζουν να διασκεδάζουν την ιδέα της παραβίασης αυτών των δυνάμεων της φύσης.
www.bankingnews.gr
Ωστόσο, οι σοσιαλιστές δεσμεύονται στην ιδέα ότι η κοινή ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής θα αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο οι οικονομικοί νόμοι ξετυλίγονται κάτω από τον σοσιαλισμό.
Βασικά, απορρίπτουν την έννοια της καθολικότητας και της αντικειμενικότητας των οικονομικών κανόνων υποδεικνύοντας ότι οι νόμοι θα αλλάξουν μαζί με μια αλλαγή στον κοινωνικό σχηματισμό.
Όπως αναφέρει σε ανάλυσή του το think tank The Mises Institute οι κομμουνιστές προσχώρησαν στην μαρξιστική ιδέα ότι ο σοσιαλισμός θα διορθώσει έναν νόμο «υπέρμετρης αξίας», θα σταματήσει την «εκμετάλλευση» των εργατών και θα ρυθμίσει αποτελεσματικά τις πτυχές της παραγωγής, της διανομής και της κατανάλωσης της οικονομίας.
Επιδίωξαν να εξαλείψουν τον ρυθμιστικό μηχανισμό της αγοράς και να το αντικαταστήσουν με οδηγίες της κεντρικής αρχής σχεδιασμού.
Οι μπολσεβίκοι έπεσαν με ενθουσιασμό στις επιχειρήσεις: εξάλειψαν την ιδιωτική ιδιοκτησία, προχώρησαν σε κολεκτιβοποίηση των πάντων και όλοι και εφάρμοζαν μια επίσημη προγραμματισμένη οικονομία.
Αποσυνέδεσαν αποτελεσματικά τις σχέσεις της αγοράς, όπως νόμιζαν;
Όχι.
Σε αντίθεση με την κοινή αντίληψη, ο σοσιαλισμός δεν μπόρεσε να «σκοτώσει» την οικονομία της αγοράς.
Η αγορά πήρε άλλους δρόμους και μετατράπηκε σε μαύρη αγορά.
Οι μαύρες αγορές υπήρχαν και στις καπιταλιστικές χώρες, αλλά λάμβανα χώρα υπόγεια επειδή ασχολούνταν με παράνομα προϊόντα και υπηρεσίες.
Η μαύρη αγορά υπό τον σοσιαλισμό εξυπηρετούσε τον ίδιο σκοπό, αλλά ο κατάλογος των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών περιλάμβανε κυρίως αντικείμενα καθημερινής και ευρείας κατανάλωσης που οι άνθρωποι υπό τον καπιταλισμό μπορούσαν εύκολα να αγοράσουν εύκολα στα καταστήματα.
Σχεδόν όλες οι ομάδες προϊόντων προσωπικής κατανάλωσης βρήκαν τη θέση τους στη μαύρη αγορά κάποια στιγμή και σε ορισμένες περιοχές.
Τα πάντα από τα καπάκια του βάζου μέχρι το χαρτί τουαλέτας υπόκεινταν σε σχέσεις μαύρης αγοράς.
Παρά την διακηρυγμένη προγραμματισμένη οικονομία, οι άνθρωποι ασχολούνταν με τις σχέσεις της αγοράς σε όλα τα επίπεδα και εμπιστεύονταν περισσότερο την τιμή των αγαθών και των υπηρεσιών που καθορίζονταν από την αγορά και δεν υπαγορεύονταν από την κυβέρνηση.
Η επίσημη συναλλαγματική ισοτιμία του ρουβλίου έναντι του δολαρίου ήταν 0,66 ρούβλια προς 1 δολάριο το 1980.
Αλλά κανένας, εκτός από την νομενκλατούρα του Κομμουνιστικού Κόμματος, δεν μπόρεσε να απολαύσει μια τέτοια ευνοϊκή συναλλαγματική ισοτιμία.
Την ίδια στιγμή, η μαύρη αγορά προσέφερε 4 ρούβλια για 1 αμερικανικό δολάριο.
Δεν υπήρχε παραγωγή τζιν στην Σοβιετική Ένωση, αλλά όπως και όλοι οι συνομίλικοί τους στο εξωτερικό, η σοβιετική νεολαία φορούσε τζιν.
Η τιμή ήταν 180-250 ρούβλια για ένα ζευγάρι ανάλογα με το εμπορικό σήμα, το οποίο ήταν σχεδόν διπλάσιο από το μηνιαίο μισθό ενός μηχανικού.
Μια νοσοκόμα χρέωνε 1 ρούβλι για μία ένεση αν ο ασθενής ζούσε κάτω από τον πέμπτο όροφο.
Η τιμή έφθανε τα 1,5 ρούβλια για ασθενείς που ζούσαν από τον πέμπτο όροφο και πάνω.
Ένας υδραυλικός επισκεύαζε μια βρύση για ένα μπουκάλι βότκα.
Δύο τιμές για τα πάντα
Επομένως, στη Σοβιετική Ένωση, κάθε σημαντικό προϊόν είχε δύο ετικέτες τιμών
Μία πραγματική και μία άλλη εικονική.
Το κράτος καθόριζε την πρώτη τιμή μέσω κάποιων συγκεχυμένων μεθόδων.
Ο συνήθης μηχανισμός προσφοράς και ζήτησης καθιέρωνε τη δεύτερη τιμή στην αγορά.
Εάν κάποιος ήταν τυχερός, μετά από αρκετές ώρες αναμονής, θα μπορούσε να αγοράσει αγαθά στην κρατική τιμή.
Ωστόσο, λόγω της έλλειψης χρόνου για τους περισσότερους, το ίδιο προϊόν θα μπορούσε να αγοραστεί στη μαύρη αγορά σε πολύ υψηλότερη τιμή.
Η εικονική τιμή έγινε πραγματικότητα στη μαύρη αγορά και αντικατόπτριζε την πραγματική αξία των αγαθών για τον αγοραστή.
Η παρουσία δύο ετικετών τιμών αποτελεί επιβεβαίωση της διατριβής του Ludwig von Mises σχετικά με την αδυναμία των οικονομικών υπολογισμών κάτω από το σοσιαλισμό. Ταυτόχρονα, αυτό αποτελεί απόδειξη της αθανασίας και της αμετάβλητης οικονομικής νομοθεσίας της ελεύθερης αγοράς, ακόμα και κάτω από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς.
Επομένως, δύο οικονομικά συστήματα και δύο ομάδες τιμών συνυπάρχουν κάτω από το σοσιαλισμό.
Οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν τις υπηρεσίες της μαύρης αγοράς, ακόμη και κάτω από την ποινή της αυστηρής τιμωρίας, συμπεριλαμβανομένης της θανατικής ποινής. Σχεδόν ολόκληρη η κοινωνία ασχολήθηκε με διάφορα προγράμματα διαφθοράς για να υποστηρίξει ένα συγκεκριμένο βιοτικό επίπεδο.
Υπήρξε μια παράδοξη κατάσταση όταν τα ράφια των σούπερ μάρκετ ήταν άδειο, αλλά τα ψυγεία στο σπίτι ήταν σχεδόν γεμάτα.
Η μαύρη αγορά ήταν γεμάτη με λαθραία προϊόντα από το εξωτερικό, καθώς και εμπορεύματα που παράγονται σε υπόγεια εργαστήρια.
Αλλά πιο συχνά, τα καθημερινά προϊόντα κρατήθηκαν ειδικά από το λιανικό εμπόριο για να δημιουργήσουν έλλειψη και να τα πουλήσουν στη μαύρη αγορά σε μια κερδοσκοπική τιμή.
Ο σοσιαλισμός είχε υπονομεύσει τις κανονικές ροές παραγωγής, διανομής και κατανάλωσης αγνοώντας τους αντικειμενικούς νόμους της οικονομίας.
Παρ 'όλα αυτά, η μαύρη αγορά και το εγγενές επιχειρηματικό πνεύμα του λαού τους, βοήθησαν τους Ρώσους να επιβιώσουν από την σοσιαλιστική τρέλα.
Ανεξάρτητα από τις διακηρυγμένες επιτυχίες της σοβιετικής οικονομίας που ανέφεραν ηγέτες του κομμουνιστικού κόμματος, η σοσιαλιστική οικονομία δεν μπόρεσε να ανταγωνιστεί τους καπιταλιστές ομολόγους της.
Οι κομουνιστές αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα σύστημα που μίλησε με κάποιο τρόπο για το έργο που μια ελεύθερη αγορά είχε εκτελέσει επιτυχώς και αυτόματα για αιώνες.
Έτσι, εισήγαγαν τον σοσιαλιστικό ανταγωνισμό που έπρεπε να αντικαταστήσει τον ελεύθερο ανταγωνισμό στην αγορά.
Σίγουρα, ήταν μια ανεπαρκής και ατυχής αντικατάσταση.
Οι ανταμοιβές για τους νικητές στον καπιταλιστικό ανταγωνισμό ήταν πολύ υψηλότερες από ό, τι για τους νικητές του σοσιαλισμού.
Για παράδειγμα, ο καπιταλιστής νικητής γνώρισε σημαντική αύξηση της ευημερίας.
Επιπλέον, ο κύριος νικητής του ανταγωνισμού της ελεύθερης αγοράς ήταν η κοινωνία στο σύνολό της.
Αυτό είναι ένα φυσικό χαρακτηριστικό μιας ελεύθερης οικονομίας της αγοράς και ο κύριος λόγος για τον οποίο η εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών επέλεξε αυτόν τον τρόπο παραγωγής.
Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι η κοινωνία στο σύνολό της δεν είχε σημαντική βελτίωση στην ευημερία.
Οι άνθρωποι δεν υποκινήθηκαν επαρκώς και δεν πληρώθηκαν, γεγονός που εξηγούσε τη χαμηλότερη παραγωγικότητα της εργασίας σε σύγκριση με τις καπιταλιστικές χώρες.
Επιπλέον, παρά την αντίληψη ότι τα μέσα παραγωγής, επιτέλους, ανήκουν στους ίδιους τους εργαζόμενους.
Οι άνθρωποι είχαν ένα διάσημο ρητό που μπορεί να θεωρηθεί ως η πεμπτουσία του σοβιετικού σοσιαλισμού: «[η κυβέρνηση] προσποιείται ότι πληρώνει και υποκρινόμαστε ότι δουλεύουμε».
Ο σοσιαλισμός είναι ένα σύνολο συστημάτων που προσπαθούν να εμποδίσουν τεχνητά την ελεύθερη ροή αντικειμενικών οικονομικών νόμων δημιουργώντας υποκειμενικούς φραγμούς υπό τη μορφή ειδικής νομοθεσίας και πολιτικών τιμωρίας.
Οι σοσιαλιστές πιστεύουν λανθασμένα ότι αν επιτεθούν στην ιδιωτική ιδιοκτησία και στις σχέσεις της αγοράς, οι οικονομικοί νόμοι θα αλλάξουν επίσης.
Έχουν αναλάβει το καθήκον το οποίο, κατ 'αρχήν, δεν έχει λογική λύση.
Τίποτα καλό δεν προέρχεται από την ιδέα της παραβίασης ή παραβίασης των θεμελιωδών νόμων της οικονομίας.
Αυτοί οι νόμοι εξακολουθούν να υπάρχουν, ανεξάρτητα από τις απόψεις και την παραμέληση να αναγνωρίσουν τον πραγματικό τους χαρακτήρα και την αδυναμία αλλαγής τους.
Ο σοσιαλισμός διαταράσσει την εξελικτική διαδικασία και οδηγεί την κοινωνία σε αδιέξοδο.
Η απελπισμένη οικονομική κατάσταση των απλών λαών στη Βενεζουέλα, την Κούβα και τη Βόρεια Κορέα - τα απομεινάρια των σοσιαλιστικών επιχειρήσεων - είναι άμεσο αποτέλεσμα της οικοδόμησης μιας κοινωνίας που παραβιάζει τη φυσική δράση του θεμελιώδους νόμου της οικονομίας.
Κατά κανόνα, τα σοσιαλιστικά καθεστώτα αγόραζαν χρόνο απασχολώντας σκλαβιά, λεηλασία, εξαναγκασμό και όλα όσα μπορούσε να προσφέρει ένα επιθετικό ολοκληρωτικό καθεστώς.
Εντούτοις, στο τέλος, εξαντλήθηκαν τα μέσα της κοινωνικής στήριξης της ζωής και από το να επιστρέψουμε στις φυσικές και υγιείς σχέσεις της αγοράς, όπου οι νόμοι της οικονομίας λειτουργούν προς όφελος της ανθρώπινης φυλής.
Οι ίδιοι νόμοι της οικονομίας της αγοράς έχουν εργαστεί σε διαφορετικές ανθρώπινες κοινωνίες: από την προϊστορική έως τη μεταβιομηχανική, αλλά ακόμα οι σοσιαλιστές συνεχίζουν να διασκεδάζουν την ιδέα της παραβίασης αυτών των δυνάμεων της φύσης.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών