Η επιβάρυνση του ιδιωτικού τομέα με περισσότερους φόρους και η αύξηση των ήδη διογκωμένων κυβερνητικών δαπανών μπορεί να οδηγήσει την ευρωζώνη στο παράδοξο της Αργεντινής
Η ιδέα ότι οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να μειώσουν τους φόρους επειδή υπάρχει έλλειμμα, αλλά είναι ελεύθερες να αυξήσουν όλα τα έξοδα, ακόμη και αν υπάρχει έλλειμμα, μπορεί να βρεθεί σε πολλά πολιτικά μανιφέστα αυτές τις μέρες αναφέρει σε ανάλυσή του το think tank Mises Institute.
Σύμφωνα με το Mises Institute οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής βλέπουν πάντοτε τις οικονομικές προκλήσεις ως πρόβλημα της ζήτησης και ως εκ τούτου καταλήγουν στην ιδέα της συνετής επένδυσης και εξοικονόμησης.
Όταν αυξάνεται το ΑΕΠ, ο ακαθάριστος σχηματισμός κεφαλαίου και η κατανάλωση είναι χαμηλότερα από ό, τι θέλουν οι Κεϋνσιανοί, οι οποίοι πάντοτε κατηγορούν το φερόμενο πρόβλημα της «υπερβολική εξοικονόμηση».
Αυτή είναι μια παράλογη παραδοχή, δηλαδή ότι εάν οι εταιρείες και τα νοικοκυριά δεν ξοδεύουν όσα θέλει η κυβέρνηση, τότε ο δημόσιος τομέας πρέπει να δαπανήσει πολύ περισσότερα.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι φορολογικές περικοπές είναι μισητές και χαιρετίζονται τα κυβερνητικά σχέδια αύξησης δαπανών.
Επειδή οι φορολογικές περικοπές ενισχύουν τους πολίτες, ενώ οι κυβερνητικές δαπάνες ενδυναμώνουν τους πολιτικούς.
Μια εκλαϊκευτική άποψη της οικονομίας στην οποία οι πολιτικοί και ορισμένοι οικονομολόγοι θεωρούν πάντοτε ότι κερδίζετε πάρα πολύ και ξοδεύετε πολύ λίγα.
Το μεγάλο στοίχημα από τις τεράστιες αυξήσεις των δαπανών και των φόρων που διαβάζουμε για όλη την ευρωζώνη είναι ότι:
α) δεν θα έχουν αντίκτυπο στην ανάπτυξη,
β) θα βελτιώσουν τους δημόσιους λογαριασμούς και
γ) θα υπερβούν τις προσδοκίες του προϋπολογισμού.
Ωστόσο, έχουμε εμπειρικά στοιχεία που δείχνουν ότι τα τεράστια κυβερνητικά σχέδια δαπανών και οι αυξήσεις των φορολογικών εσόδων δημιουργούν το αντίθετο αποτέλεσμα: ασθενέστερη οικονομική ανάπτυξη, υψηλότερο χρέος και μεγαλύτερες ανισορροπίες.
Η πιθανότητα να επιτεθεί η δυνητική ανάπτυξη, η επιδείνωση των δημόσιων λογαριασμών και η παραβίαση των αισιόδοξων εκτιμήσεων είναι υπερβολική.
Τα εμπειρικά στοιχεία των τελευταίων δεκαπέντε ετών δείχνουν μια σειρά δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών δημοσίων δαπανών που, όταν είναι θετικές, είναι πολύ κακές (κάτω από 1) και στις περισσότερες χώρες, ειδικά με ανοικτές και χρεωμένες οικονομίες, ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής των υψηλότερων κυβερνητικών δαπανών είναι αρνητικός
Οι δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές είναι ιδιαίτερα αρνητικοί σε περιόδους αδυναμίας των δημόσιων οικονομικών και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η ευρωζώνη έχει εξαντλήσει τον δημοσιονομικό της χώρο μετά από περισσότερα από τρία τρισεκατομμύρια ευρώ εκτεταμένων προϋπολογισμών σε μια δεκαετία.
Οι περισσότερες κυβερνητικές δαπάνες δεν θα ωθήσουν την ανάπτυξη στις οικονομίες όπου ο δημόσιος τομέας απορροφά ήδη περισσότερο από το 40% του ΑΕΠ και όπου τα προηγούμενα μεγάλα σχέδια περί τόνωσης της οικονομίας έχουν οδηγήσει σε μεγαλύτερο χρέος και στασιμότητα.
Η προσθήκη φορολογικών αυξήσεων στη φόρμουλα είναι ακόμη πιο επιζήμια.
Το ΔΝΤ αναλύει 170 περιπτώσεις δημοσιονομικής εξυγίανσης σε 15 ανεπτυγμένες οικονομίες από το 1980 έως το 2010 και διαπιστώνει αρνητικό αντίκτυπο της αύξησης των φόρων κατά 1% σε 1,3% στην ανάπτυξη δύο χρόνια αργότερα.
Επιπλέον, η συντριπτική πλειοψηφία των εμπειρικών μελετών που έλαβαν χώρα μέχρι το 1983 και ειδικά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, δείχνουν αρνητικές επιπτώσεις από την αύξηση των φόρων στην οικονομική ανάπτυξη και ουδέτερο ή αρνητικό αντίκτυπο της αύξησης των δαπανών στην ανάπτυξη.
Επιπλέον, οι μελέτες σχετικά με την επίδραση των μεγαλύτερων φορολογικών αυξήσεων στα φορολογικά έσοδα αποκαλύπτουν αρνητικές επιπτώσεις στις εισπράξεις. Στην πραγματικότητα, η αύξηση του οριακού φορολογικού συντελεστή κατά 1% μπορεί να μειώσει τη φορολογητέα βάση εισοδήματος κατά 3,6%.
Ο κίνδυνος για την ευρωζώνη είναι τεράστιος, διότι ένας από τους κύριους λόγους για τη στασιμότητα του είναι ακριβώς η αλυσίδα των τεράστιων σχεδίων δημοσιονομικών κινήτρων που εφαρμόστηκαν τις δύο τελευταίες δεκαετίες.
Για να πούμε ότι η Γερμανία πρέπει να αντιγράψει τη δημοσιονομική στρατηγική της Γαλλίας, μια χώρα που βρίσκεται σε στασιμότητα για τρεις δεκαετίες αψηφά οποιαδήποτε οικονομική λογική.
Δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι η Γερμανία δαπανά ή επενδύει εκτός από ό, τι χρειάζεται, και μάλλον το αντίθετο.
Το πρόβλημα της ευρωζώνης δεν είναι η έλλειψη κυβερνητικών δαπανών ή φόρων, αλλά η υπέρβαση και των δύο.
Η σειρά των αυξήσεων των δαπανών που ανακοινώνονται καθημερινά στην Ευρώπη συγκαλύπτει ένα εξαιρετικά επικίνδυνο στοίχημα: ότι η ΕΚΤ θα διασώσει την ευρωζώνη για πάντα, ειδικά επειδή οι φθίνουσες επιδράσεις της νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής είναι εμφανείς.
Οι φορολογικές περικοπές δεν θα λειτουργήσουν αν δεν συνοδεύονται από βελτιώσεις της αποτελεσματικότητας και μειώνονται οι γραφειοκρατικές διαδικασίες ακριβώς για να εξασφαλιστεί ότι οι δημόσιες υπηρεσίες θα παραμείνουν εντός τριάντα ετών.
Η επιβάρυνση του ιδιωτικού τομέα με περισσότερους φόρους και η αύξηση των ήδη διογκωμένων κυβερνητικών δαπανών μπορεί να οδηγήσει την ευρωζώνη στο παράδοξο της Αργεντινής.
Αν αγνοήσουμε τις πηγές δημιουργίας πλούτου, καθώς και τη δημιουργία θέσεων εργασίας και την απέλαση από τις καταστροφικές και εξορυκτικές πολιτικές, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η ανεργία και η στασιμότητα.
Η ευρωζώνη δεν μπορεί να αναμένει να επιτύχει την αύξηση που δεν έχει παραδώσει, επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη, αποδυναμώνοντας περαιτέρω μια οικονομία που πρέπει να στοιχηματίσει στην προσέλκυση επενδύσεων, ενισχύοντας την ανάπτυξη και βελτιώνοντας την τεχνολογία και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.
Όταν οι πολιτικοί χρεώνουν μια οικονομία με μεγάλο και αυξανόμενο σταθερό κόστος, χωρίς να δίνουν προτεραιότητα στην ελκυστικότητα των επενδύσεων, στην παραγωγικότητα και στην οικονομική ελευθερία, θέτουν σε κίνδυνο την ευημερία που υπερασπίζονται.
Το πρόβλημα της παραγωγικότητας, της ανάπτυξης και της απασχόλησης δεν επιλύεται θέτοντας εμπόδια στις επενδύσεις και αυξάνοντας τα εξορυκτικά μέτρα.
Η ανάπτυξη και το κράτος πρόνοιας δεν ενισχύονται με την τοποθέτηση πολιτικών δαπανών και χρέους ως πυλώνων μιας οικονομίας.
www.bankingnews.gr
Σύμφωνα με το Mises Institute οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής βλέπουν πάντοτε τις οικονομικές προκλήσεις ως πρόβλημα της ζήτησης και ως εκ τούτου καταλήγουν στην ιδέα της συνετής επένδυσης και εξοικονόμησης.
Όταν αυξάνεται το ΑΕΠ, ο ακαθάριστος σχηματισμός κεφαλαίου και η κατανάλωση είναι χαμηλότερα από ό, τι θέλουν οι Κεϋνσιανοί, οι οποίοι πάντοτε κατηγορούν το φερόμενο πρόβλημα της «υπερβολική εξοικονόμηση».
Αυτή είναι μια παράλογη παραδοχή, δηλαδή ότι εάν οι εταιρείες και τα νοικοκυριά δεν ξοδεύουν όσα θέλει η κυβέρνηση, τότε ο δημόσιος τομέας πρέπει να δαπανήσει πολύ περισσότερα.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι φορολογικές περικοπές είναι μισητές και χαιρετίζονται τα κυβερνητικά σχέδια αύξησης δαπανών.
Επειδή οι φορολογικές περικοπές ενισχύουν τους πολίτες, ενώ οι κυβερνητικές δαπάνες ενδυναμώνουν τους πολιτικούς.
Μια εκλαϊκευτική άποψη της οικονομίας στην οποία οι πολιτικοί και ορισμένοι οικονομολόγοι θεωρούν πάντοτε ότι κερδίζετε πάρα πολύ και ξοδεύετε πολύ λίγα.
Το μεγάλο στοίχημα από τις τεράστιες αυξήσεις των δαπανών και των φόρων που διαβάζουμε για όλη την ευρωζώνη είναι ότι:
α) δεν θα έχουν αντίκτυπο στην ανάπτυξη,
β) θα βελτιώσουν τους δημόσιους λογαριασμούς και
γ) θα υπερβούν τις προσδοκίες του προϋπολογισμού.
Ωστόσο, έχουμε εμπειρικά στοιχεία που δείχνουν ότι τα τεράστια κυβερνητικά σχέδια δαπανών και οι αυξήσεις των φορολογικών εσόδων δημιουργούν το αντίθετο αποτέλεσμα: ασθενέστερη οικονομική ανάπτυξη, υψηλότερο χρέος και μεγαλύτερες ανισορροπίες.
Η πιθανότητα να επιτεθεί η δυνητική ανάπτυξη, η επιδείνωση των δημόσιων λογαριασμών και η παραβίαση των αισιόδοξων εκτιμήσεων είναι υπερβολική.
Τα εμπειρικά στοιχεία των τελευταίων δεκαπέντε ετών δείχνουν μια σειρά δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών δημοσίων δαπανών που, όταν είναι θετικές, είναι πολύ κακές (κάτω από 1) και στις περισσότερες χώρες, ειδικά με ανοικτές και χρεωμένες οικονομίες, ο δημοσιονομικός πολλαπλασιαστής των υψηλότερων κυβερνητικών δαπανών είναι αρνητικός
Οι δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές είναι ιδιαίτερα αρνητικοί σε περιόδους αδυναμίας των δημόσιων οικονομικών και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η ευρωζώνη έχει εξαντλήσει τον δημοσιονομικό της χώρο μετά από περισσότερα από τρία τρισεκατομμύρια ευρώ εκτεταμένων προϋπολογισμών σε μια δεκαετία.
Οι περισσότερες κυβερνητικές δαπάνες δεν θα ωθήσουν την ανάπτυξη στις οικονομίες όπου ο δημόσιος τομέας απορροφά ήδη περισσότερο από το 40% του ΑΕΠ και όπου τα προηγούμενα μεγάλα σχέδια περί τόνωσης της οικονομίας έχουν οδηγήσει σε μεγαλύτερο χρέος και στασιμότητα.
Η προσθήκη φορολογικών αυξήσεων στη φόρμουλα είναι ακόμη πιο επιζήμια.
Το ΔΝΤ αναλύει 170 περιπτώσεις δημοσιονομικής εξυγίανσης σε 15 ανεπτυγμένες οικονομίες από το 1980 έως το 2010 και διαπιστώνει αρνητικό αντίκτυπο της αύξησης των φόρων κατά 1% σε 1,3% στην ανάπτυξη δύο χρόνια αργότερα.
Επιπλέον, η συντριπτική πλειοψηφία των εμπειρικών μελετών που έλαβαν χώρα μέχρι το 1983 και ειδικά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, δείχνουν αρνητικές επιπτώσεις από την αύξηση των φόρων στην οικονομική ανάπτυξη και ουδέτερο ή αρνητικό αντίκτυπο της αύξησης των δαπανών στην ανάπτυξη.
Επιπλέον, οι μελέτες σχετικά με την επίδραση των μεγαλύτερων φορολογικών αυξήσεων στα φορολογικά έσοδα αποκαλύπτουν αρνητικές επιπτώσεις στις εισπράξεις. Στην πραγματικότητα, η αύξηση του οριακού φορολογικού συντελεστή κατά 1% μπορεί να μειώσει τη φορολογητέα βάση εισοδήματος κατά 3,6%.
Ο κίνδυνος για την ευρωζώνη είναι τεράστιος, διότι ένας από τους κύριους λόγους για τη στασιμότητα του είναι ακριβώς η αλυσίδα των τεράστιων σχεδίων δημοσιονομικών κινήτρων που εφαρμόστηκαν τις δύο τελευταίες δεκαετίες.
Για να πούμε ότι η Γερμανία πρέπει να αντιγράψει τη δημοσιονομική στρατηγική της Γαλλίας, μια χώρα που βρίσκεται σε στασιμότητα για τρεις δεκαετίες αψηφά οποιαδήποτε οικονομική λογική.
Δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι η Γερμανία δαπανά ή επενδύει εκτός από ό, τι χρειάζεται, και μάλλον το αντίθετο.
Το πρόβλημα της ευρωζώνης δεν είναι η έλλειψη κυβερνητικών δαπανών ή φόρων, αλλά η υπέρβαση και των δύο.
Η σειρά των αυξήσεων των δαπανών που ανακοινώνονται καθημερινά στην Ευρώπη συγκαλύπτει ένα εξαιρετικά επικίνδυνο στοίχημα: ότι η ΕΚΤ θα διασώσει την ευρωζώνη για πάντα, ειδικά επειδή οι φθίνουσες επιδράσεις της νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής είναι εμφανείς.
Οι φορολογικές περικοπές δεν θα λειτουργήσουν αν δεν συνοδεύονται από βελτιώσεις της αποτελεσματικότητας και μειώνονται οι γραφειοκρατικές διαδικασίες ακριβώς για να εξασφαλιστεί ότι οι δημόσιες υπηρεσίες θα παραμείνουν εντός τριάντα ετών.
Η επιβάρυνση του ιδιωτικού τομέα με περισσότερους φόρους και η αύξηση των ήδη διογκωμένων κυβερνητικών δαπανών μπορεί να οδηγήσει την ευρωζώνη στο παράδοξο της Αργεντινής.
Αν αγνοήσουμε τις πηγές δημιουργίας πλούτου, καθώς και τη δημιουργία θέσεων εργασίας και την απέλαση από τις καταστροφικές και εξορυκτικές πολιτικές, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η ανεργία και η στασιμότητα.
Η ευρωζώνη δεν μπορεί να αναμένει να επιτύχει την αύξηση που δεν έχει παραδώσει, επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη, αποδυναμώνοντας περαιτέρω μια οικονομία που πρέπει να στοιχηματίσει στην προσέλκυση επενδύσεων, ενισχύοντας την ανάπτυξη και βελτιώνοντας την τεχνολογία και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.
Όταν οι πολιτικοί χρεώνουν μια οικονομία με μεγάλο και αυξανόμενο σταθερό κόστος, χωρίς να δίνουν προτεραιότητα στην ελκυστικότητα των επενδύσεων, στην παραγωγικότητα και στην οικονομική ελευθερία, θέτουν σε κίνδυνο την ευημερία που υπερασπίζονται.
Το πρόβλημα της παραγωγικότητας, της ανάπτυξης και της απασχόλησης δεν επιλύεται θέτοντας εμπόδια στις επενδύσεις και αυξάνοντας τα εξορυκτικά μέτρα.
Η ανάπτυξη και το κράτος πρόνοιας δεν ενισχύονται με την τοποθέτηση πολιτικών δαπανών και χρέους ως πυλώνων μιας οικονομίας.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών