Έκανε την ανάγκη να ζει στο αεροδρόμιο... επιλογή και πέθανε σε αυτό ο Ιρανός που έζησε σε μια αίθουσα αναμονής επί 18 χρόνια.
Γεννημένος το 1945 στο Σολεϊμάν, του Ιράν, από Ιρανό πατέρα και Βρετανή μητέρα, ο Mehran Karimi Nasseri έφυγε για σπουδές στη Βρετανία το 1974 και όταν επέστρεψε, φυλακίστηκε λόγω διαδήλωσης κατά του Σάχη και εκδιώχθηκε από τη χώρα του χωρίς διαβατήριο.
΄Εφτασε στο Λονδίνο το 1988 αναζητώντας την Σκωτσέζα μητέρα του, όμως το Λονδίνο τού αρνήθηκε πολιτικό άσυλο ως πρόσφυγα για να ακολουθήσουν το Βέλγιο, η Ολλανδία και η Γερμανία.
Πιστοποιητικά πρόσφυγα που του χορήγησε η Ύπατη Αρμοστεία του τα έκλεψαν, σε ένα τραίνο όπως είπε, καταλήγοντας να εγκλωβιστεί χάρη σε ένα νομικό κενό στον τερματικό σταθμό 2F του Charles de Gaulle στο Παρίσι.
Παρά το γεγονός ότι του χορηγήθηκε το καθεστώς του πρόσφυγα και το δικαίωμα να παραμείνει στη Γαλλία το 1999, ο «Σερ Άλφρεντ», όπως ήταν γνωστός, αυτοανακηρύχθηκε άπατρις και η διαμονή του στο αεροδρόμιο από ανάγκη, έγινε επιλογή.
Έφυγε για λίγο κι επέστρεψε
Έμεινε στο αεροδρόμιο μέχρι το 2006, όταν μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο επειδή αρρώστησε.
Στη συνέχεια έζησε σε έναν ξενώνα χρησιμοποιώντας τα χρήματα που είχε λάβει για την ταινία «The Terminal», η οποία μετέφερε την ζωή του στο πανί υπό τις οδηγίες του Στίβεν Σπίλμπεργκ με πρωταγωνιστή τον Tom Hanks το 2004.
Επέστρεψε στον τερματικό σταθμό του αεροδρομίου, όπου πέθανε από φυσικά αίτια το Σάββατο 12/11, έχοντας στην κατοχή του πολλές χιλιάδες ευρώ, σύμφωνα με αξιωματούχο του αεροδρομίου.
Κοιμόταν σε ένα κόκκινο πλαστικό παγκάκι, ήταν κοινωνικός και φίλος με τους εργαζομένους του αεροδρομίου, έκανε μπάνιο στις εγκαταστάσεις του προσωπικού και κοιτούσε τους επιβάτες να περνούν.
Ο Nasseri, ζούσε περιτριγυρισμένος από καροτσάκια για βαλίτσες, όπου με στοιβαγμένα τα υπάρχοντά του, γράφοντας για τη ζωή του και διαβάζοντας βιβλία και εφημερίδες.
Η γραφειοκρατία και οι αυστηροί ευρωπαϊκοί νόμοι περί μετανάστευσης τον κράτησαν σε ένα νομικό καθεστώς «no-man’s land», ανθρώπου χωρίς πατρίδα, για πολλά χρόνια. Μετά την κυκλοφορία της ταινίας, οι δημοσιογράφοι συνέρρεαν για να μιλήσουν μαζί του, και σύμφωνα με την εφημερίδα Le Parisien έδινε έως και έξι συνεντεύξεις την ημέρα.
Σχόλια αναγνωστών