Εάν η Ουκρανία πρόκειται να ανοικοδομηθεί, το μέλλον της ανήκει στη Ρωσία
Ο Πόλεμος της Ουκρανίας είναι μια ατελείωτη μαύρη τρύπα για τη Δύση.... αλλά μάλλον από επιλογή.
Όχι, δεν πρόκειται να υπάρξει καμία διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων για τον πόλεμο από τους Αμερικανούς. Καθώς το ερώτημα είναι: ποιο είναι το νόημα οι Ρώσοι να διαπραγματεύονται με τους Ουκρανούς όταν οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο είναι αυτές που προκαλούν τους βομβαρδισμούς.
Οι Ρώσοι προσπάθησαν ήδη να συμβιβαστούν στην Κωνσταντινούπολη την άνοιξη, όταν είχαν καταστρέψει το μεγαλύτερο μέρος της αεροπορίας και του ναυτικού της UAF και μεγάλο μέρος του συστήματος αεράμυνας της UAF.
Οι Ουκρανοί ήταν πρόθυμοι να αποδεχτούν τους ρωσικούς όρους. Οι ΗΠΑ είπαν όχι! Και αυτό ήταν. Οι μεγάλοι μίλησαν... το Κίεβο άκουσε.
Τώρα, οι Ρώσοι θα συνεχίσουν αυτό που χαρακτηρίζεται ως αντιτρομοκρατική εκστρατεία μέχρι να έχουν τον πλήρη έλεγχο της Δυτικής Ουκρανίας.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να διασφαλιστεί ότι μπορούν να επιτύχουν τους αρχικούς τους στόχους.
Οι επαναλαμβανόμενες φρικαλεότητες της Ουκρανίας έχουν καταστήσει τη δικαιοσύνη πολιτική αναγκαιότητα.
Τελικός στόχος: Ενοποίηση
Η επανένταξη στη Ρωσική Ομοσπονδία είναι η μόνη βιώσιμη επιλογή που θα προστατεύσει τις ζωές και τα μέσα διαβίωσης του πληθυσμού της χώρας.
Ιστορικά, η Ουκρανία ήταν πάντα μέρος της Ρωσίας. Σήμερα είναι απλώς μια αποικία των ΗΠΑ. Ένα είδος σλαβικού Πουέρτο Ρίκο.
Οι αρχικοί δίδυμοι στόχοι της Ρωσίας για αποστρατιωτικοποίηση και αποναζοποίηση υπονοούσαν πάντα αυτόν τον τρίτο τελικό στόχο –τη λογική συνέπεια των δύο πρώτων – συνήθως παραβλέπεται– αλλά κρίσιμο για την κατανόηση του τι κάνει η Ρωσία: η Ουκρανία πρέπει να πεθάνει αν θέλει να ξαναζήσει.
«Εξυγίανση» σημαίνει να πάρουμε μια Ουκρανία που έχει σπάσει από την αμερικανική ανάμειξη και τον αναζωπυρούμενο φασισμό και να ξανασυναρμολογήσουμε τα κομμάτια του πάζλ.
Στη Ρωσία, ο Putin πήρε τα θραύσματα μιας κατεστραμμένης χώρας και των κατακερματισμένων πολιτισμών και τα συνέθεσε ξανά. Στην αρχή δεν πέτυχε. Τώρα, βλέπουμε τη Ρωσία να αυτοκαθορίζεται – βασιζόμενη στα επιτεύγματά της στο εσωτερικό, με μια εξελισσόμενη κοινωνική και πολιτιστική συναίνεση – από κάτω προς τα πάνω – που καθοδηγείται από έναν επίμονο, συντηρητικό αλλά ποικίλο πληθυσμό και όχι από την εταιρική προπαγάνδα, από πάνω προς τα κάτω όπως στη Δύση αντικατοπτρίζοντας την ατζέντα των εκεί ολιγαρχικών.
«Σταμάτησε τη λεηλασία»;
Κανείς στη Δύση δεν συγκρίνει τον Putin με κάποιον στην επιβολή του νόμου.
Μάλλον χαρακτηρίζεται ως χαμηλού επιπέδου εγκληματίας – κακοποιός.
Ο Putin συνειδητοποίησε ότι η ρωσική κοινωνική και οικονομική εξέλιξη απαιτούσε σταθερότητα—και κράτος δικαίου.
Οι πιο διεφθαρμένοι ολιγάρχες πήγαν στη φυλακή ή έφυγαν από τη χώρα.
Οι υπόλοιποι έπρεπε να τραβήξουν τη γραμμή. Θα μπορούσαν να ευημερήσουν αν το έκανε η χώρα. Οι Ρώσοι ολιγάρχες σίγουρα δεν ήθελαν να εργάζονται για το κράτος – αλλά δεν είχαν επιλογή.
Μετά ήρθαν οι κυρώσεις. Τέλος, ο πόλεμος – που διεξήχθη από δυτικούς ολιγάρχες – υπαρξιακές προκλήσεις που αποδυνάμωσαν περαιτέρω τη ρωσική ολιγαρχία και ενδυνάμωσαν τη ρωσική πλειοψηφία.
Οι απλοί Ρώσοι δεν θα πουλάνε πλέον την ψυχή τους για τους Big Mac.
Είναι σημαντικό ότι η κύρια αντιπολίτευση του Πούτιν στα ρωσικά είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα –το οποίο είναι ισχυρό γιατί –όπως κάνουν όλο και περισσότερο οι άνθρωποι στην Ανατολική Γερμανία– πολλοί ηλικιωμένοι κοιτάζουν πίσω στο παελθόν –και μιλούν για– τα οφέλη του σοσιαλισμού στις μέρες της ΕΣΣΔ.
Παρά τα όσα πιστεύει ο Doctorow, ο πόλεμος δεν απαξίωσε τον «ρωσικό φιλελευθερισμό», ο οποίος, στη σημερινή του μορφή, αποδέχεται τόσο τη σοσιαλδημοκρατία όσο και τον καπιταλισμό —μόνο τον ρωσικό νεοφιλελευθερισμό , που προωθεί την απληστία και το προσωπικό κέρδος—και, φυσικά, τη δυτική «αφήγηση ".
Ο πόλεμος της Δύσης κατά της Ρωσίας που ξεκίνησε πριν από χρόνια με κυρώσεις και ψυχοψυχολόγους έχει οδηγήσει στην ανάπτυξη της Ρωσίας.
Η χώρα είναι τώρα αυτάρκης, καχύποπτη για τις δυτικές αξίες και χτίζει νέους οικονομικούς δρόμους προς τον κόσμο μέσω συμμαχιών με την Κίνα, την Ινδία και ένα συνεχώς διευρυνόμενο και ισχυρό δίκτυο χωρών BRICS. Ενώ η Δύση αποτυγχάνει σταθερά, η Ρωσία βρίσκεται σε τροχιά εξέλιξης.
Η Ουκρανία ως Ρωσική Δημοκρατία
Εάν η Ουκρανία πρόκειται να ανοικοδομηθεί, το μέλλον της ανήκει στη Ρωσία. Η ενοποίηση δεν θα σημαίνει απλώς μια νέα ομοσπονδιακή δημοκρατία, εκτός από το Ντονμπάς, το Λούγκανσκ και τις περιφέρειες της Ανατολικής Ουκρανίας. Θα σημαίνει επιστροφή στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και πλουραλισμό για την Ουκρανία στο σύνολό της.
Το Κίεβο ήταν η πρώτη πρωτεύουσα της Ρωσίας πολύ πριν από τη Μόσχα.
Αργότερα, η Ουκρανία ήταν η κινητήρια δύναμη της ΕΣΣΔ.
Για άλλη μια φορά, η περιοχή μπορεί να γίνει ο πυρήνας της Ρωσίας ως ομοσπονδίας, να αναζωογονηθεί και να ευημερήσει μέσω του εμπορίου με την Ευρασία και τους BRICS – ως τον δυτικό κόμβο του BRI.
Φυσικά, οι κάτοικοι της Δυτικής Ουκρανίας έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου όπως οι Γερμανοί ή οι Ιάπωνες το 1942. Τι να κάνουμε γι' αυτό; Στις μαζικές κοινωνίες, υπάρχει μεγάλη πλύση εγκεφάλου - όλα είναι θέμα κατεύθυνσης.
Από τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, ο βομβαρδισμός τόσο της πρωτογενούς όσο και της δευτερογενούς ενεργειακής υποδομής στη Δυτική Ουκρανία, βύθισε στο σκοτάδι σε όλη τη χώρα. Ούτε νερό υπάρχει. Ο πληθυσμός είναι ταλαιπωρημένος, φοβισμένος και πεινασμένος. Θα είναι ένας σκληρός χειμώνας – θα ερημώσει τη Δυτική Ουκρανία έως και 5 ή 6 εκατομμύρια, σίγουρα ένα ή δύο, με ανθρώπους να μετακινούνται δυτικά προς την κατεύθυνση της παγκόσμιας αντιρωσικής ουκρανικής διασποράς.
Εκείνοι που θα βγουν θα είναι πιθανότατα οι πρώτοι εύποροι – προνομιούχοι άνθρωποι με τους διαθέσιμους πόρους για φυγή.
Χωρίς διαπραγματεύσεις
Δεν θα υπάρξει διαπραγμάτευση μεταξύ Δύσης και Ανατολής.
Όπως γράφει ο Yves Smith στο Naked Capitalism :
Οι δύο πλευρές έχουν μηδενική διαπραγματευτική επικάλυψη στις θέσεις τους, κάτι που σημαίνει ότι δεν υπάρχει βάση για συζητήσεις. Και ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια σε οποιαδήποτε διευθέτηση που η Δύση έχει βάλει στο βάθρο: ο Ζελένσκι,με την συνεργασία του στενού κύκλου του. Ο ανδρισμός του ΝΑΤΟ διακυβεύεται.
Εκτός από το γεγονός ότι το «διαπραγμάτευση» σημαίνει ότι και οι δύο πλευρές πρέπει να έχουν κάτι να προσφέρουν και η Δύση δεν έχει τίποτα, το ζήτημα δεν είναι ο «ανδρισμός του ΝΑΤΟ». Η Ευρώπη έχασε τις μπάλες της πριν από χρόνια – όπως στην πραγματικότητα έκαναν οι ΗΠΑ.
Οι Ρώσοι προσπάθησαν ήδη να διαπραγματευτούν. Ονομαζόταν Μινσκ .
Όταν αυτό απέτυχε, επιχείρησαν περισσότερες συνομιλίες ελπίζοντας για κάτι διαφορετικό. Απέτυχαν κι αυτά.
Οι ΗΠΑ είναι μη διαπραγματευτές. Παράνοια είναι να επαναλαμβάνεις το ίδιο λάθος και να ελπίζεις σε διαφορετικό αποτέλεσμα.
www.bankingnews.gr
Όχι, δεν πρόκειται να υπάρξει καμία διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων για τον πόλεμο από τους Αμερικανούς. Καθώς το ερώτημα είναι: ποιο είναι το νόημα οι Ρώσοι να διαπραγματεύονται με τους Ουκρανούς όταν οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο είναι αυτές που προκαλούν τους βομβαρδισμούς.
Οι Ρώσοι προσπάθησαν ήδη να συμβιβαστούν στην Κωνσταντινούπολη την άνοιξη, όταν είχαν καταστρέψει το μεγαλύτερο μέρος της αεροπορίας και του ναυτικού της UAF και μεγάλο μέρος του συστήματος αεράμυνας της UAF.
Οι Ουκρανοί ήταν πρόθυμοι να αποδεχτούν τους ρωσικούς όρους. Οι ΗΠΑ είπαν όχι! Και αυτό ήταν. Οι μεγάλοι μίλησαν... το Κίεβο άκουσε.
Τώρα, οι Ρώσοι θα συνεχίσουν αυτό που χαρακτηρίζεται ως αντιτρομοκρατική εκστρατεία μέχρι να έχουν τον πλήρη έλεγχο της Δυτικής Ουκρανίας.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να διασφαλιστεί ότι μπορούν να επιτύχουν τους αρχικούς τους στόχους.
Οι επαναλαμβανόμενες φρικαλεότητες της Ουκρανίας έχουν καταστήσει τη δικαιοσύνη πολιτική αναγκαιότητα.
Τελικός στόχος: Ενοποίηση
Η επανένταξη στη Ρωσική Ομοσπονδία είναι η μόνη βιώσιμη επιλογή που θα προστατεύσει τις ζωές και τα μέσα διαβίωσης του πληθυσμού της χώρας.
Ιστορικά, η Ουκρανία ήταν πάντα μέρος της Ρωσίας. Σήμερα είναι απλώς μια αποικία των ΗΠΑ. Ένα είδος σλαβικού Πουέρτο Ρίκο.
Οι αρχικοί δίδυμοι στόχοι της Ρωσίας για αποστρατιωτικοποίηση και αποναζοποίηση υπονοούσαν πάντα αυτόν τον τρίτο τελικό στόχο –τη λογική συνέπεια των δύο πρώτων – συνήθως παραβλέπεται– αλλά κρίσιμο για την κατανόηση του τι κάνει η Ρωσία: η Ουκρανία πρέπει να πεθάνει αν θέλει να ξαναζήσει.
«Εξυγίανση» σημαίνει να πάρουμε μια Ουκρανία που έχει σπάσει από την αμερικανική ανάμειξη και τον αναζωπυρούμενο φασισμό και να ξανασυναρμολογήσουμε τα κομμάτια του πάζλ.
Στη Ρωσία, ο Putin πήρε τα θραύσματα μιας κατεστραμμένης χώρας και των κατακερματισμένων πολιτισμών και τα συνέθεσε ξανά. Στην αρχή δεν πέτυχε. Τώρα, βλέπουμε τη Ρωσία να αυτοκαθορίζεται – βασιζόμενη στα επιτεύγματά της στο εσωτερικό, με μια εξελισσόμενη κοινωνική και πολιτιστική συναίνεση – από κάτω προς τα πάνω – που καθοδηγείται από έναν επίμονο, συντηρητικό αλλά ποικίλο πληθυσμό και όχι από την εταιρική προπαγάνδα, από πάνω προς τα κάτω όπως στη Δύση αντικατοπτρίζοντας την ατζέντα των εκεί ολιγαρχικών.
«Σταμάτησε τη λεηλασία»;
Κανείς στη Δύση δεν συγκρίνει τον Putin με κάποιον στην επιβολή του νόμου.
Μάλλον χαρακτηρίζεται ως χαμηλού επιπέδου εγκληματίας – κακοποιός.
Ο Putin συνειδητοποίησε ότι η ρωσική κοινωνική και οικονομική εξέλιξη απαιτούσε σταθερότητα—και κράτος δικαίου.
Οι πιο διεφθαρμένοι ολιγάρχες πήγαν στη φυλακή ή έφυγαν από τη χώρα.
Οι υπόλοιποι έπρεπε να τραβήξουν τη γραμμή. Θα μπορούσαν να ευημερήσουν αν το έκανε η χώρα. Οι Ρώσοι ολιγάρχες σίγουρα δεν ήθελαν να εργάζονται για το κράτος – αλλά δεν είχαν επιλογή.
Μετά ήρθαν οι κυρώσεις. Τέλος, ο πόλεμος – που διεξήχθη από δυτικούς ολιγάρχες – υπαρξιακές προκλήσεις που αποδυνάμωσαν περαιτέρω τη ρωσική ολιγαρχία και ενδυνάμωσαν τη ρωσική πλειοψηφία.
Οι απλοί Ρώσοι δεν θα πουλάνε πλέον την ψυχή τους για τους Big Mac.
Είναι σημαντικό ότι η κύρια αντιπολίτευση του Πούτιν στα ρωσικά είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα –το οποίο είναι ισχυρό γιατί –όπως κάνουν όλο και περισσότερο οι άνθρωποι στην Ανατολική Γερμανία– πολλοί ηλικιωμένοι κοιτάζουν πίσω στο παελθόν –και μιλούν για– τα οφέλη του σοσιαλισμού στις μέρες της ΕΣΣΔ.
Παρά τα όσα πιστεύει ο Doctorow, ο πόλεμος δεν απαξίωσε τον «ρωσικό φιλελευθερισμό», ο οποίος, στη σημερινή του μορφή, αποδέχεται τόσο τη σοσιαλδημοκρατία όσο και τον καπιταλισμό —μόνο τον ρωσικό νεοφιλελευθερισμό , που προωθεί την απληστία και το προσωπικό κέρδος—και, φυσικά, τη δυτική «αφήγηση ".
Ο πόλεμος της Δύσης κατά της Ρωσίας που ξεκίνησε πριν από χρόνια με κυρώσεις και ψυχοψυχολόγους έχει οδηγήσει στην ανάπτυξη της Ρωσίας.
Η χώρα είναι τώρα αυτάρκης, καχύποπτη για τις δυτικές αξίες και χτίζει νέους οικονομικούς δρόμους προς τον κόσμο μέσω συμμαχιών με την Κίνα, την Ινδία και ένα συνεχώς διευρυνόμενο και ισχυρό δίκτυο χωρών BRICS. Ενώ η Δύση αποτυγχάνει σταθερά, η Ρωσία βρίσκεται σε τροχιά εξέλιξης.
Η Ουκρανία ως Ρωσική Δημοκρατία
Εάν η Ουκρανία πρόκειται να ανοικοδομηθεί, το μέλλον της ανήκει στη Ρωσία. Η ενοποίηση δεν θα σημαίνει απλώς μια νέα ομοσπονδιακή δημοκρατία, εκτός από το Ντονμπάς, το Λούγκανσκ και τις περιφέρειες της Ανατολικής Ουκρανίας. Θα σημαίνει επιστροφή στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και πλουραλισμό για την Ουκρανία στο σύνολό της.
Το Κίεβο ήταν η πρώτη πρωτεύουσα της Ρωσίας πολύ πριν από τη Μόσχα.
Αργότερα, η Ουκρανία ήταν η κινητήρια δύναμη της ΕΣΣΔ.
Για άλλη μια φορά, η περιοχή μπορεί να γίνει ο πυρήνας της Ρωσίας ως ομοσπονδίας, να αναζωογονηθεί και να ευημερήσει μέσω του εμπορίου με την Ευρασία και τους BRICS – ως τον δυτικό κόμβο του BRI.
Φυσικά, οι κάτοικοι της Δυτικής Ουκρανίας έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου όπως οι Γερμανοί ή οι Ιάπωνες το 1942. Τι να κάνουμε γι' αυτό; Στις μαζικές κοινωνίες, υπάρχει μεγάλη πλύση εγκεφάλου - όλα είναι θέμα κατεύθυνσης.
Από τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, ο βομβαρδισμός τόσο της πρωτογενούς όσο και της δευτερογενούς ενεργειακής υποδομής στη Δυτική Ουκρανία, βύθισε στο σκοτάδι σε όλη τη χώρα. Ούτε νερό υπάρχει. Ο πληθυσμός είναι ταλαιπωρημένος, φοβισμένος και πεινασμένος. Θα είναι ένας σκληρός χειμώνας – θα ερημώσει τη Δυτική Ουκρανία έως και 5 ή 6 εκατομμύρια, σίγουρα ένα ή δύο, με ανθρώπους να μετακινούνται δυτικά προς την κατεύθυνση της παγκόσμιας αντιρωσικής ουκρανικής διασποράς.
Εκείνοι που θα βγουν θα είναι πιθανότατα οι πρώτοι εύποροι – προνομιούχοι άνθρωποι με τους διαθέσιμους πόρους για φυγή.
Χωρίς διαπραγματεύσεις
Δεν θα υπάρξει διαπραγμάτευση μεταξύ Δύσης και Ανατολής.
Όπως γράφει ο Yves Smith στο Naked Capitalism :
Οι δύο πλευρές έχουν μηδενική διαπραγματευτική επικάλυψη στις θέσεις τους, κάτι που σημαίνει ότι δεν υπάρχει βάση για συζητήσεις. Και ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια σε οποιαδήποτε διευθέτηση που η Δύση έχει βάλει στο βάθρο: ο Ζελένσκι,με την συνεργασία του στενού κύκλου του. Ο ανδρισμός του ΝΑΤΟ διακυβεύεται.
Εκτός από το γεγονός ότι το «διαπραγμάτευση» σημαίνει ότι και οι δύο πλευρές πρέπει να έχουν κάτι να προσφέρουν και η Δύση δεν έχει τίποτα, το ζήτημα δεν είναι ο «ανδρισμός του ΝΑΤΟ». Η Ευρώπη έχασε τις μπάλες της πριν από χρόνια – όπως στην πραγματικότητα έκαναν οι ΗΠΑ.
Οι Ρώσοι προσπάθησαν ήδη να διαπραγματευτούν. Ονομαζόταν Μινσκ .
Όταν αυτό απέτυχε, επιχείρησαν περισσότερες συνομιλίες ελπίζοντας για κάτι διαφορετικό. Απέτυχαν κι αυτά.
Οι ΗΠΑ είναι μη διαπραγματευτές. Παράνοια είναι να επαναλαμβάνεις το ίδιο λάθος και να ελπίζεις σε διαφορετικό αποτέλεσμα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών