Ο Στέφανος Μάνος μεταξύ άλλων προτείνει πολλές απολύσεις
Μου ζητήθηκε να σας παρουσιάσω με συντομία τις ιδέες μου για το πως θα ξεπεράσουμε την κρίση.
Τέτοιες παρουσιάσεις έχω κάνει σπάνια μετά την κρίση και πολλές φορές πριν από την κρίση, προκειμένου να την αποφύγουμε.
Οι προτάσεις μου δεν βρήκαν απήχηση.
Δεν υιοθετήθηκαν.
Πολεμήθηκαν από το πολιτικό σύστημα και το διαπλεκόμενο με αυτό μιντιακό κατεστημένο.
Το βασικό τους επιχείρημα - ηλίθιο κατά τη γνώμη μου - ήταν ότι οι προτάσεις μου είναι νεοφιλελεύθερες.
Και ως τέτοιες ήταν - αξιωματικά - απάνθρωπες και κακές. Ευνοούσαν τους λίγους και πλουσίους σε βάρος των πολλών και φτωχών.
Μια άλλη - εξ ίσου ηλίθια - κριτική ήταν ότι όσα προτείνω, κάνουν ίσως για άλλες χώρες, αλλά "στην Ελλάδα αυτά δεν γίνονται".
Θα σταθώ στο τελευταίο σημείο "στην Ελλάδα αυτά δεν γίνονται" για να σας παρουσιάσω το δίλημμα μου. Διότι αντιμετωπίζω ένα δίλημμα.
Τι νόημα έχει να πω σήμερα, για άλλη μια φορά, όσα "στην Ελλάδα δεν μπορούν να γίνουν"; Δεν έχω όμως κάτι άλλο, κάτι καινούργιο να σας πω.
Δεν προσαρμόζω τις απόψεις μου στις απόψεις του πολιτικού κατεστημένου.
Ειρήσθω εν παρόδω δεν βλέπω στην αίθουσα κάποιους εκπρόσωπους του πολιτικού συστήματος, κυρίως κυβερνητικούς, που θα ήθελα, θα ευχόμουνα, να ενδιαφέρονται ν' ακούσουν απόψεις άλλων για το πως θα ξεπεράσουμε την κρίση.
Βρήκα λύση στο δίλημμα μου και απέκτησε νόημα η επανάληψη των προτάσεών μου με μια προσθήκη που και αυτή θα προστεθεί σε αυτά που δεν γίνονται στην Ελλάδα.
Έχει όμως ένα καινούργιο στοιχείο αυτή η προσθήκη που προσδίδει λογική συνέπεια στις παλαιές μου προτάσεις και δεν έχει ειπωθεί μέχρι σήμερα.
Δεν θα σας περιγράψω σήμερα ιδέες για το πως θα ξεπεράσουμε την κρίση ελπίζοντας ότι κάποιος στην κυβέρνηση θα τις ακούσει και θα τις εφαρμόσει, ή κάποιος στην αντιπολίτευση θα θελήσει να τις ενσωματώσει στα προγράμματά της, αλλά θα σας πω τι θα έκανα για να ξεπεράσουμε την κρίση αν η Βουλή στήριζε για τρία χρόνια την κυβέρνηση που θα σχημάτιζα εγώ.
Με άλλα λόγια δεν θα σας πω τι πρέπει να κάνουν άλλοι, αλλά τι θα έκανα εγώ αν μου εμπιστευόσασταν για τρία χρόνια τη διακυβέρνηση της Ελλάδας.
Κατ' ανάγκη θα είμαι πολύ σύντομος.
Τηλεγραφικός.
1. Η Ελλάδα συμφώνησε να εφαρμόσει το τρίτο μνημόνιο και στη συνέχεια έκανε και εξακολουθεί να κάνει ότι μπορεί για μη εφαρμόσει όσα συμφώνησε να κάνει.
Μια δική μου κυβέρνηση, λοιπόν, θα εφαρμόσει το μνημόνιο στην ολότητα του.
Είτε μας αρέσει είτε όχι.
Διότι ότι δεν μας αρέσει έπρεπε να το εντοπίσουμε πριν συμφωνήσουμε και να το απορρίψουμε.
Ότι όμως συμφωνούμε το τηρούμε.
Πρέπει να φθάσουμε στα άκρα για να αποκαταστήσουμε την αξιοπιστία της Ελληνικής κυβέρνησης.
Οι υποχρεώσεις του μνημονίου καλύπτουν την περίοδο μέχρι τον Ιούνιο του 2018.
Οι μελλοντικές θα τηρηθούν όπως συμφωνήθηκαν.
Όσες έπρεπε να εκπληρωθούν και δεν εκπληρώθηκαν εγκαίρως θα εκπληρωθούν σε δύο μήνες.
2. Στα σαράντα χρόνια εφαρμογής του Συντάγματος του 1975 γιγαντώθηκε ο λαϊκισμός και ο πελατειακός αναξιοκρατικός κρατισμός.
Το κράτος γιγαντώθηκε και αποσαθρώθηκε.
Κοστίζει πάρα πολλά και συνεισφέρει πολύ λίγα.
Η χρηματοδότηση του εξοντώνει την παραγωγική οικονομία.
Το Σύνταγμα πρέπει να αλλάξει.
Αφ’ ενός πρέπει να διατηρήσει τη δημοκρατική και κοινοβουλευτική παράδοση καθώς και την παράδοσή στο «κοινωνικό κράτος δικαίου» και αφ’ ετέρου να εκσυγχρονίσει τους θεσμούς, δημιουργώντας ένα ασφαλές περιβάλλον για την ανάπτυξη και τις ελευθερίες μας, με ενισχυμένο αίσθημα εμπιστοσύνης στο Κράτος. Χρήσιμες παρατηρήσεις για το τι πρέπει να αλλάξει παραθέτει ο Παναγής Βουρλούμης στο τεύχος του Μαρτίου του Athens Review of Books.
Το Σύνταγμα του 1975 προβλέπει στο άρθρο 110 μια εξαιρετικά βαρύγδουπη και χρονοβόρα διαδικασία για την αναθεώρηση του. Δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου. Διαδοχικές κυβερνήσεις σπαταλούσαν τον χρόνο για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος. Μια δική μου κυβέρνηση θα ζητήσει από τον Ελληνικό λαό να εγκρίνει με δημοψήφισμα ένα νέο Ελληνικό Σύνταγμα παρακάμπτοντας το άρθρο 110.
3. Το πολιτικό μας σύστημα έχει χαρακτηριστεί πρωθυπουργοκεντρικό και πράγματι είναι.
Στη δική μου κυβέρνηση θέλω ν' αποδυναμωθεί ο πρωθυπουργός και να ενδυναμώσουμε τους πολίτες.
Ν' αποδυναμώσουμε το κέντρο, την κεντρική εξουσία, τα υπουργεία, τους υπουργούς, τους παράγοντες και να ενδυναμώσουμε την τοπική αυτοδιοίκηση.
Μιλώ για μια ριζική αναδιανομή εξουσίας.
Μιλώ για ένα κράτος στο οποίο η τοπική αυτοδιοίκηση, οι 325 δήμοι της χώρας και οι 13 περιφέρειες, θα έχουν πραγματική διοικητική και πραγματική οικονομική αυτοτέλεια.
Οι Περιφέρειες και οι Δήμοι θα έχουν ίδιους πόρους που θα καθορίζονται από αυτούς στα πλαίσια όμως του νόμου.
Οι πολίτες θα συμμετέχουν στη διαμόρφωση των προϋπολογισμών του δήμου τους και της περιφέρειας τους και θα αναλαμβάνουν τη χρηματοδότηση του.
Αυτοτέλεια με ευθύνη.
4. Από μόνο του το ασφαλιστικό σύστημα είναι ικανό να ματαιώσει κάθε προσπάθεια υπέρβασης της κρίσης.
Είναι ένα εξαιρετικά σύνθετο κουβάρι χιλιάδων μικρών ρυθμίσεων που εξυπηρετούν ατέλειωτα πελατειακά προνόμια.
Προσπαθείς να λύσεις ένα πρόβλημα και άθελα δημιουργείς δέκα καινούργια.
Σπάνια βρίσκει τόσο καλή εφαρμογή ο μύθος του Γόρδιου Δεσμού.
Η δική μου κυβέρνηση θα καταργήσει στο σύνολό του το ασφαλιστικό, το συνταξιοδοτικό.
Θα καταργήσει τις εισφορές.
Μηδέν εισφορές εργαζόμενου, μηδέν εισφορές εργοδότη.
Κάθε Έλληνας είτε εργαζόμενος είτε όχι θα δικαιούται σύνταξης 700 Ευρώ μηνιαίως που θα του πληρώνει το κράτος από τα γενικά φορολογικά έσοδα μόλις συμπληρώσει το 67 έτος της ηλικίας. Κόστος για το προϋπολογισμό 15 δις ετησίως 3 λιγότερα από όσα πληρώνει σήμερα το κράτος σε επιχορηγήσεις χρεοκοπημένων ταμείων.
Μια και δεν θα υπάρχουν ταμεία μπορούν να καταργηθούν αμέσως όλοι οι υπέρ τρίτων φόροι που υπάρχουν για να συντηρούν τα ταμεία.
Χωρίς εισφορές δεν θα υπάρχει μαύρη εργασία.
Χωρίς εισφορές η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας θα εκτιναχθεί. Η ανάπτυξη θα είναι ante portas.
5. Μικρότερο κράτος.
Υπάρχουν δύο ομάδες πολιτών.
Οι υπάλληλοι του δημόσιου τομέα και οι συνταξιούχοι είναι η μία.
Η άλλη είναι οι παραγωγικά απασχολούμενοι που συνεισφέρουν φόρους και εισφορές για να αμείβεται η ομάδα των υπαλλήλων του δημοσίου και οι συνταξιούχοι.
Η πρώτη ομάδα εισπράττει και η δεύτερη πληρώνει.
Στα χρόνια της κρίσης η δεύτερη ομάδα, αυτή που πληρώνει, συρρικνώθηκε αριθμητικά σημαντικά.
Είναι πια σαφώς μικρότερη από την πρώτη.
Τον Ιανουάριο του 2015 σε άρθρο μου στην Καθημερινή έδωσα στοιχεία για το 2013.
3,48 εκ. υπάλληλοι δημοσίου και συνταξιούχοι, 2,78 εκ. οι παραγωγικά απασχολούμενοι.
Μεταξύ 2008 και 2013 η ομάδα των παραγωγικά απασχολούμενων μειώθηκε κατά 1 περίπου εκατομμύριο.
Η πραγματικότητα το 2016 είναι ασφαλώς χειρότερη.
Είναι απολύτως παράλογο να περιμένετε ότι 2,5 εκ. παραγωγικά απασχολούμενοι θα πληρώνουν για τον εαυτό τους και την οικογένεια τους και θα πληρώνουν επιπλέον για τη σίτιση 3,5 εκ. υπαλλήλων και συνταξιούχων.
Απλώς δεν γίνεται.
Δεν βγαίνουν οι αριθμοί.
Βρισκόμαστε σε απόλυτο αδιέξοδο.
Θυμηθείτε τον υπουργό κ. Κατρούγκαλο.
Κόκκινη γραμμή η μείωση των συντάξεων.
Θα αυξηθούν οι εισφορές για να πληρωθούν οι συντάξεις.
Το ίδιο μοτίβο παντού.
Οι δαπάνες του κράτους μεγαλώνουν και ο φθίνων αριθμός των παραγωγικά απασχολούμενων καλείται να τις καλύψει.
Το αδιέξοδο είναι απόλυτο.
Μία μόνο λύση υπάρχει.
Η ακατονόμαστη.
Να περιοριστεί σημαντικά ο αριθμός της πρώτης ομάδας.
Να καταργηθούν οι σκανδαλώδεις πρόωρες συντάξεις των κομματικών πελατών και να καταργηθούν όλες ανεξαιρέτως οι περιττές υπηρεσίες του Δημόσιου τομέα.
Πρέπει να γίνουν απολύσεις.
Πολλές.
Πρέπει βέβαια ταυτόχρονα να φροντίσει η πολιτεία για την κατά το δυνατό ομαλή μετάβαση από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα. Επιτρέψτε μου να επαναλάβω. Χωρίς δραστική μείωση του δημόσιου τομέα δεν θα υπάρξει ανάπτυξη.
Χωρίς δραστική μείωση του δημόσιου τομέα δεν θα μειωθεί η εξοντωτική φορολογική επιβάρυνση των παραγωγικά απασχολούμενων.
Η εξοντωτική φορολογία θα διαλύσει ότι απομένει από την οικονομία και θα στείλει εκατοντάδες χιλιάδες στην παρανομία της φοροδιαφυγής, στη μαύρη οικονομία, στο εξωτερικό.
Αναφέρθηκα σε πέντε κεφάλαια πολιτικής μιας δικής μου κυβέρνησης.
Δημιουργούν τα θεμέλια για μια οικονομία ανταγωνιστική που αναπτύσσεται ραγδαία.
Όλα όσα σας είπα απορρίπτονται συλλήβδην από το πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο με την προσχηματική δικαιολογία ότι αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα. Ε λοιπόν εγώ νομίζω πως γίνονται και είμαι διατεθειμένος να τα κάνω.
O Στέφανος Μάνος ήταν πρώην υπουργός επί κυβερνήσεων ΝΔ, πολιτικός με έντονη παρέμβαση στα οικονομικά και κοινωνικά δρώμενα.
Το άρθρο αποτελεί μέρος της ομιλίας του στο NYCollege Symposium on the Economy
www.bankingnews.gr
Τέτοιες παρουσιάσεις έχω κάνει σπάνια μετά την κρίση και πολλές φορές πριν από την κρίση, προκειμένου να την αποφύγουμε.
Οι προτάσεις μου δεν βρήκαν απήχηση.
Δεν υιοθετήθηκαν.
Πολεμήθηκαν από το πολιτικό σύστημα και το διαπλεκόμενο με αυτό μιντιακό κατεστημένο.
Το βασικό τους επιχείρημα - ηλίθιο κατά τη γνώμη μου - ήταν ότι οι προτάσεις μου είναι νεοφιλελεύθερες.
Και ως τέτοιες ήταν - αξιωματικά - απάνθρωπες και κακές. Ευνοούσαν τους λίγους και πλουσίους σε βάρος των πολλών και φτωχών.
Μια άλλη - εξ ίσου ηλίθια - κριτική ήταν ότι όσα προτείνω, κάνουν ίσως για άλλες χώρες, αλλά "στην Ελλάδα αυτά δεν γίνονται".
Θα σταθώ στο τελευταίο σημείο "στην Ελλάδα αυτά δεν γίνονται" για να σας παρουσιάσω το δίλημμα μου. Διότι αντιμετωπίζω ένα δίλημμα.
Τι νόημα έχει να πω σήμερα, για άλλη μια φορά, όσα "στην Ελλάδα δεν μπορούν να γίνουν"; Δεν έχω όμως κάτι άλλο, κάτι καινούργιο να σας πω.
Δεν προσαρμόζω τις απόψεις μου στις απόψεις του πολιτικού κατεστημένου.
Ειρήσθω εν παρόδω δεν βλέπω στην αίθουσα κάποιους εκπρόσωπους του πολιτικού συστήματος, κυρίως κυβερνητικούς, που θα ήθελα, θα ευχόμουνα, να ενδιαφέρονται ν' ακούσουν απόψεις άλλων για το πως θα ξεπεράσουμε την κρίση.
Βρήκα λύση στο δίλημμα μου και απέκτησε νόημα η επανάληψη των προτάσεών μου με μια προσθήκη που και αυτή θα προστεθεί σε αυτά που δεν γίνονται στην Ελλάδα.
Έχει όμως ένα καινούργιο στοιχείο αυτή η προσθήκη που προσδίδει λογική συνέπεια στις παλαιές μου προτάσεις και δεν έχει ειπωθεί μέχρι σήμερα.
Δεν θα σας περιγράψω σήμερα ιδέες για το πως θα ξεπεράσουμε την κρίση ελπίζοντας ότι κάποιος στην κυβέρνηση θα τις ακούσει και θα τις εφαρμόσει, ή κάποιος στην αντιπολίτευση θα θελήσει να τις ενσωματώσει στα προγράμματά της, αλλά θα σας πω τι θα έκανα για να ξεπεράσουμε την κρίση αν η Βουλή στήριζε για τρία χρόνια την κυβέρνηση που θα σχημάτιζα εγώ.
Με άλλα λόγια δεν θα σας πω τι πρέπει να κάνουν άλλοι, αλλά τι θα έκανα εγώ αν μου εμπιστευόσασταν για τρία χρόνια τη διακυβέρνηση της Ελλάδας.
Κατ' ανάγκη θα είμαι πολύ σύντομος.
Τηλεγραφικός.
1. Η Ελλάδα συμφώνησε να εφαρμόσει το τρίτο μνημόνιο και στη συνέχεια έκανε και εξακολουθεί να κάνει ότι μπορεί για μη εφαρμόσει όσα συμφώνησε να κάνει.
Μια δική μου κυβέρνηση, λοιπόν, θα εφαρμόσει το μνημόνιο στην ολότητα του.
Είτε μας αρέσει είτε όχι.
Διότι ότι δεν μας αρέσει έπρεπε να το εντοπίσουμε πριν συμφωνήσουμε και να το απορρίψουμε.
Ότι όμως συμφωνούμε το τηρούμε.
Πρέπει να φθάσουμε στα άκρα για να αποκαταστήσουμε την αξιοπιστία της Ελληνικής κυβέρνησης.
Οι υποχρεώσεις του μνημονίου καλύπτουν την περίοδο μέχρι τον Ιούνιο του 2018.
Οι μελλοντικές θα τηρηθούν όπως συμφωνήθηκαν.
Όσες έπρεπε να εκπληρωθούν και δεν εκπληρώθηκαν εγκαίρως θα εκπληρωθούν σε δύο μήνες.
2. Στα σαράντα χρόνια εφαρμογής του Συντάγματος του 1975 γιγαντώθηκε ο λαϊκισμός και ο πελατειακός αναξιοκρατικός κρατισμός.
Το κράτος γιγαντώθηκε και αποσαθρώθηκε.
Κοστίζει πάρα πολλά και συνεισφέρει πολύ λίγα.
Η χρηματοδότηση του εξοντώνει την παραγωγική οικονομία.
Το Σύνταγμα πρέπει να αλλάξει.
Αφ’ ενός πρέπει να διατηρήσει τη δημοκρατική και κοινοβουλευτική παράδοση καθώς και την παράδοσή στο «κοινωνικό κράτος δικαίου» και αφ’ ετέρου να εκσυγχρονίσει τους θεσμούς, δημιουργώντας ένα ασφαλές περιβάλλον για την ανάπτυξη και τις ελευθερίες μας, με ενισχυμένο αίσθημα εμπιστοσύνης στο Κράτος. Χρήσιμες παρατηρήσεις για το τι πρέπει να αλλάξει παραθέτει ο Παναγής Βουρλούμης στο τεύχος του Μαρτίου του Athens Review of Books.
Το Σύνταγμα του 1975 προβλέπει στο άρθρο 110 μια εξαιρετικά βαρύγδουπη και χρονοβόρα διαδικασία για την αναθεώρηση του. Δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου. Διαδοχικές κυβερνήσεις σπαταλούσαν τον χρόνο για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος. Μια δική μου κυβέρνηση θα ζητήσει από τον Ελληνικό λαό να εγκρίνει με δημοψήφισμα ένα νέο Ελληνικό Σύνταγμα παρακάμπτοντας το άρθρο 110.
3. Το πολιτικό μας σύστημα έχει χαρακτηριστεί πρωθυπουργοκεντρικό και πράγματι είναι.
Στη δική μου κυβέρνηση θέλω ν' αποδυναμωθεί ο πρωθυπουργός και να ενδυναμώσουμε τους πολίτες.
Ν' αποδυναμώσουμε το κέντρο, την κεντρική εξουσία, τα υπουργεία, τους υπουργούς, τους παράγοντες και να ενδυναμώσουμε την τοπική αυτοδιοίκηση.
Μιλώ για μια ριζική αναδιανομή εξουσίας.
Μιλώ για ένα κράτος στο οποίο η τοπική αυτοδιοίκηση, οι 325 δήμοι της χώρας και οι 13 περιφέρειες, θα έχουν πραγματική διοικητική και πραγματική οικονομική αυτοτέλεια.
Οι Περιφέρειες και οι Δήμοι θα έχουν ίδιους πόρους που θα καθορίζονται από αυτούς στα πλαίσια όμως του νόμου.
Οι πολίτες θα συμμετέχουν στη διαμόρφωση των προϋπολογισμών του δήμου τους και της περιφέρειας τους και θα αναλαμβάνουν τη χρηματοδότηση του.
Αυτοτέλεια με ευθύνη.
4. Από μόνο του το ασφαλιστικό σύστημα είναι ικανό να ματαιώσει κάθε προσπάθεια υπέρβασης της κρίσης.
Είναι ένα εξαιρετικά σύνθετο κουβάρι χιλιάδων μικρών ρυθμίσεων που εξυπηρετούν ατέλειωτα πελατειακά προνόμια.
Προσπαθείς να λύσεις ένα πρόβλημα και άθελα δημιουργείς δέκα καινούργια.
Σπάνια βρίσκει τόσο καλή εφαρμογή ο μύθος του Γόρδιου Δεσμού.
Η δική μου κυβέρνηση θα καταργήσει στο σύνολό του το ασφαλιστικό, το συνταξιοδοτικό.
Θα καταργήσει τις εισφορές.
Μηδέν εισφορές εργαζόμενου, μηδέν εισφορές εργοδότη.
Κάθε Έλληνας είτε εργαζόμενος είτε όχι θα δικαιούται σύνταξης 700 Ευρώ μηνιαίως που θα του πληρώνει το κράτος από τα γενικά φορολογικά έσοδα μόλις συμπληρώσει το 67 έτος της ηλικίας. Κόστος για το προϋπολογισμό 15 δις ετησίως 3 λιγότερα από όσα πληρώνει σήμερα το κράτος σε επιχορηγήσεις χρεοκοπημένων ταμείων.
Μια και δεν θα υπάρχουν ταμεία μπορούν να καταργηθούν αμέσως όλοι οι υπέρ τρίτων φόροι που υπάρχουν για να συντηρούν τα ταμεία.
Χωρίς εισφορές δεν θα υπάρχει μαύρη εργασία.
Χωρίς εισφορές η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας θα εκτιναχθεί. Η ανάπτυξη θα είναι ante portas.
5. Μικρότερο κράτος.
Υπάρχουν δύο ομάδες πολιτών.
Οι υπάλληλοι του δημόσιου τομέα και οι συνταξιούχοι είναι η μία.
Η άλλη είναι οι παραγωγικά απασχολούμενοι που συνεισφέρουν φόρους και εισφορές για να αμείβεται η ομάδα των υπαλλήλων του δημοσίου και οι συνταξιούχοι.
Η πρώτη ομάδα εισπράττει και η δεύτερη πληρώνει.
Στα χρόνια της κρίσης η δεύτερη ομάδα, αυτή που πληρώνει, συρρικνώθηκε αριθμητικά σημαντικά.
Είναι πια σαφώς μικρότερη από την πρώτη.
Τον Ιανουάριο του 2015 σε άρθρο μου στην Καθημερινή έδωσα στοιχεία για το 2013.
3,48 εκ. υπάλληλοι δημοσίου και συνταξιούχοι, 2,78 εκ. οι παραγωγικά απασχολούμενοι.
Μεταξύ 2008 και 2013 η ομάδα των παραγωγικά απασχολούμενων μειώθηκε κατά 1 περίπου εκατομμύριο.
Η πραγματικότητα το 2016 είναι ασφαλώς χειρότερη.
Είναι απολύτως παράλογο να περιμένετε ότι 2,5 εκ. παραγωγικά απασχολούμενοι θα πληρώνουν για τον εαυτό τους και την οικογένεια τους και θα πληρώνουν επιπλέον για τη σίτιση 3,5 εκ. υπαλλήλων και συνταξιούχων.
Απλώς δεν γίνεται.
Δεν βγαίνουν οι αριθμοί.
Βρισκόμαστε σε απόλυτο αδιέξοδο.
Θυμηθείτε τον υπουργό κ. Κατρούγκαλο.
Κόκκινη γραμμή η μείωση των συντάξεων.
Θα αυξηθούν οι εισφορές για να πληρωθούν οι συντάξεις.
Το ίδιο μοτίβο παντού.
Οι δαπάνες του κράτους μεγαλώνουν και ο φθίνων αριθμός των παραγωγικά απασχολούμενων καλείται να τις καλύψει.
Το αδιέξοδο είναι απόλυτο.
Μία μόνο λύση υπάρχει.
Η ακατονόμαστη.
Να περιοριστεί σημαντικά ο αριθμός της πρώτης ομάδας.
Να καταργηθούν οι σκανδαλώδεις πρόωρες συντάξεις των κομματικών πελατών και να καταργηθούν όλες ανεξαιρέτως οι περιττές υπηρεσίες του Δημόσιου τομέα.
Πρέπει να γίνουν απολύσεις.
Πολλές.
Πρέπει βέβαια ταυτόχρονα να φροντίσει η πολιτεία για την κατά το δυνατό ομαλή μετάβαση από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα. Επιτρέψτε μου να επαναλάβω. Χωρίς δραστική μείωση του δημόσιου τομέα δεν θα υπάρξει ανάπτυξη.
Χωρίς δραστική μείωση του δημόσιου τομέα δεν θα μειωθεί η εξοντωτική φορολογική επιβάρυνση των παραγωγικά απασχολούμενων.
Η εξοντωτική φορολογία θα διαλύσει ότι απομένει από την οικονομία και θα στείλει εκατοντάδες χιλιάδες στην παρανομία της φοροδιαφυγής, στη μαύρη οικονομία, στο εξωτερικό.
Αναφέρθηκα σε πέντε κεφάλαια πολιτικής μιας δικής μου κυβέρνησης.
Δημιουργούν τα θεμέλια για μια οικονομία ανταγωνιστική που αναπτύσσεται ραγδαία.
Όλα όσα σας είπα απορρίπτονται συλλήβδην από το πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο με την προσχηματική δικαιολογία ότι αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα. Ε λοιπόν εγώ νομίζω πως γίνονται και είμαι διατεθειμένος να τα κάνω.
O Στέφανος Μάνος ήταν πρώην υπουργός επί κυβερνήσεων ΝΔ, πολιτικός με έντονη παρέμβαση στα οικονομικά και κοινωνικά δρώμενα.
Το άρθρο αποτελεί μέρος της ομιλίας του στο NYCollege Symposium on the Economy
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών