«Υπάρχουν μετανάστες που είναι καλοί για οικονομίες και κοινωνία και άλλοι όχι. Ας κάνουμε τον διαχωρισμό», υποστηρίζει το Mises Institute
Την ανάγκη να υπάρξει μία ισορροπία μεταξύ αυτών που είναι αναφανδόν κατά των μεταναστών και αυτών που είναι με αντίστοιχη «επιθετικότητα» υπέρ τους, τονίζει σε ανάλυσή του το Mises Institute, θέτοντας ένα πολύ απλό επιχείρημα: «Όλοι οι μετανάστες δεν είναι ίδιοι».
Σύμφωνα με το think tank είναι πλέον συνηθισμένο να διαβάζει κάποιος επιχειρήματα όπως «οι μετανάστες κάνουν καλό για την οικονομία ή κάνουν καλό στις ΗΠΑ» ή ότι «οι μετανάστες και οι πρόσφυγες είναι ωφέλιμοι για όλες τις οικονομίες» ή ότι «η ανοιχτή μετανάστευση είναι καλή για την υγεία των ανθρώπων και της οικονομίας».
Παράλληλα, σύμφωνα με το CNN, 1.500 οικονομολόγοι έστειλαν επιστολή στον Trump υποστηρίζοντας ότι «οι μετανάστες είναι απαραίτητοι για την οικονομία των ΗΠΑ».
Σαφώς θα πρέπει να υπάρξει ελευθερία στις συμβάσεις και στις ανταλλαγές μεταξύ Αμερικανών πολιτών και αλλοδαπών.
Με άλλα λόγια, εάν ένας εργοδότης επιθυμεί να προσφέρει εργασία σε αλλοδαπό, αυτός ο αλλοδαπός πρέπει να είναι ελεύθερος να το αποδεχθεί.
Ομοίως, αν ένας Αμερικανός ιδιοκτήτης θέλει να συνάψει μίσθωση με αλλοδαπό, αυτό θα έπρεπε να είναι προνόμιο του ιδιοκτήτη.
Σημειώστε ότι σε αυτές τις περιπτώσεις, οι ιδιωτικοί φορείς είναι συγκεκριμένα άτομα.
Ο ιδιοκτήτης και ο εργοδότης δεν έχουν συνάψει συμφωνίες με κάποια αόριστη έννοια των "μεταναστών".
Ασχολούνται με ορισμένα άτομα που τυχαίνει να είναι μετανάστες.
Στην καρδιά αυτής της πραγματικότητας είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός: οι μετανάστες δεν είναι ομοιογενείς.
Κάθε άτομο έχει διαφορετικές δεξιότητες, διαφορετικές ανάγκες και διαφορετική τύχη.
Επιπλέον, οι μετανάστες δεν είναι καν ομοιογενείς σε ορισμένες εθνικές ομάδες.
Ένας αγγλόφωνος μη-εγκληματίας μεσαίας τάξης από το Μεξικό έχει σαφώς ελάχιστα κοινά στοιχεία με έναν δολοφόνο μέλος συμμορίας από την ίδια χώρα.
Έτσι, δεν μπορούμε να πούμε ότι οι μετανάστες γενικά είναι καλοί για την οικονομία ή καλοί για οτιδήποτε άλλο.
Μερικοί είναι.
Μερικοί δεν είναι.
Για τον λόγο αυτό, φυσικά θα ήταν επίσης ανακριβές να πούμε «οι μετανάστες και οι πρόσφυγες είναι κακοί για τις οικονομίες", ή "οι μετανάστες προκαλούν εγκληματικότητα" ή "οι μετανάστες είναι επιβάρυνση για τα δημόσια ταμεία".
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό ισχύει για ορισμένους μετανάστες.
Αλλά σίγουρα δεν είναι αλήθεια για όλους τους.
Έτσι, κάθε φορά που βλέπω έναν τίτλο που λέει ότι "Οι μετανάστες είναι καλοί για την Αμερική", αναρωτιέμαι: "Εννοούν όλοι τους;"
Αλλά ποιοι είναι ευχάριστοι γείτονες και πελάτες και ποιοι μπορούν να αποδειχθούν, μελλοντικά, βάρος για έναν φορολογούμενο;
Αυτό, βεβαίως, ήταν πάντα το κεντρικό πρόβλημα της μεταναστευτικής πολιτικής.
Σε αντίθεση με τον μύθο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν εντελώς ανοικτά σύνορα τον 19ο αιώνα, πολλές αμερικανικές πολιτείες, στην πραγματικότητα, χρησιμοποίησαν διάφορα νομικά καθεστώτα για να αποτρέψουν την είσοδο σε ορισμένους μετανάστες οι οποίοι θεωρούνταν ότι θα προκαλούσαν προβλήματα.
(Το έκαναν επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι τότε συμφώνησαν ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν είχε εξουσία επί μεταναστευτικών ζητημάτων.)
Η Νέα Υόρκη και η Μασαχουσέτη ήταν ιδιαίτερα αυστηρές και επέβαλαν σειρά απαγορεύσεων εισόδου σε ορισμένους μετανάστες που θεωρούνταν ανίκανοι.
Αυτοί οι νόμοι επανήλθαν την περίοδο της αποικιοκρατίας - ακόμα και στην Αγγλία - όπου επινοήθηκαν κακοί νόμοι για να εμποδίσουν τους ξένους να εγκατασταθούν, απρόσκλητοι, σε ένα νέο χωριό ή περιοχή όπου θα μπορούσαν στη συνέχεια να εκμεταλλευτούν πόρους για την ανακούφιση της φτώχειας που προορίζονται για τους ντόπιους.
Μόνο αργότερα, τόσο οι κυβερνήσεις των κρατών όσο και οι ομοσπονδιακές κυβερνήσεις άρχισαν να βασίζουν τους νόμους περί μετανάστευσης στη χώρα προέλευσης και όχι στα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά των μεταναστών.
Έτσι, από τη δεκαετία του 1880, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση άρχισε όλο και περισσότερο να υιοθετεί ποσοστώσεις όσον αφορά τον αριθμό των μεταναστών που θα επιτρέπεται στις ΗΠΑ από ορισμένες χώρες.
Η πιο αξιοσημείωτη περίπτωση, φυσικά, ήταν ο Κινέζος Νόμος περί Εξαγωγής του 1882.
Τα συστήματα ποσοστώσεων όπως αυτό, πάντως, πάντα έκαναν το κεντρικό προγραμματισμό να είναι αντικαπιταλιστικός.
Προχωρούσαν σε «συλλογική» απαγόρευση για συγκεκριμένες κατηγορίες μεταναστών, ανεξάρτητα από τις επιθυμίες ή τις ανάγκες των ιθαγενών εργοδοτών, των οικογενειών, και φιλανθρωπικών ομάδων που μπορεί να ενδιαφέρονται για τη φιλοξενία αυτών των μεταναστών.
Μια χονδρική απαγόρευση των μεταναστών από τη χώρα Χ είναι περίπου τόσο συμβατή με μια ελεύθερη οικονομία, όπως είναι η απαγόρευση στις εισαγωγές από την Χώρα Y.
Δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια περίπτωση που οι πολιτικοί αποφασίζουν αυθαίρετα σε τι είδους οικονομική δραστηριότητα θα επιτρέπεται στους Αμερικανούς να συμμετάσχουν.
Επιπλέον, ακόμα και στις μέρες που τα κράτη προσπάθησαν να αρνηθούν την είσοδο σε ύποπτους «κακοποιούς, εγκληματίες και πιθανούς καταδίκους», η είσοδος θα μπορούσε να εξαρτηθεί από τη χρήση θεσμών βάσει των οποίων όσοι «εισήγαγαν» μετανάστες που τελικά αποδείχθηκαν επιζήμιοι για το κράτος, αυτοί να κατέβαλαν και αποζημίωση.
Οι λογικοί Αμερικανοί αναγνώρισαν ότι, ενώ ορισμένοι μετανάστες ενδέχεται να φέρουν κινδύνους για τον ιθαγενή πληθυσμό, πολλοί δεν το έκαναν.
Αυτό, παρεμπιπτόντως ισχύει για όλες τις "εισαγωγές", ανθρώπινες και άλλες.
Εξάλλου, οι εισαγωγές γεωργικών προϊόντων είχαν πάντοτε μαζί τους τον κίνδυνο διεισδυτικών ειδών ή ασθενειών που απειλούν τις εγχώριες καλλιέργειες.
Η απάντηση σε αυτές τις απειλές ήταν να αντιμετωπιστούν οι επικίνδυνες εισαγωγές χωρίς απαγόρευση των αντίστοιχων καλών.
Σε ένα σύγχρονο πλαίσιο, η επιστροφή σε στρατηγικές όπως αυτές – με ταυτόχρονη απαγόρευση μίας απαγορευτικής προσέγγισης - θα συμβάλει στη μείωση του ρόλου του κράτους στη ζωή τόσο των πολιτών όσο και των μεταναστών.
Για το λόγο αυτό, η μεταναστευτική πολιτική που πρέπει να υιοθετηθεί οφείλει να επιτρέπει μεγαλύτερη ευελιξία, ελεύθερη ένωση, ενώ εξακολουθεί να είναι ισχυρή στην αντιμετώπιση ζητημάτων όπως η εγκληματικότητα και αυτό που κάποτε ονομάζονταν ως «εξαθλίωση».
Ταχεία ή άμεση είσοδος για οποιονδήποτε μετανάστη που δεν έχει ανάγκη από πρόσβαση σε επιχορηγήσεις και παροχές που χρηματοδοτούνται από το δημόσιο, συμπεριλαμβανομένων δημόσιων σχολείων, Medicaid και παρόμοια προγράμματα.
Ένα πρόγραμμα χορηγίας, δέσμευσης και υιοθεσίας για ιδιώτες, εργοδότες και φιλανθρωπικούς οργανισμούς που είναι πρόθυμοι να «εγγυηθούν» οικονομικά για τους μετανάστες.
Σε περίπτωση που αυτοί οι μετανάστες αποδειχθούν εγκληματίες ή χρήστες δημόσιων κονδυλίων, οι χορηγούντες φορείς θα θεωρηθούν υπεύθυνοι.
Οι μετανάστες που δεν μπορούν να βρουν χορηγούς για αυτά τα ζητήματα θα απελαθούν.
Καταργήστε τα ανώτατα όρια μετανάστευσης, αλλά περιορίστε την είσοδο σε μετανάστες που είναι χορηγούμενοι και δεσμευμένοι, έχουν χάσει την πρόσβαση σε δημόσια προγράμματα ή που δεν μπορούν να επιδείξουν οικονομική ανεξαρτησία.
Ο στόχος είναι να δοθεί μεγαλύτερη ελευθερία στους Αμερικανούς πολίτες να συμμετέχουν πιο ελεύθερα στο εμπόριο και τις άλλες ανταλλαγές με τους μετανάστες σε όλο τον κόσμο, περιορίζοντας ταυτόχρονα τους κινδύνους για τους φορολογούμενους.
Επίσης, φυσικά, περιορίζει τον συνολικό όγκο της μετανάστευσης - χωρίς αυθαίρετα κυβερνητικά ανώτατα όρια - δεδομένου ότι οι χορηγήσεις και οι δεσμεύσεις θα περιορίζονται από τη διαθεσιμότητα ιδιωτικών πόρων.
Αυτό το σχέδιο, βέβαια, δεν θα ικανοποιήσει τους επιθετικούς οπαδούς της αντί-μετανάστευσης που απλά δεν θέλουν καθόλου ελεύθερη κυκλοφορία στα σύνορα.
Πιστεύουν ότι τα προσωπικά τους συναισθήματα για την δημογραφία και τον πολιτισμό της Αμερικής δικαιολογούν τη χρήση της εξουσίας της ομοσπονδιακής κυβέρνησης να καταστρέψει το δικαίωμα Αμερικανών πολιτών που επιθυμούν να προσφέρουν θέσεις εργασίας ή στέγαση σε αλλοδαπούς - ακόμη και αν προσφέρονται από ιδιωτικές εκκλησίες, εργοδότες ή οικογένειες.
Δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να γίνει για την αντιμετώπιση μιας τέτοιας θέσης.
Αυτό το σχέδιο θα αποτύχει επίσης να ευχαριστήσει τους Αμερικανούς που είναι οπαδοί της μεγιστοποίησης εισροής μεταναστών για ιδεολογικούς και πολιτικούς λόγους.
Ωστόσο, για πολλούς Αμερικανούς, οι πρωταρχικές ανησυχίες τους για τη μετανάστευση προέρχονται από τους φόβους για την εγκληματικότητα και τις επιπτώσεις στο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας.
Όπως συμβαίνει και με άλλα, αυτά τα προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν με μεγαλύτερη στροφή προς την κατεύθυνση των ιδιωτικών αγορών και με τη δυνατότητα καθορισμού περισσότερων μεταναστευτικών ροών από τον ιδιωτικό τομέα, είτε κερδοσκοπικό είτε φιλανθρωπικό.
www.bankingnews.gr
Σύμφωνα με το think tank είναι πλέον συνηθισμένο να διαβάζει κάποιος επιχειρήματα όπως «οι μετανάστες κάνουν καλό για την οικονομία ή κάνουν καλό στις ΗΠΑ» ή ότι «οι μετανάστες και οι πρόσφυγες είναι ωφέλιμοι για όλες τις οικονομίες» ή ότι «η ανοιχτή μετανάστευση είναι καλή για την υγεία των ανθρώπων και της οικονομίας».
Παράλληλα, σύμφωνα με το CNN, 1.500 οικονομολόγοι έστειλαν επιστολή στον Trump υποστηρίζοντας ότι «οι μετανάστες είναι απαραίτητοι για την οικονομία των ΗΠΑ».
Σαφώς θα πρέπει να υπάρξει ελευθερία στις συμβάσεις και στις ανταλλαγές μεταξύ Αμερικανών πολιτών και αλλοδαπών.
Με άλλα λόγια, εάν ένας εργοδότης επιθυμεί να προσφέρει εργασία σε αλλοδαπό, αυτός ο αλλοδαπός πρέπει να είναι ελεύθερος να το αποδεχθεί.
Ομοίως, αν ένας Αμερικανός ιδιοκτήτης θέλει να συνάψει μίσθωση με αλλοδαπό, αυτό θα έπρεπε να είναι προνόμιο του ιδιοκτήτη.
Σημειώστε ότι σε αυτές τις περιπτώσεις, οι ιδιωτικοί φορείς είναι συγκεκριμένα άτομα.
Ο ιδιοκτήτης και ο εργοδότης δεν έχουν συνάψει συμφωνίες με κάποια αόριστη έννοια των "μεταναστών".
Ασχολούνται με ορισμένα άτομα που τυχαίνει να είναι μετανάστες.
Στην καρδιά αυτής της πραγματικότητας είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός: οι μετανάστες δεν είναι ομοιογενείς.
Κάθε άτομο έχει διαφορετικές δεξιότητες, διαφορετικές ανάγκες και διαφορετική τύχη.
Επιπλέον, οι μετανάστες δεν είναι καν ομοιογενείς σε ορισμένες εθνικές ομάδες.
Ένας αγγλόφωνος μη-εγκληματίας μεσαίας τάξης από το Μεξικό έχει σαφώς ελάχιστα κοινά στοιχεία με έναν δολοφόνο μέλος συμμορίας από την ίδια χώρα.
Έτσι, δεν μπορούμε να πούμε ότι οι μετανάστες γενικά είναι καλοί για την οικονομία ή καλοί για οτιδήποτε άλλο.
Μερικοί είναι.
Μερικοί δεν είναι.
Για τον λόγο αυτό, φυσικά θα ήταν επίσης ανακριβές να πούμε «οι μετανάστες και οι πρόσφυγες είναι κακοί για τις οικονομίες", ή "οι μετανάστες προκαλούν εγκληματικότητα" ή "οι μετανάστες είναι επιβάρυνση για τα δημόσια ταμεία".
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό ισχύει για ορισμένους μετανάστες.
Αλλά σίγουρα δεν είναι αλήθεια για όλους τους.
Έτσι, κάθε φορά που βλέπω έναν τίτλο που λέει ότι "Οι μετανάστες είναι καλοί για την Αμερική", αναρωτιέμαι: "Εννοούν όλοι τους;"
Αλλά ποιοι είναι ευχάριστοι γείτονες και πελάτες και ποιοι μπορούν να αποδειχθούν, μελλοντικά, βάρος για έναν φορολογούμενο;
Αυτό, βεβαίως, ήταν πάντα το κεντρικό πρόβλημα της μεταναστευτικής πολιτικής.
Σε αντίθεση με τον μύθο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν εντελώς ανοικτά σύνορα τον 19ο αιώνα, πολλές αμερικανικές πολιτείες, στην πραγματικότητα, χρησιμοποίησαν διάφορα νομικά καθεστώτα για να αποτρέψουν την είσοδο σε ορισμένους μετανάστες οι οποίοι θεωρούνταν ότι θα προκαλούσαν προβλήματα.
(Το έκαναν επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι τότε συμφώνησαν ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν είχε εξουσία επί μεταναστευτικών ζητημάτων.)
Η Νέα Υόρκη και η Μασαχουσέτη ήταν ιδιαίτερα αυστηρές και επέβαλαν σειρά απαγορεύσεων εισόδου σε ορισμένους μετανάστες που θεωρούνταν ανίκανοι.
Αυτοί οι νόμοι επανήλθαν την περίοδο της αποικιοκρατίας - ακόμα και στην Αγγλία - όπου επινοήθηκαν κακοί νόμοι για να εμποδίσουν τους ξένους να εγκατασταθούν, απρόσκλητοι, σε ένα νέο χωριό ή περιοχή όπου θα μπορούσαν στη συνέχεια να εκμεταλλευτούν πόρους για την ανακούφιση της φτώχειας που προορίζονται για τους ντόπιους.
Μόνο αργότερα, τόσο οι κυβερνήσεις των κρατών όσο και οι ομοσπονδιακές κυβερνήσεις άρχισαν να βασίζουν τους νόμους περί μετανάστευσης στη χώρα προέλευσης και όχι στα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά των μεταναστών.
Έτσι, από τη δεκαετία του 1880, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση άρχισε όλο και περισσότερο να υιοθετεί ποσοστώσεις όσον αφορά τον αριθμό των μεταναστών που θα επιτρέπεται στις ΗΠΑ από ορισμένες χώρες.
Η πιο αξιοσημείωτη περίπτωση, φυσικά, ήταν ο Κινέζος Νόμος περί Εξαγωγής του 1882.
Τα συστήματα ποσοστώσεων όπως αυτό, πάντως, πάντα έκαναν το κεντρικό προγραμματισμό να είναι αντικαπιταλιστικός.
Προχωρούσαν σε «συλλογική» απαγόρευση για συγκεκριμένες κατηγορίες μεταναστών, ανεξάρτητα από τις επιθυμίες ή τις ανάγκες των ιθαγενών εργοδοτών, των οικογενειών, και φιλανθρωπικών ομάδων που μπορεί να ενδιαφέρονται για τη φιλοξενία αυτών των μεταναστών.
Μια χονδρική απαγόρευση των μεταναστών από τη χώρα Χ είναι περίπου τόσο συμβατή με μια ελεύθερη οικονομία, όπως είναι η απαγόρευση στις εισαγωγές από την Χώρα Y.
Δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια περίπτωση που οι πολιτικοί αποφασίζουν αυθαίρετα σε τι είδους οικονομική δραστηριότητα θα επιτρέπεται στους Αμερικανούς να συμμετάσχουν.
Επιπλέον, ακόμα και στις μέρες που τα κράτη προσπάθησαν να αρνηθούν την είσοδο σε ύποπτους «κακοποιούς, εγκληματίες και πιθανούς καταδίκους», η είσοδος θα μπορούσε να εξαρτηθεί από τη χρήση θεσμών βάσει των οποίων όσοι «εισήγαγαν» μετανάστες που τελικά αποδείχθηκαν επιζήμιοι για το κράτος, αυτοί να κατέβαλαν και αποζημίωση.
Οι λογικοί Αμερικανοί αναγνώρισαν ότι, ενώ ορισμένοι μετανάστες ενδέχεται να φέρουν κινδύνους για τον ιθαγενή πληθυσμό, πολλοί δεν το έκαναν.
Αυτό, παρεμπιπτόντως ισχύει για όλες τις "εισαγωγές", ανθρώπινες και άλλες.
Εξάλλου, οι εισαγωγές γεωργικών προϊόντων είχαν πάντοτε μαζί τους τον κίνδυνο διεισδυτικών ειδών ή ασθενειών που απειλούν τις εγχώριες καλλιέργειες.
Η απάντηση σε αυτές τις απειλές ήταν να αντιμετωπιστούν οι επικίνδυνες εισαγωγές χωρίς απαγόρευση των αντίστοιχων καλών.
Σε ένα σύγχρονο πλαίσιο, η επιστροφή σε στρατηγικές όπως αυτές – με ταυτόχρονη απαγόρευση μίας απαγορευτικής προσέγγισης - θα συμβάλει στη μείωση του ρόλου του κράτους στη ζωή τόσο των πολιτών όσο και των μεταναστών.
Για το λόγο αυτό, η μεταναστευτική πολιτική που πρέπει να υιοθετηθεί οφείλει να επιτρέπει μεγαλύτερη ευελιξία, ελεύθερη ένωση, ενώ εξακολουθεί να είναι ισχυρή στην αντιμετώπιση ζητημάτων όπως η εγκληματικότητα και αυτό που κάποτε ονομάζονταν ως «εξαθλίωση».
Ταχεία ή άμεση είσοδος για οποιονδήποτε μετανάστη που δεν έχει ανάγκη από πρόσβαση σε επιχορηγήσεις και παροχές που χρηματοδοτούνται από το δημόσιο, συμπεριλαμβανομένων δημόσιων σχολείων, Medicaid και παρόμοια προγράμματα.
Ένα πρόγραμμα χορηγίας, δέσμευσης και υιοθεσίας για ιδιώτες, εργοδότες και φιλανθρωπικούς οργανισμούς που είναι πρόθυμοι να «εγγυηθούν» οικονομικά για τους μετανάστες.
Σε περίπτωση που αυτοί οι μετανάστες αποδειχθούν εγκληματίες ή χρήστες δημόσιων κονδυλίων, οι χορηγούντες φορείς θα θεωρηθούν υπεύθυνοι.
Οι μετανάστες που δεν μπορούν να βρουν χορηγούς για αυτά τα ζητήματα θα απελαθούν.
Καταργήστε τα ανώτατα όρια μετανάστευσης, αλλά περιορίστε την είσοδο σε μετανάστες που είναι χορηγούμενοι και δεσμευμένοι, έχουν χάσει την πρόσβαση σε δημόσια προγράμματα ή που δεν μπορούν να επιδείξουν οικονομική ανεξαρτησία.
Ο στόχος είναι να δοθεί μεγαλύτερη ελευθερία στους Αμερικανούς πολίτες να συμμετέχουν πιο ελεύθερα στο εμπόριο και τις άλλες ανταλλαγές με τους μετανάστες σε όλο τον κόσμο, περιορίζοντας ταυτόχρονα τους κινδύνους για τους φορολογούμενους.
Επίσης, φυσικά, περιορίζει τον συνολικό όγκο της μετανάστευσης - χωρίς αυθαίρετα κυβερνητικά ανώτατα όρια - δεδομένου ότι οι χορηγήσεις και οι δεσμεύσεις θα περιορίζονται από τη διαθεσιμότητα ιδιωτικών πόρων.
Αυτό το σχέδιο, βέβαια, δεν θα ικανοποιήσει τους επιθετικούς οπαδούς της αντί-μετανάστευσης που απλά δεν θέλουν καθόλου ελεύθερη κυκλοφορία στα σύνορα.
Πιστεύουν ότι τα προσωπικά τους συναισθήματα για την δημογραφία και τον πολιτισμό της Αμερικής δικαιολογούν τη χρήση της εξουσίας της ομοσπονδιακής κυβέρνησης να καταστρέψει το δικαίωμα Αμερικανών πολιτών που επιθυμούν να προσφέρουν θέσεις εργασίας ή στέγαση σε αλλοδαπούς - ακόμη και αν προσφέρονται από ιδιωτικές εκκλησίες, εργοδότες ή οικογένειες.
Δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να γίνει για την αντιμετώπιση μιας τέτοιας θέσης.
Αυτό το σχέδιο θα αποτύχει επίσης να ευχαριστήσει τους Αμερικανούς που είναι οπαδοί της μεγιστοποίησης εισροής μεταναστών για ιδεολογικούς και πολιτικούς λόγους.
Ωστόσο, για πολλούς Αμερικανούς, οι πρωταρχικές ανησυχίες τους για τη μετανάστευση προέρχονται από τους φόβους για την εγκληματικότητα και τις επιπτώσεις στο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας.
Όπως συμβαίνει και με άλλα, αυτά τα προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν με μεγαλύτερη στροφή προς την κατεύθυνση των ιδιωτικών αγορών και με τη δυνατότητα καθορισμού περισσότερων μεταναστευτικών ροών από τον ιδιωτικό τομέα, είτε κερδοσκοπικό είτε φιλανθρωπικό.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών