Το «φιάσκο» που εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια μας με την ίδρυση και την διάλυση της European Super League σε χρόνο... ρεκόρ είναι ένα εγχείρημα αρκετά «οικείο» στον χώρο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, όταν η Εuroleague αποφάσισε να πάρει τα ηνία από την FIBA.
Όμως στις δύο συγκεκριμένες περιπτώσεις εκτός από ομοιότητες υπάρχουν και κάποιες «τρανταχτές» διαφορές.
Η είδηση για την δημιουργία μίας νεοσύστατης ευρωπαϊκής διοργάνωσης που δεν θα βρίσκεται πλέον υπό την αιγίδα της UEFA έσκασε σαν... βόμβα το βράδυ της Κυριακής στα «αυτιά» των φίλων του ποδοσφαίρου και όχι μόνο, με στόχο να αλλάξει ριζικά τα δεδομένα στον χάρτη του αθλητισμού.
Πίσω από αυτό το «πραξικόπημα» βρέθηκαν 12 εκ των κορυφαίων ομάδων της Γηραιάς Ηπείρου, αποκλειστικά από την Ισπανία, την Αγγλία και την Ιταλία, ενώ οι «εγκέφαλοι» της όλης υπόθεσης ήταν οι Φλορεντίνο Πέρεθ και Αντρέα Ανιέλι.
Χρησιμοποιούμε παρελθοντικό χρόνο, καθώς μετά το πέρασμα δύο 24ωρων και την πίεση που ασκήθηκε από αρκετές πλευρές η μία ομάδα πίσω από την άλλη σήκωσαν... λευκή πετσέτα και έβαλαν... φρένο στη ESL.
Εδώ έρχεται να προστεθεί στην υπόθεση το μπάσκετ και η Εuroleague, όπου την θέση του προέδρου της Ρεάλ Μαδρίτης και του προέδρου της Γιουβέντους και της Ένωσης Ευρωπαϊκών Συλλόγων (ECA) παράλληλα αντικαθιστά ο εκτελεστικός διευθυντής της Εuroleague, Τζόρντι Μπερτομέου, εκμεταλλευόμενος την δυσχερή οικονομική κατάσταση που αντιμετώπιζε η FIBA. Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η αρχή του «σχίσματος» στο ευρωπαϊκό μπάσκετ
Το «σχίσμα» ανάμεσα στην Εuroleague και την FIBA δεν ξεκίνησε... χθες αλλά κρατάει από το 2000.
O τότε αντιπρόεδρος της ACB, Τζόρντι Μπερτομέου, θέλησε να διεκδικήσει ολόκληρη την... πίτα και να τα βάλει με τον ισχυρό άνδρα της FIBA, Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς.
Οπότε η τελευταία διοργάνωση που πραγματοποιήθηκε υπό τον έλεγχο της παγκόσμιας ομοσπονδίας ήταν το 2000 στο Final Four της Θεσσαλονίκης, που έμελλε ο Παναθηναϊκός να πανηγυρίσει το δεύτερο ευρωπαϊκό τίτλο στην ιστορία του με αντίπαλο την Μακάμπι Τελ Αβίβ στον μεγάλο τελικό.
Φυσικά ο Τζόρντι Μπερτομέου είχε έναν ισχυρό σύμμαχο σε αυτή την μάχη και συγκεκριμένα την ισπανική "Telefonica Media" όπου ως κύριος χορηγός της νέας διοργάνωσης πρόσφερε 35 εκατομμύρια στις ομάδες που θα αποδέχονταν την πρόσκληση.
Ωστόσο η μία ομοιότητα ανάμεσα στην Εuroleague και το ΕSL παρατηρείται στο γεγονός ότι όλα ξεκίνησαν από την Ισπανία (Τζόρντι Μπερτομέου, Φλορεντίνο Πέρεθ).
Βέβαια το έργο του Τζόρντι Μπερτομέου ήταν πιο εύκολο απ' ότι επιχείρησαν οι 12 ομάδες στο ποδόσφαιρο, καθώς ο τότε πρόεδρος της FIBA, Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς, δεν χειριζόταν με τον καλύτερο τρόπο τα οικονομικά δεδομένα και οι σύλλογοι λάμβαναν σχεδόν μηδαμινά ποσά από χορηγούς και τηλεοπτικά δικαιώματα και στηρίζονταν μονάχα από το πορτοφόλι του εκάστοτε παράγοντα.
Η FIBA το μόνο που κατάφερε ήταν να εναντιωθεί μονάχα για έναν χρόνο απέναντι στην Εuroleague, διατηρώντας στο πλευρό της τον Παναθηναϊκό, την Μακάμπι, την ΤΣΣΚΑ και την Εφές μεταξύ άλλων, δημιουργώντας την Σουπρολίγκα.
Στον τελικό της σύντομης αυτής διοργάνωσης έφτασε ο Παναθηναϊκός όμως ηττήθηκε από τους Ισραηλινούς.
Αντιθέτως ο Τζόρντι Μπερτομέου χάρις στα γεμάτα... ταμεία, το μακροχρόνιο πλάνο του και το όραμα της πιθανής εξέλιξης του προϊόντος, έπεισε αρκετά «μεγαθήρια» του ευρωπαϊκού μπάσκετ να μεταπηδήσουν προς το μέρος τους, ανάμεσα τους και τέσσερις ελληνικές ομάδες (Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Περιστέρι).
Η κατάσταση στην FIBA χειροτέρευε και το τελικό «χτύπημα» ήταν η λήξη της συνεργασίας με την εταιρία ISL, η οποία κυριαρχούσε την δεκαετία του 1980 και 1990 στην αγορά και ανακοίνωσε το 2001 την χρεοκοπία της.
Αυτό ήταν ακόμη ένα «σπρώξιμο» στην αγκαλιά της Εuroleague για τις ομάδες που είχαν ξεμείνει στην FIBA.
Ο Τζόρντι Μπερτομέου έβαλε μπροστά το σχέδιο για ένα κλειστό πρωτάθλημα με τις κορυφαίες ομάδες.
Παρόμοιο format με τη ΕSL που επιθυμούσε την μόνιμη θέση 15 ομάδων - ιδρυτών και παράλληλα την ύπαρξη ακόμη πέντε ομάδων μέσω wild card.
Τα τωρινά δεδομένα της Εuroleague
Η κόντρα... κόπασε για τα επόμενα χρόνια και μόλις η FIBA προσπάθησε να κάνει την αντεπίθεσή της με την δημιουργία του BCL ο Τζόρντι Μπερτομέου « θορυβήθηκε» και με τον παγκόσμιο «κολοσσό» IMG στο πλευρό του, έπεισε τις 11 ομάδες - μετόχους να γυρίσουν την πλάτη τους στις νέες προκλήσεις της FIBA και να πιστέψουν στο όραμα της Εuroleague.
Βέβαια τίποτα στις μέρες μας δεν γίνεται δίχως κάποιο κόστος και η συμφωνία με την IMG θα πρόσφερε 35 εκατομμύρια ανά έτος.
Όμως η κακοδιαχείριση των οικονομικών δεδομένων από πλευράς Τζόρντι Μπετομέου έχει βάλει σε σκέψεις τις επτά από τις έντεκα ομάδες της Εuroleague και βρίσκονται πλέον μπροστά στο ενδεχόμενο να «ταράξουν »τα νερά του μπασκετικού χάρτη εφόσον δεν αλλάξει κάτι, ενώ οι ισπανικές ομάδες μαζί με την Φενέρμπαχτσε διατηρούν «σιγή ιχθύος».
Oι ομοιότητες ανάμεσα στη Εuroleague και τηνESL
Κοινός στόχος της Εuroleague και της EuropeanSuper League όταν ξεκινούσαν αυτό τον δύσκολο... δρόμο ήταν να δημιουργήσουν ένα πρωτάθλημα που θα αγωνίζονται οι καλύτεροι απέναντι στους καλύτερους, ώστε να υπάρξει εξέλιξη στο εκάστοτε άθλημα.
Αυτό είχε αναφέρει προ ημερών και ο τεχνικός της Αναντόλου Αφές, Εργκίν Αταμάν, οποίος υποστήριξε την ιδέα της κλειστής λίγκας και το πρότυπο του ΝΒΑ, ώστε να διασφαλιστεί το εμπορικό και αθλητικό status της διοργάνωσης και να αποδίδει η επένδυση των συλλόγων με υψηλό μπάτζετ.
Παρόλα αυτά δεν είχε τεθεί η ιδέα σε καμία από τις δύο περιπτώσεις η αποχώρηση των συλλόγων από τα εθνικά πρωταθλήματα αλλά αντιθέτως επιδίωξαν την ανεξαρτητοποίησή τους από τις ομοσπονδίες UEFA, FIFA και FIBA αντίστοιχα.
Οι διαφορές ανάμεσα στη Εuroleague κα την ΕSL
Μπορεί το format και ο τρόπος «ανεξαρτητοποίησης» της Euroleague και του ESL να μοιάζουν όμως υπάρχουν αρκετές διαφορές μεταξύ τους και αυτό κυρίως είναι το οικονομικό κομμάτι.
Τα έσοδα στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση του μπάσκετ δεν μπορούν να συγκριθούν ούτε στο ελάχιστο. Πίσω από αυτή την προσπάθεια των 12 ομάδων - επαναστατών βρισκόταν η αμερικανική «δύναμη» και συγκεκριμένα η τράπεζα JP Morgan, δίνοντας το καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 3.25 δισεκατομμυρίων ευρώ για το ξεκίνημα, ενώ παράλληλα πρόσφερε ως... μπόνους 200-300 εκατομμύρια στις ομάδες που θα επέλεγαν να γίνουν μέλοι της «οικογένειάς» τους.
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους θα απέφεραν στους συλλόγους κέρδη 10 δις ευρώ για τα επόμενα 3-4 χρόνια.
Άλλη μία διαφορά είναι ο απώτερος σκοπός και το κοινό στο οποίο απευθύνεται, καθώς η εν λόγω ύπαρξη της ESL δεν αφορά μόνο την ευρωπαϊκή αγορά αλλά την αμερικανική και την ασιατική, με αποτέλεσμα να «παγκοσμιοποιήσει» το προϊόν και να «σπάσει» τα σύνορα.
Oι διαφορές δεν τελειώνουν εδώ, καθώς παρατηρείται πολύ μεγαλύτερος ξεσηκωμός στην δημιουργία της νέας ποδοσφαιρικής διοργάνωσης παρότι υπήρξε το 2000 με την απόφαση του Τζόρντι Μπερτομέου.
Από τις ομοσπονδίες, τις υπόλοιπες ομάδες των ευρωπαϊκών χωρών, τους παίκτες από τις 12 ομάδες μέχρι τους φιλάθλους του ποδοσφαίρου από κάθε γωνιά της Γηραιάς Ηπείρου, τα media και τους πολιτικούς ηγέτες.
Η μοναδική «ενόχληση» στην περίπτωση της Εuroleague ήταν η απειλή του Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς για αποβολή των συλλόγων από τα εθνικά πρωταθλήματα κάτι που δεν συνέβη ποτέ στην πράξη.
Πράξεις που έχουν ως μοναδικό στόχο να ισχυροποιήσουν τις μεγάλες δυνάμεις, να «ταράξουν» τον αθλητικό χάρτη και να διχάσουν τον κόσμο.
«Σχίσματα» που στο τέλος της ιστορίας θα έχουν ως... θύματα το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ μπροστά στον «βωμό» των χρημάτων
ΝΙΚΟΣ ΤΣΩΤΑΣ
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών