Ιδεολογικές διαφορές και πολιτικό κόστος ακυρώνουν μια τυχόν σύμπλευση
Στο προσκήνιο επανήλθε τα τελευταία 24ωρα το σενάριο του «μεγάλου συνασπισμού» στην Ελλάδα που δεν είναι άλλο από το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ.
Αφορμή υπήρξε η συνέντευξη στην εφημερίδα Real News του αντιπροέδρου της ΝΔ και υπ. Εθνικής Άμυνας, Δ. Αβραμόπουλου, ο οποίος υποστήριξε ότι από τη στιγμή που τα δύο αυτά κόμματα δεν λάβουν την αυτοδυναμία, όλες οι επιλογές είναι θεμιτές υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξουν όροι ειλικρινούς συνεργασίας και κατανόησης με απώτερο στόχο το συμφέρον της Ελλάδας.
Το σενάριο συντήρησε τόσο ο Νίκος Παππάς, διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος σημείωσε ότι σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκαστεί σε «κεντροαριστερές συμμαχίες και οδυνηρές δεξιές στροφές και υποχωρήσεις» όσο και η βουλευτής της ΝΔ, Φωτεινή Πιπιλή, η οποία αφού υπενθύμισε ότι στο παρελθόν η ΝΔ έχει συνεργαστεί και με το ΚΚΕ, τάχθηκε υπέρ της κυβερνητικής αυτής προοπτικής.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ανακινείται το σενάριο του μεγάλου συνασπισμού, το οποίο θα απασχολήσει ενδεχομένως και πιο έντονα τις εγχώριες πολιτικές εξελίξεις όσο πλησιάζει η ώρα της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Το ερώτημα ωστόσο είναι κατά πόσο αυτό το σενάριο είναι εφικτό να υλοποιηθεί.
Υπάρχουν πολλοί που αναφέρονται στο παράδειγμα της σημερινής κυβερνητικής συνεργασίας ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, σενάριο που φάνταζε αδιανόητο μόλις πριν μερικά χρόνια.
Η σύμπλευση των δύο κομμάτων, η οποία ακόμα και σήμερα προκαλεί έντονες ενστάσεις και τριγμούς στο εσωτερικό τους, επιβλήθηκε από την ανάγκη να αντιμετωπιστούν τα μεγάλα προβλήματα της χώρας και να εξυπηρετηθεί το εθνικό συμφέρον.
Υπάρχουν επίσης εκείνοι, οι οποίοι αναφέρονται στο παράδειγμα της Γερμανίας, όπου Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες έκαναν το μεγάλο βήμα, ξεπέρασαν τις ιδεολογικές τους διαφορές και σχημάτισαν μια ισχυρή κυβέρνηση και πάλι με πρόταγμα το συμφέρον της χώρας και της κοινωνίας.
Παρόλο αυτά το σενάριο του μεγάλου συνασπισμού φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο να προχωρήσει.
Δεν είναι μόνο η άποψη ότι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζουν πολύ μεγάλες ιδεολογικές αποκλίσεις.
Είναι ότι κυρίως τα δύο αυτά κόμματα πρεσβεύουν δύο τελείως διαφορετικές πολιτικές απόψεις και έχουν τελείως διαφορετικές προσεγγίσεις για το ποια θα είναι η επόμενη ημέρα της χώρας και της κοινωνίας.
Όσο και αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται για το ευρωπαϊκό του προφίλ και τις φιλοευρωπαϊκές του προθέσεις, η πολιτική του γραμμή δεν συμπίπτει πουθενά με αυτήν της ΝΔ.
Ακόμα και εκείνοι που ισχυρίζονται ότι η έλλειψη αυτοδυναμίας και το πολιτικό κενό θα αναγκάσουν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ να επανεξετάσουν τις πολιτικές τους, κάνουν ένα άλμα στη σκέψη τους.
Για να ενεργοποιηθεί το σενάριο του Μεγάλου Συνασπισμού, θα πρέπει προηγουμένως να έχει αποκλειστεί κάθε άλλο ενδεχόμενο κυβερνητικής σύμπλευσης είτε για τη ΝΔ είτε για το ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι προφανές πως ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ πριν φτάσουν στο σημείο να εξετάσουν τη μεταξύ τους συνεργασία, θα εξαντλήσουν οποιοδήποτε άλλο σενάριο πολιτικών συμμαχιών.
Όχι μόνο γιατί δεν μπορούν να καλύψουν τη μεταξύ τους ιδεολογική διαφορά όσο κυρίως γιατί δεν θα μπορούν να διαχειριστούν το πολιτικό κόστος της συνεργασίας τους και να το εξηγήσουν στους ψηφοφόρους τους.
Ακόμα και αν μεγάλο μέρος της κοινωνίας τάσσεται υπέρ των πολιτικών «ανοιγμάτων» και των συνεργασιών για το εθνικό συμφέρον.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Αφορμή υπήρξε η συνέντευξη στην εφημερίδα Real News του αντιπροέδρου της ΝΔ και υπ. Εθνικής Άμυνας, Δ. Αβραμόπουλου, ο οποίος υποστήριξε ότι από τη στιγμή που τα δύο αυτά κόμματα δεν λάβουν την αυτοδυναμία, όλες οι επιλογές είναι θεμιτές υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξουν όροι ειλικρινούς συνεργασίας και κατανόησης με απώτερο στόχο το συμφέρον της Ελλάδας.
Το σενάριο συντήρησε τόσο ο Νίκος Παππάς, διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος σημείωσε ότι σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκαστεί σε «κεντροαριστερές συμμαχίες και οδυνηρές δεξιές στροφές και υποχωρήσεις» όσο και η βουλευτής της ΝΔ, Φωτεινή Πιπιλή, η οποία αφού υπενθύμισε ότι στο παρελθόν η ΝΔ έχει συνεργαστεί και με το ΚΚΕ, τάχθηκε υπέρ της κυβερνητικής αυτής προοπτικής.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ανακινείται το σενάριο του μεγάλου συνασπισμού, το οποίο θα απασχολήσει ενδεχομένως και πιο έντονα τις εγχώριες πολιτικές εξελίξεις όσο πλησιάζει η ώρα της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Το ερώτημα ωστόσο είναι κατά πόσο αυτό το σενάριο είναι εφικτό να υλοποιηθεί.
Υπάρχουν πολλοί που αναφέρονται στο παράδειγμα της σημερινής κυβερνητικής συνεργασίας ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, σενάριο που φάνταζε αδιανόητο μόλις πριν μερικά χρόνια.
Η σύμπλευση των δύο κομμάτων, η οποία ακόμα και σήμερα προκαλεί έντονες ενστάσεις και τριγμούς στο εσωτερικό τους, επιβλήθηκε από την ανάγκη να αντιμετωπιστούν τα μεγάλα προβλήματα της χώρας και να εξυπηρετηθεί το εθνικό συμφέρον.
Υπάρχουν επίσης εκείνοι, οι οποίοι αναφέρονται στο παράδειγμα της Γερμανίας, όπου Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες έκαναν το μεγάλο βήμα, ξεπέρασαν τις ιδεολογικές τους διαφορές και σχημάτισαν μια ισχυρή κυβέρνηση και πάλι με πρόταγμα το συμφέρον της χώρας και της κοινωνίας.
Παρόλο αυτά το σενάριο του μεγάλου συνασπισμού φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο να προχωρήσει.
Δεν είναι μόνο η άποψη ότι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζουν πολύ μεγάλες ιδεολογικές αποκλίσεις.
Είναι ότι κυρίως τα δύο αυτά κόμματα πρεσβεύουν δύο τελείως διαφορετικές πολιτικές απόψεις και έχουν τελείως διαφορετικές προσεγγίσεις για το ποια θα είναι η επόμενη ημέρα της χώρας και της κοινωνίας.
Όσο και αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται για το ευρωπαϊκό του προφίλ και τις φιλοευρωπαϊκές του προθέσεις, η πολιτική του γραμμή δεν συμπίπτει πουθενά με αυτήν της ΝΔ.
Ακόμα και εκείνοι που ισχυρίζονται ότι η έλλειψη αυτοδυναμίας και το πολιτικό κενό θα αναγκάσουν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ να επανεξετάσουν τις πολιτικές τους, κάνουν ένα άλμα στη σκέψη τους.
Για να ενεργοποιηθεί το σενάριο του Μεγάλου Συνασπισμού, θα πρέπει προηγουμένως να έχει αποκλειστεί κάθε άλλο ενδεχόμενο κυβερνητικής σύμπλευσης είτε για τη ΝΔ είτε για το ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι προφανές πως ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ πριν φτάσουν στο σημείο να εξετάσουν τη μεταξύ τους συνεργασία, θα εξαντλήσουν οποιοδήποτε άλλο σενάριο πολιτικών συμμαχιών.
Όχι μόνο γιατί δεν μπορούν να καλύψουν τη μεταξύ τους ιδεολογική διαφορά όσο κυρίως γιατί δεν θα μπορούν να διαχειριστούν το πολιτικό κόστος της συνεργασίας τους και να το εξηγήσουν στους ψηφοφόρους τους.
Ακόμα και αν μεγάλο μέρος της κοινωνίας τάσσεται υπέρ των πολιτικών «ανοιγμάτων» και των συνεργασιών για το εθνικό συμφέρον.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών