Ο Netanyahu, αντιμετωπίζει την κατάσταση που σκακιστές αποκαλούν Zugzwang: δεν έχει καμία καλή κίνηση στη σκακιέρα και οποιαδήποτε παραπέρα επιθετική κίνηση κινδυνεύει να τον φέρει σε ακόμη χειρότερο σημείο
Αναμενόμενα στο Ιράν, τον τόπο όπου γεννήθηκε το σκάκι, γνωρίζουν πολύ καλά τους κανόνες και τα μυστικά του γοητευτικού, στρατηγικού παιχνιδιού.
Όμως ο Netanyahu κατάφερε να χάσει αυτή την παρτίδα ήδη από αυτό που οι σκακιστές αποκαλούν «άνοιγμα», δηλαδή από τις πρώτες κιόλας κινήσεις.
Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός και η ακροδεξιά του κυβέρνηση, πλήττοντας το προξενείο της Τεχεράνης στη Συρία, δεν περίμεναν ότι, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, η απερίσκεπτη συμπεριφορά διεθνούς ταραξία θα βρει τιμωρία.
Ο πόλεμος ως πολιτική με άλλα μέσα
Οι αξιωματούχοι του Ιράν εκτός από τους κανόνες του σκακιού, γνωρίζουν πολύ καλά και αυτούς της γεωπολιτικής.
Διότι ξέρουν ότι ούτε ο συσχετισμός δύναμης τους επιτρέπει να εμπλακούν σε αυτή τη φάση σε μια ευθεία σύγκρουση απέναντι σε μια πυρηνική δύναμη, αλλά ούτε και οι σύμμαχοί τους -κυρίως η Κίνα- επιθυμούν τη διατάραξη της διεθνούς, εμπορικής … κανονικότητας.
Έτσι, εφαρμόζοντας το παλιό αξίωμα του von Clausewitz -αυτό που εμπεδώνει ότι ο πόλεμος δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα- αντί να επιλέξουν μια ασύμμετρη επίθεση, οδηγήθηκαν σε ένα χτύπημα … διπλωματικό.
Εξαπέλυσαν με άλλα λόγια μία συμβολική και τελετουργική προειδοποίηση στο εβραϊκό κράτος στη βάση, μάλιστα, της αρχής της αναλογικότητας.
Η βροχή από πυραύλους που έπεσε στους ουρανούς της Χάιφα και του Τελ Αβίβ, καθώς και τα 8 υπερηχητικά πλήγματα που στόχευσαν στρατιωτικές εγκαταστάσεις στα υψίπεδα του Γκολάν έστειλαν το μήνυμα: μπορούμε να απαντήσουμε, αλλά δεν θα πέσουμε στην παγίδα να αναλάβουμε την ευθύνη για μια γενικευμένη ανάφλεξη.
Ο Netanyahu και το Ισραήλ σε αδιέξοδο
Πλέον ο Netanyahu, που σέρνει μια ολόκληρη περιοχή σε πόλεμο και μια εθνότητα σε εξαθλίωση για να διασώσει την πολιτική του καριέρα, βρίσκεται σε διπλωματικό αδιέξοδο.
Εάν απαντήσει στρατιωτικά στο Ιράν και πυροδοτήσει γενικευμένη ανάφλεξη, όχι μόνο θα δοκιμάσει την πραγματική ισχύ της Τεχεράνης και των συμμάχων της, αλλά θα παίξει και με τα νεύρα των δικών του, δυτικών συμμάχων, ενώ μάλιστα ο στενότερος εξ αυτών επιδιώκει να βαδίσει σε προεκλογική περίοδο διεθνούς … ηρεμίας.
Είναι μάλιστα τέτοιο το αδιέξοδο του Ισραηλινού πρωθυπουργού, που τις προηγούμενες μέρες δέχθηκε σωρεία επίσημων ανακοινώσεων και αυστηρών προειδοποιήσεων από τους εταίρους του ώστε να μην προβεί σε οποιοδήποτε βήμα κλιμάκωσης.
Επομένως ο Netanyahu, αντιμετωπίζει κατάματα την κατάσταση που σκακιστές αποκαλούν Zugzwang: δεν έχει καμία καλή κίνηση στη σκακιέρα και οποιαδήποτε παραπέρα επιθετική κίνηση κινδυνεύει να τον φέρει σε ακόμη χειρότερο σημείο από πριν.
Και αυτό διότι εάν τελικά η ισραηλινή κυβέρνηση επιλέξει τον πλέον σώφρονα δρόμο και δεν σηκώσει το γάντι της Τεχεράνης τότε θα βρεθεί αυτόματα έκθετη, ηττημένη και απονομιμοποιημένη ενώπιον του ακροδεξιού της ακροατηρίου και, κυρίως, ενώπιον μιας ισραηλινής κοινωνίας που βράζει.
Πρόκειται άλλωστε για ένα κράτος που ο ίδιος τον Netanyahu το έχει εξωθήσει στο να εξάγει τις (πολυάριθμες ομολογουμένως) εσωτερικές του κρίσεις υπό τη μορφή πολεμικών και ιμπεριαλιστικών ενστίκτων - είτε οδηγώντας την Παλαιστίνη σε αφανισμό, είτε ανοίγοντας μέτωπο με τον γειτονικό Λίβανο, είτε εξαπολύοντας επιθέσεις στην «μπαρουταποθήκη» της Συρίας.
Στροφή στον Λίβανο: Η πορεία προς βορρά κρύβει τις παγίδες της Hezbollah
Ως εκ τούτου, στριμωγμένος στα σκοινιά της διεθνούς γεωπολιτικής σκηνής, ο Netanyahu θα κάνει για μια ακόμη φορά αυτό που γνωρίζει καλύτερα, μετατρέποντας την εσωτερική πολιτική πίεση σε περιφερειακή αστάθεια.
Όχι όμως χτυπώντας το Ιράν, για τους λόγους που εξηγήθηκαν παραπάνω, ούτε φέροντας μερικά ακόμα πλήγματα στο ρημαγμένο κουφάρι της Γάζας – κάτι τέτοιο άλλωστε μικρό κέρδος έχει να επιφέρει, ιδίως όσο μπαίνει έτι πιεστικότερα από τη διεθνή κοινότητα το ζήτημα της αναγνώρισης του Παλαιστινιακού Κράτους.
Αυτή τη φορά θα στραφεί στον βόρειο γείτονά του, τον Λίβανο και στη σιιτική Hezbollah, ήτοι στον στενότερο σύμμαχο του Ιράν στην περιοχή, με την οποία ούτως ή άλλως το Ισραήλ βρίσκεται σε ημι-πολεμική κατάσταση και ανταλλάσσει μεσαίας κλίμακας διασυνοριακά πυρά από τις 7 Οκτωβρίου κι εντεύθεν.
Ωστόσο, η διέξοδος προς βορρά κρύβει θανάσιμες παγίδες για τους IDF και μόνο παιχνιδάκι δεν θα είναι.
H Hezbollah αν και δεν διαθέτει τη δύναμη πυρός της Τεχεράνης, γνωρίζει πολύ καλά την τέχνη του αστεακού και ημι-αστεακού πολέμου, έχει εξαιρετικά εκπαιδευμένο στρατιωτικό προσωπικό, μπορεί να τροποποιεί τον εξοπλισμό της ανάλογα με τον αντίπαλο και, το κυριότερο, απολαμβάνει της υποστήριξης του μεγαλύτερου μέρους του λιβανέζικου λαού.
Επιπλέον, δεν θα πρέπει να υποτιμάται το γεγονός ότι η οργάνωση του Λιβάνου είχε απαντήσει με αμείλικτο και αποτελεσματικό τρόπο στο Ισραήλ κατά τον πόλεμο του 2006, φέρνοντας, τότε, το Τελ Αβίβ στα πρόθυρα μιας οδυνηρής ήττας.
Δεν θα πρέπει να λησμονείται η εικόνα του ηγέτη της οργάνωσης, Nasrallah, να δίνει εντολή πυρπόλησης των ισραηλινών φρεγατών της Μεσογείου σε πραγματικό χρόνο, μέσω τηλεοπτικού διαγγέλματος, που στοιχειώνει ακόμα την ηγεσία του ισραηλινού στρατού.
Άρα, σε αυτή την περίπτωση πιθανής σύγκρουσης ο Netanyahu όχι μόνο δεν έχει εγγυημένο έναν στρατιωτικό θρίαμβο, που θα περιφέρει δοξαζόμενος στην εσωτερική κοινή γνώμη, αλλά τουναντίον κινδυνεύει να εμπλακεί βαθιά σε ένα πόλεμο φθοράς με ασύμμετρες συνέπειες τόσο διπλωματικές, όσο και οικονομικές.
Κινδυνεύει, έτσι ο Netanyahu, να συντηρεί έναν αέναο πόλεμο προς πάσα κατεύθυνση στον οποίο το μόνο που μπορεί να κάνει το εβραϊκό κράτος είναι να επικρατεί … χάνοντας, και να αποτελεί διαρκές πρόβλημα για την ευρύτερη περιοχή.
Όλα αυτά όμως μπορούν να συντηρηθούν μέχρι το σημείο, στο οποίο οι κυρίαρχες οικονομικές ελίτ και το εκλογικό του σώμα του Ισραήλ, καταστήσουν σαφές στον Netanyahu ότι τελικά το πρόβλημα είναι ο ίδιος.
Ο.Α.
www.bankingnews.gr
Όμως ο Netanyahu κατάφερε να χάσει αυτή την παρτίδα ήδη από αυτό που οι σκακιστές αποκαλούν «άνοιγμα», δηλαδή από τις πρώτες κιόλας κινήσεις.
Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός και η ακροδεξιά του κυβέρνηση, πλήττοντας το προξενείο της Τεχεράνης στη Συρία, δεν περίμεναν ότι, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, η απερίσκεπτη συμπεριφορά διεθνούς ταραξία θα βρει τιμωρία.
Ο πόλεμος ως πολιτική με άλλα μέσα
Οι αξιωματούχοι του Ιράν εκτός από τους κανόνες του σκακιού, γνωρίζουν πολύ καλά και αυτούς της γεωπολιτικής.
Διότι ξέρουν ότι ούτε ο συσχετισμός δύναμης τους επιτρέπει να εμπλακούν σε αυτή τη φάση σε μια ευθεία σύγκρουση απέναντι σε μια πυρηνική δύναμη, αλλά ούτε και οι σύμμαχοί τους -κυρίως η Κίνα- επιθυμούν τη διατάραξη της διεθνούς, εμπορικής … κανονικότητας.
Έτσι, εφαρμόζοντας το παλιό αξίωμα του von Clausewitz -αυτό που εμπεδώνει ότι ο πόλεμος δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα- αντί να επιλέξουν μια ασύμμετρη επίθεση, οδηγήθηκαν σε ένα χτύπημα … διπλωματικό.
Εξαπέλυσαν με άλλα λόγια μία συμβολική και τελετουργική προειδοποίηση στο εβραϊκό κράτος στη βάση, μάλιστα, της αρχής της αναλογικότητας.
Η βροχή από πυραύλους που έπεσε στους ουρανούς της Χάιφα και του Τελ Αβίβ, καθώς και τα 8 υπερηχητικά πλήγματα που στόχευσαν στρατιωτικές εγκαταστάσεις στα υψίπεδα του Γκολάν έστειλαν το μήνυμα: μπορούμε να απαντήσουμε, αλλά δεν θα πέσουμε στην παγίδα να αναλάβουμε την ευθύνη για μια γενικευμένη ανάφλεξη.
Ο Netanyahu και το Ισραήλ σε αδιέξοδο
Πλέον ο Netanyahu, που σέρνει μια ολόκληρη περιοχή σε πόλεμο και μια εθνότητα σε εξαθλίωση για να διασώσει την πολιτική του καριέρα, βρίσκεται σε διπλωματικό αδιέξοδο.
Εάν απαντήσει στρατιωτικά στο Ιράν και πυροδοτήσει γενικευμένη ανάφλεξη, όχι μόνο θα δοκιμάσει την πραγματική ισχύ της Τεχεράνης και των συμμάχων της, αλλά θα παίξει και με τα νεύρα των δικών του, δυτικών συμμάχων, ενώ μάλιστα ο στενότερος εξ αυτών επιδιώκει να βαδίσει σε προεκλογική περίοδο διεθνούς … ηρεμίας.
Είναι μάλιστα τέτοιο το αδιέξοδο του Ισραηλινού πρωθυπουργού, που τις προηγούμενες μέρες δέχθηκε σωρεία επίσημων ανακοινώσεων και αυστηρών προειδοποιήσεων από τους εταίρους του ώστε να μην προβεί σε οποιοδήποτε βήμα κλιμάκωσης.
Επομένως ο Netanyahu, αντιμετωπίζει κατάματα την κατάσταση που σκακιστές αποκαλούν Zugzwang: δεν έχει καμία καλή κίνηση στη σκακιέρα και οποιαδήποτε παραπέρα επιθετική κίνηση κινδυνεύει να τον φέρει σε ακόμη χειρότερο σημείο από πριν.
Και αυτό διότι εάν τελικά η ισραηλινή κυβέρνηση επιλέξει τον πλέον σώφρονα δρόμο και δεν σηκώσει το γάντι της Τεχεράνης τότε θα βρεθεί αυτόματα έκθετη, ηττημένη και απονομιμοποιημένη ενώπιον του ακροδεξιού της ακροατηρίου και, κυρίως, ενώπιον μιας ισραηλινής κοινωνίας που βράζει.
Πρόκειται άλλωστε για ένα κράτος που ο ίδιος τον Netanyahu το έχει εξωθήσει στο να εξάγει τις (πολυάριθμες ομολογουμένως) εσωτερικές του κρίσεις υπό τη μορφή πολεμικών και ιμπεριαλιστικών ενστίκτων - είτε οδηγώντας την Παλαιστίνη σε αφανισμό, είτε ανοίγοντας μέτωπο με τον γειτονικό Λίβανο, είτε εξαπολύοντας επιθέσεις στην «μπαρουταποθήκη» της Συρίας.
Στροφή στον Λίβανο: Η πορεία προς βορρά κρύβει τις παγίδες της Hezbollah
Ως εκ τούτου, στριμωγμένος στα σκοινιά της διεθνούς γεωπολιτικής σκηνής, ο Netanyahu θα κάνει για μια ακόμη φορά αυτό που γνωρίζει καλύτερα, μετατρέποντας την εσωτερική πολιτική πίεση σε περιφερειακή αστάθεια.
Όχι όμως χτυπώντας το Ιράν, για τους λόγους που εξηγήθηκαν παραπάνω, ούτε φέροντας μερικά ακόμα πλήγματα στο ρημαγμένο κουφάρι της Γάζας – κάτι τέτοιο άλλωστε μικρό κέρδος έχει να επιφέρει, ιδίως όσο μπαίνει έτι πιεστικότερα από τη διεθνή κοινότητα το ζήτημα της αναγνώρισης του Παλαιστινιακού Κράτους.
Αυτή τη φορά θα στραφεί στον βόρειο γείτονά του, τον Λίβανο και στη σιιτική Hezbollah, ήτοι στον στενότερο σύμμαχο του Ιράν στην περιοχή, με την οποία ούτως ή άλλως το Ισραήλ βρίσκεται σε ημι-πολεμική κατάσταση και ανταλλάσσει μεσαίας κλίμακας διασυνοριακά πυρά από τις 7 Οκτωβρίου κι εντεύθεν.
Ωστόσο, η διέξοδος προς βορρά κρύβει θανάσιμες παγίδες για τους IDF και μόνο παιχνιδάκι δεν θα είναι.
H Hezbollah αν και δεν διαθέτει τη δύναμη πυρός της Τεχεράνης, γνωρίζει πολύ καλά την τέχνη του αστεακού και ημι-αστεακού πολέμου, έχει εξαιρετικά εκπαιδευμένο στρατιωτικό προσωπικό, μπορεί να τροποποιεί τον εξοπλισμό της ανάλογα με τον αντίπαλο και, το κυριότερο, απολαμβάνει της υποστήριξης του μεγαλύτερου μέρους του λιβανέζικου λαού.
Επιπλέον, δεν θα πρέπει να υποτιμάται το γεγονός ότι η οργάνωση του Λιβάνου είχε απαντήσει με αμείλικτο και αποτελεσματικό τρόπο στο Ισραήλ κατά τον πόλεμο του 2006, φέρνοντας, τότε, το Τελ Αβίβ στα πρόθυρα μιας οδυνηρής ήττας.
Δεν θα πρέπει να λησμονείται η εικόνα του ηγέτη της οργάνωσης, Nasrallah, να δίνει εντολή πυρπόλησης των ισραηλινών φρεγατών της Μεσογείου σε πραγματικό χρόνο, μέσω τηλεοπτικού διαγγέλματος, που στοιχειώνει ακόμα την ηγεσία του ισραηλινού στρατού.
WATCH‼️A DEFINING MOMENT OF THE 2006 WAR IN #LEBANON ??
— SoniaKati (@SoniaKatiMota) May 20, 2018
People watched on TV #Hezbollah Leader #Nasrallah: "if you live close to the sea, go now look out the window", as a Hezbollah rocket hit #Israel-i ship.#Iran #Syria #Palestine pic.twitter.com/Mze6hpFOTm
Άρα, σε αυτή την περίπτωση πιθανής σύγκρουσης ο Netanyahu όχι μόνο δεν έχει εγγυημένο έναν στρατιωτικό θρίαμβο, που θα περιφέρει δοξαζόμενος στην εσωτερική κοινή γνώμη, αλλά τουναντίον κινδυνεύει να εμπλακεί βαθιά σε ένα πόλεμο φθοράς με ασύμμετρες συνέπειες τόσο διπλωματικές, όσο και οικονομικές.
Κινδυνεύει, έτσι ο Netanyahu, να συντηρεί έναν αέναο πόλεμο προς πάσα κατεύθυνση στον οποίο το μόνο που μπορεί να κάνει το εβραϊκό κράτος είναι να επικρατεί … χάνοντας, και να αποτελεί διαρκές πρόβλημα για την ευρύτερη περιοχή.
Όλα αυτά όμως μπορούν να συντηρηθούν μέχρι το σημείο, στο οποίο οι κυρίαρχες οικονομικές ελίτ και το εκλογικό του σώμα του Ισραήλ, καταστήσουν σαφές στον Netanyahu ότι τελικά το πρόβλημα είναι ο ίδιος.
Ο.Α.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών