Η θλιβερή ιστορία της υποστήριξης του διαρκούς πολέμου
Οι ΗΠΑ έχουν σχέδιο εισόδου σε ένα πόλεμο, έχουν σχέδια συντήρησης του πολέμου αλλά όπως διδάσκει η ιστορία δεν έχουν σχέδιο εξόδου, πλην της περίπτωσης του Αφγανιστάν που καθυστέρησε πολλά χρόνια…
Ενώ ο βασικός στόχος των αμερικανών ήταν η στρατιωτική και οικονομική αποδυνάμωση της Ρωσίας, το σχέδιο απέτυχε και πλέον η νέα στρατηγική είναι να αποτραπεί μια συντριπτική ήττα της Ουκρανίας.
Σε ανάλυση του ο Daniel Davis στο 19fortyfive αναλύει αυτή την νέα στρατηγική και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν διδαχθεί από τα λάθη τους…
Η κορυφαία προτεραιότητα της Αμερικής θα πρέπει να είναι να βοηθήσει να τερματιστεί γρήγορα ο πόλεμος, ενισχύοντας την εθνική της ασφάλεια και προστατεύοντας το ανατολικό μέτωπο του ΝΑΤΟ.
Αυτό που φαίνεται να κάνει η Ουάσιγκτον, ωστόσο, είναι σχεδόν το αντίθετο.
Συνεχίζει τον πόλεμο επεκτείνοντας τον όσο το δυνατόν πιο μακριά στο μέλλον.
Ταυτόχρονα, αποδυναμώνει την εθνική αμυντική ικανότητα της ίδιας της Αμερικής.
Καθώς ο πόλεμος βρίσκεται στο δεύτερο έτος του, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν ακόμη στρατηγική τερματισμού του πολέμου. Η Ουάσιγκτον δεν έχει καν όραμα για το πώς μπορεί να τελειώσει ο πόλεμος και αντιστέκεται σε κάθε προσπάθεια να επιδιώξει διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων.
Το κυρίαρχο αφήγημα που διαποτίζει την κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι η ασαφής φράση ότι οι ΗΠΑ θα στηρίξουν την Ουκρανία «όσο χρειαστεί».
Όλοι, από τον πρόεδρο και τον υπουργό Εξωτερικών, μέχρι τον υπουργό Άμυνας και πολλούς νομοθέτες στο Κογκρέσο, επικαλούνται συνεχώς αυτό το αφήγημα.
Κανείς δεν απαντάει πως όλο αυτό προστατεύει τα αμερικανικά συμφέροντα.
Αυτές οι περίπλοκες, μη εστιασμένες και αυθόρμητες προσπάθειες για υποστήριξη της Ουκρανίας με στρατιωτικό εξοπλισμό και χρήματα των ΗΠΑ χρησιμεύουν μόνο στη διαιώνιση του πολέμου. Δεν κάνουν τίποτα για να τον τερματίσουν.
Θα μπορούσε κανείς να ελπίζει ότι η οδυνηρή —και πρόσφατη— ιστορία της Αμερικής να έχει γίνει μάθημα, οι επαναλαμβανόμενες αποτυχίες να έχουν γίνει μάθημα.
Η θλιβερή ιστορία της υποστήριξης του διαρκούς πολέμου
Η εμπλοκή της Αμερικής στον πόλεμο του Βιετνάμ είχε φαινομενικά τις ρίζες της στους φόβους της «θεωρίας του ντόμινο», η οποία όριζε ότι εάν οι κομμουνιστές του Βορείου Βιετνάμ νικούσαν τον Νότο, άλλες ασιατικές κυβερνήσεις θα έπεφταν στη συνέχεια στον κομμουνισμό.
Δεν υπήρξε ποτέ στρατηγική τερματισμού του πολέμου, ούτε ιδέα για την επίτευξη της νίκης.
Όπως αποδείχθηκε, το Βόρειο Βιετνάμ νίκησε τον Νότο, ωστόσο ο φόβος ότι ο κομμουνισμός θα σάρωνε την Ασία δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ.
Όπως αποδείχθηκε, η καταστροφή δύο δεκαετιών του πολέμου των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν δεν είχε επίσης στρατηγική τερματισμού του πολέμου.
Οι ΗΠΑ ήξεραν πώς να μπουν, ήξεραν πολύ καλά πώς να μείνουν επ 'αόριστον, αλλά δεν είχαν ιδέα πώς να βγουν από τον πόλεμο. Μόνο η άθλια ήττα το έλυσε αυτό και η ασφάλεια των ΗΠΑ δεν είναι χειρότερη δύο χρόνια μετά την αναχώρησή τους από το Αφγανιστάν παρά τα 20 χρόνια άσκοπου πολέμου.
Οι ΗΠΑ έπρεπε να πάνε σε πόλεμο στο Ιράκ το 2003, ισχυρίστηκε ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους, γιατί διαφορετικά οι Αμερικανοί «θα ζούσαν στο έλεος ενός καθεστώτος παράνομου που απειλεί την ειρήνη με όπλα μαζικής δολοφονίας».
Αλλά δεν υπήρχαν όπλα μαζικής καταστροφής, αυτό αποδείχθηκε, αλλά ακόμη και αφού έγινε σαφές, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν είχε στρατηγική τερματισμού του πολέμου και απλώς συνέχισε τις μάχες.
Οι θανατηφόρες στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Λιβύη, τη Σομαλία, την Υεμένη και τη Συρία επίσης αντιμετωπίστηκαν αρχικά ενθουσιωδώς, αλλά δεν είχαν κανένα όραμα για τον τερματισμό της σύγκρουσης.
Οι ΗΠΑ βρίσκονται τώρα σε ένα σταυροδρόμι για την υποστήριξή τους στον πόλεμο στην Ουκρανία:
Διατηρούν την τάση των έξι δεκαετιών της τυφλής υποστήριξης του πολέμου χωρίς να έχουν ιδέα πώς να τερματίσουν τον πόλεμο ή επωφελούνται από τα πολλά διδάγματα και διαμορφώνουν στρατηγική τερματισμού του πολέμου.
Δεν υπάρχει σενάριο στρατιωτικής νίκης της Ουκρανίας
Ειλικρινά, δεν υπάρχει πιθανός βιώσιμος δρόμος για μια στρατιωτική νίκη για την Ουκρανία.
Το να συνεχίσει να υποστηρίζει την Ουκρανία «όσο χρειαστεί» δεν είναι καθόλου στρατηγική.
Απλώς συνεχίζει, μήνα με τον μήνα, να στέλνει εξοπλισμό, πυρομαχικά και άλλη υποστήριξη στην Ουκρανία.
Κάτι τέτοιο μπορεί να αποτρέψει μια ξεκάθαρη στρατιωτική ήττα για την Ουκρανία, αλλά ανεξάρτητα από το πόση υποστήριξη παρέχουν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, τα στρατεύματα της Ουκρανίας σίγουρα δεν θα διώξουν ποτέ τη Ρωσία από το έδαφός του.
Η «Υποστήριξη της Ουκρανίας» δεν θα κρατήσει ασφαλείς τους αμερικανούς
Ορισμένοι αμερικανοί υποστηρίζουν ότι βοηθώντας την Ουκρανία βοηθάμε τους εαυτούς μας.
Το να δούμε τη Ρωσία αποδυναμωμένη είναι ένας ρητός στόχος που διατυπώθηκε από τον Υπουργό Άμυνας Lloyd Austin. Ωστόσο, εδώ είναι τι είναι κρίσιμο να κατανοήσουμε:
Μια αποδυναμωμένη Ρωσία δεν βελτιώνει την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ.
Η εθνική ασφάλεια της Αμερικής τώρα δεν είναι καθόλου καλύτερη από ό,τι ήταν την ημέρα πριν ξεκινήσει αυτός ο πόλεμος ή θα είναι την ημέρα που θα τελειώσει ο πόλεμος.
Ο λόγος;
Διότι η αμερικανική στρατιωτική ισχύς με συμβατικά όπλα, όπως και του ΝΑΤΟ, έχει υπονομευτεί.
Η «δολοφονία Ρώσων» δεν κάνει τους Αμερικανούς πιο ασφαλείς και επομένως είναι κακή χρήση των αμερικανικών πόρων.
Η ανοιχτή υποστήριξη για την Ουκρανία θα μειώσει, τη συμβατική στρατιωτική ικανότητα των ΗΠΑ με την πάροδο του χρόνου.
Σύμφωνα με την τελευταία λογιστική από το Πεντάγωνο, οι ΗΠΑ έχουν δώσει μέχρι σήμερα στην Ουκρανία έναν εκπληκτικό κατάλογο στρατιωτικού εξοπλισμού.
Ένας κατάλογος περιλαμβάνει: συστήματα αεράμυνας Patriot, NASMS και Hawk. 38 Συστήματα HIMARS, 270 οβίδες (των 155 mm και 105 mm) μαζί με 2,8 εκατομμύρια οβίδες και περισσότερα από 240 συστήματα όλμων, με 400.000 φυσίγγια όλμου.
Όσον αφορά τα οχήματα μάχης (M1A1 Abrams, Bradley Fighting Vehicles, Strykers και άλλες πλατφόρμες με τροχούς και ιχνηλάτες), οι ΗΠΑ έχουν δώσει πάνω από 5.000, μαζί με περισσότερες από 300 εκατομμύρια σφαίρες διαφόρων διαμετρημάτων.
Δεν είναι μόνο τα χρήματα που ξόδεψαν οι ΗΠΑ, αλλά η μείωση του φυσικού τους αποθέματος όπλων, τεθωρακισμένων οχημάτων και πυρομαχικών, μειώνοντας αντίστοιχα την φυσική ικανότητα της Αμερικής να διεξάγει και να συντηρεί ένα πόλεμο.
Πολλοί προτείνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες να συνεχίσουν να παρέχουν στην Ουκρανία τεθωρακισμένα οχήματα και πυρομαχικά επ' αόριστον.
Αυτό που αυτοί οι υποστηρικτές σπάνια αναφέρουν, ωστόσο, είναι το κόστος για την ικανότητα εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ
Εάν οι ΗΠΑ βρεθούν ξαφνικά σε έναν μεγάλο πόλεμο, ο στρατός του θα κινδύνευε από έλλειψη όπλων και πυρομαχικών.
Δεν μπορεί κανείς να μειώσει τα αποθέματα κατά σχεδόν 3 εκατομμύρια σε ενάμιση χρόνο και να περιμένει οτιδήποτε άλλο εκτός από αρνητικό αντίκτυπο στην ικανότητα διατήρησης ενός πολέμου.
Αυτήν τη στιγμή παράγουμε μόλις 24.000 βλήματα το μήνα στην Αμερική και ελπίζουμε να φτάσουν τα 85.000 το μήνα το 2025.
Εάν οι ΗΠΑ σταματούσαν να δίνουν στην Ουκρανία οποιαδήποτε οβίδα σήμερα, θα χρειάζονταν τέσσερα ή πέντε χρόνια για να αντικατασταθεί αυτό που έχει ήδη χαθεί.
Πρέπει να αναρωτηθεί κανείς γιατί τόσοι πολλοί υποστηρικτές της αέναης υποστήριξης στην Ουκρανία δεν φαίνονται να ανησυχούν για τη διαρκή μείωση της πολεμικής ικανότητας των ΗΠΑ.
Το να βοηθήσουμε την Ουκρανία να αμυνθεί είναι μια κατανοητή φιλοδοξία.
Αλλά υπάρχουν πραγματικές συνέπειες για να γίνει αυτό με αυτόν τον ρυθμό και οι τάσεις είναι σίγουρα αρνητικές για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Συμπέρασμα
Οι ΗΠΑ παρασύρονται αλόγιστα προς την επανάληψη πολλών από τα χειρότερα λάθη που έχουν σημειωθεί τον τελευταίο μισό αιώνα.
Παρασυρόμαστε από τα συναισθήματά μας και υποστηρίζουμε την πλευρά της Ουκρανίας στον πόλεμό της με τη Ρωσία —ένας πόλεμος που δεν δείχνει σημάδια να τελειώσει σύντομα— αλλά χωρίς την απαραίτητη νηφάλια και ειλικρινή ανάλυση του τι θα μας κοστίσει αυτή η υποστήριξη, ποια πρέπει να είναι η στρατηγική μας ή τι επιτεύξιμα αποτελέσματα επιδιώκουμε.
Απλώς στέλνουμε βοήθεια στην Ουκρανία χωρίς καμία σκέψη για τις σωρευτικές επιπτώσεις στις ΗΠΑ…
www.bankingnews.gr
Ενώ ο βασικός στόχος των αμερικανών ήταν η στρατιωτική και οικονομική αποδυνάμωση της Ρωσίας, το σχέδιο απέτυχε και πλέον η νέα στρατηγική είναι να αποτραπεί μια συντριπτική ήττα της Ουκρανίας.
Σε ανάλυση του ο Daniel Davis στο 19fortyfive αναλύει αυτή την νέα στρατηγική και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν διδαχθεί από τα λάθη τους…
Η κορυφαία προτεραιότητα της Αμερικής θα πρέπει να είναι να βοηθήσει να τερματιστεί γρήγορα ο πόλεμος, ενισχύοντας την εθνική της ασφάλεια και προστατεύοντας το ανατολικό μέτωπο του ΝΑΤΟ.
Αυτό που φαίνεται να κάνει η Ουάσιγκτον, ωστόσο, είναι σχεδόν το αντίθετο.
Συνεχίζει τον πόλεμο επεκτείνοντας τον όσο το δυνατόν πιο μακριά στο μέλλον.
Ταυτόχρονα, αποδυναμώνει την εθνική αμυντική ικανότητα της ίδιας της Αμερικής.
Καθώς ο πόλεμος βρίσκεται στο δεύτερο έτος του, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν ακόμη στρατηγική τερματισμού του πολέμου. Η Ουάσιγκτον δεν έχει καν όραμα για το πώς μπορεί να τελειώσει ο πόλεμος και αντιστέκεται σε κάθε προσπάθεια να επιδιώξει διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων.
Το κυρίαρχο αφήγημα που διαποτίζει την κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι η ασαφής φράση ότι οι ΗΠΑ θα στηρίξουν την Ουκρανία «όσο χρειαστεί».
Όλοι, από τον πρόεδρο και τον υπουργό Εξωτερικών, μέχρι τον υπουργό Άμυνας και πολλούς νομοθέτες στο Κογκρέσο, επικαλούνται συνεχώς αυτό το αφήγημα.
Κανείς δεν απαντάει πως όλο αυτό προστατεύει τα αμερικανικά συμφέροντα.
Αυτές οι περίπλοκες, μη εστιασμένες και αυθόρμητες προσπάθειες για υποστήριξη της Ουκρανίας με στρατιωτικό εξοπλισμό και χρήματα των ΗΠΑ χρησιμεύουν μόνο στη διαιώνιση του πολέμου. Δεν κάνουν τίποτα για να τον τερματίσουν.
Θα μπορούσε κανείς να ελπίζει ότι η οδυνηρή —και πρόσφατη— ιστορία της Αμερικής να έχει γίνει μάθημα, οι επαναλαμβανόμενες αποτυχίες να έχουν γίνει μάθημα.
Η θλιβερή ιστορία της υποστήριξης του διαρκούς πολέμου
Η εμπλοκή της Αμερικής στον πόλεμο του Βιετνάμ είχε φαινομενικά τις ρίζες της στους φόβους της «θεωρίας του ντόμινο», η οποία όριζε ότι εάν οι κομμουνιστές του Βορείου Βιετνάμ νικούσαν τον Νότο, άλλες ασιατικές κυβερνήσεις θα έπεφταν στη συνέχεια στον κομμουνισμό.
Δεν υπήρξε ποτέ στρατηγική τερματισμού του πολέμου, ούτε ιδέα για την επίτευξη της νίκης.
Όπως αποδείχθηκε, το Βόρειο Βιετνάμ νίκησε τον Νότο, ωστόσο ο φόβος ότι ο κομμουνισμός θα σάρωνε την Ασία δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ.
Όπως αποδείχθηκε, η καταστροφή δύο δεκαετιών του πολέμου των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν δεν είχε επίσης στρατηγική τερματισμού του πολέμου.
Οι ΗΠΑ ήξεραν πώς να μπουν, ήξεραν πολύ καλά πώς να μείνουν επ 'αόριστον, αλλά δεν είχαν ιδέα πώς να βγουν από τον πόλεμο. Μόνο η άθλια ήττα το έλυσε αυτό και η ασφάλεια των ΗΠΑ δεν είναι χειρότερη δύο χρόνια μετά την αναχώρησή τους από το Αφγανιστάν παρά τα 20 χρόνια άσκοπου πολέμου.
Οι ΗΠΑ έπρεπε να πάνε σε πόλεμο στο Ιράκ το 2003, ισχυρίστηκε ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους, γιατί διαφορετικά οι Αμερικανοί «θα ζούσαν στο έλεος ενός καθεστώτος παράνομου που απειλεί την ειρήνη με όπλα μαζικής δολοφονίας».
Αλλά δεν υπήρχαν όπλα μαζικής καταστροφής, αυτό αποδείχθηκε, αλλά ακόμη και αφού έγινε σαφές, η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν είχε στρατηγική τερματισμού του πολέμου και απλώς συνέχισε τις μάχες.
Οι θανατηφόρες στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Λιβύη, τη Σομαλία, την Υεμένη και τη Συρία επίσης αντιμετωπίστηκαν αρχικά ενθουσιωδώς, αλλά δεν είχαν κανένα όραμα για τον τερματισμό της σύγκρουσης.
Οι ΗΠΑ βρίσκονται τώρα σε ένα σταυροδρόμι για την υποστήριξή τους στον πόλεμο στην Ουκρανία:
Διατηρούν την τάση των έξι δεκαετιών της τυφλής υποστήριξης του πολέμου χωρίς να έχουν ιδέα πώς να τερματίσουν τον πόλεμο ή επωφελούνται από τα πολλά διδάγματα και διαμορφώνουν στρατηγική τερματισμού του πολέμου.
Δεν υπάρχει σενάριο στρατιωτικής νίκης της Ουκρανίας
Ειλικρινά, δεν υπάρχει πιθανός βιώσιμος δρόμος για μια στρατιωτική νίκη για την Ουκρανία.
Το να συνεχίσει να υποστηρίζει την Ουκρανία «όσο χρειαστεί» δεν είναι καθόλου στρατηγική.
Απλώς συνεχίζει, μήνα με τον μήνα, να στέλνει εξοπλισμό, πυρομαχικά και άλλη υποστήριξη στην Ουκρανία.
Κάτι τέτοιο μπορεί να αποτρέψει μια ξεκάθαρη στρατιωτική ήττα για την Ουκρανία, αλλά ανεξάρτητα από το πόση υποστήριξη παρέχουν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, τα στρατεύματα της Ουκρανίας σίγουρα δεν θα διώξουν ποτέ τη Ρωσία από το έδαφός του.
Η «Υποστήριξη της Ουκρανίας» δεν θα κρατήσει ασφαλείς τους αμερικανούς
Ορισμένοι αμερικανοί υποστηρίζουν ότι βοηθώντας την Ουκρανία βοηθάμε τους εαυτούς μας.
Το να δούμε τη Ρωσία αποδυναμωμένη είναι ένας ρητός στόχος που διατυπώθηκε από τον Υπουργό Άμυνας Lloyd Austin. Ωστόσο, εδώ είναι τι είναι κρίσιμο να κατανοήσουμε:
Μια αποδυναμωμένη Ρωσία δεν βελτιώνει την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ.
Η εθνική ασφάλεια της Αμερικής τώρα δεν είναι καθόλου καλύτερη από ό,τι ήταν την ημέρα πριν ξεκινήσει αυτός ο πόλεμος ή θα είναι την ημέρα που θα τελειώσει ο πόλεμος.
Ο λόγος;
Διότι η αμερικανική στρατιωτική ισχύς με συμβατικά όπλα, όπως και του ΝΑΤΟ, έχει υπονομευτεί.
Η «δολοφονία Ρώσων» δεν κάνει τους Αμερικανούς πιο ασφαλείς και επομένως είναι κακή χρήση των αμερικανικών πόρων.
Η ανοιχτή υποστήριξη για την Ουκρανία θα μειώσει, τη συμβατική στρατιωτική ικανότητα των ΗΠΑ με την πάροδο του χρόνου.
Σύμφωνα με την τελευταία λογιστική από το Πεντάγωνο, οι ΗΠΑ έχουν δώσει μέχρι σήμερα στην Ουκρανία έναν εκπληκτικό κατάλογο στρατιωτικού εξοπλισμού.
Ένας κατάλογος περιλαμβάνει: συστήματα αεράμυνας Patriot, NASMS και Hawk. 38 Συστήματα HIMARS, 270 οβίδες (των 155 mm και 105 mm) μαζί με 2,8 εκατομμύρια οβίδες και περισσότερα από 240 συστήματα όλμων, με 400.000 φυσίγγια όλμου.
Όσον αφορά τα οχήματα μάχης (M1A1 Abrams, Bradley Fighting Vehicles, Strykers και άλλες πλατφόρμες με τροχούς και ιχνηλάτες), οι ΗΠΑ έχουν δώσει πάνω από 5.000, μαζί με περισσότερες από 300 εκατομμύρια σφαίρες διαφόρων διαμετρημάτων.
Δεν είναι μόνο τα χρήματα που ξόδεψαν οι ΗΠΑ, αλλά η μείωση του φυσικού τους αποθέματος όπλων, τεθωρακισμένων οχημάτων και πυρομαχικών, μειώνοντας αντίστοιχα την φυσική ικανότητα της Αμερικής να διεξάγει και να συντηρεί ένα πόλεμο.
Πολλοί προτείνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες να συνεχίσουν να παρέχουν στην Ουκρανία τεθωρακισμένα οχήματα και πυρομαχικά επ' αόριστον.
Αυτό που αυτοί οι υποστηρικτές σπάνια αναφέρουν, ωστόσο, είναι το κόστος για την ικανότητα εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ
Εάν οι ΗΠΑ βρεθούν ξαφνικά σε έναν μεγάλο πόλεμο, ο στρατός του θα κινδύνευε από έλλειψη όπλων και πυρομαχικών.
Δεν μπορεί κανείς να μειώσει τα αποθέματα κατά σχεδόν 3 εκατομμύρια σε ενάμιση χρόνο και να περιμένει οτιδήποτε άλλο εκτός από αρνητικό αντίκτυπο στην ικανότητα διατήρησης ενός πολέμου.
Αυτήν τη στιγμή παράγουμε μόλις 24.000 βλήματα το μήνα στην Αμερική και ελπίζουμε να φτάσουν τα 85.000 το μήνα το 2025.
Εάν οι ΗΠΑ σταματούσαν να δίνουν στην Ουκρανία οποιαδήποτε οβίδα σήμερα, θα χρειάζονταν τέσσερα ή πέντε χρόνια για να αντικατασταθεί αυτό που έχει ήδη χαθεί.
Πρέπει να αναρωτηθεί κανείς γιατί τόσοι πολλοί υποστηρικτές της αέναης υποστήριξης στην Ουκρανία δεν φαίνονται να ανησυχούν για τη διαρκή μείωση της πολεμικής ικανότητας των ΗΠΑ.
Το να βοηθήσουμε την Ουκρανία να αμυνθεί είναι μια κατανοητή φιλοδοξία.
Αλλά υπάρχουν πραγματικές συνέπειες για να γίνει αυτό με αυτόν τον ρυθμό και οι τάσεις είναι σίγουρα αρνητικές για τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Συμπέρασμα
Οι ΗΠΑ παρασύρονται αλόγιστα προς την επανάληψη πολλών από τα χειρότερα λάθη που έχουν σημειωθεί τον τελευταίο μισό αιώνα.
Παρασυρόμαστε από τα συναισθήματά μας και υποστηρίζουμε την πλευρά της Ουκρανίας στον πόλεμό της με τη Ρωσία —ένας πόλεμος που δεν δείχνει σημάδια να τελειώσει σύντομα— αλλά χωρίς την απαραίτητη νηφάλια και ειλικρινή ανάλυση του τι θα μας κοστίσει αυτή η υποστήριξη, ποια πρέπει να είναι η στρατηγική μας ή τι επιτεύξιμα αποτελέσματα επιδιώκουμε.
Απλώς στέλνουμε βοήθεια στην Ουκρανία χωρίς καμία σκέψη για τις σωρευτικές επιπτώσεις στις ΗΠΑ…
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών