«Δεν έχουν βρεθεί οι πολιτικοί που θα προωθήσουν τις επώδυνες αλλά απαραίτητες μεταρρυθμίσεις»
Η οικονομική κρίση δεν κατάφερε να οδηγήσει τελικά στην υπέρβαση την Ελλάδα, σχολιάζει στην εφημερίδα «Καθημερινή» ο διευθυντής του περιοδικού Foreign Affairs, Jonathan Tepperman.
Στο βιβλίο του, «Λύσεις Υπάρχουν», το οποίο στέκεται στις επιτυχίες της δημόσιας πολιτικής, ο κ. Tepperman εστιάζει σε δέκα περιπτώσεις χωρών που κατάφεραν να διαχειριστούν επιτυχώς ορισμένα από τα πιο δυσεπίλυτα προβλήματα των ημερών.
Η Ελλάδα της τελευταίας δεκαετίας είναι ίσως το πιο τρανταχτό παράδειγμα αποτυχίας - μία κρίση που, σε διάρκεια και σε βάθος, δεν έχει όμοιά της μεταξύ ανεπτυγμένων χωρών εν καιρώ ειρήνης.
«Αυτό όμως που βρίσκω πολύ ενδιαφέρον είναι ότι στην Ελλάδα, όπως και στις ΗΠΑ, έχει μεγάλη ευθύνη η πολιτική τάξη, που μοιάζει να εργάζεται σκληρά για να εξουδετερώσει τα πολλά πλεονεκτήματα της χώρας και της οικονομίας.
Δεν έχουν βρεθεί οι πολιτικοί που θα προωθήσουν τις επώδυνες αλλά απαραίτητες μεταρρυθμίσεις», αναφέρει χαρακτηριστικά, συνεχίζοντας:
«Όταν κοιτάζω τις δέκα ιστορίες στο βιβλίο μου και αναζητώ τις κοινές θεματικές και τους κανόνες για την επίλυση προβλημάτων πολιτικής, καταλήγω σε τρία βασικά χαρακτηριστικά: κρίση, συμβιβασμός και θάρρος, σε συνδυασμό με διοικητική επάρκεια.
Σε όλες τις περιπτώσεις που εξέτασα, η σωτηρία ήλθε σε μία στιγμή υπαρξιακού κινδύνου και αυτό δεν ήταν σύμπτωση.
Οι περίοδοι κρίσης έχουν έναν τρόπο να εστιάζουν το μυαλό, τόσο των ψηφοφόρων όσο και των πολιτικών, και να επιτρέπουν την υπέρβαση των εμποδίων που μπλόκαραν την ανάληψη δράσης.
Η Ελλάδα είχε την κρίση, η οποία όμως δεν οδήγησε σε υπέρβαση.
Αυτό μας οδηγεί στα άλλα δύο “προαπαιτούμενα”.
Όταν μιλάω για συμβιβασμό, εννοώ ότι όλοι οι πετυχημένοι ηγέτες που περιγράφω ήταν πραγματιστές – εξέταζαν τα πραγματικά δεδομένα, έψαχναν την καλύτερη εφικτή λύση και την εφάρμοζαν, αγνοώντας τις επιταγές του κόμματος, της ιδεολογίας, της παράδοσης.
Ο αριστερός Lula (Luiz Inácio Lula da Silva, Βραζιλία), για παράδειγμα, στη μάχη του κατά της ανισότητας, έκλεψε την πολιτική της αντιπολίτευσης, η οποία την είχε δανειστεί από τον συντηρητικό Αμερικανό οικονομολόγο Milton Friedman.
Αυτό είναι κάτι που δεν βλέπουμε στην Ελλάδα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε να υιοθετήσει πιο μετριοπαθείς πολιτικές όταν έγινε κυβέρνηση, αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει διάθεση να παραμεριστεί η ιδεολογία και να κυβερνήσουν με συνειδητό πραγματισμό.
Και φυσικά το κατεστημένο εξακολουθεί να αντιστέκεται στις αλλαγές.
Φτάνουμε λοιπόν στο τρίτο κρίσιμο στοιχείο, αυτό του θάρρους: ο πραγματισμός συνεπάγεται το ρίσκο της αποξένωσης του ηγέτη από την κομματική του βάση και της σύγκρουσης με τα συμφέροντα, ενώ προϋποθέτει άνοιγμα προς την αντιπολίτευση και τη διάθεση λήψης μέτρων τα οφέλη των οποίων θα γίνουν αισθητά μετά την αποχώρηση εκείνου που τα θεσμοθέτησε από την εξουσία».
www.bankingnews.gr
Στο βιβλίο του, «Λύσεις Υπάρχουν», το οποίο στέκεται στις επιτυχίες της δημόσιας πολιτικής, ο κ. Tepperman εστιάζει σε δέκα περιπτώσεις χωρών που κατάφεραν να διαχειριστούν επιτυχώς ορισμένα από τα πιο δυσεπίλυτα προβλήματα των ημερών.
Η Ελλάδα της τελευταίας δεκαετίας είναι ίσως το πιο τρανταχτό παράδειγμα αποτυχίας - μία κρίση που, σε διάρκεια και σε βάθος, δεν έχει όμοιά της μεταξύ ανεπτυγμένων χωρών εν καιρώ ειρήνης.
«Αυτό όμως που βρίσκω πολύ ενδιαφέρον είναι ότι στην Ελλάδα, όπως και στις ΗΠΑ, έχει μεγάλη ευθύνη η πολιτική τάξη, που μοιάζει να εργάζεται σκληρά για να εξουδετερώσει τα πολλά πλεονεκτήματα της χώρας και της οικονομίας.
Δεν έχουν βρεθεί οι πολιτικοί που θα προωθήσουν τις επώδυνες αλλά απαραίτητες μεταρρυθμίσεις», αναφέρει χαρακτηριστικά, συνεχίζοντας:
«Όταν κοιτάζω τις δέκα ιστορίες στο βιβλίο μου και αναζητώ τις κοινές θεματικές και τους κανόνες για την επίλυση προβλημάτων πολιτικής, καταλήγω σε τρία βασικά χαρακτηριστικά: κρίση, συμβιβασμός και θάρρος, σε συνδυασμό με διοικητική επάρκεια.
Σε όλες τις περιπτώσεις που εξέτασα, η σωτηρία ήλθε σε μία στιγμή υπαρξιακού κινδύνου και αυτό δεν ήταν σύμπτωση.
Οι περίοδοι κρίσης έχουν έναν τρόπο να εστιάζουν το μυαλό, τόσο των ψηφοφόρων όσο και των πολιτικών, και να επιτρέπουν την υπέρβαση των εμποδίων που μπλόκαραν την ανάληψη δράσης.
Η Ελλάδα είχε την κρίση, η οποία όμως δεν οδήγησε σε υπέρβαση.
Αυτό μας οδηγεί στα άλλα δύο “προαπαιτούμενα”.
Όταν μιλάω για συμβιβασμό, εννοώ ότι όλοι οι πετυχημένοι ηγέτες που περιγράφω ήταν πραγματιστές – εξέταζαν τα πραγματικά δεδομένα, έψαχναν την καλύτερη εφικτή λύση και την εφάρμοζαν, αγνοώντας τις επιταγές του κόμματος, της ιδεολογίας, της παράδοσης.
Ο αριστερός Lula (Luiz Inácio Lula da Silva, Βραζιλία), για παράδειγμα, στη μάχη του κατά της ανισότητας, έκλεψε την πολιτική της αντιπολίτευσης, η οποία την είχε δανειστεί από τον συντηρητικό Αμερικανό οικονομολόγο Milton Friedman.
Αυτό είναι κάτι που δεν βλέπουμε στην Ελλάδα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε να υιοθετήσει πιο μετριοπαθείς πολιτικές όταν έγινε κυβέρνηση, αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει διάθεση να παραμεριστεί η ιδεολογία και να κυβερνήσουν με συνειδητό πραγματισμό.
Και φυσικά το κατεστημένο εξακολουθεί να αντιστέκεται στις αλλαγές.
Φτάνουμε λοιπόν στο τρίτο κρίσιμο στοιχείο, αυτό του θάρρους: ο πραγματισμός συνεπάγεται το ρίσκο της αποξένωσης του ηγέτη από την κομματική του βάση και της σύγκρουσης με τα συμφέροντα, ενώ προϋποθέτει άνοιγμα προς την αντιπολίτευση και τη διάθεση λήψης μέτρων τα οφέλη των οποίων θα γίνουν αισθητά μετά την αποχώρηση εκείνου που τα θεσμοθέτησε από την εξουσία».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών