Γράφει για το BN ο Αλέξανδρος Ιτιμούδης, Γεωπολιτικός Αναλυτής
Το τελευταίο χρονικό διάστημα η Frontex με δηλώσεις στελεχών της εξέφρασε αδυναμία χειρισμού των μεταναστευτικών ροών, οι οποίες παρά τις όποιες προσπάθειες να περιοριστούν, εντούτοις συνεχίζονται αδιάκοπα δημιουργώντας εδαφικά και πληθυσμιακά τετελεσμένα τα οποία πολύ σύντομα τα ευρωπαϊκά κράτη θα κληθούν να αντιμετωπίσουν.
Το πρόβλημα μάλιστα αποτυπώνεται έμμεσα και σε τελευταίες έρευνες, όπου ένα από τα ανησυχητικά παγκόσμια θέματα που προκαλούν ανησυχία στην Δύση είναι η άνοδος του ισλαμιστικού εξτρεμισμού, φαινόμενο άμεσα τροφοδοτούμενο από την παράνομη μετανάστευση.
Το ζήτημα δεν έχει μόνο κλιματικές ή οικονομικές προεκτάσεις, αλλά σε πολλές περιπτώσεις εργαλειοποιείται γεωστρατηγικά από κρατικούς δρώντες προκειμένου να ασκηθεί πίεση στην Δύση.
Συγκεκριμένα, κράτη της περιφέρειας της Ευρώπης, επιδιώκουν να ξεφορτωθούν το πλεονάζον ανθρώπινο δυναμικό τους, το οποίο αφενός δεν μπορούν να θρέψουν και να συντηρήσουν, αφετέρου εκμεταλλεύονται το ρευστό νομικό περιβάλλον της Ευρώπης το οποίο τις τελευταίες δεκαετίες τείνει να εξισώνει τα ανθρώπινα δικαιώματα γενικά και αόριστα με την εκάστοτε επιθυμία οποιουδήποτε ανθρώπου ανά την υφήλιο να μετακινηθεί.
Να τονιστεί εδώ πως η μετανάστευση δεν αποτελεί δικαίωμα, και κάθε κράτος οφείλει να ελέγχει και κυρίως να καθορίζει πόσους και τι πολιτισμικής προέλευσης ανθρώπους θέλει να δεχτεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα ΗΑΕ, τα οποία κατά κύριο λόγο επιλέγουν Δυτικούς για τα επαγγέλματα υψηλής πανεπιστημιακής ειδίκευσης ενώ προτιμούν ανθρώπινο δυναμικό από την νοτιοανατολική Ασία για ανειδίκευτο δυναμικό.
Η Ευρώπη όμως επιλέγοντας να παραμείνει σε μία παρωχημένη συνθήκη περί προσφύγων, η οποία εφαρμόζεται ανεξαιρέτως την περίπτωση, έχει περιχαρακωθεί σε μία κατάσταση όπου προσπαθεί ναι μεν να μην θίξει επιθυμίες, πλήν όμως μην θέτοντας και όρια στις εισόδους.
Ήδη πολλά κράτη περιφέρειας αξιοποιούν τους αλλογενείς πληθυσμούς, ειδικά του ισλαμιστικού πολιτισμικού υποβάθρου, προκειμένου να ασκούν πίεση στις δυτικές κοινωνίες.
Τελευταίο παράδειγμα η Τουρκία, η οποία απειλεί την Γερμανία πως θα κατεβάσει τουρκικό κόμμα στις ευρωεκλογές, εκμεταλλευόμενη τα περίπου 3 εκατομμύρια Τούρκων που διαβιούν σε γερμανικό έδαφος.
Παρόμοια σχέδια απεργάζεται και το Κατάρ το οποίο χρηματοδοτεί πολλές ΜΚΟ και ισλαμικές οργανώσεις με έδρα τα ευρωπαϊκά εδάφη.
Ακόμη και αδύναμα κράτη όπως το Πακιστάν, στρατηγικά σπρώχνει πληθυσμούς τους προς την Ευρώπη, ώστε να ελαφρύνει μεν την κατάσταση στο έδαφος του, να εκμεταλλευτεί το ξένο συνάλλαγμα προερχόμενο από τους διασπορικούς πληθυσμούς του και φυσικά να αποκτήσει πληθυσμιακά και πολιτισμικά «προγεφυρώματα» σε δυτικά κράτη.
Εξάλλου, είναι γνωστή και διαβόητη η υπηρεσία πληροφοριών του Πακιστάν (ISI), η οποία εκπαιδεύει εδώ και δεκαετίες ισλαμιστικά κινήματα στα διάφορα στρατόπεδα ανά την επικράτεια του, με ότι συνεπάγεται αυτή η τεχνογνωσία την ασφάλεια των δυτικών κρατών.
Το μεγάλο όμως ζήτημα που προκύπτει από την παράνομη μετανάστευση είναι η αδυναμία των δυτικών κρατών να πετύχουν αφομοίωση και ενσωμάτωση των μεταναστευτικών πληθυσμών μουσουλμανικού θρησκεύματος.
Ειδικά μία χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία διαχρονικά έχει αφομοιώσει πληθυσμούς, το κατάφερε μέσω γλωσσικής και θρησκευτικής ενσωμάτωσης η οποία στην συνέχεια μετατράπηκε και σε αφομοίωση. Αυτό όμως συνέβη με πληθυσμούς με μη διαμορφωμένη εθνική ταυτότητα (Θράκες, Σλάβους, Κουμάνους, Σικελούς), οι οποίοι αποδέχτηκαν το ελληνικό πρότυπο και συμπορεύτηκαν με αυτό εφόσον τους προσφέρθηκε από το ελληνικό έθνος σε μια μακρο-ιστορική διαδικασία.
Οι ισλαμικοί πληθυσμοί όμως εξαιτίας του σκληρού περιβλήματος της θρησκείας, την δυσκολία εκμάθησης των ελληνικών, και το εγγενές αντι-δυτικό συναίσθημα τους, αποτελούν πληθυσμούς μη δεκτικούς στην αφομοίωση, ακόμη και ενσωμάτωση. Το ισλαμικό πρότυπο δεν προσφέρει μόνο θρησκευτική και πνευματική ολοκλήρωση αλλά αποτελεί κυρίως πολιτικό και κοινωνικό σύστημα οργάνωσης, πράγμα που δυσχεραίνει την όποια αφομοιωτική διαδικασία.
Επομένως, η Ελλάδα εκτός αυτών των προβλημάτων πολιτισμικής φύσεως, έχει να αντιμετωπίσει και μία Τουρκία η οποία συνειδητά εργαλειοποιεί το ζήτημα, γνωρίζοντας πως η χώρα-στόχος υπόκειται σε πίεση από το ευρωπαϊκό πλαίσιο. Το πλαίσιο αυτό μπορεί να βρίσκεται υπό αίρεση και συζητήσεις πλέον, όμως πρόκειται για αργή διαδικασία που πρέπει να αντιπαρατεθεί με κράτη τα οποία διαθέτουν μία «εκ των άνω» διαδικασία λήψης αποφάσεων, προσδίδοντας τους ελευθερία κινήσεων και ταχύτητα.
Ειδικά η Τουρκία αποτελεί ένα κράτος το οποίο διαχρονικά αξιοποίησε τη διαδικασία εποικισμού με μουσουλμανικούς πληθυσμούς προκειμένου να αλλοιώσει εδάφη στρατηγικής αξίας.
Το ίδιο πράττει εδώ και χρόνια στην Κύπρο, το ίδιο ακριβώς και στα συριακά κατεχόμενα εδάφη, και το ίδιο επιδιώκει να πράξει και στα νησιά της Ελλάδας.
Σημειωτέον, πως ο εποικισμός αποτελεί έγκλημα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.
Συμπερασματικά, από κοινού με άλλους παράγοντες (καταστροφή περιβάλλοντος, οικονομική δυσπραγία, υπεργεννητικότητα), ορισμένα κράτη έχουν επιλέξει να αποβάλλουν πληθυσμιακό κεφάλαιο μέσω μετανάστευσης προς την Δύση. Αυτό σε συνδυασμό με την γενικότερη αστάθεια, την έλλειψη πόρων και την ισλαμιστική τρομοκρατία, αποτελούν ένα μείγμα ασύμμετρης απειλής για την Ελλάδα και την Δύση, εάν δεν παρθούν γενναίες αποφάσεις.
Μία από αυτές θα ήταν η παροχή κονδυλίων προς τα αδύναμα κράτη της περιφέρειας, με σκοπό να αμβλύνουν κοινωνικές ανισότητες, να κατασκευάσουν υποδομές και να αναπτύξουν παιδεία.
Όμως, μία τέτοια προσπάθεια πρέπει να γίνει υπό αυστηρή εποπτεία, διότι στο παρελθόν κεφάλαια σπαταλήθηκαν από διεφθαρμένους πολιτικούς και στρατιωτικούς ανά την Αφρική και την Μέση Ανατολή.
Εάν δεν γίνει αυτό σε συνδυασμό με μπλοκάρισμα εισόδων και άσκηση διπλωματικής πίεσης στα κράτη αυτά, τότε το πρόβλημα αναμένεται να αποτελέσει ζήτημα εθνικής και κοινωνικής ασφάλειας, εάν δεν αποτελεί ήδη.
www.bankingnews.gr
Το πρόβλημα μάλιστα αποτυπώνεται έμμεσα και σε τελευταίες έρευνες, όπου ένα από τα ανησυχητικά παγκόσμια θέματα που προκαλούν ανησυχία στην Δύση είναι η άνοδος του ισλαμιστικού εξτρεμισμού, φαινόμενο άμεσα τροφοδοτούμενο από την παράνομη μετανάστευση.
Το ζήτημα δεν έχει μόνο κλιματικές ή οικονομικές προεκτάσεις, αλλά σε πολλές περιπτώσεις εργαλειοποιείται γεωστρατηγικά από κρατικούς δρώντες προκειμένου να ασκηθεί πίεση στην Δύση.
Συγκεκριμένα, κράτη της περιφέρειας της Ευρώπης, επιδιώκουν να ξεφορτωθούν το πλεονάζον ανθρώπινο δυναμικό τους, το οποίο αφενός δεν μπορούν να θρέψουν και να συντηρήσουν, αφετέρου εκμεταλλεύονται το ρευστό νομικό περιβάλλον της Ευρώπης το οποίο τις τελευταίες δεκαετίες τείνει να εξισώνει τα ανθρώπινα δικαιώματα γενικά και αόριστα με την εκάστοτε επιθυμία οποιουδήποτε ανθρώπου ανά την υφήλιο να μετακινηθεί.
Να τονιστεί εδώ πως η μετανάστευση δεν αποτελεί δικαίωμα, και κάθε κράτος οφείλει να ελέγχει και κυρίως να καθορίζει πόσους και τι πολιτισμικής προέλευσης ανθρώπους θέλει να δεχτεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα ΗΑΕ, τα οποία κατά κύριο λόγο επιλέγουν Δυτικούς για τα επαγγέλματα υψηλής πανεπιστημιακής ειδίκευσης ενώ προτιμούν ανθρώπινο δυναμικό από την νοτιοανατολική Ασία για ανειδίκευτο δυναμικό.
Η Ευρώπη όμως επιλέγοντας να παραμείνει σε μία παρωχημένη συνθήκη περί προσφύγων, η οποία εφαρμόζεται ανεξαιρέτως την περίπτωση, έχει περιχαρακωθεί σε μία κατάσταση όπου προσπαθεί ναι μεν να μην θίξει επιθυμίες, πλήν όμως μην θέτοντας και όρια στις εισόδους.
Ήδη πολλά κράτη περιφέρειας αξιοποιούν τους αλλογενείς πληθυσμούς, ειδικά του ισλαμιστικού πολιτισμικού υποβάθρου, προκειμένου να ασκούν πίεση στις δυτικές κοινωνίες.
Τελευταίο παράδειγμα η Τουρκία, η οποία απειλεί την Γερμανία πως θα κατεβάσει τουρκικό κόμμα στις ευρωεκλογές, εκμεταλλευόμενη τα περίπου 3 εκατομμύρια Τούρκων που διαβιούν σε γερμανικό έδαφος.
Παρόμοια σχέδια απεργάζεται και το Κατάρ το οποίο χρηματοδοτεί πολλές ΜΚΟ και ισλαμικές οργανώσεις με έδρα τα ευρωπαϊκά εδάφη.
Ακόμη και αδύναμα κράτη όπως το Πακιστάν, στρατηγικά σπρώχνει πληθυσμούς τους προς την Ευρώπη, ώστε να ελαφρύνει μεν την κατάσταση στο έδαφος του, να εκμεταλλευτεί το ξένο συνάλλαγμα προερχόμενο από τους διασπορικούς πληθυσμούς του και φυσικά να αποκτήσει πληθυσμιακά και πολιτισμικά «προγεφυρώματα» σε δυτικά κράτη.
Εξάλλου, είναι γνωστή και διαβόητη η υπηρεσία πληροφοριών του Πακιστάν (ISI), η οποία εκπαιδεύει εδώ και δεκαετίες ισλαμιστικά κινήματα στα διάφορα στρατόπεδα ανά την επικράτεια του, με ότι συνεπάγεται αυτή η τεχνογνωσία την ασφάλεια των δυτικών κρατών.
Το μεγάλο όμως ζήτημα που προκύπτει από την παράνομη μετανάστευση είναι η αδυναμία των δυτικών κρατών να πετύχουν αφομοίωση και ενσωμάτωση των μεταναστευτικών πληθυσμών μουσουλμανικού θρησκεύματος.
Ειδικά μία χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία διαχρονικά έχει αφομοιώσει πληθυσμούς, το κατάφερε μέσω γλωσσικής και θρησκευτικής ενσωμάτωσης η οποία στην συνέχεια μετατράπηκε και σε αφομοίωση. Αυτό όμως συνέβη με πληθυσμούς με μη διαμορφωμένη εθνική ταυτότητα (Θράκες, Σλάβους, Κουμάνους, Σικελούς), οι οποίοι αποδέχτηκαν το ελληνικό πρότυπο και συμπορεύτηκαν με αυτό εφόσον τους προσφέρθηκε από το ελληνικό έθνος σε μια μακρο-ιστορική διαδικασία.
Οι ισλαμικοί πληθυσμοί όμως εξαιτίας του σκληρού περιβλήματος της θρησκείας, την δυσκολία εκμάθησης των ελληνικών, και το εγγενές αντι-δυτικό συναίσθημα τους, αποτελούν πληθυσμούς μη δεκτικούς στην αφομοίωση, ακόμη και ενσωμάτωση. Το ισλαμικό πρότυπο δεν προσφέρει μόνο θρησκευτική και πνευματική ολοκλήρωση αλλά αποτελεί κυρίως πολιτικό και κοινωνικό σύστημα οργάνωσης, πράγμα που δυσχεραίνει την όποια αφομοιωτική διαδικασία.
Επομένως, η Ελλάδα εκτός αυτών των προβλημάτων πολιτισμικής φύσεως, έχει να αντιμετωπίσει και μία Τουρκία η οποία συνειδητά εργαλειοποιεί το ζήτημα, γνωρίζοντας πως η χώρα-στόχος υπόκειται σε πίεση από το ευρωπαϊκό πλαίσιο. Το πλαίσιο αυτό μπορεί να βρίσκεται υπό αίρεση και συζητήσεις πλέον, όμως πρόκειται για αργή διαδικασία που πρέπει να αντιπαρατεθεί με κράτη τα οποία διαθέτουν μία «εκ των άνω» διαδικασία λήψης αποφάσεων, προσδίδοντας τους ελευθερία κινήσεων και ταχύτητα.
Ειδικά η Τουρκία αποτελεί ένα κράτος το οποίο διαχρονικά αξιοποίησε τη διαδικασία εποικισμού με μουσουλμανικούς πληθυσμούς προκειμένου να αλλοιώσει εδάφη στρατηγικής αξίας.
Το ίδιο πράττει εδώ και χρόνια στην Κύπρο, το ίδιο ακριβώς και στα συριακά κατεχόμενα εδάφη, και το ίδιο επιδιώκει να πράξει και στα νησιά της Ελλάδας.
Σημειωτέον, πως ο εποικισμός αποτελεί έγκλημα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.
Συμπερασματικά, από κοινού με άλλους παράγοντες (καταστροφή περιβάλλοντος, οικονομική δυσπραγία, υπεργεννητικότητα), ορισμένα κράτη έχουν επιλέξει να αποβάλλουν πληθυσμιακό κεφάλαιο μέσω μετανάστευσης προς την Δύση. Αυτό σε συνδυασμό με την γενικότερη αστάθεια, την έλλειψη πόρων και την ισλαμιστική τρομοκρατία, αποτελούν ένα μείγμα ασύμμετρης απειλής για την Ελλάδα και την Δύση, εάν δεν παρθούν γενναίες αποφάσεις.
Μία από αυτές θα ήταν η παροχή κονδυλίων προς τα αδύναμα κράτη της περιφέρειας, με σκοπό να αμβλύνουν κοινωνικές ανισότητες, να κατασκευάσουν υποδομές και να αναπτύξουν παιδεία.
Όμως, μία τέτοια προσπάθεια πρέπει να γίνει υπό αυστηρή εποπτεία, διότι στο παρελθόν κεφάλαια σπαταλήθηκαν από διεφθαρμένους πολιτικούς και στρατιωτικούς ανά την Αφρική και την Μέση Ανατολή.
Εάν δεν γίνει αυτό σε συνδυασμό με μπλοκάρισμα εισόδων και άσκηση διπλωματικής πίεσης στα κράτη αυτά, τότε το πρόβλημα αναμένεται να αποτελέσει ζήτημα εθνικής και κοινωνικής ασφάλειας, εάν δεν αποτελεί ήδη.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών