Strategic Culture: Η αυτοκρατορία των ΗΠΑ «τρελαίνεται» με το Ιράν - Νέες κυρώσεις ή πόλεμος

Το 2014 η ανθρωπότητα έφτασε σχεδόν στο σημείο του μη παρέκει στην Ουκρανία, μετά το πραξικόπημα που υποστηρίχθηκε και χρηματοδοτήθηκε από το ΝΑΤΟ και αφορούσε εξτρεμιστικούς δεξιούς Ουκρανούς εθνικιστές, σύμφωνα με τον αναλυτή Federico Pieraccini για το Strategic Culture Foundation.
Η σύγκρουση στο Ντόνμπας κινδύνεψε να κλιμακωθεί σε μια σύγκρουση μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσικής Ομοσπονδίας, απειλώντας κάθε μέρα του καλοκαιριού και του φθινοπώρου του 2014 να είναι η μέρα της καταστροφής.
Ο πρόεδρος της Ρωσίας Vladimir Putin, αντί να υποκύψει στην λογική παρόρμηση να στείλει ρωσικά στρατεύματα στην Ουκρανία για να υπερασπιστεί τον πληθυσμό του Ντόνμπας, προτίμησε να ακολουθήσει τη λιγότερο άμεση και πιο λογική στρατηγική και να υποστηρίξει υλικά τους κατοίκους του Ντόνμπας ώστε να αντισταθούν στις καταστροφές που προξενούσε ο ουκρανικό στρατός και οι νεοναζί φονιάδες Banderite.
Εν τω μεταξύ, οι ηγέτες της Ευρώπης που προκάλεσαν αρχικά την αποσταθεροποίηση της Ουκρανίας, κατέληξαν να νιώθουν σύγκρυα στη ραχοκοκαλιά τους ενόψει της προοπτικής μιας σύγκρουσης μεταξύ Μόσχας και Ουάσινγκτον σε ευρωπαϊκό έδαφος.
Η αντίσταση στο Ντόνμπας συγκράτησε με επιτυχία τις ουκρανικές επιθέσεις, η σύγκρουση άρχισε να παγώνει, σχεδόν μέχρι το σημείο της πλήρους κατάπαυσης του πυρός, παρότι οι ουκρανικές προκλήσεις συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
Το ενδιαφέρον έκτοτε και οι εντάσεις άλλαξαν έδαφος, επικεντρώθηκαν στη Συρία, όπου ένας μισθοφορικός στρατός τουλάχιστον 200.000 ανδρών, οπλισμένος και εκπαιδευμένος από τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, το Ισραήλ, τη Γαλλία, την Τουρκία, την Ιορδανία, τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, κατάφερε σχεδόν να ανατρέψει τη χώρα.
Η ρωσική παρέμβαση το 2015 κατόρθωσε να σώσει τη χώρα, να καταστρέψει μεγάλο αριθμό τρομοκρατών, να αναδιοργανώσει τις ένοπλες δυνάμεις της Συρίας και να τους εκπαιδεύσει και να εξοπλίσει με τα απαραίτητα μέσα για να νικήσει τα κύματα τζιχάντ.
Οι Ρώσοι εξασφάλισαν επίσης τον εναέριο έλεγχο μέσω του δικτύου των συστημάτων άμυνας αέρος, Pantsir-S1, Pantsir-S2, S-300 και S-400, μαζί με το εντυπωσιακό σύστημα διαχείρισης πληροφοριών (Command and Control Information System - Kraletska-4) C4ISR) και τις τεχνολογίες ηλεκτρονικού πολέμου (1RL257 Krasukha-4).
Καθώς οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί, οι Γάλλοι και οι Ισραηλινοί πραγματοποίησαν τις βομβιστικές αποστολές τους στη Συρία, ο κίνδυνος μιας σκόπιμης επίθεσης στις ρωσικές θέσεις παρέμενε πάντα στο προσκήνιο, κάτι που θα είχε καταστροφικές συνέπειες για την περιοχή, αλλά και πέρα ​​από αυτήν.
Δεν είναι μυστικό ότι οι αμερικανοί στρατιωτικοί έχουν επανειλημμένα υποστηρίξει την άμεση σύγκρουση με τη Μόσχα σε ένα περιφερειακά οριοθετημένο θέατρο, (ο Κλίντον ζήτησε την κατάρριψη των ρωσικών αεριωθούμενων αεροσκαφών στη Συρία και οι πρώην αξιωματούχοι των ΗΠΑ ισχυρίστηκαν ότι ορισμένοι Ρώσοι έπρεπε να «πληρώσουν ένα μικρό τίμημα».

Από την άνοδό του στην προεδρία ο Trump, ανέβασε σημαντικά τη ρητορική του πολέμου, ακόμη και τώρα, παράτι γνωρίζει πως οποιαδήποτε νέα σύγκρουση θα βυθίσει τις πιθανότητες επανεκλογής του.
Οι βομβιστικές επιθέσεις που διέταξε στη Συρία ήταν πραγματικές και καταστροφικές για το συριακό κράτος.
Παρόλα αυτά, δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα, λόγω της ικανότητας της ηλεκτρονικής πολεμικής μηχανής της Ρωσίας, η οποία μπόρεσε να εξοστρακίσει από τον επιδιωκόμενο στόχο πάνω από το 70% των πυραύλων τελευταίας γενιάς που ξεκίνησαν οι Βρετανοί, οι Γάλλοι, οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί.
Μια από τις πιο τρομακτικές στιγμές για το μέλλον της ανθρωπότητας ήρθε λίγους μήνες αργότερα όταν ο Trump άρχισε να εκτοξεύει απειλές και προειδοποιήσεις στον Kim Jong-un, απειλώντας να μετατρέψει την Πιονγκγιάνγκ σε στάχτη, όπως διεμύνησε σε έναν πυρετώδη λόγο του στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών.
Η δραματική στροφή του Trump μετά την ιστορική του συνάντηση με τον Kim Jong-un (μια ευκαιρία για δημόσιες σχέσεις / φωτογραφίες) άρχισε να εμφανίζει μια αρκετά κωμική και αναξιόπιστη εικόνα της αμερικανικής εξουσίας, αποκαλύπτοντας στον κόσμο τη στρατηγική του νέου αμερικανικού προέδρου.
Ο πρόεδρος απειλεί να πυροδοτήσει μια χώρα, αλλά μόνο ως διαπραγματευτική τακτική για να φέρει τον αντίπαλό του στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και έτσι να επιτύχει μια συμφωνία.
Στη συνέχεια παρουσιάζεται στο εγχώριο ακροατήριό του ως ο «μεγάλος» υπεύθυνος διαπραγματευτής.
Με το Ιράν, τον πλέον πρόσφατο στόχος της αμερικανικής κυβέρνησης, η μέθοδος διαπραγμάτευσης είναι η ίδια, αν και με σαφώς διαφορετικά αποτελέσματα.
Στις περιπτώσεις της Ουκρανίας και της Βόρειας Κορέας, τα δύο ισχυρότερα λόμπι στην Ουάσινγκτον, των Ισραηλινών και Σαουδαράβων, δεν είχαν πολλά να πουν.
Φυσικά οι νεοσυντηρητικοί και οι εκπρόσωποι ομάδων όπλων προσπαθούν πάντα να πολεμήσουν, αλλά αυτά τα δύο ισχυρά πολιτικώς υποστηριζόμενα λόμπι παρέμειναν σιωπηλά σε σχέση με αυτές τις χώρες, και λιγότερο προφανώς για τη Συρία.
Όπως εξήγησε επανειλημμένα ο διακεκριμένος πολιτικός επιστήμονας John J. Mearsheimer, τα λόμπυ Ισραηλινών και Σαουδαράβων έχουν απεριόριστα κεφάλαια για να καταστρέψουν τους Δημοκρατικούς και τους Ρεπουμπλικάνους, προκειμένου να προωθήσουν τους στόχους της εξωτερικής πολιτικής.

Η διαφορά μεταξύ της περίπτωσης του Ιράν και των προαναφερθέντων περιπτώσεων της Ουκρανίας, της Συρίας και της Βόρειας Κορέας είναι ακριβώς η άμεση συμμετοχή αυτών των δύο λόμπι στη διαδικασία λήψης αποφάσεων που βρίσκεται σε εξέλιξη στις ΗΠΑ.
Αυτά τα δύο λόμπι (μαζί με τους νεόκοπους συμμάχους τους) εδώ και χρόνια πιέζουν να έχουν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες νεαρούς Αμερικανούς που αποστέλλονται στο Ιράν για να θυσιάσουν τους εαυτούς τους με σκοπό την καταστροφή του Ιράν και του λαού του.
Τέτοια γεωπολιτικά παιχνίδια παίζονται στις πλάτες των Αμερικανών φορολογουμένων, με κόστος τις ζωές των παιδιών τους που στάλθηκαν στον πόλεμο και με τη ζωή του λαού της Μέσης Ανατολής που έχει καταστραφεί από δεκαετίες συγκρούσεων.
Το σίγουρο είναι πως στις περιπτώσεις της Ουκρανίας, της Συρίας, της Βόρειας Κορέας και του Ιράν οι ΗΠΑ δεν είναι σε θέση να επιβάλουν στρατιωτικά τη γεωπολιτική ή οικονομική τους βούληση.
Οι λόγοι ποικίλλουν σε κάθε περίπτωση, ωστόσο οι δυνατότητες σύγκρουσης παραμένουν αδιανόητες.
Στην περίπτωση της Ουκρανίας, μια σύγκρουση στο ευρωπαϊκό έδαφος μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ ήταν αδιανόητη, φέρνοντας στο νου τον τύπο καταστροφής που παρατηρήθηκε κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Επικράτησε η λογική και ακόμη και το ΝΑΤΟ αρνείται κάπως να εξοπλίσει τον ουκρανικό στρατό με όπλα που θα τους πρόσφερε ένα τεράστιο πλεονέκτημα έναντι των πολιτοφυλακών του Ντόνμπας.
Στη Συρία, οποιαδήποτε ανάμειξη με τα στρατεύματα εδάφους θα ήταν συλλογική αυτοκτονία, δεδομένης της συντριπτικής αεροπορικής δύναμης που αναπτύσσεται στη χώρα από τη Ρωσία.
Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ δεν πολέμησαν ποτέ σε έναν εναέριο χώρο που αμφισβητείται σοβαρά ο ελέγχός επιτρέποντας στα στρατεύματα εδάφους να δέχονται κάλυψη αέρα και προστασία του (στο Βιετνάμ, οι από αέρος απώλειες των ΗΠΑ ήταν αυξημένες λόγω της σινο-σοβιετικής βοήθειας).
Μια επίθεση στο έδαφος στη Συρία θα ήταν επομένως καταστροφική χωρίς τον απαιτούμενο έλεγχο του ουρανού της Συρίας.
Στη Βόρεια Κορέα, η τακτική και στρατηγική πυρηνική και συμβατική αποτροπή της χώρας αποθαρρύνει οποιαδήποτε επίθεση με πυραύλους.
Οποιαδήποτε χερσαία επίθεση είναι εκτός θέματος, δεδομένου του υψηλού αριθμού ενεργού αλλά και του διαθέσιμου έμψυχου στρατιωτικού προσωπικού του στρατού της Κίνας.
Εάν οι ΗΠΑ αγωνιούσαν να ελέγξουν ένα εντελώς ηττημένο Ιράκ το 2003, πόσο πιο δύσκολο θα ήταν να ασχοληθείς με μια χώρα και έναν ανθεκτικό πληθυσμό που δεν θέλει α υποκύπτει στις ΗΠΑ;
Συγκριτικά, η εκστρατεία του Ιράκ το 2003 θα έμοιαζε πραγματικά με «περίπατο».
Ένας άλλος λόγος για τον οποίο είναι αδύνατη μια πυραυλική επίθεση στη Βόρεια Κορέα είναι λόγω της συμβατικής δύναμης που διαθέτει η Πιονγιάνγκ με τη μορφή δεκάδων χιλιάδων πυραύλων και υλικού πολέμου που θα μπορούσαν εύκολα να μετατρέψουν σε άμορφο σωρό μπαζών τη Σεούλ σε λίγα λεπτά.
Αυτό θα οδηγήσει τότε σε έναν πόλεμο μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας στην Κορεατική Χερσόνησο.
Ο Moon Jae-in, όπως η Merkel και ο Sarkozi στην περίπτωση της Ουκρανίας, έκαναν ό, τι ήταν δυνατόν για να αποτρέψουν μια τέτοια καταστροφική σύγκρουση.
Όσον αφορά τις εντάσεις μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν και τις επακόλουθες απειλές πολέμου, αυτές πρέπει να θεωρηθούν ως μπλόφα.
Οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι της Αμερικής ασχολούνται έντονα με το Ιράν και εξαρτώνται από τη Μέση Ανατολή για τις εισαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Ένας πόλεμος των ΗΠΑ εναντίον του Ιράν θα έχει καταστροφικές συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία, με τους Ευρωπαίους να βλέπουν τις εισαγωγές τους να μειώνονται στο ήμισυ ή να εκμηδενίζονται.
Όπως ισχυρίστηκε τόσο ο καθηγητής Chossudovsky του στρατηγικού think tank Global Research, μια επίθεση στο Ιράν δεν είναι βιώσιμη, καθώς οι πετρελαϊκοί τομείς των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και της Σαουδικής Αραβίας θα πληγούν και θα τερματιστούν.
Οι εξαγωγές θα τερματιστούν αμέσως μετά την απομάκρυνση των αγωγών που κατευθύνονται προς τη Δύση από τους Χούτι και το στενό του Χορμούζ.
Οι οικονομίες αυτών των δύο χωρών θα υποβαθμιστούν και η άρχουσα τάξη τους θα σβηστεί από τις εσωτερικές εξεγέρσεις.
Το κράτος του Ισραήλ καθώς και οι αμερικανικές βάσεις στην περιοχή θα βομβαρδιστούν με πυραύλους που προέρχονται από τη Συρία, το Λίβανο, τα Γκολάν και το Ιράν.
Η κυβέρνηση του Τελ Αβίβ θα αντέξει λίγες ώρες μόνο πριν υποκύψει υπό την πίεση των πολιτών της, οι οποίοι, όπως και οι Ευρωπαίοι, δεν ξέρουν να υποφέρουν από πόλεμο «εντός των τειχών».
Επειδή ένας πόλεμος με το Ιράν θα ήταν δύσκολο να αποκλιμακωθεί, εάν ξεκινήσει, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η πιθανότητα πολέμου εναντίον της χώρας είναι απίθανη, αν όχι αδύνατη να συμβεί.
Το επίπεδο ζημιάς που θα προκαλούσαν οι πολεμοχαρείς στρατηγοί θα καθιστούσε δύσκολη οποιαδήποτε διπλωματική επίλυση της σύγκρουσης.
Μπορεί τα ισχυρά Ισραηλινά και Σαουδαραβικά λόμπι στις ΗΠΑ να χτυπάνε τα τύμπανα πολέμου, ωστόσο, μια ένδειξη για το τι θα συμβεί αν ακολουθηθεί η επιλογή του πολέμου, μπορεί να δει κανείς, στρέφοντας το βλέμμα του στην Υεμένη.
Η Αίγυπτος και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα αναγκάστηκαν να αποσυρθούν από το συνασπισμό που αγωνίστηκε ενάντια στους Χούτι , αφού τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα υπέστησαν σημαντικές ζημίες από τις νόμιμες αντιπολιτευτικές απεργίες των πυραυλικών δυνάμεων του Στρατού της Υεμένης.
Ένας ανοιχτός πόλεμος εναντίον του Ιράν εξακολουθεί να είναι μια κόκκινη γραμμή που οι κυβερνώσες οικονομικές ελίτ στις ΗΠΑ, οι Ισραηλινοί και οι Σαουδάραβες δεν θέλουν να περάσουν, επειδή διακυβεύονται πολλά.
Με τις εκλογές ενόψει, ο Trump δεν μπορεί να διακινδυνεύσει να προκαλέσει νέα σύγκρουση και να προδώσει μία από τις σημαντικότερες εκλογικές του υποσχέσεις.
Η δυτική ελίτ δεν φαίνεται να έχει καμία πρόθεση να καταστρέψει την παγκόσμια οικονομία που βασίζεται στα πετροδολάρια με τα οποία αναπαράγει και αυξάνει τα κέρδη της, ελέγχοντας παράλληλα την παγκόσμια οικονομία.
Τέλος, οι Αμερικανοί στρατιωτικοί δεν σκοπεύουν να υποστούν μια ταπεινωτική ήττα στο Ιράν που θα αποκαλύψει το βαθμό στον οποίο η στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ βασίστηκε στην προπαγάνδα που χτίστηκε στη διάρκεια των χρόνων, μέσω των κινηματογραφικών ταινιών του Χόλιγουντ και πολέμων που εκτελέστηκαν με επιτυχία σε σχετικά αδύναμες και ανυπεράσπιστες χώρες. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ο Netanyahu και ο Bin Salman είναι διανοητικά ασταθείς, κάποιος θα υπάρχει στο βασιλικό παλάτι στο Ριάντ, ή στην κυβέρνηση του Τελ Αβίβ που θα τους έχει συμβουλεύσει για τις πολιτικές και προσωπικές συνέπειες μιας επίθεσης στο Ιράν.
Λένε ότι η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ πρέπει να καταφύγουν σε πολυάριθμες αλλά τελικά άχρηστες προκλήσεις εναντίον του Ιράν, καθώς μπορούν να βασίζονται μόνο σε υβριδικές επιθέσεις, προκειμένου να την απομονώσουν οικονομικά από τον υπόλοιπο κόσμο.
Παραδόξως, αυτή η στρατηγική είχε καταστροφικές συνέπειες για το ρόλο του δολαρίου ΗΠΑ ως αποθεματικού νομίσματος από κοινού με το σύστημα SWIFT.
Στο σημερινό πολυπολικό περιβάλλον, η ενεργητική επιρροή με τόσο επιβλητικό τρόπο, οδηγεί στην επιτάχυνση της από-δολαρίωσης ως έναν τρόπο παράκαμψης των κυρώσεων και των απαγορεύσεων που επιβάλλονται από τις ΗΠΑ.
Το δολάριο χρησιμοποιείται σήμερα ως ένα αποθεματικό νόμισμα για τη διευκόλυνση των συναλλαγών, αν όμως τα μειονεκτήματα υπερβούν τα οφέλη, θα χρησιμοποιείται προοδευτικά ολοένα και λιγότερο, έως ότου αντικατασταθεί από ένα καλάθι νομισμάτων που αντικατοπτρίζει περισσότερο την πολυπολική γεωπολιτική πραγματικότητα.
Εν κατακλείδι, οι πολεμοχαρείς της Ουάσιγκτον εκνευρίζονται από τη συνεχιζόμενη ανικανότητά τους να περιορίσουν την ανθεκτικότητα και την αντίσταση των λαών της Βενεζουέλας, του Ιράν, της Συρίας, της Βόρειας Κορέας και του Ντονμπας, χώρες και περιοχές που εκλαμβάνονται από το υγιές κομμάτι του πλανήτη ως εμπροσθοφυλακή στον άξονα αντίστασης του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ.