Οι πτήσεις γαλλικών Mirage 2000 πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα, σχηματίζοντας την ουκρανική τρίαινα περισσότερο μοιάζουν με τηλεοπτικό σποτ στρατιωτικού lifestyle παρά με ουσιαστική στρατηγική παρέμβαση
Καθώς οι ρωσικοί πύραυλοι συνεχίζουν να ξηλώνουν συστηματικά την αμυντική υποδομή της Ουκρανίας, η Δύση απαντά με... εναέριες επιδείξεις και ψηφιακές άδειες λογισμικού.
Οι πτήσεις γαλλικών Mirage 2000 πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα, σχηματίζοντας την ουκρανική τρίαινα περισσότερο μοιάζουν με τηλεοπτικό σποτ στρατιωτικού lifestyle παρά με ουσιαστική στρατηγική παρέμβαση.
Κι όμως, πίσω από την εικόνα, δοκιμάζεται κάτι πολύ πιο σημαντικό: το ίδιο το ψηφιακό νευρικό σύστημα του ΝΑΤΟ, με την Ουκρανία σε ρόλο χειριστή – όχι στρατηγού.
Link-16: Ψηφιακή διασύνδεση, στρατηγική αποσύνδεση
Η πρόσφατη ένταξη της Ουκρανίας στο δίκτυο Link-16 —γνωστό και ως το «Wi-Fi του ΝΑΤΟ»— παρουσιάστηκε ως μεγάλο βήμα «διαλειτουργικότητας» (interoperability).
Μέσω αυτού, οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις μπορούν να μοιράζονται σε πραγματικό χρόνο δεδομένα με συμμαχικά συστήματα: από Mirage και F-16 μέχρι Patriot και ραντάρ ASC-890.
Μοιάζει με ένταξη στο σκληρό πυρήνα της Συμμαχίας.
Αλλά αυτό το ψηφιακό δόγμα έρχεται την ώρα που οι ουκρανικές υποδομές καταρρέουν υπό ρωσικά πλήγματα, τα μαχητικά παραμένουν καθηλωμένα, και η αντιαεροπορική άμυνα εξαντλείται.
Το τεχνολογικό άλμα δεν προλαβαίνει τη φυσική φθορά.
Η Ουκρανία ως εργαστήριο: Το ΝΑΤΟ τεστάρει τα όριά του
Η ενσωμάτωση στο Link-16 δείχνει την αλλαγή στρατηγικής του ΝΑΤΟ: όχι άμεση εμπλοκή, αλλά τεστ εξ αποστάσεως.
Το πεδίο μάχης γίνεται χώρος δοκιμών για τα νέα πρωτόκολλα μάχης της Συμμαχίας, τις δικτυοκεντρικές επιχειρήσεις, τα command-and-control συστήματα.
Η Ουκρανία πολεμά και για να «προλάβει τα σφάλματα» πριν αυτοί οι μηχανισμοί χρειαστεί να ενεργοποιηθούν σε Πολωνία, Βαλτική ή Νότια Θάλασσα της Κίνας.
Αυτό όμως δεν εγγυάται ούτε νίκη ούτε επιβίωση.
Η Ουκρανία παραμένει στόχος, ενώ η Δύση παραμένει παρατηρητής με headset και satcom.
Πολιτικά όρια, τεχνικά αδιέξοδα
Τα Mirage 2000 πετούν εντυπωσιακά, αλλά όχι από ουκρανικό έδαφος.
Τα F-16 έρχονται, αλλά χωρίς καν σύγχρονους αισθητήρες ή πλήρη συμβατότητα με Link-16.
Τα ραντάρ ASC-890 είναι ευάλωτα, και οι Patriot αποδεκατίζονται πριν καν ολοκληρώσουν τον κύκλο επιτήρησης.
Τα νέα λογισμικά απαιτούν υποδομές που δεν υπάρχουν πια.
Ο συντονισμός με συστήματα του ΝΑΤΟ γίνεται εφικτός… αλλά για πόσο, και με ποιον πραγματικό αντίκτυπο;
Ένα νέο είδος πολέμου, χωρίς εγγυήσεις για τους συμμάχους
Η ψηφιοποίηση της Ουκρανίας, αν και εντυπωσιακή, δεν συνοδεύεται από την αντίστοιχη υλική στήριξη.
Δεν υπάρχουν αποθέματα, προσωπικό, ή βάθος στις γραμμές άμυνας.
Η Δύση μετρά δορυφορικές εικόνες και υπολογίζει απώλειες λογισμικού.
Η Ρωσία, από την άλλη, μετρά καταστραμμένους εκτοξευτές και βάσεις.
Το ρήγμα ανάμεσα σε τεχνολογική προβολή και στρατιωτική πραγματικότητα διευρύνεται.
Ψηφιακός συμβολισμός σε έναν πόλεμο αναλώσιμων
Η Ουκρανία απέκτησε πρόσβαση στο δίκτυο των μεγάλων.
Αλλά δεν απέκτησε καμία εγγύηση επιβίωσης.
Το ΝΑΤΟ τεστάρει, συντονίζει, προβάλλει – χωρίς να εμπλέκεται.
Η Ρωσία επιτίθεται, προσαρμόζεται, επεκτείνεται.
