«Είναι επιτακτική η ανάγκη ανάπτυξης ενός νέου πλαισίου λειτουργίας των κεντρικών τραπεζών», τονίζει σε report της η HellasFin
Ο οικονομικός κατηχισμός των τελευταίων δεκαετιών επιτάσσει οι κεντρικές τράπεζες των οικονομιών να είναι ανεξάρτητες.
Στην τρέχουσα συγκυρία όμως των διολισθαινουσών βεβαιοτήτων, τίθεται σε αμφισβήτηση και αυτή πλέον η απαράβατη θεμελιακή αρχή.
Στις ΗΠΑ ο πρόεδρος ασκεί έντονη πίεση στην κεντρική τράπεζα προκειμένου να μειώσει τα παρεμβατικά της επιτόκια γεγονός το οποίο θα έχει σαν αποτέλεσμα την πτώση της συναλλακτικής ισοτιμίας του δολαρίου.
Στην Ιαπωνία υπάρχει ισχυρή δέσμευση της Κεντρικής Τράπεζας στο επεκτατικό πρόγραμμα του πρωθυπουργού Abe (Abenomics).
Στην Τουρκία ο νεοδιορισμένος κεντρικός τραπεζίτης είναι πλήρως εναρμονισμένος με τις επιταγές του προέδρου Erdogan.
Στην Ινδία ο πρόεδρος Μόντι απομάκρυνε διαφωνούντα με τις απόψεις του μέλη του συμβουλίου της τράπεζας.
Πρόκειται λοιπόν περί μιας στροφής εν τη γενέσει της;
Πόσο άσχημο θα ήταν άραγε αν οι κεντρικές τράπεζες θα ήταν λιγότερο ανεξάρτητες;
Η ιστορική προσέγγιση μας βεβαιώνει ότι η ανεξαρτησία δεν συνιστά φυσικό φαινόμενο αλλά μια εξέλιξη των τελευταίων δεκαετιών. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 70 τα νομίσματα ήταν συνδεδεμένα με το δολάριο το οποίο στηριζόταν στον χρυσό. Με την κατάργηση του συστήματος αυτού (Nixon shock, 15/08/1971), περάσαμε στην ιστορική φάση του μεγάλου πληθωρισμού που διήρκεσε μέχρι την δεκαετία του 80.
Οι μέχρι τότε πολιτικά εξαρτημένες Τράπεζες αποδείχθηκαν ανεπαρκείς στην καταπολέμηση του καλπάζοντος πληθωρισμού κυρίως λόγω της αδυναμίας τους να ακολουθήσουν την αντιλαϊκή πολιτική της αύξησης των επιτοκίων προκειμένου να περιοριστεί η ζήτηση.
Η εισαγωγή της αρχής της ανεξαρτησίας των κεντρικών τραπεζών και οι εφαρμοζόμενες νομισματικές πολιτικές καταπολέμησης του πληθωρισμού οδήγησαν σε συχνές υφέσεις και αύξηση της ανεργίας.
Η νέα όμως αυτή κατάσταση μακροπρόθεσμης σταθερότητας των τιμών, οδηγεί σε συγκρούσεις με την νοοτροπία διατήρησης της εξουσίας εκ μέρους του πολιτικού προσωπικού.
Μετα την κρίση του 2008 διαμορφώνεται μια νέα κατάσταση.
Τα επίπεδα της παραγωγικής ικανότητας είναι υψηλά, μάλιστα με οξεία έλλειψη κάποιων ειδικοτήτων του εργατικού δυναμικού, το μισθολογικό κόστος αυξήθηκε με ήπιους ρυθμούς.
Προφανώς οι οικονομικές δομές σε ένα περιβάλλον παγκοσμιοποίησης, ψηφιοποίησης και χρημ/κης φιλελευθεροποίησης, δημιούργησαν ένα καθεστώς όπου ο πληθωρισμός σαν πρόβλημα δεν υπάρχει πλέον και η αναγκαιότητα ύπαρξης μιας ανεξάρτητης κεντρικής τράπεζας με στόχο την επίτευξη της σταθερότητας των τιμών ίσως εκπίπτει.
Νέα προβλήματα πλέον απασχολούν τους οικονομολόγους, ιδιαίτερα η περίπτωση της αντιμετώπισης των υφέσεων σε μια συγκυρία μηδενικών η αρνητικών επιτοκίων όπου οι χρηματιστηριακές αγορές τείνουν προς καταστάσεις συλλογικής ευφορίας και υπερβολών. Η επιδιωκόμενη σταθερότητα ενός τέτοιου περιβάλλοντος προϋποθέτει την συμμετοχή ενός θεσμικού ανεξάρτητου παράγοντα ο οποίος δεν μπορεί να αναπληρωθεί από το πολιτικό προσωπικό, το οποίο επωφελείται από τις φάσεις της οικονομικής ανάπτυξης όπου δημιουργούνται θέσεις εργασίας και αυξάνονται τα φορολογικά έσοδα.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ουσιαστικά θα μπορούσαν μόνο οι ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες να κινηθούν κόντρα στο ρεύμα.
Είναι επιτακτική η ανάγκη ανάπτυξης ενός νέου πλαισίου λειτουργίας των κεντρικών τραπεζών.
Το παλαιό πλαίσιο είναι μάλλον ξεπερασμένο και όσο συνεχίζουν να πράττουν εντός αυτού θίγεται η αξιοπιστία τους.
www.bankingnews.gr
Στην τρέχουσα συγκυρία όμως των διολισθαινουσών βεβαιοτήτων, τίθεται σε αμφισβήτηση και αυτή πλέον η απαράβατη θεμελιακή αρχή.
Στις ΗΠΑ ο πρόεδρος ασκεί έντονη πίεση στην κεντρική τράπεζα προκειμένου να μειώσει τα παρεμβατικά της επιτόκια γεγονός το οποίο θα έχει σαν αποτέλεσμα την πτώση της συναλλακτικής ισοτιμίας του δολαρίου.
Στην Ιαπωνία υπάρχει ισχυρή δέσμευση της Κεντρικής Τράπεζας στο επεκτατικό πρόγραμμα του πρωθυπουργού Abe (Abenomics).
Στην Τουρκία ο νεοδιορισμένος κεντρικός τραπεζίτης είναι πλήρως εναρμονισμένος με τις επιταγές του προέδρου Erdogan.
Στην Ινδία ο πρόεδρος Μόντι απομάκρυνε διαφωνούντα με τις απόψεις του μέλη του συμβουλίου της τράπεζας.
Πρόκειται λοιπόν περί μιας στροφής εν τη γενέσει της;
Πόσο άσχημο θα ήταν άραγε αν οι κεντρικές τράπεζες θα ήταν λιγότερο ανεξάρτητες;
Η ιστορική προσέγγιση μας βεβαιώνει ότι η ανεξαρτησία δεν συνιστά φυσικό φαινόμενο αλλά μια εξέλιξη των τελευταίων δεκαετιών. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 70 τα νομίσματα ήταν συνδεδεμένα με το δολάριο το οποίο στηριζόταν στον χρυσό. Με την κατάργηση του συστήματος αυτού (Nixon shock, 15/08/1971), περάσαμε στην ιστορική φάση του μεγάλου πληθωρισμού που διήρκεσε μέχρι την δεκαετία του 80.
Οι μέχρι τότε πολιτικά εξαρτημένες Τράπεζες αποδείχθηκαν ανεπαρκείς στην καταπολέμηση του καλπάζοντος πληθωρισμού κυρίως λόγω της αδυναμίας τους να ακολουθήσουν την αντιλαϊκή πολιτική της αύξησης των επιτοκίων προκειμένου να περιοριστεί η ζήτηση.
Η εισαγωγή της αρχής της ανεξαρτησίας των κεντρικών τραπεζών και οι εφαρμοζόμενες νομισματικές πολιτικές καταπολέμησης του πληθωρισμού οδήγησαν σε συχνές υφέσεις και αύξηση της ανεργίας.
Η νέα όμως αυτή κατάσταση μακροπρόθεσμης σταθερότητας των τιμών, οδηγεί σε συγκρούσεις με την νοοτροπία διατήρησης της εξουσίας εκ μέρους του πολιτικού προσωπικού.
Μετα την κρίση του 2008 διαμορφώνεται μια νέα κατάσταση.
Τα επίπεδα της παραγωγικής ικανότητας είναι υψηλά, μάλιστα με οξεία έλλειψη κάποιων ειδικοτήτων του εργατικού δυναμικού, το μισθολογικό κόστος αυξήθηκε με ήπιους ρυθμούς.
Προφανώς οι οικονομικές δομές σε ένα περιβάλλον παγκοσμιοποίησης, ψηφιοποίησης και χρημ/κης φιλελευθεροποίησης, δημιούργησαν ένα καθεστώς όπου ο πληθωρισμός σαν πρόβλημα δεν υπάρχει πλέον και η αναγκαιότητα ύπαρξης μιας ανεξάρτητης κεντρικής τράπεζας με στόχο την επίτευξη της σταθερότητας των τιμών ίσως εκπίπτει.
Νέα προβλήματα πλέον απασχολούν τους οικονομολόγους, ιδιαίτερα η περίπτωση της αντιμετώπισης των υφέσεων σε μια συγκυρία μηδενικών η αρνητικών επιτοκίων όπου οι χρηματιστηριακές αγορές τείνουν προς καταστάσεις συλλογικής ευφορίας και υπερβολών. Η επιδιωκόμενη σταθερότητα ενός τέτοιου περιβάλλοντος προϋποθέτει την συμμετοχή ενός θεσμικού ανεξάρτητου παράγοντα ο οποίος δεν μπορεί να αναπληρωθεί από το πολιτικό προσωπικό, το οποίο επωφελείται από τις φάσεις της οικονομικής ανάπτυξης όπου δημιουργούνται θέσεις εργασίας και αυξάνονται τα φορολογικά έσοδα.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ουσιαστικά θα μπορούσαν μόνο οι ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες να κινηθούν κόντρα στο ρεύμα.
Είναι επιτακτική η ανάγκη ανάπτυξης ενός νέου πλαισίου λειτουργίας των κεντρικών τραπεζών.
Το παλαιό πλαίσιο είναι μάλλον ξεπερασμένο και όσο συνεχίζουν να πράττουν εντός αυτού θίγεται η αξιοπιστία τους.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών