Τελευταία Νέα
Διεθνή

Munchau: Η οικονομική ύφεση, η Ιταλία και ο νομισματικός πόλεμος οι απειλές για την Ευρώπη

Munchau: Η οικονομική ύφεση, η Ιταλία και ο νομισματικός πόλεμος οι απειλές για την Ευρώπη
Η ΕΕ διατρέχει τον κίνδυνο ενός φαύλου κύκλου ανάμεσα σε οικονομικές κρίσεις κα υφέσεις
Με βασικό θέμα το «μέλλον της Ευρώπης» η νεοεκλεγείσα πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, γερμανίδα πολιτικός Ursula von der Leyen δίνει το δικό της στίγμα για τις προτεραιότητες της νέας ηγεσίας στις Βρυξέλλες.
Όπως αναφέρει σε άρθρο του στους Financial Times ο Wolfgang Munchau «η συζήτηση θα αφορά τα δικαιώματα ψήφου για τα κράτη μέλη, τη μελλοντική διεύρυνση και τους καταλόγους για τις εκλογές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο».
Και συνεχίζει λέγοντας:
Αυτό που σίγουρα δεν θα κάνει η ΕΕ είναι να αντιμετωπίσει τους δαίμονες της των τελευταίων 10 ετών και να σκεφτεί τι έχει πάει στραβά - κι αυτό γιατί θα χρειαζόταν αρχικά να παραδεχθεί ότι κάτι πήγε στραβά.
Γνωρίζω αρκετούς υπεύθυνους για τη χάραξη πολιτικής στη Βόρεια Ευρώπη και στα θεσμικά όργανα της ΕΕ που θεωρούν τον χειρισμό της κρίσης της ευρωζώνης ως τον τελικό θρίαμβο της ΕΕ.
Αλλά έξω από αυτούς τους κύκλους χάραξης πολιτικής, η εικόνα είναι πολύ διαφορετική.
Η ΕΕ μόλις πρόσφατα ανέκαμψε από μια δεκαετή κρίση και τώρα αντιμετωπίζει οικονομική ύφεση, παγκόσμιο πόλεμο νομισμάτων, τεχνολογικό σοκ στον τομέα των αυτοκινήτων, ενδεχομένως μια μη συμφωνία με τη Βρετανία για το Brexit και φυσικά μια κρίση με την ιταλική κυβέρνηση.
Τα επιτόκια είναι στο χαμηλότερο όριο. Η δημοσιονομική πολιτική περιορίζεται από τους κανόνες. Μία πλήρης αντιπαράθεση εκδηλώνεται μεταξύ της Ιταλίας και της ΕΕ μετά από τις φθινοπωρινές εκλογές και η απειλή ενός ιταλικού παράλληλου νομίσματος εξακολουθεί να είναι ορατή.
Η ΕΕ διατρέχει τον κίνδυνο ενός φαύλου κύκλου ανάμεσα σε οικονομικές κρίσεις κα υφέσεις.
Στη συνέχεια, θα ήταν λογικό οι εκλογείς και τα πολιτικά κόμματα να εξετάσουν τις εθνικές εναλλακτικές λύσεις για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Θα εξακολουθούσα να υποστηρίζω ότι το ιδανικό νομισματικό σύστημα για την ευρωζώνη είναι μια λειτουργική νομισματική ένωση, με ισχυρή δημοσιονομική ικανότητα, εξουσίες φορολόγησης και δαπανών και ένα αλληλέγγυο χρεωστικό όργανο.
Και δεν θα κατατάξω το ενδεχόμενο να διαμορφωθεί τελικά μια λιγότερο λειτουργική ευρωζώνη ως τη δεύτερη καλύτερη επιλογή. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι η μόνη και καλύτερη επιλογή που έχει η Ευρώπη.

Οι ευρωσκεπτικιστές και ο Salvini

Μετά την καταστροφική εμπειρία της λιτότητας στη νότια Ευρώπη, το οικονομικό επιχείρημα για την ένταξη νέων χωρών στην ΕΕ είναι ασθενέστερο.
Οι χώρες που δεν εμφανίζουν ισχυρά οικονομικά στοιχεία, θα αγωνιστούν - και ορθά - για να βρουν υποστηρικτές στις πρωτοβουλίες και επιλογές τους.
Όμως, όσοι καλό είναι οι ευρωσκεπτικιστές να θέσουν στους εαυτούς τους τουλάχιστον δύο βασικά ερωτήματα:
Πότε θα καταλάβουν επιτέλους ότι δεν θα έρθουν οι πολύ υποσχόμενες μεταρρυθμίσεις στην ευρωζώνη;
Και, πώς αξιολογούμε το αντίθετο;
Θα μπορούσαν οι οικονομίες που βρίσκονται σε πίεση να προχωρήσουν καλύτερα εκτός της ΕΕ; Θα μπορούσαν, για παράδειγμα, οι διαδοχικές ιταλικές κυβερνήσεις, εάν απελευθερωθούν από τα δεσμά των δημοσιονομικών κανόνων της ΕΕ, να έχουν δημιουργήσει περισσότερη ανάπτυξη και απασχόληση;
Αν η Ιταλία είχε αποφύγει να εισέλθει σε φάση λιτότητας κατά την διακυβέρνηση του Mario Monti το 2011 έως το 2013, η σημερινή κατάσταση της μπορεί να ήταν διαφορετική: η Λέγκα του Βορά του Salvini και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων ίσως δεν θα κέρδιζαν τις εκλογές του 2018 και δεν θα σχημάτιζαν συνασπισμό ούτε ο Salvini δεν θα ήταν στα πρόθυρα μιας απόλυτης αύξησης της δύναμης.
Ο θανάσιμος κίνδυνος για την ΕΕ έγκειται στην εμφάνιση μιας ορθολογικής, μη ιδεολογικής περίπτωσης κατά της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Και η ίδια η ΕΕ πρέπει να μοιραστεί την ευθύνη για τη δημιουργία των προϋποθέσεων για αυτό.
Οι δημοσιονομικοί κανόνες και το σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης είναι η αρχική αμαρτία της ευρωζώνης. Το σύμφωνο μεταρρυθμίστηκε δύο φορές, το 2005 και το 2011 και η σημερινή Ευρωπαϊκή Επιτροπή το έκανε πιο ευέλικτο. Όμως, ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο τροποποιήθηκαν αυτοί οι κανόνες και οι διαδικασίες, αύξησαν την εσωτερική απόκλιση, αποθάρρυναν τις επενδύσεις και ενήργησαν θετικά προς μια οικονομική ύφεση.
Όπως και στην περίπτωση του Brexit, το αρχικό κόστος εξόδου από την ευρωζώνη θα ήταν πολύ μεγάλο, ενδεχομένως πολύ μεγαλύτερο.
Αφήνοντας την ευρωζώνη, η χώρα αυτή δεν θα δεσμεύεται πλέον από το στόχο του 3% του ελλείμματος προς το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν βάση της συνθήκης του Μάαστριχτ.
Θα μπορούσε να εισαγάγει έναν κανόνα βιώσιμης επένδυσης και θα μπορούσε να επιτρέψει δημοσιονομικά κίνητρα κατά τη διάρκεια της οικονομικής ύφεσης.
Η κεντρική τράπεζα θα μπορούσε να ακολουθήσει έναν διπλό στόχο παρόμοιο με αυτόν της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ - να σταθεροποιήσει τις τιμές και την απασχόληση. Δεν θα υπήρχαν νομικοί περιορισμοί όσον αφορά τις αγορές περιουσιακών στοιχείων, κανένας κανόνας για την απαγόρευση της διάσωσης. Αυτό πρέπει να είναι μια δελεαστική πρόταση για τον Salvini, ο οποίος δεν είναι ανόητος.
Η διάσκεψη της κ. Von der Leyen σχετικά με το μέλλον της ΕΕ πρέπει να έχει ως πρωταρχικό στόχο την εξασφάλιση ότι τα επιχειρήματα που βασίζονται στην χρησιμότητα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης θα είναι πλέον δυνατά. Κι αυτό γιατί η πραγματική απειλή για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν προέρχεται από τον Salvini, αλλά από τους ευρωπαίους ψηφοφόρους οι οποίοι αλλάζουν γνώμη ανάλογα με τα γεγονότα.

www.bankingnews.gr

Ρoή Ειδήσεων

Σχόλια αναγνωστών

Δείτε επίσης