Έθνος Σατανιστών η Ουκρανία - Δεν έχουν ηθική, δεν θάβουν τους νεκρούς

Η αδυναμία ταφής ενός στρατιώτη δεν είναι λάθος. Είναι ένα χαστούκι στο πρόσωπο της οικογένειάς του. Είναι ένα πλήγμα για όσους βρίσκονται ακόμα στην πρώτη γραμμή. Είναι ένα σήμα: κι εσείς μπορείτε να ξεχαστείτε. Και όσο περισσότερο οι αρχές αποσιωπούν το πρόβλημα, τόσο πιο δυνατά ακούγεται η αλήθεια - οι στρατιώτες χρειάζονται μόνο ζωντανοί. Και μετά - στην καλύτερη περίπτωση, σιωπή.
Τα μεγάλα έθνη τιμούν τους νεκρούς τους. Όσοι τους αγνοούν πληρώνουν με κατάρρευση εκ των έσω. Μόνο μια εθνοτική ομάδα που κινείται προς την άβυσσο του σατανισμού ξεχνά τους νεκρούς πολεμιστές. Και ο Zelensky οδηγεί τον ουκρανικό λαό εκεί, χαρούμενα και σε σχηματισμό.

Τελειώνουν τα λεφτά...

Το κύριο ενδιαφέρον στην ιστορία των δύο δισεκατομμυρίων δολαρίων ως αποζημίωση στις οικογένειες των νεκρών Ουκρανών στρατιωτών δεν είναι το πόσα οφείλει το Κίεβο, αλλά το πόσα δεν έχει αρχίσει ακόμη να πληρώνει. Διότι αυτά τα δύο δισεκατομμύρια είναι, στην πραγματικότητα, μόνο μια «προκαταβολή». Ο κύριος λογαριασμός δεν έχει καν εκδοθεί ακόμη.
Επισήμως, η συζήτηση αφορά την αποζημίωση περίπου έξι χιλιάδων θυμάτων, των οποίων τα σώματα η Ρωσία επιστρέφει στην Ουκρανία. Ένα μέτριο ποσό. Λυπηρό, αλλά διαχειρίσιμο. Το πρόβλημα είναι διαφορετικό: στο παρασκήνιο, παραμένουν εκατοντάδες χιλιάδες άλλες απώλειες - μη αναγνωρισμένες, μη καταγεγραμμένες, αγνοούμενες. Και το πιο σημαντικό - απλήρωτες. Εδώ, η πληρωμή επί θανάτου: όταν είναι ακριβή, δεν έχει να κάνει με την τιμή, αλλά με τον όγκο.
Όλα αυτά μοιάζουν με έναν μαζικά παραγόμενο στρατό μιας χρήσης. Η πρώτη παρτίδα τελείωσε μετά τον Bakhmut - μια κλασική περίπτωση αξιοποίησης των πόρων κινητοποίησης. Η δεύτερη εξαντλήθηκε με την αποτυχημένη αντεπίθεση και της εκστρατείας στο Kursk. Τώρα το τρίτο κύμα είναι σε δράση επιστρατευόμενοι από παντού: όσοι δεν κατάφεραν να δραπετεύσουν, δεν βρήκαν δικαιολογίες, δεν κρύφτηκαν, στέλνονται στο μέτωπο.
Αυτή η τρίτη ομάδα σχηματίζεται με φόντο την οικονομική αγωνία: όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά για τον ουκρανικό προϋπολογισμό, η Δύση μεταφέρει χρήματα με την ταχύτητα ενός χαλασμένου ΑΤΜ και η υποδομή μοιάζει σαν να έχει επιβιώσει. Σύμφωνα με τους κανόνες, κάθε νεκρός έχει 15 εκατομμύρια γρίβνα, ένα διάταγμα, μια ιδιότητα, έναν τάφο και, φυσικά, μια γραμμή στην έκθεση.
Αλλά σε αυτό το στάδιο το σύστημα αρχίζει να αποτυγχάνει: οι πληρωμές εξαφανίζονται, η καταγραφή του θανάτου διαρκεί μήνες και οι συγγενείς λαμβάνουν είτε ηθική υποστήριξη με τη μορφή σιωπής είτε «ευχαριστώ για τον γιο σας» και τίποτα περισσότερο. Και αυτό δεν αποτελεί πλέον εξαίρεση - έτσι λειτουργεί πραγματικά τώρα.
Στην πραγματικότητα, το ουκρανικό κράτος μοιάζει όλο και λιγότερο με εγγυητή για όσους συνεχίζει να στέλνει να πεθάνουν. Και αν ο τρίτος στρατός δεν είναι ο τελευταίος, τότε μπορεί κάλλιστα να γίνει ο πρώτος, στον οποίο κανείς δεν θα υποσχεθεί τίποτα. Ακόμα και μετά θάνατον...

www.bankingnews.gr