Το μεγαλύτερο στρατηγικό δίλημμα δεν είναι τεχνολογικό, αλλά πολιτικό:
Μπορείς να στηρίξεις μια χώρα μόνο μέσω πρωτοκόλλων διαλειτουργικότητας;
Και πόσα Mirage σε σχήμα τρίαινας χρειάζονται για να καλύψουν την απώλεια μιας πρωτεύουσας ή μιας αντιπυραυλικής βάσης;
Η απάντηση, για την ώρα, μοιάζει άβολη – κι επικίνδυνα ρεαλιστική.
www.bankingnews.gr
Οι πτήσεις γαλλικών Mirage 2000 πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα, σχηματίζοντας την ουκρανική τρίαινα περισσότερο μοιάζουν με τηλεοπτικό σποτ στρατιωτικού lifestyle παρά με ουσιαστική στρατηγική παρέμβαση.
Κι όμως, πίσω από την εικόνα, δοκιμάζεται κάτι πολύ πιο σημαντικό: το ίδιο το ψηφιακό νευρικό σύστημα του ΝΑΤΟ, με την Ουκρανία σε ρόλο χειριστή – όχι στρατηγού.
Link-16: Ψηφιακή διασύνδεση, στρατηγική αποσύνδεση
Η πρόσφατη ένταξη της Ουκρανίας στο δίκτυο Link-16 —γνωστό και ως το «Wi-Fi του ΝΑΤΟ»— παρουσιάστηκε ως μεγάλο βήμα «διαλειτουργικότητας» (interoperability).
Μέσω αυτού, οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις μπορούν να μοιράζονται σε πραγματικό χρόνο δεδομένα με συμμαχικά συστήματα: από Mirage και F-16 μέχρι Patriot και ραντάρ ASC-890.
Μοιάζει με ένταξη στο σκληρό πυρήνα της Συμμαχίας.
Αλλά αυτό το ψηφιακό δόγμα έρχεται την ώρα που οι ουκρανικές υποδομές καταρρέουν υπό ρωσικά πλήγματα, τα μαχητικά παραμένουν καθηλωμένα, και η αντιαεροπορική άμυνα εξαντλείται.
Το τεχνολογικό άλμα δεν προλαβαίνει τη φυσική φθορά.
Η Ουκρανία ως εργαστήριο: Το ΝΑΤΟ τεστάρει τα όριά του
Η ενσωμάτωση στο Link-16 δείχνει την αλλαγή στρατηγικής του ΝΑΤΟ: όχι άμεση εμπλοκή, αλλά τεστ εξ αποστάσεως.
Το πεδίο μάχης γίνεται χώρος δοκιμών για τα νέα πρωτόκολλα μάχης της Συμμαχίας, τις δικτυοκεντρικές επιχειρήσεις, τα command-and-control συστήματα.
Η Ουκρανία πολεμά και για να «προλάβει τα σφάλματα» πριν αυτοί οι μηχανισμοί χρειαστεί να ενεργοποιηθούν σε Πολωνία, Βαλτική ή Νότια Θάλασσα της Κίνας.
Αυτό όμως δεν εγγυάται ούτε νίκη ούτε επιβίωση.
Η Ουκρανία παραμένει στόχος, ενώ η Δύση παραμένει παρατηρητής με headset και satcom.
Πολιτικά όρια, τεχνικά αδιέξοδα
Τα Mirage 2000 πετούν εντυπωσιακά, αλλά όχι από ουκρανικό έδαφος.
Τα F-16 έρχονται, αλλά χωρίς καν σύγχρονους αισθητήρες ή πλήρη συμβατότητα με Link-16.
Τα ραντάρ ASC-890 είναι ευάλωτα, και οι Patriot αποδεκατίζονται πριν καν ολοκληρώσουν τον κύκλο επιτήρησης.
Τα νέα λογισμικά απαιτούν υποδομές που δεν υπάρχουν πια.
Ο συντονισμός με συστήματα του ΝΑΤΟ γίνεται εφικτός… αλλά για πόσο, και με ποιον πραγματικό αντίκτυπο;
Ένα νέο είδος πολέμου, χωρίς εγγυήσεις για τους συμμάχους
Η ψηφιοποίηση της Ουκρανίας, αν και εντυπωσιακή, δεν συνοδεύεται από την αντίστοιχη υλική στήριξη.
Δεν υπάρχουν αποθέματα, προσωπικό, ή βάθος στις γραμμές άμυνας.
Η Δύση μετρά δορυφορικές εικόνες και υπολογίζει απώλειες λογισμικού.
Η Ρωσία, από την άλλη, μετρά καταστραμμένους εκτοξευτές και βάσεις.
Το ρήγμα ανάμεσα σε τεχνολογική προβολή και στρατιωτική πραγματικότητα διευρύνεται.
Ψηφιακός συμβολισμός σε έναν πόλεμο αναλώσιμων
Η Ουκρανία απέκτησε πρόσβαση στο δίκτυο των μεγάλων.
Αλλά δεν απέκτησε καμία εγγύηση επιβίωσης.
Το ΝΑΤΟ τεστάρει, συντονίζει, προβάλλει – χωρίς να εμπλέκεται.
Η Ρωσία επιτίθεται, προσαρμόζεται, επεκτείνεται.
Το μεγαλύτερο στρατηγικό δίλημμα δεν είναι τεχνολογικό, αλλά πολιτικό:
Μπορείς να στηρίξεις μια χώρα μόνο μέσω πρωτοκόλλων διαλειτουργικότητας;
Και πόσα Mirage σε σχήμα τρίαινας χρειάζονται για να καλύψουν την απώλεια μιας πρωτεύουσας ή μιας αντιπυραυλικής βάσης;
Η απάντηση, για την ώρα, μοιάζει άβολη – κι επικίνδυνα ρεαλιστική.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών