Ποιοι παράγοντες πρέπει να λαμβάνονται υπόψη
Ίσως να μην είναι αναγκαίο ένα «κούρεμα» στην ονομαστική αξία του ελληνικού χρέους, επισημαίνει ο βρετανός αρθρογράφος του Reuters, Hugo Dixons, ο οποίος αν και σημειώνει ότι η Ελλάδα χρειάζεται κάποιου είδους ελάφρυνση χρέους, αυτή θα μπορούσε να επιτευχθεί επιμηκύνοντας τον χρόνο αποπληρωμής των δανείων για την Αθήνα.
Όπως σημειώνει ο Hugo Dixon, το θέμα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους έχει επανέλθει στο προσκήνιο, μετά τη 14η Αυγούστου, όταν η Ευρωζώνη συμφώνησε να παρέχει στην Αθήνα βοήθεια 86 δισ. ευρώ στο πλαίσιο του τρίτου προγράμματος διάσωσης.
Η Ευρωζώνη θέλει στο πρόγραμμα αυτό να συμμετέχει και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όμως το τελευταίο κρίνει το χρέος της Ελλάδας μη βιώσιμο και δεν προτίθεται να εμπλακεί χορηγώντας κεφάλαια αν προηγουμένως η Ευρωζώνη δεν προσφέρει κάποιου είδους ελάφρυνση.
Ωστόσο, αυτό είναι ένα θέμα στο οποίο αντιτίθενται πολλές χώρες της ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας.
Όμως, σύμφωνα με τον Hugo Dixon, το θέμα του χρέους δεν θα έπρεπε να οδηγήσει σε ναυάγιο της συμφωνίας.
Η Ευρωζώνη έχει συμφωνήσει να προχωρήσει χωρίς το ΔΝΤ, με την ελπίδα ότι αυτό θα συμμετέχει σε μετέπειτα φάση.
Θα εξετάσει την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους κατά την πρώτη αξιολόγηση του προγράμματος, το νωρίτερο τον Οκτώβριο, όμως δεν θα συμφωνήσει σε «κούρεμά» του στην ονομαστική του αξία.
Έτσι, θα μπορούσε να υπάρξει μια βάση για συμφωνία.
Βεβαίως, ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες και ειδικότερα στο πώς θα μετρηθεί η βιωσιμότητα του χρέους.
Η παραδοσιακή προσέγγιση είναι να κοιτάξει κανείς τον λόγο χρέος προς ΑΕΠ, που όμως στην περίπτωση της Ελλάδας δεν είναι κατάλληλο, καθώς δεν λαμβάνονται υπόψη οι μεγάλες περίοδοι χάριτος και αποπληρωμής, όπως και τα εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια.
Μια εναλλακτική θα ήταν να κοιτάξει κανείς την τρέχουσα αξία του ελληνικού χρέους, ήτοι το σύνολο των μελλοντικών αποπληρωμών χρέους με βάση τη σημερινή τους αξία.
Αν και οι υπολογισμοί της παρούσας αξίας είναι χρήσιμοι, ωστόσο είναι πολύ ευαίσθητοι στο υποτιθέμενο ποσοστό έκπτωσης, δηλαδή τι θα πλήρωνε η Ελλάδα για τα δάνειά της υπό κανονικές συνθήκες.
Γι' αυτό είναι σημαντικό να λαμβάνονται υπόψη και άλλοι παράγοντες.
Αυτό στο οποίο φαίνεται να τίθενται υπέρ τόσο το ΔΝΤ και η Ευρωζώνη είναι οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές της ανάγκες, βάσει των οποίων μετρώνται τα χρήματα που πρέπει να βρει μια χώρα κάθε χρόνο προκειμένου να πληρώνει τα επιτόκια και το χρέος της ως ποσοστό του ΑΕΠ της.
Τα ΔΝΤ λέει ότι μια χώρα όπως η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να έχει χρηματοδοτικές ανάγκες πάνω από 15%, όμως στην πραγματικότητα είναι πολύ παραπάνω.
Και αυτό αν και είναι χρήσιμο, ωστόσο δεν είναι αρκετό από μόνο του.
Το πρόβλημα είναι ότι το ΔΝΤ δεν έχει εκδώσει καμία έκθεση που να επικυρώνει αυτό το 15%, απλώς δηλώνει ότι αυτός είναι ο μαγικός αριθμός για τις αναδυόμενες αγορές, ενώ οι αναπτυγμένες μπορούν να έχουν ένα 20%.
Τα ΔΝΤ «μεταχειρίζεται» την Ελλάδα ως αναδυόμενη αγορά, που αν και εν μέρει είναι λογικό εν μέσω αυτής της κρίσης, ωστόσο δεν είναι ο σωστός τρόπος για να κοιτάζει κανείς το μέλλον της χώρας.
Αν το πρόγραμμα διάσωσης λειτουργήσει, η Ελλάδα θα καταστεί εν τέλει μια λογικά αναπτυγμένη οικονομία και ίσως τότε να είναι σε θέση να υποστηρίξει υψηλότερες χρηματοδοτικές ανάγκες σε μια δεκαετία ή παραπάνω από τώρα.
Ένα ακόμη πρόβλημα είναι ότι αν τα νούμερα του ΔΝΤ είναι σωστά, και άλλες χώρες ίσως χρειαστούν ελάφρυνση χρέους.
Οι χρηματοδοτικές ανάγκες της Πορτογαλίας θα είναι στο 20,1% του ΑΕΠ το 2015, σύμφωνα με το Ταμείο.
Οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες αθροίζουν επίσης επιτόκια και αποπληρωμές χρέους μαζί, κάτι πολύ σκληρό, σύμφωνα με τον Hugo Dixon.
Όπως σημειώνει, για μια χώρα που χρειάζεται την αναχρηματοδότηση του χρέους της θα είναι πιο εύκολο να αυξήσει τα κεφάλαιά της στην αγορά από μία που χρειάζεται να δανειστεί για να πληρώσει τους τόκους.
Για αυτό είναι επίσης σημαντικό να κοιτάζει κανείς της πληρωμές τόκων από μια κυβέρνηση ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Υπό αυτή την έννοια, η κατάσταση στην Ελλάδα δεν φαίνεται τόσο άσκημη,καθώς το χρέος της έχει χαμηλά επιτόκια.
Πρέπει να βρει 4% του ΑΕΠ για να εξυπηρετήσει τα δάνειά της, λιγότερο από το 5% της Ιταλίας και της Πορτογαλίας, σύμφωνα με τον Paul de Grauwe του London School of Economics.
Κοιτάζοντας κάποιος την κατάσταση μιας εταιρείας, είναι σοφό να εξετάζει τον ισολογισμό της, τις ροές κεφαλαίου και τα έσοδα.
Παρομοίως, με μια κυβέρνηση, κάποιος θα έπρεπε να κοιτάζει το χρέος της, τις ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες και της πληρωμές τόκων.
Βάσει αυτής της προσέγγισης, η Ελλάδα χρειάζεται κάποιου είδους ελάφρυνση χρέους, κάτι που μπορεί πιθανόν να επιτύχει η Ευρωζώνη επιμηκύνοντας τον χρόνο αποπληρωμής για την Αθήνα.
Επομένως, ίσως να μην είναι αναγκαίο ένα κούρεμα της ονομαστικής αξίας του χρέους της, καταλήγει ο Hugo Dixon.
www.bankingnews.gr
Όπως σημειώνει ο Hugo Dixon, το θέμα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους έχει επανέλθει στο προσκήνιο, μετά τη 14η Αυγούστου, όταν η Ευρωζώνη συμφώνησε να παρέχει στην Αθήνα βοήθεια 86 δισ. ευρώ στο πλαίσιο του τρίτου προγράμματος διάσωσης.
Η Ευρωζώνη θέλει στο πρόγραμμα αυτό να συμμετέχει και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όμως το τελευταίο κρίνει το χρέος της Ελλάδας μη βιώσιμο και δεν προτίθεται να εμπλακεί χορηγώντας κεφάλαια αν προηγουμένως η Ευρωζώνη δεν προσφέρει κάποιου είδους ελάφρυνση.
Ωστόσο, αυτό είναι ένα θέμα στο οποίο αντιτίθενται πολλές χώρες της ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας.
Όμως, σύμφωνα με τον Hugo Dixon, το θέμα του χρέους δεν θα έπρεπε να οδηγήσει σε ναυάγιο της συμφωνίας.
Η Ευρωζώνη έχει συμφωνήσει να προχωρήσει χωρίς το ΔΝΤ, με την ελπίδα ότι αυτό θα συμμετέχει σε μετέπειτα φάση.
Θα εξετάσει την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους κατά την πρώτη αξιολόγηση του προγράμματος, το νωρίτερο τον Οκτώβριο, όμως δεν θα συμφωνήσει σε «κούρεμά» του στην ονομαστική του αξία.
Έτσι, θα μπορούσε να υπάρξει μια βάση για συμφωνία.
Βεβαίως, ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες και ειδικότερα στο πώς θα μετρηθεί η βιωσιμότητα του χρέους.
Η παραδοσιακή προσέγγιση είναι να κοιτάξει κανείς τον λόγο χρέος προς ΑΕΠ, που όμως στην περίπτωση της Ελλάδας δεν είναι κατάλληλο, καθώς δεν λαμβάνονται υπόψη οι μεγάλες περίοδοι χάριτος και αποπληρωμής, όπως και τα εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια.
Μια εναλλακτική θα ήταν να κοιτάξει κανείς την τρέχουσα αξία του ελληνικού χρέους, ήτοι το σύνολο των μελλοντικών αποπληρωμών χρέους με βάση τη σημερινή τους αξία.
Αν και οι υπολογισμοί της παρούσας αξίας είναι χρήσιμοι, ωστόσο είναι πολύ ευαίσθητοι στο υποτιθέμενο ποσοστό έκπτωσης, δηλαδή τι θα πλήρωνε η Ελλάδα για τα δάνειά της υπό κανονικές συνθήκες.
Γι' αυτό είναι σημαντικό να λαμβάνονται υπόψη και άλλοι παράγοντες.
Αυτό στο οποίο φαίνεται να τίθενται υπέρ τόσο το ΔΝΤ και η Ευρωζώνη είναι οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές της ανάγκες, βάσει των οποίων μετρώνται τα χρήματα που πρέπει να βρει μια χώρα κάθε χρόνο προκειμένου να πληρώνει τα επιτόκια και το χρέος της ως ποσοστό του ΑΕΠ της.
Τα ΔΝΤ λέει ότι μια χώρα όπως η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να έχει χρηματοδοτικές ανάγκες πάνω από 15%, όμως στην πραγματικότητα είναι πολύ παραπάνω.
Και αυτό αν και είναι χρήσιμο, ωστόσο δεν είναι αρκετό από μόνο του.
Το πρόβλημα είναι ότι το ΔΝΤ δεν έχει εκδώσει καμία έκθεση που να επικυρώνει αυτό το 15%, απλώς δηλώνει ότι αυτός είναι ο μαγικός αριθμός για τις αναδυόμενες αγορές, ενώ οι αναπτυγμένες μπορούν να έχουν ένα 20%.
Τα ΔΝΤ «μεταχειρίζεται» την Ελλάδα ως αναδυόμενη αγορά, που αν και εν μέρει είναι λογικό εν μέσω αυτής της κρίσης, ωστόσο δεν είναι ο σωστός τρόπος για να κοιτάζει κανείς το μέλλον της χώρας.
Αν το πρόγραμμα διάσωσης λειτουργήσει, η Ελλάδα θα καταστεί εν τέλει μια λογικά αναπτυγμένη οικονομία και ίσως τότε να είναι σε θέση να υποστηρίξει υψηλότερες χρηματοδοτικές ανάγκες σε μια δεκαετία ή παραπάνω από τώρα.
Ένα ακόμη πρόβλημα είναι ότι αν τα νούμερα του ΔΝΤ είναι σωστά, και άλλες χώρες ίσως χρειαστούν ελάφρυνση χρέους.
Οι χρηματοδοτικές ανάγκες της Πορτογαλίας θα είναι στο 20,1% του ΑΕΠ το 2015, σύμφωνα με το Ταμείο.
Οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες αθροίζουν επίσης επιτόκια και αποπληρωμές χρέους μαζί, κάτι πολύ σκληρό, σύμφωνα με τον Hugo Dixon.
Όπως σημειώνει, για μια χώρα που χρειάζεται την αναχρηματοδότηση του χρέους της θα είναι πιο εύκολο να αυξήσει τα κεφάλαιά της στην αγορά από μία που χρειάζεται να δανειστεί για να πληρώσει τους τόκους.
Για αυτό είναι επίσης σημαντικό να κοιτάζει κανείς της πληρωμές τόκων από μια κυβέρνηση ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Υπό αυτή την έννοια, η κατάσταση στην Ελλάδα δεν φαίνεται τόσο άσκημη,καθώς το χρέος της έχει χαμηλά επιτόκια.
Πρέπει να βρει 4% του ΑΕΠ για να εξυπηρετήσει τα δάνειά της, λιγότερο από το 5% της Ιταλίας και της Πορτογαλίας, σύμφωνα με τον Paul de Grauwe του London School of Economics.
Κοιτάζοντας κάποιος την κατάσταση μιας εταιρείας, είναι σοφό να εξετάζει τον ισολογισμό της, τις ροές κεφαλαίου και τα έσοδα.
Παρομοίως, με μια κυβέρνηση, κάποιος θα έπρεπε να κοιτάζει το χρέος της, τις ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες και της πληρωμές τόκων.
Βάσει αυτής της προσέγγισης, η Ελλάδα χρειάζεται κάποιου είδους ελάφρυνση χρέους, κάτι που μπορεί πιθανόν να επιτύχει η Ευρωζώνη επιμηκύνοντας τον χρόνο αποπληρωμής για την Αθήνα.
Επομένως, ίσως να μην είναι αναγκαίο ένα κούρεμα της ονομαστικής αξίας του χρέους της, καταλήγει ο Hugo Dixon.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών