Ο κρατικιστικός εφιάλτης που χτίστηκε γύρω από αυτό που οι πολιτικοί αποκαλούν «κράτος πρόνοιας» έχει αποδειχθεί ότι είναι η αιτία της κατάρρευσης
Οι πολιτικοί στην Ευρώπη χρησιμοποιούν τη δικαιολογία του εξωτερικού εχθρού JD Vance και Trump για να συγκαλύψουν το υπαρξιακό πρόβλημα ενός συστήματος που καταρρέει.
Ο κρατικιστικός εφιάλτης που χτίστηκε γύρω από αυτό που οι πολιτικοί αποκαλούν «κράτος πρόνοιας» έχει αποδειχθεί ότι είναι η αιτία για τον πολλαπλασιασμό της γραφειοκρατίας και τη δημιουργία μιας εξαρτημένης υποκατηγορίας.
Το κράτος πρόνοιας δεν ήταν ποτέ βιώσιμο, αλλά δημιουργήθηκε ως μια προσιτή πολυτέλεια που μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν οι πλούσιες οικονομίες με ισχυρή οικονομική ανάπτυξη και έναν σταθερό παραγωγικό τομέα.
Ωστόσο, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις παρέβλεψαν την αναγκαιότητα ενίσχυσης της οικονομικής ανάπτυξης και της παραγωγικότητας για τη χρηματοδότηση του κράτους πρόνοιας.
Η κυριαρχία της Αριστεράς
Επιπλέον, καθώς ο αριστερός λαϊκισμός διαπέρασε όλα τα τμήματα του ευρωπαϊκού πολιτικού τοπίου, οι πολιτικοί άρχισαν να περιλαμβάνουν όλο και περισσότερα λεγόμενα «δικαιώματα», τα οποία έγιναν κόστη δικαιωμάτων και επιδοτήσεις, σε μια τάση που οδήγησε την Ευρώπη να ξεχάσει να δημιουργήσει πλούτο και να επικεντρωθεί αποκλειστικά σε εξορυκτικές και δημευτικές πολιτικές.
Έχουμε δει μια σταδιακή καταστροφή του παραγωγικού τομέα, που ασφυκτιά από τη συνεχή αύξηση των φόρων και τους γραφειοκρατικούς και ρυθμιστικούς περιορισμούς, ενώ οι κρατικοί προϋπολογισμοί επεκτάθηκαν χωρίς έλεγχο.
Η οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης λειτουργεί σε ένα αντεστραμμένο οικονομικό μοντέλο.
Βάζει ως πυλώνα τις δαπάνες για τα δικαιώματα, αντί να βλέπει ότι το κράτος πρόνοιας είναι, στην καλύτερη περίπτωση, συνέπεια της δημιουργίας πλούτου και όχι αιτία.
Χωρίς έναν ακμάζοντα ιδιωτικό τομέα, δεν υπάρχει πρόνοια.
Οι πολιτικοί πρέπει να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να παρέχουν στους πολίτες κοινωνικά προγράμματα εάν η παραγωγική οικονομία αποδυναμώνεται από τον πολιτικό σχεδιασμό.
Σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις της Eurostat, ο λόγος των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων κοινωνικής ασφάλισης προς το ΑΕΠ κυμαινόταν μεταξύ 200% και 400% στις ευρωπαϊκές οικονομίες.
Οι μη χρηματοδοτούμενες χρηματοοικονομικές δεσμεύσεις είναι τόσο μεγάλες που θα πληρωθούν μόνο σε μαζικά αποδυναμωμένο νόμισμα εάν συνεχιστούν οι τρέχουσες οικονομικές πολιτικές.
Η περίπτωση της Γαλλίας
Η Γαλλία είναι το κύριο παράδειγμα αυτής της «ανάποδης» προσέγγισης στην οικονομία.
Η τοποθέτηση των δαπανών για τα δικαιώματα στην πρώτη γραμμή των οικονομικών πολιτικών έχει οδηγήσει σε δεκαετίες στασιμότητας, υψηλού χρέους και ελλείμματος και κοινωνικής δυσαρέσκειας.
Οι φορολογούμενοι έχουν κουραστεί και οι αποδέκτες των δικαιωμάτων υποβιβάζονται σε μια εξαρτημένη υποκατηγορία.
Το μοτίβο είναι το εξής: Οι κρατικές δαπάνες εκτινάσσονται στα ύψη και ό,τι δαπανάται δικαιολογείται κάτω από το λάβαρο των «κοινωνικών δαπανών».
Το έλλειμμα και το χρέος αυξάνονται, επομένως η κυβέρνηση αυξάνει τους φόρους για να εξισορροπήσει τον προϋπολογισμό.
Εάν η οικονομία αναπτύσσεται, οι δαπάνες αυξάνονται γρηγορότερα και εάν η οικονομία εισέλθει σε ύφεση, η κυβέρνηση ξοδεύει ακόμη περισσότερα για να «προστατεύσει» τους πολίτες.
Έτσι, οι φόροι αυξάνονται ακόμη πιο γρήγορα.
Η συνεχής διαδικασία απαλλοτρίωσης του παραγωγικού πλούτου γίνεται βάρος για την ανάπτυξη, τις επενδύσεις και την παραγωγικότητα.
Επιπλέον, περισσότεροι φόροι παράγουν χαμηλότερα πρόσθετα έσοδα και μια αποδυναμωμένη επιχειρηματική και εργατική κοινότητα που είναι αδύνατο να ευδοκιμήσει παράλληλα με το βάρος της γραφειοκρατίας και της φορολογίας.
Ο Macron λέει ότι η Ευρώπη είναι «υπομόχλευση». Η δήλωση είναι λανθασμένη, φυσικά, αλλά είναι ακόμη λιγότερο πιστευτή όταν εξετάζουμε όλες τις μη χρηματοδοτούμενες δεσμεύσεις.
Ο κίνδυνος της Ευρώπης
Η Ευρώπη πρέπει να εγκαταλείψει τους σημερινούς υψηλούς φόρους και τη γραφειοκρατία και να περικόψει τις περιττές δαπάνες, ώστε τα συστήματα συνταξιοδότησης και υγειονομικής περίθαλψης να παραμείνουν βιώσιμα.
Αυτό σημαίνει περικοπή προϋπολογισμών και εξάλειψη πολιτικών δαπανών.
Ωστόσο, κανένα πολιτικό κόμμα δεν θέλει να το κάνει επειδή χιλιάδες μέλη του εξαρτώνται από κυβερνητικές θέσεις.
Η κατάσταση είναι τόσο απελπιστική που τα ευρωπαϊκά έθνη δεν μπορούν καν να αυξήσουν τον τόσο απαραίτητο αμυντικό προϋπολογισμό, παρά το γεγονός ότι αναγνωρίζουν τον επείγοντα χαρακτήρα της βελτίωσης των επενδύσεων στην ασφάλεια.
Το κράτος πρόνοιας της Ευρώπης έγινε η ευημερία του κράτους σε βάρος των επιχειρήσεων και των φορολογουμένων του.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση διαθέτει ανθρώπινο κεφάλαιο, σπουδαίους επιχειρηματίες και επιχειρηματίες.
Ωστόσο, καταστρέφεται εκ των έσω από μια πολιτική τάξη που προτιμά να δει υψηλό πληθωρισμό και ένα ασθενέστερο νόμισμα παρά να μειώσει την επιρροή της στην οικονομία.
www.bankingnews.gr
Ο κρατικιστικός εφιάλτης που χτίστηκε γύρω από αυτό που οι πολιτικοί αποκαλούν «κράτος πρόνοιας» έχει αποδειχθεί ότι είναι η αιτία για τον πολλαπλασιασμό της γραφειοκρατίας και τη δημιουργία μιας εξαρτημένης υποκατηγορίας.
Το κράτος πρόνοιας δεν ήταν ποτέ βιώσιμο, αλλά δημιουργήθηκε ως μια προσιτή πολυτέλεια που μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν οι πλούσιες οικονομίες με ισχυρή οικονομική ανάπτυξη και έναν σταθερό παραγωγικό τομέα.
Ωστόσο, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις παρέβλεψαν την αναγκαιότητα ενίσχυσης της οικονομικής ανάπτυξης και της παραγωγικότητας για τη χρηματοδότηση του κράτους πρόνοιας.
Η κυριαρχία της Αριστεράς
Επιπλέον, καθώς ο αριστερός λαϊκισμός διαπέρασε όλα τα τμήματα του ευρωπαϊκού πολιτικού τοπίου, οι πολιτικοί άρχισαν να περιλαμβάνουν όλο και περισσότερα λεγόμενα «δικαιώματα», τα οποία έγιναν κόστη δικαιωμάτων και επιδοτήσεις, σε μια τάση που οδήγησε την Ευρώπη να ξεχάσει να δημιουργήσει πλούτο και να επικεντρωθεί αποκλειστικά σε εξορυκτικές και δημευτικές πολιτικές.
Έχουμε δει μια σταδιακή καταστροφή του παραγωγικού τομέα, που ασφυκτιά από τη συνεχή αύξηση των φόρων και τους γραφειοκρατικούς και ρυθμιστικούς περιορισμούς, ενώ οι κρατικοί προϋπολογισμοί επεκτάθηκαν χωρίς έλεγχο.
Η οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης λειτουργεί σε ένα αντεστραμμένο οικονομικό μοντέλο.
Βάζει ως πυλώνα τις δαπάνες για τα δικαιώματα, αντί να βλέπει ότι το κράτος πρόνοιας είναι, στην καλύτερη περίπτωση, συνέπεια της δημιουργίας πλούτου και όχι αιτία.
Χωρίς έναν ακμάζοντα ιδιωτικό τομέα, δεν υπάρχει πρόνοια.
Οι πολιτικοί πρέπει να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να παρέχουν στους πολίτες κοινωνικά προγράμματα εάν η παραγωγική οικονομία αποδυναμώνεται από τον πολιτικό σχεδιασμό.
Σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις της Eurostat, ο λόγος των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων κοινωνικής ασφάλισης προς το ΑΕΠ κυμαινόταν μεταξύ 200% και 400% στις ευρωπαϊκές οικονομίες.
Οι μη χρηματοδοτούμενες χρηματοοικονομικές δεσμεύσεις είναι τόσο μεγάλες που θα πληρωθούν μόνο σε μαζικά αποδυναμωμένο νόμισμα εάν συνεχιστούν οι τρέχουσες οικονομικές πολιτικές.
Η περίπτωση της Γαλλίας
Η Γαλλία είναι το κύριο παράδειγμα αυτής της «ανάποδης» προσέγγισης στην οικονομία.
Η τοποθέτηση των δαπανών για τα δικαιώματα στην πρώτη γραμμή των οικονομικών πολιτικών έχει οδηγήσει σε δεκαετίες στασιμότητας, υψηλού χρέους και ελλείμματος και κοινωνικής δυσαρέσκειας.
Οι φορολογούμενοι έχουν κουραστεί και οι αποδέκτες των δικαιωμάτων υποβιβάζονται σε μια εξαρτημένη υποκατηγορία.
Το μοτίβο είναι το εξής: Οι κρατικές δαπάνες εκτινάσσονται στα ύψη και ό,τι δαπανάται δικαιολογείται κάτω από το λάβαρο των «κοινωνικών δαπανών».
Το έλλειμμα και το χρέος αυξάνονται, επομένως η κυβέρνηση αυξάνει τους φόρους για να εξισορροπήσει τον προϋπολογισμό.
Εάν η οικονομία αναπτύσσεται, οι δαπάνες αυξάνονται γρηγορότερα και εάν η οικονομία εισέλθει σε ύφεση, η κυβέρνηση ξοδεύει ακόμη περισσότερα για να «προστατεύσει» τους πολίτες.
Έτσι, οι φόροι αυξάνονται ακόμη πιο γρήγορα.
Η συνεχής διαδικασία απαλλοτρίωσης του παραγωγικού πλούτου γίνεται βάρος για την ανάπτυξη, τις επενδύσεις και την παραγωγικότητα.
Επιπλέον, περισσότεροι φόροι παράγουν χαμηλότερα πρόσθετα έσοδα και μια αποδυναμωμένη επιχειρηματική και εργατική κοινότητα που είναι αδύνατο να ευδοκιμήσει παράλληλα με το βάρος της γραφειοκρατίας και της φορολογίας.
Ο Macron λέει ότι η Ευρώπη είναι «υπομόχλευση». Η δήλωση είναι λανθασμένη, φυσικά, αλλά είναι ακόμη λιγότερο πιστευτή όταν εξετάζουμε όλες τις μη χρηματοδοτούμενες δεσμεύσεις.
Ο κίνδυνος της Ευρώπης
Η Ευρώπη πρέπει να εγκαταλείψει τους σημερινούς υψηλούς φόρους και τη γραφειοκρατία και να περικόψει τις περιττές δαπάνες, ώστε τα συστήματα συνταξιοδότησης και υγειονομικής περίθαλψης να παραμείνουν βιώσιμα.
Αυτό σημαίνει περικοπή προϋπολογισμών και εξάλειψη πολιτικών δαπανών.
Ωστόσο, κανένα πολιτικό κόμμα δεν θέλει να το κάνει επειδή χιλιάδες μέλη του εξαρτώνται από κυβερνητικές θέσεις.
Η κατάσταση είναι τόσο απελπιστική που τα ευρωπαϊκά έθνη δεν μπορούν καν να αυξήσουν τον τόσο απαραίτητο αμυντικό προϋπολογισμό, παρά το γεγονός ότι αναγνωρίζουν τον επείγοντα χαρακτήρα της βελτίωσης των επενδύσεων στην ασφάλεια.
Το κράτος πρόνοιας της Ευρώπης έγινε η ευημερία του κράτους σε βάρος των επιχειρήσεων και των φορολογουμένων του.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση διαθέτει ανθρώπινο κεφάλαιο, σπουδαίους επιχειρηματίες και επιχειρηματίες.
Ωστόσο, καταστρέφεται εκ των έσω από μια πολιτική τάξη που προτιμά να δει υψηλό πληθωρισμό και ένα ασθενέστερο νόμισμα παρά να μειώσει την επιρροή της στην οικονομία.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών