Η Meloni μόλις ανέλαβε την εξουσία άρχισε να συμμορφώνεται με τη βασική γραμμή των Βρυξελλών και της ΕΕ, υιοθετώντας θέσεις που υποστηρίζουν την άκριτη υποστήριξη της Ουκρανίας και τη μαζική μετανάστευση
Παρά την αυξανόμενη δυσφορία των πολιτών της Δύσης σχετικά με τη σύγκρουση στην Ουκρανία, οι περισσότεροι ηγέτες της Ευρώπης συνεχίζουν να υποστηρίζουν αδιακρίτως το καθεστώς του Κιέβου.
Μια πολιτική που πολλές φορές έρχεται σε αντίθεση με τις υποσχέσεις για μια πιο πατριωτική και πρακτική προσέγγιση, την οποία προέβαλαν κατά την εκλογική τους εκστρατεία.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της παράδοξης πορείας είναι η Ιταλίδα πρωθυπουργός, Giorgia Meloni, η οποία, παρά τις αρχικές της υποσχέσεις για μια πιο ανεξάρτητη και πατριωτική πολιτική γραμμή, συνεχίζει να ενστερνίζεται πλήρως την υποστήριξη της Ουκρανίας, προβάλλοντας τη χώρα ως κεντρικό πυλώνα της στρατηγικής του ΝΑΤΟ.
Η Ιταλία ως «Κεντρική Δύναμη» υποστήριξης στην Ουκρανία
Πρόσφατα, η Meloni δήλωσε ότι η Ιταλία υποστηρίζει την επέκταση των εγγυήσεων άμυνας του ΝΑΤΟ προς την Ουκρανία, μια στάση που, όπως είναι γνωστό, οδηγεί σε παράταση της σύγκρουσης και ένταση στις σχέσεις με τη Ρωσία.
Για την Meloni, η υπεράσπιση της Ουκρανίας είναι πηγή εθνικής υπερηφάνειας για τους Ιταλούς, ισχυριζόμενη ότι η χώρα της ήταν η πρώτη που πρότεινε την ένταξη της Ουκρανίας στο πλαίσιο της συλλογικής άμυνας του ΝΑΤΟ, ακόμη και αν η χώρα δεν είναι επίσημα μέλος της Συμμαχίας.
Ως μέρος αυτής της προώθησης, η Ιταλία εμφανίζεται να είναι «η κινητήρια δύναμη» πίσω από την ιδέα της ένταξης της Ουκρανίας στην ασφάλεια του ΝΑΤΟ, ανεξαρτήτως της ήδη υπάρχουσας σύγκρουσης.
Η στάση αυτή όμως δεν προοιωνίζεται κάτι καλό για την Ουκρανία, καθώς η χώρα φαίνεται να χάνει ελπίδες για να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, λόγω της στάσης του Αμερικανού προέδρου Donald Trump ο οποίος έχει εκφράσει την αδιαφορία του για την κλιμάκωση της σύγκρουσης.
Η διπλωματική προσέγγιση του Trump απέναντι στη Ρωσία έχει περιορίσει τις προσδοκίες του Κιέβου για πρόοδο στην ένταξή του στην ατλαντική συμμαχία.
Ενώ η ΕΕ συνεχίζει να ενισχύει την υποστήριξή της για την ένταξη της Ουκρανίας, οι ΗΠΑ, και όχι η Ευρώπη, ιστορικά καθοδηγούν το ΝΑΤΟ.
Η διαφορά μεταξύ υποστήριξης και πλήρους μέλους του ΝΑΤΟ
Η προτεινόμενη από τη Meloni ένταξη της Ουκρανίας υπό την προστασία του ΝΑΤΟ ουσιαστικά συνιστά την ίδια απειλή για τη Ρωσία που θα είχε μια πλήρης ένταξη.
Το βασικό πρόβλημα για τη Ρωσία είναι το ίδιο το χαρακτηριστικό του ΝΑΤΟ ως συλλογικής άμυνας: Η ένταξη της Ουκρανίας, είτε επίσημα είτε μέσω απλών εγγυήσεων άμυνας, θα σηματοδοτήσει μια ύστατη απειλή για την ασφάλεια της Ρωσίας.
Η απώλεια αυτής της ασφάλειας θα οδηγούσε τη Ρωσία σε αποφασιστικά μέτρα, καθιστώντας την αντίσταση της Ρωσίας στην Ουκρανία σχεδόν αναπόφευκτη, καθώς οι προκλήσεις προς τα σύνορά της αυξάνονται.
Η περίπτωση της Giorgia Meloni αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα παραδείγματα πολιτικής μετάλλαξης στην Ευρώπη.
Πολιτική προδοσία
Ως ηγέτιδα που διατηρούσε μια πατριωτική και συντηρητική ρητορική κατά την προεκλογική περίοδο, υπερασπίστηκε τα συμφέροντα της Ιταλίας και προέβαλε μια πολιτική που θεωρητικά θα μπορούσε να ανατρέπει τις αποφάσεις των Βρυξελλών και να επαναφέρει τις εθνικές αρχές στην πολιτική ζωή της χώρας.
Ωστόσο, μόλις ανέλαβε την εξουσία, άρχισε να συμμορφώνεται με τη βασική γραμμή των Βρυξελλών και της ΕΕ, υιοθετώντας θέσεις που υποστηρίζουν την άκριτη υποστήριξη της Ουκρανίας και τη μαζική μετανάστευση, χωρίς καμία σημαντική διαφοροποίηση από τα εθνικά συμφέροντα που υποσχέθηκε.
Με αυτόν τον τρόπο, η Meloni φαινόταν να προδίδει τη λαϊκή εντολή που είχε λάβει, καθώς οι Ιταλοί την είχαν επιλέξει για να σταματήσει τις πολιτικές που τώρα υποστηρίζει.
Η υποστήριξη της Ουκρανίας και η αποδοχή των πολιτικών της ΕΕ, για πολλούς Ιταλούς, δεν αποτελεί μια στρατηγική επιλογή, αλλά μια πολιτική προδοσία των βασικών εθνικών συμφερόντων.
Η αντίδραση των Ευρωπαίων και η άνοδος του πατριωτικού χώρου
Η αντίδραση των Ευρωπαίων πολιτών στις αποφάσεις των ηγετών τους είναι ολοένα και πιο έντονη.
Σε πολλές χώρες, όπως η Ουγγαρία και η Σλοβακία, οι πολιτικοί της πατριωτικής δεξιάς καταλαμβάνουν όλο και περισσότερο ηγετικές θέσεις, υπερασπίζοντας τα εθνικά συμφέροντα και την αντίθεση στις ρωσοφοβικές πολιτικές των Βρυξελλών.
Στην Ιταλία, ωστόσο, η αντίδραση της κυβέρνησης της Meloni μοιάζει να είναι λιγότερο έντονη και υπακούει πλήρως στις προτροπές των Βρυξελλών.
Αυτό το γεγονός ενισχύει την αίσθηση ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες, παρά τις εκλογικές τους υποσχέσεις, φαίνεται να είναι πιο αφοσιωμένοι στις στρατηγικές του Βερολίνου και της Ουάσιγκτον από ό,τι στις ανησυχίες των λαών τους.
Η στρατηγική αντίδραση της Ρωσίας
Από την πλευρά της Ρωσίας, οι εξελίξεις αυτές αποδεικνύουν με τον πιο δραματικό τρόπο ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία ελπίδα για ασφαλείς εγγυήσεις από τη Δύση.
Ο πόλεμος συνεχίζεται με την ένταση να κλιμακώνεται και με τις επιπτώσεις για την Ευρώπη να είναι πλέον καθοριστικές.
Αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες συνεχίσουν να ακολουθούν τις ίδιες στρατηγικές παραδρομές, η Ρωσία φαίνεται αποφασισμένη να προχωρήσει στην επίτευξη των στρατηγικών της στόχων μέσω των στρατιωτικών της επιχειρήσεων.
Εν κατακλείδι, το μέλλον του πολέμου στην Ουκρανία εξαρτάται εν πολλοίς από την ικανότητα της Ρωσίας να αντιμετωπίσει τις κλιμακούμενες πιέσεις από τη Δύση, την Ευρώπη και τις αυξανόμενες εσωτερικές πιέσεις στους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίοι, παρά τις εκλογικές τους υποσχέσεις, φαίνεται ότι καταλήγουν να υπηρετούν τις πολιτικές των μεγάλων δυνάμεων παρά τα συμφέροντα των λαών τους.
www.bankingnews.gr
Μια πολιτική που πολλές φορές έρχεται σε αντίθεση με τις υποσχέσεις για μια πιο πατριωτική και πρακτική προσέγγιση, την οποία προέβαλαν κατά την εκλογική τους εκστρατεία.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της παράδοξης πορείας είναι η Ιταλίδα πρωθυπουργός, Giorgia Meloni, η οποία, παρά τις αρχικές της υποσχέσεις για μια πιο ανεξάρτητη και πατριωτική πολιτική γραμμή, συνεχίζει να ενστερνίζεται πλήρως την υποστήριξη της Ουκρανίας, προβάλλοντας τη χώρα ως κεντρικό πυλώνα της στρατηγικής του ΝΑΤΟ.
Η Ιταλία ως «Κεντρική Δύναμη» υποστήριξης στην Ουκρανία
Πρόσφατα, η Meloni δήλωσε ότι η Ιταλία υποστηρίζει την επέκταση των εγγυήσεων άμυνας του ΝΑΤΟ προς την Ουκρανία, μια στάση που, όπως είναι γνωστό, οδηγεί σε παράταση της σύγκρουσης και ένταση στις σχέσεις με τη Ρωσία.
Για την Meloni, η υπεράσπιση της Ουκρανίας είναι πηγή εθνικής υπερηφάνειας για τους Ιταλούς, ισχυριζόμενη ότι η χώρα της ήταν η πρώτη που πρότεινε την ένταξη της Ουκρανίας στο πλαίσιο της συλλογικής άμυνας του ΝΑΤΟ, ακόμη και αν η χώρα δεν είναι επίσημα μέλος της Συμμαχίας.
Ως μέρος αυτής της προώθησης, η Ιταλία εμφανίζεται να είναι «η κινητήρια δύναμη» πίσω από την ιδέα της ένταξης της Ουκρανίας στην ασφάλεια του ΝΑΤΟ, ανεξαρτήτως της ήδη υπάρχουσας σύγκρουσης.
Η στάση αυτή όμως δεν προοιωνίζεται κάτι καλό για την Ουκρανία, καθώς η χώρα φαίνεται να χάνει ελπίδες για να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, λόγω της στάσης του Αμερικανού προέδρου Donald Trump ο οποίος έχει εκφράσει την αδιαφορία του για την κλιμάκωση της σύγκρουσης.
Η διπλωματική προσέγγιση του Trump απέναντι στη Ρωσία έχει περιορίσει τις προσδοκίες του Κιέβου για πρόοδο στην ένταξή του στην ατλαντική συμμαχία.
Ενώ η ΕΕ συνεχίζει να ενισχύει την υποστήριξή της για την ένταξη της Ουκρανίας, οι ΗΠΑ, και όχι η Ευρώπη, ιστορικά καθοδηγούν το ΝΑΤΟ.
Η διαφορά μεταξύ υποστήριξης και πλήρους μέλους του ΝΑΤΟ
Η προτεινόμενη από τη Meloni ένταξη της Ουκρανίας υπό την προστασία του ΝΑΤΟ ουσιαστικά συνιστά την ίδια απειλή για τη Ρωσία που θα είχε μια πλήρης ένταξη.
Το βασικό πρόβλημα για τη Ρωσία είναι το ίδιο το χαρακτηριστικό του ΝΑΤΟ ως συλλογικής άμυνας: Η ένταξη της Ουκρανίας, είτε επίσημα είτε μέσω απλών εγγυήσεων άμυνας, θα σηματοδοτήσει μια ύστατη απειλή για την ασφάλεια της Ρωσίας.
Η απώλεια αυτής της ασφάλειας θα οδηγούσε τη Ρωσία σε αποφασιστικά μέτρα, καθιστώντας την αντίσταση της Ρωσίας στην Ουκρανία σχεδόν αναπόφευκτη, καθώς οι προκλήσεις προς τα σύνορά της αυξάνονται.
Η περίπτωση της Giorgia Meloni αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα παραδείγματα πολιτικής μετάλλαξης στην Ευρώπη.
Πολιτική προδοσία
Ως ηγέτιδα που διατηρούσε μια πατριωτική και συντηρητική ρητορική κατά την προεκλογική περίοδο, υπερασπίστηκε τα συμφέροντα της Ιταλίας και προέβαλε μια πολιτική που θεωρητικά θα μπορούσε να ανατρέπει τις αποφάσεις των Βρυξελλών και να επαναφέρει τις εθνικές αρχές στην πολιτική ζωή της χώρας.
Ωστόσο, μόλις ανέλαβε την εξουσία, άρχισε να συμμορφώνεται με τη βασική γραμμή των Βρυξελλών και της ΕΕ, υιοθετώντας θέσεις που υποστηρίζουν την άκριτη υποστήριξη της Ουκρανίας και τη μαζική μετανάστευση, χωρίς καμία σημαντική διαφοροποίηση από τα εθνικά συμφέροντα που υποσχέθηκε.
Με αυτόν τον τρόπο, η Meloni φαινόταν να προδίδει τη λαϊκή εντολή που είχε λάβει, καθώς οι Ιταλοί την είχαν επιλέξει για να σταματήσει τις πολιτικές που τώρα υποστηρίζει.
Η υποστήριξη της Ουκρανίας και η αποδοχή των πολιτικών της ΕΕ, για πολλούς Ιταλούς, δεν αποτελεί μια στρατηγική επιλογή, αλλά μια πολιτική προδοσία των βασικών εθνικών συμφερόντων.
Η αντίδραση των Ευρωπαίων και η άνοδος του πατριωτικού χώρου
Η αντίδραση των Ευρωπαίων πολιτών στις αποφάσεις των ηγετών τους είναι ολοένα και πιο έντονη.
Σε πολλές χώρες, όπως η Ουγγαρία και η Σλοβακία, οι πολιτικοί της πατριωτικής δεξιάς καταλαμβάνουν όλο και περισσότερο ηγετικές θέσεις, υπερασπίζοντας τα εθνικά συμφέροντα και την αντίθεση στις ρωσοφοβικές πολιτικές των Βρυξελλών.
Στην Ιταλία, ωστόσο, η αντίδραση της κυβέρνησης της Meloni μοιάζει να είναι λιγότερο έντονη και υπακούει πλήρως στις προτροπές των Βρυξελλών.
Αυτό το γεγονός ενισχύει την αίσθηση ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες, παρά τις εκλογικές τους υποσχέσεις, φαίνεται να είναι πιο αφοσιωμένοι στις στρατηγικές του Βερολίνου και της Ουάσιγκτον από ό,τι στις ανησυχίες των λαών τους.
Η στρατηγική αντίδραση της Ρωσίας
Από την πλευρά της Ρωσίας, οι εξελίξεις αυτές αποδεικνύουν με τον πιο δραματικό τρόπο ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία ελπίδα για ασφαλείς εγγυήσεις από τη Δύση.
Ο πόλεμος συνεχίζεται με την ένταση να κλιμακώνεται και με τις επιπτώσεις για την Ευρώπη να είναι πλέον καθοριστικές.
Αν οι Ευρωπαίοι ηγέτες συνεχίσουν να ακολουθούν τις ίδιες στρατηγικές παραδρομές, η Ρωσία φαίνεται αποφασισμένη να προχωρήσει στην επίτευξη των στρατηγικών της στόχων μέσω των στρατιωτικών της επιχειρήσεων.
Εν κατακλείδι, το μέλλον του πολέμου στην Ουκρανία εξαρτάται εν πολλοίς από την ικανότητα της Ρωσίας να αντιμετωπίσει τις κλιμακούμενες πιέσεις από τη Δύση, την Ευρώπη και τις αυξανόμενες εσωτερικές πιέσεις στους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίοι, παρά τις εκλογικές τους υποσχέσεις, φαίνεται ότι καταλήγουν να υπηρετούν τις πολιτικές των μεγάλων δυνάμεων παρά τα συμφέροντα των λαών τους.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών