Mises Institute: Ο σοσιαλισμός κρατάει φτωχή την οικονομία της Αφρικής
Αρκετοί αναλυτές εκτιμούσαν -λανθασμένα- ότι ο σοσιαλισμός είναι το κατάλληλο σύστημα για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των Αφρικανών.
Ακόμη χειρότερα, έχει υποστηριχθεί παραπλανητικά, ότι ο σοσιαλισμός είναι συμβατός με τον αφρικανικό πολιτισμό επειδή ο αφρικανικός πολιτισμός είναι θεμελιωδώς κολεκτιβιστικός πολιτισμός.
Ωστόσο, ένα γεγονός παραμένει αναμφισβήτητο πως ο σοσιαλισμός απέτυχε οπουδήποτε και εάν δοκιμάστηκε και οι αφρικανικές χώρες που πειραματίστηκαν με τον σοσιαλισμό δεν εξαιρέθηκαν από την αποτυχία του, αναφέρει σε ανάλυσή του το think tank Mises Institute.
Σύμφωνα με το Mises Institute το αναμφισβήτητο γεγονός παραμένει ότι η Αφρική έχει το χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο μεταξύ όλων των ηπείρων μετά την Ανταρκτική.
Ο λόγος για τον οποίο το βιοτικό επίπεδο της πλειοψηφίας των αφρικανικών χωρών είναι τόσο χαμηλό σε σύγκριση με τον υπόλοιπο κόσμο είναι επειδή ο σοσιαλισμός έχει υποβαθμίσει την αφρικανική ήπειρο.
Στην αρχή της μεταποικιακής εποχής στη δεκαετία του 1960 πολλές αφρικανικές χώρες - όπως η Τανζανία, η Αγκόλα, το Μάλι, η Αιθιοπία, η Γκάνα, η Μοζαμβίκη, η Αίγυπτος, η Σενεγάλη, η Γουινέα, το Κονγκό και πολλές άλλες – είχαν υιοθετήσει τον σοσιαλισμό ως το οικονομικό και πολιτικό τους σύστημα.
Αυτές οι χώρες που είχαν αγκαλιάσει τον σοσιαλισμό, αντιμετώπισαν σημαντικά προβλήματα μέχρι τη δεκαετία του 1980.
Για παράδειγμα, η Τανζανία ήταν μια από τις ταχέως αναπτυσσόμενες οικονομίες στην Ανατολική Αφρική μέχρι που ο Julius Nyerere εφάρμοσε το «Ujamaa», που σημαίνει σοσιαλισμός και αδελφοσύνη στη γλώσσα σουαχίλι.
Πριν από την εφαρμογή του Ujamaa, η Τανζανία είχε ΑΕΠ παρόμοιο με της Νότιας Κορέας.
Μετά την εφαρμογή του Ujamaa, η οικονομική ανάπτυξη κατέστη στάσιμη.
Η πολιτική συλλογικότητας εξαντλούσε τον λαό της Τανζανίας.
Η παραγωγή τροφίμων μειώθηκε και η οικονομία της χώρας αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα.
Αυτή η μείωση της παραγωγικότητας κατέστησε την Τανζανία μία από τις φτωχότερες χώρες της ηπείρου.
Στην Γκάνα, υπό την κυριαρχία του Kwame Nkrumah, ενός από τους κορυφαίους αφρικανούς πολιτικούς ηγέτες της μεταποικιακής εποχής. ο σοσιαλισμός υλοποιήθηκε επίσης ως το οικονομικό σύστημα της χώρας.
Ο σοσιαλισμός, ως εγχώρια πολιτική στο επταετές αναπτυξιακό σχέδιο της Nkrumah, έπρεπε να επιδιωχθεί προς την κατεύθυνση της «πλήρους ιδιοκτησίας της οικονομίας από το κράτος».
Επιβλήθηκε ένας μπερδεμένος χαρακτήρας νομοθετικών ελέγχων και κανονισμών στις εισαγωγές, τις μεταβιβάσεις κεφαλαίου, τη βιομηχανία, οι μισθοί, τα δικαιώματα και οι εξουσίες των συνδικάτων, στις τιμές, τα ενοίκια και τα επιτόκια.
Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις απομακρύνθηκαν και εθνικοποιήθηκαν από την κυβέρνηση Nkrumah.
Το αποτέλεσμα δεν ήταν επίσης εκπληκτικό.
Οι πόροι ήταν κακοδιαχειρισμένοι, ο πληθωρισμός αυξήθηκε και στην Γκάνα σημειώθηκε οικονομική στασιμότητα.
Η Ζιμπάμπουε υπέφερε επίσης από τους μύθους του αφρικανικού σοσιαλισμού υπό την κυριαρχία του Mugabe.
Ο Mugabe εθνικοποίησε τα μέσα παραγωγής στα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν έγινε ο ισχυρός άνδρας της Ζιμπάμπουε.
Η τεράστια διαφθορά, τα τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα και η κακοδιαχείριση των πόρων οδήγησαν την οικονομία στον υπερπληθωρισμό, την ανεργία στο 60% και την απελπιστική έλλειψη σκληρού συναλλάγματος.
Αυτά τα παραδείγματα καταδεικνύουν με σαφήνεια πώς ο σοσιαλισμός είχε καθυστερήσει εντελώς τις οικονομίες των χωρών αυτών μέχρι να αποκατασταθεί εκ νέου η οικονομία της αγοράς.
Αλλά παραμένει το ερώτημα γιατί οι Αφρικανοί πίστευαν βαθιά στον σοσιαλισμό και τον «αγκάλιασαν» στη δεκαετία του 1960.
Στην Αφρική, ο σοσιαλισμός παρουσιάστηκε ως αντιποικιακή και αντιιμπεριαλιστική ιδεολογία, ενώ ο καπιταλισμός έγινε αντιληπτός ως ιδεολογία του καταπιεστή, του αποικιοκράτη και του κέρδους.
Οι Αφρικανοί πιστεύουν ακράδαντα στον σοσιαλισμό, επειδή πιστεύουν ότι ο σοσιαλισμός είναι συμβατός με τον αφρικανικό πολιτισμό, αφού ο αφρικανικός πολιτισμός είναι συλλεκτική κουλτούρα.
Ο αφρικανικός πολιτισμός εκτιμά την ομάδα πάνω από το άτομο.
Αξίζει την έννοια της κοινής χρήσης, της αλληλεγγύης και του αλτρουισμού.
Φυσικά, όλες αυτές οι ηθικές αξίες είναι καλά σχεδιασμένες, αλλά δεν παίζουν σημαντικό ρόλο στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των ανθρώπων.
Αυτό που βελτιώνει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων είναι η ικανότητα διατήρησης της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, η εθελοντική ανταλλαγή μεταξύ τους όσων κατέχουμε για να δημιουργήσουμε κεφάλαια.
Ορισμένες αφρικανικές χώρες στην μεταποικιακή εποχή αντιστάθηκαν στον σοσιαλιστικό πειρασμό. ιδίως χώρες όπως η Ακτή του Ελεφαντοστού, η Κένυα και η Νότια Αφρική.
Για παράδειγμα, στη δεκαετία του 1960 και στη δεκαετία του 1970, η Ακτή του Ελεφαντοστού ήταν η πλέον οικονομικά προηγμένη χώρα στη Δυτική Αφρική.
Ενώ οι γείτονές της υιοθέτησαν τον σοσιαλισμό, η Ακτή του Ελεφαντοστού επέλεξε μια οικονομία της αγοράς.
Παρά το γεγονός ότι έχει ένα αυταρχικό πολιτικό καθεστώς, όπως όλες οι αφρικανικές χώρες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. ο λαός της Ακτής Ελεφαντοστού ήταν, ωστόσο, οικονομικά ελεύθερος.
Είχαν την ελευθερία να δημιουργούν επιχειρήσεις και να επεκτείνουν την ιδιωτική ιδιοκτησία.
Από το 1960 έως το 1979, το ΑΕΠ στην Ακτή του Ελεφαντοστού αυξήθηκε κατά 8,1% ετησίως, πράγμα που σημαίνει ότι το πραγματικό κατά κεφαλήν εισόδημα αυξήθηκε από 595 δολάρια σε 1.114 δολάρια.
Η οικονομική ανάπτυξη της Ακτής του Ελεφαντοστού κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ονομάστηκε «Το Θαύμα της Ακτής του Ελεφαντοστού» επειδή η χώρα εξήγαγε αγροτικά προϊόντα στις γειτονικές χώρες που είχαν έλλειψη παραγωγής τροφίμων λόγω των σοσιαλιστικών πολιτικών τους.
Το θαύμα της Ακτής του Ελεφαντοστού έκανε την Ακτή του Ελεφαντοστού το πιο ευημερούν κράτος στη Δυτική Αφρική μεταξύ του 1960 και του 1980.
Αυτό που οι Αφρικανοί δεν κατάφεραν να αντιληφθούν για τον καπιταλισμό και την ελεύθερη αγορά είναι ότι δεν είναι ένα εγγενές σύστημα στη δυτική κουλτούρα.
Είναι ένα σύστημα εγγενές στην ανθρώπινη φύση, ανεξάρτητα από τη φυλή, την εθνότητα ή τον τοπικό πολιτισμό.
Ο σοσιαλισμός απέτυχε στην Αφρική, όπως απέτυχε στην Ανατολική Ευρώπη, την Ινδία, την Κίνα και τη Νότια Αμερική.
Ακόμη και αν η Αφρική είναι πολιτιστικά κολεκτιβιστική, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι μια ομάδα είναι μια συλλογική ομάδα ατόμων, όπου κάθε άτομο μέσα στην ομάδα διεγείρεται από την επιδίωξη των δικών του συμφερόντων.
Η επιδίωξη των προσωπικών συμφερόντων είναι ένας εγγενής παράγοντας της ανθρώπινης φύσης που καμία κεντρική αρχή δεν μπορεί να αλλάξει ανεξάρτητα από το στόχο του κοινού καλού.
Παρά την κολεκτιβιστική φύση του αφρικανικού πολιτισμού, ο αφρικανικός πολιτισμός δεν εξαιρείται από αυτόν τον φυσικό νόμο της ανθρώπινης φύσης.
Ο εξαναγκασμός της ανθρώπινης φύσης να κάνει κάτι που δεν είναι σε αρμονία με τη φύση της ανθρώπινης κατανόησης, θα οδηγήσει σε αποτυχία.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο σοσιαλισμός, όπου και αν δοκιμάζεται, θα αποτύχει πάντα.
www.bankingnews.gr
Ακόμη χειρότερα, έχει υποστηριχθεί παραπλανητικά, ότι ο σοσιαλισμός είναι συμβατός με τον αφρικανικό πολιτισμό επειδή ο αφρικανικός πολιτισμός είναι θεμελιωδώς κολεκτιβιστικός πολιτισμός.
Ωστόσο, ένα γεγονός παραμένει αναμφισβήτητο πως ο σοσιαλισμός απέτυχε οπουδήποτε και εάν δοκιμάστηκε και οι αφρικανικές χώρες που πειραματίστηκαν με τον σοσιαλισμό δεν εξαιρέθηκαν από την αποτυχία του, αναφέρει σε ανάλυσή του το think tank Mises Institute.
Σύμφωνα με το Mises Institute το αναμφισβήτητο γεγονός παραμένει ότι η Αφρική έχει το χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο μεταξύ όλων των ηπείρων μετά την Ανταρκτική.
Ο λόγος για τον οποίο το βιοτικό επίπεδο της πλειοψηφίας των αφρικανικών χωρών είναι τόσο χαμηλό σε σύγκριση με τον υπόλοιπο κόσμο είναι επειδή ο σοσιαλισμός έχει υποβαθμίσει την αφρικανική ήπειρο.
Στην αρχή της μεταποικιακής εποχής στη δεκαετία του 1960 πολλές αφρικανικές χώρες - όπως η Τανζανία, η Αγκόλα, το Μάλι, η Αιθιοπία, η Γκάνα, η Μοζαμβίκη, η Αίγυπτος, η Σενεγάλη, η Γουινέα, το Κονγκό και πολλές άλλες – είχαν υιοθετήσει τον σοσιαλισμό ως το οικονομικό και πολιτικό τους σύστημα.
Αυτές οι χώρες που είχαν αγκαλιάσει τον σοσιαλισμό, αντιμετώπισαν σημαντικά προβλήματα μέχρι τη δεκαετία του 1980.
Για παράδειγμα, η Τανζανία ήταν μια από τις ταχέως αναπτυσσόμενες οικονομίες στην Ανατολική Αφρική μέχρι που ο Julius Nyerere εφάρμοσε το «Ujamaa», που σημαίνει σοσιαλισμός και αδελφοσύνη στη γλώσσα σουαχίλι.
Πριν από την εφαρμογή του Ujamaa, η Τανζανία είχε ΑΕΠ παρόμοιο με της Νότιας Κορέας.
Μετά την εφαρμογή του Ujamaa, η οικονομική ανάπτυξη κατέστη στάσιμη.
Η πολιτική συλλογικότητας εξαντλούσε τον λαό της Τανζανίας.
Η παραγωγή τροφίμων μειώθηκε και η οικονομία της χώρας αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα.
Αυτή η μείωση της παραγωγικότητας κατέστησε την Τανζανία μία από τις φτωχότερες χώρες της ηπείρου.
Στην Γκάνα, υπό την κυριαρχία του Kwame Nkrumah, ενός από τους κορυφαίους αφρικανούς πολιτικούς ηγέτες της μεταποικιακής εποχής. ο σοσιαλισμός υλοποιήθηκε επίσης ως το οικονομικό σύστημα της χώρας.
Ο σοσιαλισμός, ως εγχώρια πολιτική στο επταετές αναπτυξιακό σχέδιο της Nkrumah, έπρεπε να επιδιωχθεί προς την κατεύθυνση της «πλήρους ιδιοκτησίας της οικονομίας από το κράτος».
Επιβλήθηκε ένας μπερδεμένος χαρακτήρας νομοθετικών ελέγχων και κανονισμών στις εισαγωγές, τις μεταβιβάσεις κεφαλαίου, τη βιομηχανία, οι μισθοί, τα δικαιώματα και οι εξουσίες των συνδικάτων, στις τιμές, τα ενοίκια και τα επιτόκια.
Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις απομακρύνθηκαν και εθνικοποιήθηκαν από την κυβέρνηση Nkrumah.
Το αποτέλεσμα δεν ήταν επίσης εκπληκτικό.
Οι πόροι ήταν κακοδιαχειρισμένοι, ο πληθωρισμός αυξήθηκε και στην Γκάνα σημειώθηκε οικονομική στασιμότητα.
Η Ζιμπάμπουε υπέφερε επίσης από τους μύθους του αφρικανικού σοσιαλισμού υπό την κυριαρχία του Mugabe.
Ο Mugabe εθνικοποίησε τα μέσα παραγωγής στα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν έγινε ο ισχυρός άνδρας της Ζιμπάμπουε.
Η τεράστια διαφθορά, τα τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα και η κακοδιαχείριση των πόρων οδήγησαν την οικονομία στον υπερπληθωρισμό, την ανεργία στο 60% και την απελπιστική έλλειψη σκληρού συναλλάγματος.
Αυτά τα παραδείγματα καταδεικνύουν με σαφήνεια πώς ο σοσιαλισμός είχε καθυστερήσει εντελώς τις οικονομίες των χωρών αυτών μέχρι να αποκατασταθεί εκ νέου η οικονομία της αγοράς.
Αλλά παραμένει το ερώτημα γιατί οι Αφρικανοί πίστευαν βαθιά στον σοσιαλισμό και τον «αγκάλιασαν» στη δεκαετία του 1960.
Στην Αφρική, ο σοσιαλισμός παρουσιάστηκε ως αντιποικιακή και αντιιμπεριαλιστική ιδεολογία, ενώ ο καπιταλισμός έγινε αντιληπτός ως ιδεολογία του καταπιεστή, του αποικιοκράτη και του κέρδους.
Οι Αφρικανοί πιστεύουν ακράδαντα στον σοσιαλισμό, επειδή πιστεύουν ότι ο σοσιαλισμός είναι συμβατός με τον αφρικανικό πολιτισμό, αφού ο αφρικανικός πολιτισμός είναι συλλεκτική κουλτούρα.
Ο αφρικανικός πολιτισμός εκτιμά την ομάδα πάνω από το άτομο.
Αξίζει την έννοια της κοινής χρήσης, της αλληλεγγύης και του αλτρουισμού.
Φυσικά, όλες αυτές οι ηθικές αξίες είναι καλά σχεδιασμένες, αλλά δεν παίζουν σημαντικό ρόλο στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των ανθρώπων.
Αυτό που βελτιώνει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων είναι η ικανότητα διατήρησης της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, η εθελοντική ανταλλαγή μεταξύ τους όσων κατέχουμε για να δημιουργήσουμε κεφάλαια.
Ορισμένες αφρικανικές χώρες στην μεταποικιακή εποχή αντιστάθηκαν στον σοσιαλιστικό πειρασμό. ιδίως χώρες όπως η Ακτή του Ελεφαντοστού, η Κένυα και η Νότια Αφρική.
Για παράδειγμα, στη δεκαετία του 1960 και στη δεκαετία του 1970, η Ακτή του Ελεφαντοστού ήταν η πλέον οικονομικά προηγμένη χώρα στη Δυτική Αφρική.
Ενώ οι γείτονές της υιοθέτησαν τον σοσιαλισμό, η Ακτή του Ελεφαντοστού επέλεξε μια οικονομία της αγοράς.
Παρά το γεγονός ότι έχει ένα αυταρχικό πολιτικό καθεστώς, όπως όλες οι αφρικανικές χώρες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. ο λαός της Ακτής Ελεφαντοστού ήταν, ωστόσο, οικονομικά ελεύθερος.
Είχαν την ελευθερία να δημιουργούν επιχειρήσεις και να επεκτείνουν την ιδιωτική ιδιοκτησία.
Από το 1960 έως το 1979, το ΑΕΠ στην Ακτή του Ελεφαντοστού αυξήθηκε κατά 8,1% ετησίως, πράγμα που σημαίνει ότι το πραγματικό κατά κεφαλήν εισόδημα αυξήθηκε από 595 δολάρια σε 1.114 δολάρια.
Η οικονομική ανάπτυξη της Ακτής του Ελεφαντοστού κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ονομάστηκε «Το Θαύμα της Ακτής του Ελεφαντοστού» επειδή η χώρα εξήγαγε αγροτικά προϊόντα στις γειτονικές χώρες που είχαν έλλειψη παραγωγής τροφίμων λόγω των σοσιαλιστικών πολιτικών τους.
Το θαύμα της Ακτής του Ελεφαντοστού έκανε την Ακτή του Ελεφαντοστού το πιο ευημερούν κράτος στη Δυτική Αφρική μεταξύ του 1960 και του 1980.
Αυτό που οι Αφρικανοί δεν κατάφεραν να αντιληφθούν για τον καπιταλισμό και την ελεύθερη αγορά είναι ότι δεν είναι ένα εγγενές σύστημα στη δυτική κουλτούρα.
Είναι ένα σύστημα εγγενές στην ανθρώπινη φύση, ανεξάρτητα από τη φυλή, την εθνότητα ή τον τοπικό πολιτισμό.
Ο σοσιαλισμός απέτυχε στην Αφρική, όπως απέτυχε στην Ανατολική Ευρώπη, την Ινδία, την Κίνα και τη Νότια Αμερική.
Ακόμη και αν η Αφρική είναι πολιτιστικά κολεκτιβιστική, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι μια ομάδα είναι μια συλλογική ομάδα ατόμων, όπου κάθε άτομο μέσα στην ομάδα διεγείρεται από την επιδίωξη των δικών του συμφερόντων.
Η επιδίωξη των προσωπικών συμφερόντων είναι ένας εγγενής παράγοντας της ανθρώπινης φύσης που καμία κεντρική αρχή δεν μπορεί να αλλάξει ανεξάρτητα από το στόχο του κοινού καλού.
Παρά την κολεκτιβιστική φύση του αφρικανικού πολιτισμού, ο αφρικανικός πολιτισμός δεν εξαιρείται από αυτόν τον φυσικό νόμο της ανθρώπινης φύσης.
Ο εξαναγκασμός της ανθρώπινης φύσης να κάνει κάτι που δεν είναι σε αρμονία με τη φύση της ανθρώπινης κατανόησης, θα οδηγήσει σε αποτυχία.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο σοσιαλισμός, όπου και αν δοκιμάζεται, θα αποτύχει πάντα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών