Αν υπάρχουν αμφιβολίες για την ικανότητα του Dimon να διευθύνει μια όλο και πιο μεγάλη και πολύπλοκη τράπεζα, υπάρχουν πολύ περισσότερες για τον (άγνωστο) διάδοχο του θρόνου του
Τα αυτιά του είναι μικρότερα και δεν έχει κορώνα.
Αλλά στη Wall Street, τουλάχιστον, ο Jamie Dimon είναι η απάντηση της Αμερικής στον βασιλιά Κάρολο Γ' - λατρεύεται από κάποιους και μισείται από άλλους, αλλά είναι αναμφισβήτητα ισχυρός, αναφέρει νέα ανάλυση των Financial Times.
Λίγες ημέρες πριν από τη στέψη του Βρετανού μονάρχη, ο Dimon εδραίωσε τη βασιλική του ιδιότητα στον χρηματοπιστωτικό τομέα με μια ακόμη συμφωνία-ορόσημο για την JPMorgan Chase, την τράπεζα της οποίας ηγείται από το 2005.
Με την κρατικά οργανωμένη εξαγορά της χρεοκοπημένης First Republic, η JPMorgan διογκώθηκε στο τριπλάσιο του μεγέθους της πριν από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και τώρα διαθέτει ενεργητικό σχεδόν 4 τρισ. δολαρίων.
Η εξαγορά της First Republic θυμίζει δύο μεγαλύτερες συμφωνίες διάσωσης που προκλήθηκαν από την κρίση το 2008, όταν οι φορείς χάραξης πολιτικής συνεργάστηκαν με τον Dimon για να διευκολύνουν την αγορά από την JPMorgan της χρεοκοπημένης επενδυτικής τράπεζας Bear Stearns και της Washington Mutual, μιας προβληματικής εμπορικής τράπεζας.
Η λύση της JP Morgan
Η Federal Deposit Insurance Corporation, η οποία διαχειρίζεται τις χρεοκοπίες των τραπεζών στις ΗΠΑ και διαχειρίστηκε τη συναλλαγή της First Republic, κατέστησε σαφές ότι η JPMorgan είχε κερδίσει τη συμφωνία πριν από άλλους πλειοδότες, ουσιαστικά χάρη στο βάρος της.
Είχε την πολυτέλεια να προσφέρει ένα καλύτερο πακέτο αξίας στην FDIC - και ο οργανισμός έχει νομική υποχρέωση να επιλέξει τη λύση με το "μικρότερο κόστος".
Αλλά αυτό είναι ένα επιχείρημα που αυτοτροφοδοτείται, και με την τραπεζική αναταραχή των τελευταίων μηνών να μετατρέπεται σε μια ολοκληρωμένη κρίση περιφερειακών τραπεζών, η JPMorgan θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει ο φυσικός αγοραστής άλλων προβληματικών τραπεζών.
Αυτό δεν φαίνεται ούτε υγιές ούτε βιώσιμο.
Ο σεβασμός του νόμου του "ελάχιστου κόστους", χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η μακροπρόθεσμη ευρύτερη εικόνα, είναι μυωπικός.
Όχι ότι η βραχυπρόθεσμη εικόνα είναι αδιαφανής.
Η πυρετώδης οικονομική διάθεση των τελευταίων μηνών έχει μέχρι στιγμής αποδειχθεί χρήσιμη για τις μεγάλες τράπεζες, οι οποίες διαθέτουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη από τους καταθέτες και τους επενδυτές μετοχών.
Αλλά θεωρητικά τουλάχιστον, η αστάθεια θα μπορούσε να εξαπλωθεί πέρα από τις ασθενέστερες περιφερειακές τράπεζες - ειδικά αν το επικείμενο ανώτατο όριο χρέους της αμερικανικής κυβέρνησης οδηγήσει σε πιο δυνατές, αν και απίθανες, προτάσεις για χρεοκοπία.
Πολύ μεγάλη για να "πέσει"
Σε ένα τέτοιο ζοφερό σενάριο, όσο μεγαλύτερη είναι η τράπεζα τόσο μεγαλύτερο είναι το πρόβλημα.
Σε σχέση με τον συστημικό κίνδυνο που ενέχουν οι μεγάλες τράπεζες για τις χώρες προέλευσής τους ή αλλού στον κόσμο, η JPMorgan έχει στην πραγματικότητα μέτριο μέγεθος.
Το ενεργητικό της είναι λιγότερο από το 17% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος των ΗΠΑ.
Η τράπεζα θα έπρεπε να διασώσει άλλες 102 First Republic για να φτάσει ακόμη και το ΑΕΠ των ΗΠΑ (ή 234 από αυτές για να φτάσει στο διπλάσιο ΑΕΠ, το μέγεθος της UBS σε σχέση με την ελβετική οικονομία μετά τη διάσωση της Credit Suisse).
Σε όρους μεριδίου αγοράς, επίσης, η JPMorgan φαίνεται μέτρια για τα διεθνή πρότυπα, με μερίδιο καταθέσεων στην εγχώρια αγορά μικρότερο από 15%, το μισό από αυτό της UBS, μετά την Credit Suisse.
Σε απόλυτο επίπεδο, ωστόσο, η JPMorgan είναι τεράστια και απαράμιλλη στον δυτικό κόσμο.
Και με τους επικριτές να εκφράζουν την αντίθεσή τους στο καθεστώς go-to της FDIC, υπάρχει πιθανότητα η τράπεζα να αναγκαστεί να ανταποκριθεί σε αυστηρότερα ρυθμιστικά πρότυπα.
Έχει ήδη έναν ασυνήθιστα υψηλό δείκτη κεφαλαίου κοινών μετοχών της κατηγορίας 1 - ένα κρίσιμο μέτρο της χρηματοοικονομικής ισχύος - σε μεγάλο βαθμό επειδή υπόκειται στην υψηλότερη κεφαλαιακή επιβάρυνση από οποιαδήποτε άλλη παγκόσμια συστημικά σημαντική τράπεζα.
Αυτή η προσαύξηση θα μπορούσε να αυξηθεί ακόμη περισσότερο, πιστεύουν ορισμένοι αναλυτές, αντισταθμίζοντας το οικονομικό όφελος από την αυξανόμενη κλίμακά της.
Το όφελος της JP Morgan
Το οποίο μας φέρνει στο ερώτημα αν η JPMorgan επωφελείται από τέτοιες συμφωνίες.
Η αναδρομή στις (πολύ μεγαλύτερες) εξαγορές του 2008 οδηγεί σε ένα μικτό συμπέρασμα.
Αν και ενίσχυσαν τις επιχειρήσεις σε ορισμένους τομείς, οι εξαγορασθείσες επιχειρήσεις ευθύνονται επίσης για την πλειονότητα των 19 δισ. δολαρίων νομικών εξόδων και προστίμων που κατέληξε να πληρώσει, τα οποία σχετίζονται σε μεγάλο βαθμό με παλαιά παραπτώματα υποθηκών.
(Η εμπειρία αυτή ώθησε τον Dimon να δεσμευτεί ότι "δεν θα ξανακάνει κάτι σαν την Bear Stearns").
Όσο καλές ή κακές κι αν αποδειχθούν αυτού του είδους οι συναλλαγές για την JPMorgan, είναι σαφές ότι δημιουργούν μια ολοένα και μεγαλύτερη τράπεζα που γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί.
Ένας λόγος για την οιονεί βασιλική ιδιότητα του Dimon είναι ότι έχει ένα σταθερό ιστορικό στο να ανταποκρίνεται σε αυτή την πρόκληση - με τις προφανείς εξαιρέσεις του σκανδάλου συναλλαγών του Λονδίνου ύψους 6,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων και της περίεργης πίστης της τράπεζας στον πρώην πελάτη της και εκλιπόντα καταδικασμένο για σεξουαλικά αδικήματα Jeffrey Epstein, για το οποίο ο ίδιος ο Dimon θα κληθεί να καταθέσει τον επόμενο μήνα.
Αλλά αν υπάρχουν αμφιβολίες για την ικανότητα του 67χρονου να διευθύνει μια όλο και πιο μεγάλη και πολύπλοκη τράπεζα, υπάρχουν πολύ περισσότερες για τον (άγνωστο) διάδοχο του θρόνου του.
Ακόμη και χωρίς αυτόν τον κίνδυνο διαδοχής, οι αμερικανικές αρχές θα πρέπει να σταθμίσουν ένα επείγον ερώτημα: είναι η JPMorgan απλώς πολύ μεγάλη για να χρεοκοπήσει, πολύ μεγάλη για να τη διαχειριστεί, ή όπως φαίνεται η FDIC δεν μπορεί χωρίς αυτήν;
www.bankingnews.gr
Αλλά στη Wall Street, τουλάχιστον, ο Jamie Dimon είναι η απάντηση της Αμερικής στον βασιλιά Κάρολο Γ' - λατρεύεται από κάποιους και μισείται από άλλους, αλλά είναι αναμφισβήτητα ισχυρός, αναφέρει νέα ανάλυση των Financial Times.
Λίγες ημέρες πριν από τη στέψη του Βρετανού μονάρχη, ο Dimon εδραίωσε τη βασιλική του ιδιότητα στον χρηματοπιστωτικό τομέα με μια ακόμη συμφωνία-ορόσημο για την JPMorgan Chase, την τράπεζα της οποίας ηγείται από το 2005.
Με την κρατικά οργανωμένη εξαγορά της χρεοκοπημένης First Republic, η JPMorgan διογκώθηκε στο τριπλάσιο του μεγέθους της πριν από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και τώρα διαθέτει ενεργητικό σχεδόν 4 τρισ. δολαρίων.
Η εξαγορά της First Republic θυμίζει δύο μεγαλύτερες συμφωνίες διάσωσης που προκλήθηκαν από την κρίση το 2008, όταν οι φορείς χάραξης πολιτικής συνεργάστηκαν με τον Dimon για να διευκολύνουν την αγορά από την JPMorgan της χρεοκοπημένης επενδυτικής τράπεζας Bear Stearns και της Washington Mutual, μιας προβληματικής εμπορικής τράπεζας.
Η λύση της JP Morgan
Η Federal Deposit Insurance Corporation, η οποία διαχειρίζεται τις χρεοκοπίες των τραπεζών στις ΗΠΑ και διαχειρίστηκε τη συναλλαγή της First Republic, κατέστησε σαφές ότι η JPMorgan είχε κερδίσει τη συμφωνία πριν από άλλους πλειοδότες, ουσιαστικά χάρη στο βάρος της.
Είχε την πολυτέλεια να προσφέρει ένα καλύτερο πακέτο αξίας στην FDIC - και ο οργανισμός έχει νομική υποχρέωση να επιλέξει τη λύση με το "μικρότερο κόστος".
Αλλά αυτό είναι ένα επιχείρημα που αυτοτροφοδοτείται, και με την τραπεζική αναταραχή των τελευταίων μηνών να μετατρέπεται σε μια ολοκληρωμένη κρίση περιφερειακών τραπεζών, η JPMorgan θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει ο φυσικός αγοραστής άλλων προβληματικών τραπεζών.
Αυτό δεν φαίνεται ούτε υγιές ούτε βιώσιμο.
Ο σεβασμός του νόμου του "ελάχιστου κόστους", χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η μακροπρόθεσμη ευρύτερη εικόνα, είναι μυωπικός.
Όχι ότι η βραχυπρόθεσμη εικόνα είναι αδιαφανής.
Η πυρετώδης οικονομική διάθεση των τελευταίων μηνών έχει μέχρι στιγμής αποδειχθεί χρήσιμη για τις μεγάλες τράπεζες, οι οποίες διαθέτουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη από τους καταθέτες και τους επενδυτές μετοχών.
Αλλά θεωρητικά τουλάχιστον, η αστάθεια θα μπορούσε να εξαπλωθεί πέρα από τις ασθενέστερες περιφερειακές τράπεζες - ειδικά αν το επικείμενο ανώτατο όριο χρέους της αμερικανικής κυβέρνησης οδηγήσει σε πιο δυνατές, αν και απίθανες, προτάσεις για χρεοκοπία.
Πολύ μεγάλη για να "πέσει"
Σε ένα τέτοιο ζοφερό σενάριο, όσο μεγαλύτερη είναι η τράπεζα τόσο μεγαλύτερο είναι το πρόβλημα.
Σε σχέση με τον συστημικό κίνδυνο που ενέχουν οι μεγάλες τράπεζες για τις χώρες προέλευσής τους ή αλλού στον κόσμο, η JPMorgan έχει στην πραγματικότητα μέτριο μέγεθος.
Το ενεργητικό της είναι λιγότερο από το 17% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος των ΗΠΑ.
Η τράπεζα θα έπρεπε να διασώσει άλλες 102 First Republic για να φτάσει ακόμη και το ΑΕΠ των ΗΠΑ (ή 234 από αυτές για να φτάσει στο διπλάσιο ΑΕΠ, το μέγεθος της UBS σε σχέση με την ελβετική οικονομία μετά τη διάσωση της Credit Suisse).
Σε όρους μεριδίου αγοράς, επίσης, η JPMorgan φαίνεται μέτρια για τα διεθνή πρότυπα, με μερίδιο καταθέσεων στην εγχώρια αγορά μικρότερο από 15%, το μισό από αυτό της UBS, μετά την Credit Suisse.
Σε απόλυτο επίπεδο, ωστόσο, η JPMorgan είναι τεράστια και απαράμιλλη στον δυτικό κόσμο.
Και με τους επικριτές να εκφράζουν την αντίθεσή τους στο καθεστώς go-to της FDIC, υπάρχει πιθανότητα η τράπεζα να αναγκαστεί να ανταποκριθεί σε αυστηρότερα ρυθμιστικά πρότυπα.
Έχει ήδη έναν ασυνήθιστα υψηλό δείκτη κεφαλαίου κοινών μετοχών της κατηγορίας 1 - ένα κρίσιμο μέτρο της χρηματοοικονομικής ισχύος - σε μεγάλο βαθμό επειδή υπόκειται στην υψηλότερη κεφαλαιακή επιβάρυνση από οποιαδήποτε άλλη παγκόσμια συστημικά σημαντική τράπεζα.
Αυτή η προσαύξηση θα μπορούσε να αυξηθεί ακόμη περισσότερο, πιστεύουν ορισμένοι αναλυτές, αντισταθμίζοντας το οικονομικό όφελος από την αυξανόμενη κλίμακά της.
Το όφελος της JP Morgan
Το οποίο μας φέρνει στο ερώτημα αν η JPMorgan επωφελείται από τέτοιες συμφωνίες.
Η αναδρομή στις (πολύ μεγαλύτερες) εξαγορές του 2008 οδηγεί σε ένα μικτό συμπέρασμα.
Αν και ενίσχυσαν τις επιχειρήσεις σε ορισμένους τομείς, οι εξαγορασθείσες επιχειρήσεις ευθύνονται επίσης για την πλειονότητα των 19 δισ. δολαρίων νομικών εξόδων και προστίμων που κατέληξε να πληρώσει, τα οποία σχετίζονται σε μεγάλο βαθμό με παλαιά παραπτώματα υποθηκών.
(Η εμπειρία αυτή ώθησε τον Dimon να δεσμευτεί ότι "δεν θα ξανακάνει κάτι σαν την Bear Stearns").
Όσο καλές ή κακές κι αν αποδειχθούν αυτού του είδους οι συναλλαγές για την JPMorgan, είναι σαφές ότι δημιουργούν μια ολοένα και μεγαλύτερη τράπεζα που γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί.
Ένας λόγος για την οιονεί βασιλική ιδιότητα του Dimon είναι ότι έχει ένα σταθερό ιστορικό στο να ανταποκρίνεται σε αυτή την πρόκληση - με τις προφανείς εξαιρέσεις του σκανδάλου συναλλαγών του Λονδίνου ύψους 6,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων και της περίεργης πίστης της τράπεζας στον πρώην πελάτη της και εκλιπόντα καταδικασμένο για σεξουαλικά αδικήματα Jeffrey Epstein, για το οποίο ο ίδιος ο Dimon θα κληθεί να καταθέσει τον επόμενο μήνα.
Αλλά αν υπάρχουν αμφιβολίες για την ικανότητα του 67χρονου να διευθύνει μια όλο και πιο μεγάλη και πολύπλοκη τράπεζα, υπάρχουν πολύ περισσότερες για τον (άγνωστο) διάδοχο του θρόνου του.
Ακόμη και χωρίς αυτόν τον κίνδυνο διαδοχής, οι αμερικανικές αρχές θα πρέπει να σταθμίσουν ένα επείγον ερώτημα: είναι η JPMorgan απλώς πολύ μεγάλη για να χρεοκοπήσει, πολύ μεγάλη για να τη διαχειριστεί, ή όπως φαίνεται η FDIC δεν μπορεί χωρίς αυτήν;
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών