Η βρετανική πολιτική έχει τη δύναμη να αποκρούσει τον ιό της «αυταρχικής πολιτικής» των ισχυρών ανδρών που εξαπλώνεται στον κόσμο και να υπερασπιστεί τη δημοκρατία
Donald Trump, Jair Bolsonaro, Rodrigo Duterte, Recep Tayyip Erdogan, Narendra Modi, Viktor Orban... ηγέτες γνωστοί για την άσκηση πυγμής σε σημείο αυταρχικότητας. Αυτό που φαίνεται ωστόσο ανησυχητικό μετά τις πρόσφατες εξελίξεις στη Βρετανία είναι να προστεθεί και το όνομα του Boris Johnson στη λίστα των επονομαζόμενων αυταρχικών (strongman) ηγετών του κόσμου, από τις ΗΠΑ, τη Βραζιλία, τις Φιλιππίνες, την Τουρκία, την Ινδία και την Ουγγαρία.
Την στιγμή που ο Βρετανός πρωθυπουργός έχει χτίσει την πολιτική του καριέρα προωθώντας τον εαυτό του ως έναν «ωραίο τύπο», καταδεκτικό, καλοδιαβασμένο, έναν φιλελεύθερο στην καρδιά, τι κοινό μπορεί να έχει με «άγριους» όπως ο Duterte και ο Erdogan;
Εντούτοις, όπως αναφέρουν οι Financial Times, συμβαίνει να έχει αρκετά κοινά.
Τα τελευταία χρόνια η πολιτική των «αυταρχικών» ηγετών έχει ανθίσει σε όλο τον κόσμο.
Δεν περιορίζονται πλέον σε κράτη όπως η Κίνα και η Ρωσία, γνωστά για τον απολυταρχικό τρόπο διακυβέρνησής τους, αλλά όπως έχει διαφανεί με την περίπτωση ηγετών όπως ο Trump, ο Bolsonaro και ο Orban, ακόμα και δημοκρατίες μπορούν να εκλέξουν ηγέτες που αποδεικνύεται πως έχουν σιδερένια πυγμή και θέληση να ποδοπατήσουν πολιτικούς αντιπάλους ή εταίρους και να καταπατήσουν νόμους.
Η τακτική τους είναι πλέον γνωστή και μεταξύ των βασικών χαρακτηριστικών ξεχωρίζουν η παράκαμψη ή παραβίαση του νόμου, η απόλυση δημοσίων στελεχών αν δεν δείξουν πίστη και η θέληση να ευχαριστούν τους οπαδούς τους με «πολιτικώς λανθασμένα» σχόλια για τη φυλή ή το φύλο.
Δικαιολογούν την περιφρόνηση για τις φιλελεύθερες αβρότητες ισχυριζόμενοι ότι αντιπροσωπεύουν τον λαό, ενάντια σε μια διεφθαρμένη και απρόσιτη πολιτική τάξη.
Πολλοί στη βρετανική πολιτική ελίτ εξακολουθούν να πιστεύουν ότι αυτές οι τακτικές ίσως δουλεύουν στη Βραζιλία, την Ουγγαρία ή ακόμα και στις ΗΠΑ, αλλά «δεν μπορούν να συμβούν εδώ».
Γράφοντας στην Daily Mail, μια εφημερίδα υπέρμαχο του Brexit και του Boris Johnson, ο αρθρογράφος St. Glover, υποστήριξε προ ημερών ότι ο Johnson «ίσως έχει ξεχάσει ότι ο βρετανικός λαός αποφεύγει τους ηγέτες που εκδηλώνουν σκληρότητα και ωμότητα».
Αυτή η μυθική βρετανική μετριοπάθεια, όμως, και ο σεβασμός για το δίκαιο παιχνίδι μπορεί να είναι πιο αδύναμη απ’ όσο πιστεύεται τελικά.
Σε πρόσφατη έρευνα για το Hansard Society αποτυπώθηκε πως το 54% των πολιτών συμφωνεί ότι «η Βρετανία χρειάζεται έναν ισχυρό ηγέτη, πρόθυμο να παραβεί τους κανόνες», εναντι του μόλις 23% που διαφώνησε.
Τις τελευταίες ημέρες, ο Johnson επέδειξε κατ'εξακολούθηση την πρόθεσή του να σπάσει τους κανόνες.
Η απόφαση του να αναστείλει τη λειτουργία του κοινοβουλίου για περίοδο που πλέον θα μείνει στην ιστορία ως η μεγαλύτερη μετά το 1945, περιγράφηκε ως «προσβολή στη δημοκρατική διαδικασία» από τον πρόεδρο της Βουλής John Bercow.
Ο Johnson και οι σύμμαχοί του επιδιώκουν τώρα να διώξουν τον Bercow, παραβιάζοντας την παράδοση που επιτρέπει στον πρόεδρο να διεκδικήσει την κοινοβουλευτική του θέση χωρίς αντίσταση.
Η απόφαση του Johnson να διαγράψει 21 βουλευτές των Τόρις για την αντίθεσή τους στα σχέδιά του για το Brexit, έρχεται κατ'ευθείαν από τον μπούσουλα ενός «αυταρχικού» ηγέτη, με όλη την έμφαση που δίνει η πίστη στον ηγέτη.
Ωστόσο, όπως αποδεικνύεται μέχρι στιγμής, κι αυτό είναι καλό νέο, οι βρετανικοί θεσμοί έχουν αποδειχτεί πιο στιβαροί, οι πολιτικοί περισσότερο θαρραλέοι και ο Johnson περισσότερο αδαής και αδέξιος απ’ όσο φαινόταν, ακόμα και πριν από μία εβδομάδα.
Η προσπάθειά του Johnson να περιορίσει τη συζήτηση στο κοινοβούλιο του γύρισε μπούμεραγκ, αφού οι βουλευτές έδρασαν ταχύτατα, ενώ απέτυχε επίσης και στις αρχικές του προσπάθειες να προκαλέσει πρόωρες εκλογές.
Δεδομένης όμως του αδιεξόδου και της πυγμής που επιδεικνύει ο Johnson και ο βασικός του σύμβουλος Dominic Cummings, είναι πολύ νωρίς για να πανηγυρίσουμε την ήττα του αυταρχικού στιλ άσκησης πολιτικής στη βρετανική πολιτική σκηνή.
Ο πρωθυπουργός αφήνει σοβαρά υπονοούμενα ότι είναι προετοιμασμένος να παραβεί το νόμο αντί να πειθαρχήσει με το κοινοβούλιο και να ζητήσει παράταση στην συμμετοχή της Βρετανίας στην ΕΕ.
Το δίδυμο Johnson - Cummings θα συνεχίσει να παραβιάζει τους κανόνες, γνωρίζοντας ότι οι περισσότεροι ψηφοφόροι δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική διαδικασία και ότι το κοινοβούλιο δεν είναι δημοφιλές.
Αν και όταν γίνουν εκλογές, μόλις μπορέσει να τις επιβάλλει ο Johnson, θα εκμεταλλευτεί την κατάσταση που έχει δημιουργήσει στη διάρκεια μιας καμπάνιας, όπου θα προβάλλεται ως υπερασπιστής του λαού ενάντια στο κοινοβούλιο, ενώ ο Cummings θα τον προωθήσει ως τον άνδρα που θα σεβαστεί τη θέληση του λαού, ολοκληρώνοντας το Brexit «μέχρι θανάτου».
Στις εκλογές, η ομάδα Johnson πιθανότατα θα εγκαταλείψει οποιαδήποτε εναπομείνασα προσποίηση πολιτισμικού φιλελευθερισμού και αντίθετα θα ακολουθήσει τη διεθνή λαϊκιστική στρατηγική, κάνοντας προεκλογική εκστρατεία για «νόμο και τάξη», μετανάστευση και θέματα «πολιτισμικού πολέμου».
Η καμπάνια του ήδη (κυριολεκτικά) τον «χαρακτηρίζει» ως μια «ισχυρή (αυταρχική) φιγούρα».
Την περασμένη εβδομάδα ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε με φόντο δόκιμους αστυνομικούς, σε μια ομιλία στυλ Trump, τόσο σε σκηνικό όσο και σε ό,τι αφορά τη φλύαρη παρωδία που ακολούθησε.
Είναι ειρωνεία το ότι ο Johnson συνήθιζε να υποστηρίζει ότι η ευλάβεια στην κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι αυτό που κράτησε τη Βρετανία ασφαλή από την τυραννία.
Στη βιογραφία του Winston Churchill, παραθέτει τη δήλωση του ινδάλματός του για την αίθουσα συνεδριάσεων του Κοινοβουλίου.
«Αυτό ο μικρός χώρος είναι που κάνει τη διαφορά μεταξύ εμάς και της Γερμανίας.
Είναι η αξία με την οποία θα φτάσουμε στην επιτυχία και η έλλειψή της που θα οδηγήσει τη Γερμανία στην τελική καταστροφή».
Επιπρόσθετα, ο Cummings, ο σύμβουλος Johnson με τη μεγαλύτερη επιρροή, είναι θαυμαστής του Otto von Bismarck, του ηγέτη που ένωσε τη Γερμανία και έμεινε γνωστός και για την απέχθειά του στον κοινοβουλευτισμό.
Ο Bismarck είναι εκείνος άλλωστε που είχε πει πως τα «μεγάλα ερωτήματα των ημερών δεν θα διευθετηθούν με ομιλίες και αποφάσεις πλειοψηφίας… αλλά με σίδερο και αίμα».
Μια παρόμοια λαχτάρα για «ισχυρή ηγεσία» απλώνεται ξανά στον πλανήτη.
Ακόμα και η Βρετανία μπορεί να ενδώσει.
Αν, όμως, το βρετανικό πολιτικό σύστημα έχει τη δύναμη να αποκρούσει τον ιό της «αυταρχικής πολιτικής» των ισχυρών ανδρών, θα προσφέρει υπηρεσίες στη δημοκρατία σε όλο τον κόσμο.
www.bankingnews.gr
Την στιγμή που ο Βρετανός πρωθυπουργός έχει χτίσει την πολιτική του καριέρα προωθώντας τον εαυτό του ως έναν «ωραίο τύπο», καταδεκτικό, καλοδιαβασμένο, έναν φιλελεύθερο στην καρδιά, τι κοινό μπορεί να έχει με «άγριους» όπως ο Duterte και ο Erdogan;
Εντούτοις, όπως αναφέρουν οι Financial Times, συμβαίνει να έχει αρκετά κοινά.
Τα τελευταία χρόνια η πολιτική των «αυταρχικών» ηγετών έχει ανθίσει σε όλο τον κόσμο.
Δεν περιορίζονται πλέον σε κράτη όπως η Κίνα και η Ρωσία, γνωστά για τον απολυταρχικό τρόπο διακυβέρνησής τους, αλλά όπως έχει διαφανεί με την περίπτωση ηγετών όπως ο Trump, ο Bolsonaro και ο Orban, ακόμα και δημοκρατίες μπορούν να εκλέξουν ηγέτες που αποδεικνύεται πως έχουν σιδερένια πυγμή και θέληση να ποδοπατήσουν πολιτικούς αντιπάλους ή εταίρους και να καταπατήσουν νόμους.
Η τακτική τους είναι πλέον γνωστή και μεταξύ των βασικών χαρακτηριστικών ξεχωρίζουν η παράκαμψη ή παραβίαση του νόμου, η απόλυση δημοσίων στελεχών αν δεν δείξουν πίστη και η θέληση να ευχαριστούν τους οπαδούς τους με «πολιτικώς λανθασμένα» σχόλια για τη φυλή ή το φύλο.
Δικαιολογούν την περιφρόνηση για τις φιλελεύθερες αβρότητες ισχυριζόμενοι ότι αντιπροσωπεύουν τον λαό, ενάντια σε μια διεφθαρμένη και απρόσιτη πολιτική τάξη.
Πολλοί στη βρετανική πολιτική ελίτ εξακολουθούν να πιστεύουν ότι αυτές οι τακτικές ίσως δουλεύουν στη Βραζιλία, την Ουγγαρία ή ακόμα και στις ΗΠΑ, αλλά «δεν μπορούν να συμβούν εδώ».
Γράφοντας στην Daily Mail, μια εφημερίδα υπέρμαχο του Brexit και του Boris Johnson, ο αρθρογράφος St. Glover, υποστήριξε προ ημερών ότι ο Johnson «ίσως έχει ξεχάσει ότι ο βρετανικός λαός αποφεύγει τους ηγέτες που εκδηλώνουν σκληρότητα και ωμότητα».
Αυτή η μυθική βρετανική μετριοπάθεια, όμως, και ο σεβασμός για το δίκαιο παιχνίδι μπορεί να είναι πιο αδύναμη απ’ όσο πιστεύεται τελικά.
Σε πρόσφατη έρευνα για το Hansard Society αποτυπώθηκε πως το 54% των πολιτών συμφωνεί ότι «η Βρετανία χρειάζεται έναν ισχυρό ηγέτη, πρόθυμο να παραβεί τους κανόνες», εναντι του μόλις 23% που διαφώνησε.
Τις τελευταίες ημέρες, ο Johnson επέδειξε κατ'εξακολούθηση την πρόθεσή του να σπάσει τους κανόνες.
Η απόφαση του να αναστείλει τη λειτουργία του κοινοβουλίου για περίοδο που πλέον θα μείνει στην ιστορία ως η μεγαλύτερη μετά το 1945, περιγράφηκε ως «προσβολή στη δημοκρατική διαδικασία» από τον πρόεδρο της Βουλής John Bercow.
Ο Johnson και οι σύμμαχοί του επιδιώκουν τώρα να διώξουν τον Bercow, παραβιάζοντας την παράδοση που επιτρέπει στον πρόεδρο να διεκδικήσει την κοινοβουλευτική του θέση χωρίς αντίσταση.
Η απόφαση του Johnson να διαγράψει 21 βουλευτές των Τόρις για την αντίθεσή τους στα σχέδιά του για το Brexit, έρχεται κατ'ευθείαν από τον μπούσουλα ενός «αυταρχικού» ηγέτη, με όλη την έμφαση που δίνει η πίστη στον ηγέτη.
Ωστόσο, όπως αποδεικνύεται μέχρι στιγμής, κι αυτό είναι καλό νέο, οι βρετανικοί θεσμοί έχουν αποδειχτεί πιο στιβαροί, οι πολιτικοί περισσότερο θαρραλέοι και ο Johnson περισσότερο αδαής και αδέξιος απ’ όσο φαινόταν, ακόμα και πριν από μία εβδομάδα.
Η προσπάθειά του Johnson να περιορίσει τη συζήτηση στο κοινοβούλιο του γύρισε μπούμεραγκ, αφού οι βουλευτές έδρασαν ταχύτατα, ενώ απέτυχε επίσης και στις αρχικές του προσπάθειες να προκαλέσει πρόωρες εκλογές.
Δεδομένης όμως του αδιεξόδου και της πυγμής που επιδεικνύει ο Johnson και ο βασικός του σύμβουλος Dominic Cummings, είναι πολύ νωρίς για να πανηγυρίσουμε την ήττα του αυταρχικού στιλ άσκησης πολιτικής στη βρετανική πολιτική σκηνή.
Ο πρωθυπουργός αφήνει σοβαρά υπονοούμενα ότι είναι προετοιμασμένος να παραβεί το νόμο αντί να πειθαρχήσει με το κοινοβούλιο και να ζητήσει παράταση στην συμμετοχή της Βρετανίας στην ΕΕ.
Το δίδυμο Johnson - Cummings θα συνεχίσει να παραβιάζει τους κανόνες, γνωρίζοντας ότι οι περισσότεροι ψηφοφόροι δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική διαδικασία και ότι το κοινοβούλιο δεν είναι δημοφιλές.
Αν και όταν γίνουν εκλογές, μόλις μπορέσει να τις επιβάλλει ο Johnson, θα εκμεταλλευτεί την κατάσταση που έχει δημιουργήσει στη διάρκεια μιας καμπάνιας, όπου θα προβάλλεται ως υπερασπιστής του λαού ενάντια στο κοινοβούλιο, ενώ ο Cummings θα τον προωθήσει ως τον άνδρα που θα σεβαστεί τη θέληση του λαού, ολοκληρώνοντας το Brexit «μέχρι θανάτου».
Στις εκλογές, η ομάδα Johnson πιθανότατα θα εγκαταλείψει οποιαδήποτε εναπομείνασα προσποίηση πολιτισμικού φιλελευθερισμού και αντίθετα θα ακολουθήσει τη διεθνή λαϊκιστική στρατηγική, κάνοντας προεκλογική εκστρατεία για «νόμο και τάξη», μετανάστευση και θέματα «πολιτισμικού πολέμου».
Η καμπάνια του ήδη (κυριολεκτικά) τον «χαρακτηρίζει» ως μια «ισχυρή (αυταρχική) φιγούρα».
Την περασμένη εβδομάδα ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε με φόντο δόκιμους αστυνομικούς, σε μια ομιλία στυλ Trump, τόσο σε σκηνικό όσο και σε ό,τι αφορά τη φλύαρη παρωδία που ακολούθησε.
Είναι ειρωνεία το ότι ο Johnson συνήθιζε να υποστηρίζει ότι η ευλάβεια στην κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι αυτό που κράτησε τη Βρετανία ασφαλή από την τυραννία.
Στη βιογραφία του Winston Churchill, παραθέτει τη δήλωση του ινδάλματός του για την αίθουσα συνεδριάσεων του Κοινοβουλίου.
«Αυτό ο μικρός χώρος είναι που κάνει τη διαφορά μεταξύ εμάς και της Γερμανίας.
Είναι η αξία με την οποία θα φτάσουμε στην επιτυχία και η έλλειψή της που θα οδηγήσει τη Γερμανία στην τελική καταστροφή».
Επιπρόσθετα, ο Cummings, ο σύμβουλος Johnson με τη μεγαλύτερη επιρροή, είναι θαυμαστής του Otto von Bismarck, του ηγέτη που ένωσε τη Γερμανία και έμεινε γνωστός και για την απέχθειά του στον κοινοβουλευτισμό.
Ο Bismarck είναι εκείνος άλλωστε που είχε πει πως τα «μεγάλα ερωτήματα των ημερών δεν θα διευθετηθούν με ομιλίες και αποφάσεις πλειοψηφίας… αλλά με σίδερο και αίμα».
Μια παρόμοια λαχτάρα για «ισχυρή ηγεσία» απλώνεται ξανά στον πλανήτη.
Ακόμα και η Βρετανία μπορεί να ενδώσει.
Αν, όμως, το βρετανικό πολιτικό σύστημα έχει τη δύναμη να αποκρούσει τον ιό της «αυταρχικής πολιτικής» των ισχυρών ανδρών, θα προσφέρει υπηρεσίες στη δημοκρατία σε όλο τον κόσμο.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών