Η Ευρώπη θα ακολουθήσει σύντομα τον νομισματικό πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, στέλνοντας τους περισσότερους από εμάς στο μοναδικό επενδυτικό καταφύγιο, τον χρυσό.
Όχι πολύ καιρό πριν, η Ευρώπη φάνηκε να έχει το οικονομικό της σπίτι περισσότερο-ή-λιγότερο σε τάξη.
Οι γερμανικές κρατικές δαπάνες μειώθηκαν.
Οι βιομηχανίες που είχαν κρατικοποιηθεί στη σοσιαλιστική δεκαετία του '70 ιδιωτικοποιήθηκαν.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα - την οποία διαχειρίζεται ο «συνήγορος» του υγιούς χρήματος Jean-Claude Trichet - ήταν εξυπνότερη και πιο επιφυλακτική από την ασυνάρτητα "θυρυβώδη" Fed του Ben Bernanke.
Για λίγο, το ευρώ προτιμήθηκε από πολλούς , περισσότερο από το δολάριο.
Στη συνέχεια - σταδιακά στην αρχή και τώρα πολύ γρήγορα - όλα έμεινα για λίγο στην άκρη.
Ο Mario Draghi ανέλαβε την ΕΚΤ από τον Trichet και υποσχέθηκε να κάνει «ο,τιδήποτε χρειάζεται» για να διαμορφωθεί ο πληθωρισμόςτουλάχιστον στο 2%.
Στη συνέχεια προχώρησε στην εκπλήρωση αυτής της υπόσχεσης με μαζικές ιδιοτικοποιήσει και αρνητικά επιτόκια.
Η ανισότητα - την οποία τώρα συνειδητοποιούμε - τροφοδοτούμενη από χαμηλά επιτόκια και εύκολο χρήμα, αυξήθηκε σε σχεδόν αμερικανικές διαστάσεις.
Η μετανάστευση ήταν κακή δεδομένου ότι εξελίχθηκε σε Νο1 πολιτικό θέμα, ενώ τα λαϊκίστικα κόμματα που αντιτίθενται στο υπάρχον σύστημα προσελκύουν αρκετές ψήφους ανησυχώντας τα κονφορμιστικά κόμματα.
Η εδραιωμένη πολιτική και οικονομική τάξη, συγκλονισμένη από τις μάζες, ανταποκρίνεται τώρα ακριβώς όπως θα περιμέναμε, με τεράστιες αυξήσεις των κοινωνικών δαπανών, υποσχέσεις για ακόμα πιο εύκολο χρήμα (ο Draghi ισχυρίστηκε πραγματικά ότι υπήρχε «άφθονο περιθώριο» για μείωση των επιτοκίων από το σημερινό -0,4%) και, φυσικά, οτιδήποτε άλλο χρειάζεται για να παραμείνει στην εξουσία.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι οι κρατικές δαπάνες της Γερμανίας. Σημειώστε την ανοδική τάση που έχουν τώρα οι Πράσινοι οι οποίοι είναι διεκδικητές.
Σύμφωνα με στοιχεία από τη σημερινή (27/6) Wall Street Journal, για να κερδίσουν τους ψηφοφόρους που χάθηκαν από μια αντίδραση κατά της παγκοσμιοποίησης, τα κυρίαρχα κόμματα της Ευρώπης επιστρέφουν στη δεκαετία του '70.
Στη Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Δανία, τη Γαλλία και την Ισπανία, τα εν λόγω κόμματα στοχεύουν στην επιστροφή σε πολιτικές παλαιότερων δεκαετιών που υπόσχονται μεγαλύτερο κρατικό έλεγχο των επιχειρήσεων και της οικονομίας, περισσότερα επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας, μεγαλύτερες συντάξεις και υψηλότερους φόρους για τις επιχειρήσεις και τους πλούσιους.
Ορισμένοι έχουν συζητήσει εθνικοποιήσεις και απαλλοτριώσεις.
Στη Γερμανία, τη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, η κυβέρνηση έχει αυξήσει τις κοινωνικές δαπάνες σε μια προσπάθεια να σταματήσει την έξοδο των ψηφοφόρων σε κομμουνιστικά, λαϊκίστικα και ειδικού ενδιαφέροντος κόμματα.
Ανταποκρινόμενη σε πιέσεις από τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος, η Γερμανία πέρασε τον μεγαλύτερο προϋπολογισμό το 2018.
Οι συγκεκριμένες πολιτικές χαρακτηρίζουν το τέλος μιας εποχής στην Ευρώπη που ξεκίνησε πριν από τέσσερις δεκαετίες, με την άνοδο της πρώην Πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας Margaret Thatcher και του συμμάχου της στις ΗΠΑ, του Ronald Reagan.
Σήμερα, οι ανησυχίες σχετικά με την αυξανόμενη ανισότητα, τη στασιμότητα των μισθών, τη μετανάστευση, την κρίση χρέους και την αυξανόμενη εξουσία της Κίνας πυροδότησαν την πρόσφατη πολιτική αλλαγή.
Οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις και κυβερνήσεις ανησυχούν επίσης για ενδεχόμενες αλλαγές στην πολιτική των ΗΠΑ, εν μέσω επικείμενων απειλών για εμπορικέ κυρώσεις.
Αυτή η επιστροφή στις αποτυχημένες ιδέες του παρελθόντος εξαπλώνεται σε όλη την ήπειρο, όπως τα χρέη και η επιβράδυνση της ανάπτυξης.
Έτσι λειτουργεί ο μηχανισμός: Δανείζεσαι πολύ και το σύστημα αρχίζει να αποτυγχάνει, προτρέποντας τον κόσμο να ζητήσει επιστροφή στις παλιές καλές ημέρες των αυξανόμενων παροχών που.... τελικά πληρώνονται με δανεικά χρήματα.
Το επόμενο στάδιο είναι ο αυξανόμενος πληθωρισμός και η νομισματική κρίση που αποστραγγίζουν τις αποταμιεύσεις των ανθρώπων οι οποίοι υποτίθεται ότι θα είχαν βοηθηθεί από τις πληθωριστικές πολιτικές.
Όλα αυτά είναι ένας επιπλέον τρόπος να πει κανείς ότι η Ευρώπη θα ακολουθήσει σύντομα τον νομισματικό πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, στέλνοντας τους περισσότερους από εμάς στο μοναδικό επενδυτικό καταφύγιο, τον χρυσό.
www.bankingnews.gr
Οι γερμανικές κρατικές δαπάνες μειώθηκαν.
Οι βιομηχανίες που είχαν κρατικοποιηθεί στη σοσιαλιστική δεκαετία του '70 ιδιωτικοποιήθηκαν.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα - την οποία διαχειρίζεται ο «συνήγορος» του υγιούς χρήματος Jean-Claude Trichet - ήταν εξυπνότερη και πιο επιφυλακτική από την ασυνάρτητα "θυρυβώδη" Fed του Ben Bernanke.
Για λίγο, το ευρώ προτιμήθηκε από πολλούς , περισσότερο από το δολάριο.
Στη συνέχεια - σταδιακά στην αρχή και τώρα πολύ γρήγορα - όλα έμεινα για λίγο στην άκρη.
Ο Mario Draghi ανέλαβε την ΕΚΤ από τον Trichet και υποσχέθηκε να κάνει «ο,τιδήποτε χρειάζεται» για να διαμορφωθεί ο πληθωρισμόςτουλάχιστον στο 2%.
Στη συνέχεια προχώρησε στην εκπλήρωση αυτής της υπόσχεσης με μαζικές ιδιοτικοποιήσει και αρνητικά επιτόκια.
Η ανισότητα - την οποία τώρα συνειδητοποιούμε - τροφοδοτούμενη από χαμηλά επιτόκια και εύκολο χρήμα, αυξήθηκε σε σχεδόν αμερικανικές διαστάσεις.
Η μετανάστευση ήταν κακή δεδομένου ότι εξελίχθηκε σε Νο1 πολιτικό θέμα, ενώ τα λαϊκίστικα κόμματα που αντιτίθενται στο υπάρχον σύστημα προσελκύουν αρκετές ψήφους ανησυχώντας τα κονφορμιστικά κόμματα.
Η εδραιωμένη πολιτική και οικονομική τάξη, συγκλονισμένη από τις μάζες, ανταποκρίνεται τώρα ακριβώς όπως θα περιμέναμε, με τεράστιες αυξήσεις των κοινωνικών δαπανών, υποσχέσεις για ακόμα πιο εύκολο χρήμα (ο Draghi ισχυρίστηκε πραγματικά ότι υπήρχε «άφθονο περιθώριο» για μείωση των επιτοκίων από το σημερινό -0,4%) και, φυσικά, οτιδήποτε άλλο χρειάζεται για να παραμείνει στην εξουσία.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι οι κρατικές δαπάνες της Γερμανίας. Σημειώστε την ανοδική τάση που έχουν τώρα οι Πράσινοι οι οποίοι είναι διεκδικητές.
Σύμφωνα με στοιχεία από τη σημερινή (27/6) Wall Street Journal, για να κερδίσουν τους ψηφοφόρους που χάθηκαν από μια αντίδραση κατά της παγκοσμιοποίησης, τα κυρίαρχα κόμματα της Ευρώπης επιστρέφουν στη δεκαετία του '70.
Στη Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Δανία, τη Γαλλία και την Ισπανία, τα εν λόγω κόμματα στοχεύουν στην επιστροφή σε πολιτικές παλαιότερων δεκαετιών που υπόσχονται μεγαλύτερο κρατικό έλεγχο των επιχειρήσεων και της οικονομίας, περισσότερα επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας, μεγαλύτερες συντάξεις και υψηλότερους φόρους για τις επιχειρήσεις και τους πλούσιους.
Ορισμένοι έχουν συζητήσει εθνικοποιήσεις και απαλλοτριώσεις.
Στη Γερμανία, τη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, η κυβέρνηση έχει αυξήσει τις κοινωνικές δαπάνες σε μια προσπάθεια να σταματήσει την έξοδο των ψηφοφόρων σε κομμουνιστικά, λαϊκίστικα και ειδικού ενδιαφέροντος κόμματα.
Ανταποκρινόμενη σε πιέσεις από τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος, η Γερμανία πέρασε τον μεγαλύτερο προϋπολογισμό το 2018.
Οι συγκεκριμένες πολιτικές χαρακτηρίζουν το τέλος μιας εποχής στην Ευρώπη που ξεκίνησε πριν από τέσσερις δεκαετίες, με την άνοδο της πρώην Πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας Margaret Thatcher και του συμμάχου της στις ΗΠΑ, του Ronald Reagan.
Σήμερα, οι ανησυχίες σχετικά με την αυξανόμενη ανισότητα, τη στασιμότητα των μισθών, τη μετανάστευση, την κρίση χρέους και την αυξανόμενη εξουσία της Κίνας πυροδότησαν την πρόσφατη πολιτική αλλαγή.
Οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις και κυβερνήσεις ανησυχούν επίσης για ενδεχόμενες αλλαγές στην πολιτική των ΗΠΑ, εν μέσω επικείμενων απειλών για εμπορικέ κυρώσεις.
Αυτή η επιστροφή στις αποτυχημένες ιδέες του παρελθόντος εξαπλώνεται σε όλη την ήπειρο, όπως τα χρέη και η επιβράδυνση της ανάπτυξης.
Έτσι λειτουργεί ο μηχανισμός: Δανείζεσαι πολύ και το σύστημα αρχίζει να αποτυγχάνει, προτρέποντας τον κόσμο να ζητήσει επιστροφή στις παλιές καλές ημέρες των αυξανόμενων παροχών που.... τελικά πληρώνονται με δανεικά χρήματα.
Το επόμενο στάδιο είναι ο αυξανόμενος πληθωρισμός και η νομισματική κρίση που αποστραγγίζουν τις αποταμιεύσεις των ανθρώπων οι οποίοι υποτίθεται ότι θα είχαν βοηθηθεί από τις πληθωριστικές πολιτικές.
Όλα αυτά είναι ένας επιπλέον τρόπος να πει κανείς ότι η Ευρώπη θα ακολουθήσει σύντομα τον νομισματικό πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, στέλνοντας τους περισσότερους από εμάς στο μοναδικό επενδυτικό καταφύγιο, τον χρυσό.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών