Το συμπέρασμα είναι ότι οι τράπεζες λόγω ηθικού κινδύνου δεν θέλουν να κάνουν ρυθμίσεις και έτσι η ύπαρξη των funds αποτελεί διέξοδο.
Από τις 500 χιλιάδες επιστολές που έχουν στείλει οι 4 μεγάλες τράπεζες για ρύθμιση κόκκινων δανείων πριν αυτά πουληθούν σε funds ανταποκρίθηκαν μόλις 15 χιλιάδες ή το 3% του συνόλου.
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και στους συνδέσμους καταναλωτών πολλές φορές αναφέρεται γιατί οι τράπεζες επιλέγουν να πουλήσουν προβληματικά δάνεια σε funds στο 2% ή 5% της ονομαστικής αξίας και δεν προτείνουν στους δανειολήπτες ένα λογικό συμβιβασμό.
Η απάντηση είναι διττή
Από την μια οι τράπεζες έχουν στείλει 500 χιλιάδες επιστολές εκ των οποίων οι 390 χιλιάδες αφορούν φυσικά και νομικά πρόσωπα ενώ περίπου 110 χιλιάδες έχουν σταλεί από τις τράπεζες στο ίδιο πρόσωπο π.χ. επιστολές ρύθμισης έχουν στείλει σε ένα φυσικό πρόσωπο δύο τράπεζες κ.α.
Οι τράπεζες έχουν στείλει 500 χιλιάδες επιστολές στους πολίτες για να ρυθμίσουν τα δάνεια και ανταπόκριση - με πραγματικούς όρους - βρήκαν μόλις από 15 χιλιάδες άτομα δηλαδή ποσοστό 3%.
Δηλαδή στους 100 πολίτες που έλαβαν από τις τράπεζες επιστολή ρύθμισης μόνο 3 ανταποκρίθηκαν.
Αυτό αποδεικνύει ότι κυριαρχεί σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας η αίσθηση ότι άπαξ και η τράπεζα δεν έχει εξασφαλίσεις, δεν μπορεί να κινηθεί νομικά εναντίον των πολιτών.
Υπάρχει και μια άλλη διάσταση.
Ότι μεγάλο μέρος των πολιτών δεν σκέφτεται με τον λανθασμένο τρόπο της ατιμωρησίας αλλά αδυνατεί να πληρώσει και τα 5 ή 10 χιλιάδες υπόλοιπα που είναι κατά μέσο όρο τα καταναλωτικά ή προσωπικά δάνεια.
Τα στοιχεία αυτά αποδεικνύουν ότι οι πολίτες όσο δεν υπάρχουν εξασφαλίσεις δεν είναι συνεργάσιμοι όμως η νοοτροπία αυτή είναι λανθασμένη.
Όταν π.χ. η Alpha bank πουλάει στο 3,7 δισεκ. προβληματικά καταναλωτικά δάνεια έναντι 90 εκατ ή 2,4% της ονομαστικής αξίας αυτό σημαίνει ότι ο δανειολήπτης της Alpha bank κακώς δεν πήγε για ρύθμιση.
Εάν χρωστούσε 10 χιλιάδες ευρώ με 240 ευρώ θα ξεπλήρωνε και η τράπεζα αλλά και οποιαδήποτε δεν θα είχε καμία απαίτηση εναντίον του.
Μέρος της κοινωνίας σκέφτεται λανθασμένα.
Σου λέει θυμήθηκε η τράπεζα μετά από 5 ή 7 χρόνια το δάνειο που μου είχε χορηγήσει;
Όμως π.χ. εάν ένας πολίτης οφείλει 20.000 ευρώ το 2,4% της ονομαστικής αξίας είναι 480 ευρώ.
Βέβαια και αυτό είναι λάθος των τραπεζών δεν υποβάλλουν τέτοιες προσφορές στους πολίτες.
Συνήθως δίνουν haircut 80% αλλά καταλήγουν στην άρνηση και στο τέλος τα πουλάνε στο 1% ή 2,4% της ονομαστικής αξίας.
Όταν οι δανειακές συμβάσεις καταλήξουν στα funds που αγοράζουν μαζικά προβληματικά δάνεια, παρά τις θεωρητικές απειλές των funds ούτε αυτά μπορούν να απαιτήσουν την αποπληρωμή όλου του ποσού καθώς δεν διαθέτουν εξασφαλίσεις.
Συνήθως και αρχικά ακολουθούν ήπιες στρατηγικές αλλά ακόμη και εάν υιοθετήσουν σκληρές μεθόδους....το αποτέλεσμα μέχρι τώρα δεν τους έχει δικαιώσει.
Ποια είναι η στρατηγική των τραπεζών;
Στέλνουν επιστολές με τις οποίες καλούν τους πελάτες να προσέλθουν για ευνοϊκή ρύθμιση των οφειλών τους συμπεριλαμβανομένης της γενναίας άφεσης χρέους (κοινώς, γενναίο κούρεμα)
Αφορούν εκατοντάδες χιλιάδες δανειολήπτες.
Κατά προσέγγιση -δεν έχω ακριβή αριθμό- μπορεί να ξεπερνούν και τους 500.000 από όλες τις χρονικές περιόδους (από πολύ παλιά δάνεια μέχρι και σχετικά πρόσφατα –εννοώ λίγο πριν την κρίση)
Πρόκειται για δάνεια καταναλωτικής πίστης χωρίς εξασφαλίσεις
Με τις επιστολές καλούνται να ρυθμίσουν στο «παρά πέντε» την οφειλή τους και πριν το δάνειό τους πωληθεί σε Fund του εξωτερικού
Στην περίπτωση που ο πελάτης δεν ανταποκριθεί και το δάνειο πωληθεί σε Fund, τότε δεν υπάρχει περιθώριο ρυθμίσεων.
Το Fund απαιτεί όλο το ποσό και δεν μπαίνει σε διαδικασία «συνεργασίας/κουρέματος κλπ
Το σωστό και το λάθος
Οι τράπεζες στέλνουν επιστολές γνωρίζοντας ότι θα έχουν μικρό ενδιαφέρον και απόκριση από τους δανειολήπτες.
Εάν μια τράπεζα π.χ. καλέσει ένα δανειολήπτη και προτείνει κούρεμα 80% σε ένα προβληματικό δάνειο 100.000 ευρώ δηλαδή πληρώνει 20.000 ευρώ και εξοφλάει τα πάντα ο ηθικός κίνδυνος moral hazard είναι τεράστιος.
Όσοι χρωστούν θα ζητήσουν ανάλογη ρύθμιση και οι καλοπληρωτές – εδώ βρίσκεται το πρόβλημα – θα σκεφθούν αφού οι άλλοι ρυθμίζουν με haircut 80% γιατί να παραμείνουν συνεπείς;
Οι τράπεζες για να αποφύγουν τον ηθικό κίνδυνο καταφεύγουν στις λύσεις των funds.
Τις επιστολές τις στέλνουν καθώς είναι υποχρεωμένες να το πράξουν γιατί οι δανειακές συμβάσεις είναι νομικά κείμενα και πρέπει να πάρουν εγκρίσεις για να τις μεταβιβάσουν.
Το συμπέρασμα είναι ότι οι τράπεζες λόγω ηθικού κινδύνου δεν θέλουν να κάνουν ρυθμίσεις και έτσι η ύπαρξη των funds αποτελεί διέξοδο.
www.bankingnews.gr
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και στους συνδέσμους καταναλωτών πολλές φορές αναφέρεται γιατί οι τράπεζες επιλέγουν να πουλήσουν προβληματικά δάνεια σε funds στο 2% ή 5% της ονομαστικής αξίας και δεν προτείνουν στους δανειολήπτες ένα λογικό συμβιβασμό.
Η απάντηση είναι διττή
Από την μια οι τράπεζες έχουν στείλει 500 χιλιάδες επιστολές εκ των οποίων οι 390 χιλιάδες αφορούν φυσικά και νομικά πρόσωπα ενώ περίπου 110 χιλιάδες έχουν σταλεί από τις τράπεζες στο ίδιο πρόσωπο π.χ. επιστολές ρύθμισης έχουν στείλει σε ένα φυσικό πρόσωπο δύο τράπεζες κ.α.
Οι τράπεζες έχουν στείλει 500 χιλιάδες επιστολές στους πολίτες για να ρυθμίσουν τα δάνεια και ανταπόκριση - με πραγματικούς όρους - βρήκαν μόλις από 15 χιλιάδες άτομα δηλαδή ποσοστό 3%.
Δηλαδή στους 100 πολίτες που έλαβαν από τις τράπεζες επιστολή ρύθμισης μόνο 3 ανταποκρίθηκαν.
Αυτό αποδεικνύει ότι κυριαρχεί σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας η αίσθηση ότι άπαξ και η τράπεζα δεν έχει εξασφαλίσεις, δεν μπορεί να κινηθεί νομικά εναντίον των πολιτών.
Υπάρχει και μια άλλη διάσταση.
Ότι μεγάλο μέρος των πολιτών δεν σκέφτεται με τον λανθασμένο τρόπο της ατιμωρησίας αλλά αδυνατεί να πληρώσει και τα 5 ή 10 χιλιάδες υπόλοιπα που είναι κατά μέσο όρο τα καταναλωτικά ή προσωπικά δάνεια.
Τα στοιχεία αυτά αποδεικνύουν ότι οι πολίτες όσο δεν υπάρχουν εξασφαλίσεις δεν είναι συνεργάσιμοι όμως η νοοτροπία αυτή είναι λανθασμένη.
Όταν π.χ. η Alpha bank πουλάει στο 3,7 δισεκ. προβληματικά καταναλωτικά δάνεια έναντι 90 εκατ ή 2,4% της ονομαστικής αξίας αυτό σημαίνει ότι ο δανειολήπτης της Alpha bank κακώς δεν πήγε για ρύθμιση.
Εάν χρωστούσε 10 χιλιάδες ευρώ με 240 ευρώ θα ξεπλήρωνε και η τράπεζα αλλά και οποιαδήποτε δεν θα είχε καμία απαίτηση εναντίον του.
Μέρος της κοινωνίας σκέφτεται λανθασμένα.
Σου λέει θυμήθηκε η τράπεζα μετά από 5 ή 7 χρόνια το δάνειο που μου είχε χορηγήσει;
Όμως π.χ. εάν ένας πολίτης οφείλει 20.000 ευρώ το 2,4% της ονομαστικής αξίας είναι 480 ευρώ.
Βέβαια και αυτό είναι λάθος των τραπεζών δεν υποβάλλουν τέτοιες προσφορές στους πολίτες.
Συνήθως δίνουν haircut 80% αλλά καταλήγουν στην άρνηση και στο τέλος τα πουλάνε στο 1% ή 2,4% της ονομαστικής αξίας.
Όταν οι δανειακές συμβάσεις καταλήξουν στα funds που αγοράζουν μαζικά προβληματικά δάνεια, παρά τις θεωρητικές απειλές των funds ούτε αυτά μπορούν να απαιτήσουν την αποπληρωμή όλου του ποσού καθώς δεν διαθέτουν εξασφαλίσεις.
Συνήθως και αρχικά ακολουθούν ήπιες στρατηγικές αλλά ακόμη και εάν υιοθετήσουν σκληρές μεθόδους....το αποτέλεσμα μέχρι τώρα δεν τους έχει δικαιώσει.
Ποια είναι η στρατηγική των τραπεζών;
Στέλνουν επιστολές με τις οποίες καλούν τους πελάτες να προσέλθουν για ευνοϊκή ρύθμιση των οφειλών τους συμπεριλαμβανομένης της γενναίας άφεσης χρέους (κοινώς, γενναίο κούρεμα)
Αφορούν εκατοντάδες χιλιάδες δανειολήπτες.
Κατά προσέγγιση -δεν έχω ακριβή αριθμό- μπορεί να ξεπερνούν και τους 500.000 από όλες τις χρονικές περιόδους (από πολύ παλιά δάνεια μέχρι και σχετικά πρόσφατα –εννοώ λίγο πριν την κρίση)
Πρόκειται για δάνεια καταναλωτικής πίστης χωρίς εξασφαλίσεις
Με τις επιστολές καλούνται να ρυθμίσουν στο «παρά πέντε» την οφειλή τους και πριν το δάνειό τους πωληθεί σε Fund του εξωτερικού
Στην περίπτωση που ο πελάτης δεν ανταποκριθεί και το δάνειο πωληθεί σε Fund, τότε δεν υπάρχει περιθώριο ρυθμίσεων.
Το Fund απαιτεί όλο το ποσό και δεν μπαίνει σε διαδικασία «συνεργασίας/κουρέματος κλπ
Το σωστό και το λάθος
Οι τράπεζες στέλνουν επιστολές γνωρίζοντας ότι θα έχουν μικρό ενδιαφέρον και απόκριση από τους δανειολήπτες.
Εάν μια τράπεζα π.χ. καλέσει ένα δανειολήπτη και προτείνει κούρεμα 80% σε ένα προβληματικό δάνειο 100.000 ευρώ δηλαδή πληρώνει 20.000 ευρώ και εξοφλάει τα πάντα ο ηθικός κίνδυνος moral hazard είναι τεράστιος.
Όσοι χρωστούν θα ζητήσουν ανάλογη ρύθμιση και οι καλοπληρωτές – εδώ βρίσκεται το πρόβλημα – θα σκεφθούν αφού οι άλλοι ρυθμίζουν με haircut 80% γιατί να παραμείνουν συνεπείς;
Οι τράπεζες για να αποφύγουν τον ηθικό κίνδυνο καταφεύγουν στις λύσεις των funds.
Τις επιστολές τις στέλνουν καθώς είναι υποχρεωμένες να το πράξουν γιατί οι δανειακές συμβάσεις είναι νομικά κείμενα και πρέπει να πάρουν εγκρίσεις για να τις μεταβιβάσουν.
Το συμπέρασμα είναι ότι οι τράπεζες λόγω ηθικού κινδύνου δεν θέλουν να κάνουν ρυθμίσεις και έτσι η ύπαρξη των funds αποτελεί διέξοδο.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών