Όλα τα... EURO του κόσμου δε θα φέρουν πίσω την επτάχρονη Λίνε και την εννιάχρονη Ζάνα!

Γράφει ο Στέφανος Αβραμίδης

Είθισται ταινίες... νοσταλγικού, ρομαντικού συνήθως, περιεχομένου να έχουν κάτι, έως και πολύ, από καλοκαίρι στο περιεχόμενό τους, πολλές φορές και στον τίτλο τους! Είναι βλέπετε αυτή ακριβώς η εποχή που ευνοεί την έκρηξη των συναισθημάτων, σαν τα... στρείδια ανοίγουνε οι άνθρωποι, όσο πιο ελαφρύ γίνεται το ένδυμα τόσο...ελαφραίνουμε και ψυχικά, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τρυφερή εφηβική ή και μετεφηβική ηλικία! Καθόλου περίεργο δεν είναι λοιπόν το ότι τα περισσότερα, κινηματογραφικά...«ρομάντζα», έκφραση παλιακή αλλά και απολύτως ταιριαστή, καλοκαίρι διαδραματίζονται, καλοκαίρι προβάλλονται, καλοκαίρι...αγαπιούνται από το κοινό! Όπως αγαπήθηκε μαθαίνω, κι ας μην είναι το κλασικό love story, για εμάς που είμαστε ερωτευμένοι με το σπορ με τέτοιο μοιάζει, και το «Καλοκαίρι του '92» με το... οποίο πριν από λίγες ημέρες «συναντηθήκαμε» στο Netflix! Εδώ και καιρό είχα ακούσει για την ταινία, αφηγείται με όρους μυθοπλασίας το ποδοσφαιρικό θαύμα της Δανίας που κατέκτησε ένα EURO στο οποίο δεν είχε καν προκριθεί, ήταν η φετινή πορεία των Σκανδιναβών που μου έδωσε το έναυσμα να...κλέψω λίγο χρόνο για να την παρακολουθήσω!

Σε αντίθεση με ότι ίσως υποψιάζεστε, η πρώτη μου αντίδραση, η πρώτη φράση που ναι μεν δεν ακούστηκε, ήταν βλέπετε και 3 η ώρα το πρωί όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους, αλλά ήρθε κατευθείαν, πρώτη, χωρίς να υπάρξει δεύτερη, σκέψη στο μυαλό μου ήταν το...«τι το 'θελα;»! Κι αυτό γιατί μαζί με τον προπονητικό κάματο του Ρίχαρντ Μέλερ Νίλσεν, τους βεντετισμούς του Μίκαελ Λάουντρουπ που είχε αρνηθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε εκείνη την ομάδα και ακόμη, φαντάζομαι, το μετανιώνει, το ταλέντο και τα αδιέξοδα του Μπρίαν Λάουντρουπ, τις ποδοσφαιρικές μάχες, τους ποδοσφαιρικούς, εν τέλει, θριάμβους του μεγαλύτερου, προ 2004, αουτσάιντερ στην ιστορία των μεγάλων διοργανώσεων,, θυμήθηκα και τον ήρωα Αρχαίας Τραγωδίας της ομάδας που δεν ήταν άλλος από τον Κιμ Βίλφορτ! Και με βρήκε το ξημέρωμα, όσοι είστε γονείς σίγουρα θα με καταλάβετε, να κλαίω με μαύρο δάκρυ, συμφωνούμε φαντάζομαι ότι δεν είναι η πλέον αναμενόμενη αντίδραση σε ένα, έως και αμιγώς, ποδοσφαιρικό έργο!

Κι όμως, παρά το ότι η ιστορία του, τότε, ηγέτη της Μπρόντμπι δεν είναι σεναριακά η πρωτεύουσα, κάθε άλλο παρά κυρίαρχη στη γραμμή της αφήγησης, ήταν αυτή που μακράν της δεύτερης με άγγιξε, προφανώς και δεν ήμουν ο μόνος! Για όσους δε γνωρίζετε, το τουρνουά εκείνο είχε βρει την κορούλα του Βίλφορτ, Λίνε, να δίνει στο νοσοκομείο μάχη με καλπάζουσα λευχαιμία, δύο φορές, για να είναι κοντά της, άφησε την ομάδα ο πατέρας της, δεν έπαιξε στο κρίσιμο παιχνίδι του ομίλου κόντρα στη Γαλλία, δύο φορές επέστρεψε, σκόραρε και στον τελικό, ήταν η Λίνε που τον είχε πείσει να γυρίσει στη Σουηδία και να αγωνιστεί, όπως τόσο σκληρά αγωνιζόταν και η ίδια! Ο μπαμπάς τα κατάφερε και στέφθηκε Πρωταθλητής Ευρώπης, το κοριτσάκι του το χάρηκε με την ψυχή του, ο δικός της ο αγώνας ήταν άνισος, λίγες εβδομάδες αφού πανηγύρισε παρέα με τη μητέρα της παρακολουθώντας τον τελικό στο δωμάτιο του νοσοκομείου έφυγε από τη ζωή, ήταν μόλις 7 ετών! Πόσο δυνατή, πόσο στενόχωρη, πόσο αβάσταχτη ιστορία, αλήθεια, όπως τόσες και τόσες άλλες ιστορίες, πολλές από αυτές, τείνουμε να το ξεχνάμε βλέποντάς τους πασπαλισμένους με τη χρυσόσκονη της επιτυχίας, αφορούν, αγγίζουν, σημαδεύουν και τους επαγγελματίες αθλητές, για τους ποδοσφαιριστές, τους ανθρώπους του ποδοσφαίρου γενικότερα, εν προκειμένω ο λόγος!

Οποία έκπληξις, αυτό μου βγαίνει αυθόρμητα ως σχόλιο όχι των καταστάσεων αλλά της αντιμετώπισής τους από μεγάλη μερίδα του κοινού, και οι επιτυχημένοι του ποδοσφαίρου είναι πρώτα και πάνω απ'όλα άνθρωποι, έχουν σάρκα και οστά, έχουν μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, νωπή ακόμη η περιπέτεια του Έρικσεν, καρδιά, πονάνε, δοκιμάζονται! Το γράφω με αφορμή την προ τριακονταετίας δοκιμασία της οικογένειας Βίλφορτ, το γράφω με αφορμή το δράμα του Ρόμπερτ Ένκε που δεν άντεξε το θάνατο της μικρής του Λάρα, υπέφερε χρόνια από βαριά κατάθλιψη και έφτασε στην αυτοκτονία, το γράφω για το Λουίς Ενρίκε που είδε τη Ζάνα του να παλεύει με καρκίνο των οστών αλλά να μην τα καταφέρνει και να «φεύγει» σε ηλικία 9 ετών! Το γράφω με αφορμή τόσες και τόσες ακόμη, άγνωστες και γνωστές, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές, με τραγική κατάληξη ή και όχι περιπτώσεις που προφανώς και δεν περιορίζονται στο χώρο του αγαπημένου μας αθλήματος αλλά δεν του χαρίζονται κιόλας!

Το γράφω, τέλος, με αφορμή συζήτηση που άνοιξε εσχάτως, πολύ συχνά επί του θέματος κουβέντα και με τους ακροατές στη ραδιοφωνική μας εκπομπή με το Σωτήρη Κωσταβάρα στον αέρα του OVER FM, για τις επιθέσεις που δέχεται τον τελευταίο καιρό στα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης τόσο ο ίδιος ο Άλβαρο Μοράτα όσο και οι δικοί του άνθρωποι! Έφτασε ο επιθετικός της εθνικής ομάδας της Ισπανίας να απευθύνει δημόσια έκκληση να αφήσουν ήσυχη τουλάχιστον την οικογένειά του, προφανώς και αφελές έως και επικίνδυνο το επιχείρημα... «σιγά μην έχει και ψυχολογικά προβλήματα ένας ούτε καν τριαντάρης πολυεκατομμυριούχος που απλά κλωτσάει μια μπάλα»! Όπως ακριβώς τα θέματα υγείας που αφορούν το σώμα καθόλου δεν ασχολούνται με... επαγγελματικό προσανατολισμό και τραπεζικό λογαριασμό έτσι ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΜΩΣ συμβαίνει και με τα θέματα της ψυχικής υγείας! Και ζούμε σε μια εποχή που όλοι μας, περισσότερο από ποτέ, πρέπει αυτό να το έχουμε κατά νου! Να απολαμβάνουμε τα όσα στη βιτρίνα, καταπληκτικό το προϊόν του EURO 2020 σε δύσκολους ποδοσφαιρικά καιρούς, μας παρουσιάζουν οι αθλητές και οι προπονητές αλλά να μην ξεχνάμε ότι η ζωή τους, η ζωή μας, δεν είναι μόνο ότι βγαίνει προς τα έξω αλλά, κυρίως, ότι υπάρχει μέσα μας!