Η ελάφρυνση του χρέους δεν αποτελεί την εύκολη λύση της δισεπίλυτης ελληνικής κρίσης, εκτιμά ο γερμανός «σοφός»
Την εκτίμηση ότι η ελάφρυνση του ελληνικού χρέους δεν αποτελεί την εύκολη λύση της δισεπίλυτης ελληνικής κρίσης, σε αντίθεση με ό,τι πολλοί ευαγγελίζονται, διατυπώνει σε άρθρο του, που δημοσιεύεται στο Project Syndicate, ο επικεφαλής των «Σοφών» της Γερμανικής Οικονομίας, Christoph Schmidt.
Ειδικότερα, υποστηρίζει πως εξέχοντες οικονομολόγοι βραβευμένοι με Nobel όπως ο Paul Krugman ή ο αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιου, ζητούν πιο επιεικείς όρους διάσωσης και ελάφρυσνης του ελληνικού χρέους.
Ακόμη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει ταχθεί ξεκάθαρα ανοικτά υπέρ της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους.
Θα μπορούσε να ήταν λύση η ελάφρυνση του ελληνικού χρέους;
Η σύντομη απάντηση είναι όχι.
Αν και το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι αναμφισβήτητα υψηλό, κάτι που ομολογουμένως δημιουργεί προβλήματα στην οικονομική ανάπτυξη μιας χώρας, εντούτοις η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει ακόμη μεγαλύτερα εμπόδια.
Η ελληνική οικονομία πλήττεται από τις δομικές αδυναμίες της χώρας, την μικροπολιτική και τον λαϊκισμό, προβλήματα στα οποία πρέπει να ανταποκριθεί πρωτίστως η ελληνική κυβέρνηση.
Εν τω μεταξύ, η Ελλάδα πρέπει να εφαρμόσει τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να αποκαταστήσει τις μακροπρόθεσμες προοπτικές ανάπτυξης της χώρας και έτσι να ενισχύσει την ικανότητά της να αποπληρώσει τους πιστωτές της, χωρίς μια μεγάλη ονομαστική μείωση του χρέους.
Αλλά υπάρχει και ένας άλλος κρίσιμος λόγος για τον οποίο η ελάφρυνση του χρέους δεν είναι η απάντηση και αυτό έγκειται στο πολιτικό οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης.
Επειδή η ευρωζώνη δεν διαθέτει ένα ισχυρό κεντρικό σώμα διακυβέρνησης κάθε ένα από τα 19 κράτη μέλη έχει δικαίωμα βέτο.
Για να λειτουργήσει ένα τέτοιο σύνθετο σύστημα, οι πολιτικοί της ευρωζώνης θα πρέπει να είναι σε θέση να εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο για να συμπεριφέρονται με συγκεκριμένο τρόπο - και αυτό απαιτεί ένα κοινό πλαίσιο κανόνων και προτύπων.
Μια αναδιάρθρωση του επίσημου χρέους στην Ελλάδα, παρ΄ ότι θα προσέφερε βραχυπρόθεσμα οφέλη, θα αποδυνάμωνε το πλαίσιο αυτό, μακροπρόθεσμα, θέτοντας ένα προηγούμενο εξαιρέσεων, με τις άλλες χώρες της ευρωζώνης, αργά ή γρήγορα, να ζητήσει ανάλογες ελαφρύνσεις.
Το 2013, η παράταση της διάρκειας των δανείων στην Ελλάδα οδήγησε την Ιρλανδία και την Πορτογαλία να ζητήσουν ανάλογες επεκτάσεις, παρ΄ ότι δεν το είχαν ιδιαίτερη ανάγκη.
Αντί να προσφέρονται τέτοιες διευκολύνσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μακροπρόθεσμη αστάθεια στην ευρωζώνη, οι ηγέτες της Ευρώπης πρέπει να παραμείνουν προσηλωμένοι στη δημιουργία ισχυρών κινήτρων για όλα τα κράτη μέλη να διατηρούν συνετές δημοσιονομικές πολιτικές.
Να μειώνουν τους δείκτες του δημόσιου χρέους και να αντιμετωπίζουν τα ασύμμετρα σοκ για το νομισματική ένωση.
Μόνο τότε η ευρωζώνη έχει πιθανότητα να προασπιστεί την ρήτρα "μη διάσωσης» της Συνθήκης της Λισαβόνας.
Η Ελλάδα μπορεί να αντιπροσωπεύει λιγότερο από το 2% του ΑΕΠ της ευρωζώνης, αλλά τα προβλήματα είναι μεγάλα.
Οποιαδήποτε λύση στην ελληνική κρίση πρέπει να ενισχύει, αντί να υπονομεύει, τη συνοχή της ευρωζώνης.
Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα έπρεπε να υποβληθεί σε οδυνηρές ρυθμίσεις για την αντιμετώπιση των σοβαρών διαρθρωτικών αδυναμιών της, λόγω των μη διατηρήσιμων δημόσιων οικονομικών και της έλλειψης ανταγωνιστικότητας που οδήγησε σε πτώση της ελληνικής παραγωγής. Όμως, η υψηλή ανεργία και η έλλειψη επενδύσεων είναι τα συμπτώματα της αποτυχίας της χώρας να μεταρρυθμίσει τη δημόσια διοίκηση και να ενισχύσει την ευελιξία της οικονομίας της.
Η διεθνής συζήτηση σχετικά με το μέγεθος της λιτότητας αποσπά την προσοχή των πολιτικών υπευθύνων της Ευρώπης από το βασικό πρόβλημα.
Είναι καιρός να επικεντρωθούμε στο πραγματικό ζήτημα:
Θα πρέπει να σχεδιαστούν και εφαρμοστούν ζωτικής σημασίας διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Για την καθοδήγηση της διαδικασίας αυτής, το γερμανικό Συμβούλιο Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων, στο οποίο προεδρεύω, έχει αναπτύξει μια σειρά από μεταρρυθμίσεις - που ονομάζεται Μάαστριχτ 2,0 - και θα διασφαλίσει την μακροπρόθεσμη επιτυχία της ευρωζώνης.
Για παράδειγμα, η τραπεζική ένωση θα πρέπει να ενισχυθεί με έναν διευρυμένο καθεστώς εξυγίανσης και μια ολοκληρωμένη χρηματοπιστωτική εποπτική αρχή και θα πρέπει να δημιουργηθεί ένας μηχανισμός για την αφερεγγυότητα των τραπεζών.
Στηρίζοντας τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις που ονομάζουμε «αρχή της ενότητας της ευθύνης και ελέγχου», μπορεί να υπάρξει πρόοδος.
Αν οι χώρες θέλουν να λαμβάνουν τις δικές τους δημοσιονομικές αποφάσεις ανεξάρτητα από τους εταίρους τους στην ευρωζώνη, δεν μπορούν να αναμένουν βοήθεια από τους εταίρους....στο μέλλον.
Τα τελευταία χρόνια, το ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο έχει υποστεί σημαντικές μεταρρυθμίσεις που αντανακλά τις αρχές του Μάαστριχτ 2,0 όπως είναι η ανάγκη να δοθεί έμφαση στην εθνική ευθύνη για τα δημόσια οικονομικά και τη διεθνή ανταγωνιστικότητα.
Όμως, η διαδικασία μεταρρύθμισης απέχει ακόμη πολύ από την ολοκλήρωσή της.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για την αντιμετώπιση σοβαρών προβλημάτων - όπως η ελάφρυνση του χρέους για την Ελλάδα - θα απειλούσε την μακροπρόθεσμη σταθερότητα της ευρωζώνης.
Εάν η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση θέλει να επιβιώσει και να ευημερήσει, οι ηγέτες της δεν πρέπει να μπαίνουν στον πειρασμό των εύκολων λύσεων.
Μεταφραστική επιμέλεια bankingnews.gr
www.bankingnews.gr
Πρώτη ενημέρωση 19:11 12 Αυγούστου 2015
Ειδικότερα, υποστηρίζει πως εξέχοντες οικονομολόγοι βραβευμένοι με Nobel όπως ο Paul Krugman ή ο αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιου, ζητούν πιο επιεικείς όρους διάσωσης και ελάφρυσνης του ελληνικού χρέους.
Ακόμη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει ταχθεί ξεκάθαρα ανοικτά υπέρ της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους.
Θα μπορούσε να ήταν λύση η ελάφρυνση του ελληνικού χρέους;
Η σύντομη απάντηση είναι όχι.
Αν και το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι αναμφισβήτητα υψηλό, κάτι που ομολογουμένως δημιουργεί προβλήματα στην οικονομική ανάπτυξη μιας χώρας, εντούτοις η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει ακόμη μεγαλύτερα εμπόδια.
Η ελληνική οικονομία πλήττεται από τις δομικές αδυναμίες της χώρας, την μικροπολιτική και τον λαϊκισμό, προβλήματα στα οποία πρέπει να ανταποκριθεί πρωτίστως η ελληνική κυβέρνηση.
Εν τω μεταξύ, η Ελλάδα πρέπει να εφαρμόσει τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να αποκαταστήσει τις μακροπρόθεσμες προοπτικές ανάπτυξης της χώρας και έτσι να ενισχύσει την ικανότητά της να αποπληρώσει τους πιστωτές της, χωρίς μια μεγάλη ονομαστική μείωση του χρέους.
Αλλά υπάρχει και ένας άλλος κρίσιμος λόγος για τον οποίο η ελάφρυνση του χρέους δεν είναι η απάντηση και αυτό έγκειται στο πολιτικό οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης.
Επειδή η ευρωζώνη δεν διαθέτει ένα ισχυρό κεντρικό σώμα διακυβέρνησης κάθε ένα από τα 19 κράτη μέλη έχει δικαίωμα βέτο.
Για να λειτουργήσει ένα τέτοιο σύνθετο σύστημα, οι πολιτικοί της ευρωζώνης θα πρέπει να είναι σε θέση να εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο για να συμπεριφέρονται με συγκεκριμένο τρόπο - και αυτό απαιτεί ένα κοινό πλαίσιο κανόνων και προτύπων.
Μια αναδιάρθρωση του επίσημου χρέους στην Ελλάδα, παρ΄ ότι θα προσέφερε βραχυπρόθεσμα οφέλη, θα αποδυνάμωνε το πλαίσιο αυτό, μακροπρόθεσμα, θέτοντας ένα προηγούμενο εξαιρέσεων, με τις άλλες χώρες της ευρωζώνης, αργά ή γρήγορα, να ζητήσει ανάλογες ελαφρύνσεις.
Το 2013, η παράταση της διάρκειας των δανείων στην Ελλάδα οδήγησε την Ιρλανδία και την Πορτογαλία να ζητήσουν ανάλογες επεκτάσεις, παρ΄ ότι δεν το είχαν ιδιαίτερη ανάγκη.
Αντί να προσφέρονται τέτοιες διευκολύνσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μακροπρόθεσμη αστάθεια στην ευρωζώνη, οι ηγέτες της Ευρώπης πρέπει να παραμείνουν προσηλωμένοι στη δημιουργία ισχυρών κινήτρων για όλα τα κράτη μέλη να διατηρούν συνετές δημοσιονομικές πολιτικές.
Να μειώνουν τους δείκτες του δημόσιου χρέους και να αντιμετωπίζουν τα ασύμμετρα σοκ για το νομισματική ένωση.
Μόνο τότε η ευρωζώνη έχει πιθανότητα να προασπιστεί την ρήτρα "μη διάσωσης» της Συνθήκης της Λισαβόνας.
Η Ελλάδα μπορεί να αντιπροσωπεύει λιγότερο από το 2% του ΑΕΠ της ευρωζώνης, αλλά τα προβλήματα είναι μεγάλα.
Οποιαδήποτε λύση στην ελληνική κρίση πρέπει να ενισχύει, αντί να υπονομεύει, τη συνοχή της ευρωζώνης.
Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα έπρεπε να υποβληθεί σε οδυνηρές ρυθμίσεις για την αντιμετώπιση των σοβαρών διαρθρωτικών αδυναμιών της, λόγω των μη διατηρήσιμων δημόσιων οικονομικών και της έλλειψης ανταγωνιστικότητας που οδήγησε σε πτώση της ελληνικής παραγωγής. Όμως, η υψηλή ανεργία και η έλλειψη επενδύσεων είναι τα συμπτώματα της αποτυχίας της χώρας να μεταρρυθμίσει τη δημόσια διοίκηση και να ενισχύσει την ευελιξία της οικονομίας της.
Η διεθνής συζήτηση σχετικά με το μέγεθος της λιτότητας αποσπά την προσοχή των πολιτικών υπευθύνων της Ευρώπης από το βασικό πρόβλημα.
Είναι καιρός να επικεντρωθούμε στο πραγματικό ζήτημα:
Θα πρέπει να σχεδιαστούν και εφαρμοστούν ζωτικής σημασίας διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Για την καθοδήγηση της διαδικασίας αυτής, το γερμανικό Συμβούλιο Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων, στο οποίο προεδρεύω, έχει αναπτύξει μια σειρά από μεταρρυθμίσεις - που ονομάζεται Μάαστριχτ 2,0 - και θα διασφαλίσει την μακροπρόθεσμη επιτυχία της ευρωζώνης.
Για παράδειγμα, η τραπεζική ένωση θα πρέπει να ενισχυθεί με έναν διευρυμένο καθεστώς εξυγίανσης και μια ολοκληρωμένη χρηματοπιστωτική εποπτική αρχή και θα πρέπει να δημιουργηθεί ένας μηχανισμός για την αφερεγγυότητα των τραπεζών.
Στηρίζοντας τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις που ονομάζουμε «αρχή της ενότητας της ευθύνης και ελέγχου», μπορεί να υπάρξει πρόοδος.
Αν οι χώρες θέλουν να λαμβάνουν τις δικές τους δημοσιονομικές αποφάσεις ανεξάρτητα από τους εταίρους τους στην ευρωζώνη, δεν μπορούν να αναμένουν βοήθεια από τους εταίρους....στο μέλλον.
Τα τελευταία χρόνια, το ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο έχει υποστεί σημαντικές μεταρρυθμίσεις που αντανακλά τις αρχές του Μάαστριχτ 2,0 όπως είναι η ανάγκη να δοθεί έμφαση στην εθνική ευθύνη για τα δημόσια οικονομικά και τη διεθνή ανταγωνιστικότητα.
Όμως, η διαδικασία μεταρρύθμισης απέχει ακόμη πολύ από την ολοκλήρωσή της.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για την αντιμετώπιση σοβαρών προβλημάτων - όπως η ελάφρυνση του χρέους για την Ελλάδα - θα απειλούσε την μακροπρόθεσμη σταθερότητα της ευρωζώνης.
Εάν η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση θέλει να επιβιώσει και να ευημερήσει, οι ηγέτες της δεν πρέπει να μπαίνουν στον πειρασμό των εύκολων λύσεων.
Μεταφραστική επιμέλεια bankingnews.gr
www.bankingnews.gr
Πρώτη ενημέρωση 19:11 12 Αυγούστου 2015
Σχόλια αναγνωστών