Στο Al-Fashir του Σουδάν, η φρίκη έχει ξεπεράσει τα ανθρώπινα όρια ωστόσο η διεθνής κοινότητα, και ιδιαίτερα η προοδευτική Αριστερά της Δύσης, παραμένει εκκωφαντικά σιωπηλή. Η σιωπή αυτή δεν είναι άγνοια αλλά ιδεολογική αυτοάμυνα
Στην πόλη Al-Fashir του Σουδάν, οι ισλαμιστές έχουν σκοτώσει και σφάξει αμάχους σε τέτοιο βαθμό, ώστε το αίμα να είναι ορατό σε δορυφορικές εικόνες, μια πραγματική γενοκτονία!
Εδώ και μήνες, αυτή η αρχαία πόλη βρίσκεται υπό πολιορκία. Ολόκληρες γειτονιές έχουν σβηστεί από τον χάρτη, χωριά έχουν καεί ολοσχερώς, και δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα στην έρημο.
Τα Ηνωμένα Έθνη εκτιμούν ότι σχεδόν 25 εκατομμύρια Σουδανοί αντιμετωπίζουν οξύ υποσιτισμό, ενώ πάνω από μισό εκατομμύριο παιδιά έχουν ήδη πεθάνει σε έναν λιμό κατασκευασμένο από ανθρώπινα χέρια — από τον πόλεμο.
Ισλαμιστικές πολιτοφυλακές, οπλισμένες με ιρανικά drones, τουρκικά όπλα και μια «θεϊκή» βεβαιότητα, έχουν μετατρέψει τον εμφύλιο του Σουδάν σε θέατρο εξόντωσης.
Κάποιοι στρατιώτες, όπως καταγράφηκαν σε βίντεο, φάνηκαν να τρώνε τις καρδιές των θυμάτων τους. Μια φρίκη που δεν συγκρίνεται με τίποτα — όχι πρωτόγονη, αλλά απόλυτη· όχι αρχαία, αλλά μοντέρνα.
Κι όμως, ο κόσμος παραμένει σχεδόν βουβός. Καμία μεγάλη διαδήλωση στη Νέα Υόρκη ή στο Λονδίνο, κανένα σύνθημα από «αντι-αποικιοκρατικούς» διανοούμενους ή ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ούτε καν τα άψυχα hashtags. Μόνο σιωπή - πυκνή και εσκεμμένη, σιωπή αυτοπροστασίας και όχι άγνοιας.
Η αισθητική της σιωπής της Αριστεράς
Αυτή η σιωπή δεν είναι έλλειψη ενημέρωσης· είναι μηχανισμός άμυνας. Η σύγχρονη Αριστερά έχει οικοδομήσει την αυτοεικόνα της ως τον φύλακα της ηθικής συνείδησης, τη φωνή απέναντι στην καταπίεση.
Όμως, η αγωνία του Σουδάν δεν χωρά σε αυτό το σχήμα. Δεν υπάρχει «λευκός καταπιεστής» να καταδικαστεί, ούτε αποικιοκρατικός κακός να αναστηθεί.
Οι θύτες είναι ισλαμιστές, Αφρικανοί, καφέ, ιδεολογικά τοποθετημένοι ως «θύματα της Δύσης». Η ηθική γεωμετρία καταρρέει - και έτσι η Αριστερά καταφεύγει στη σιωπή.
Αυτό δεν είναι απλώς πολιτική υποκρισία· είναι υπαρξιακό. Η συνείδηση της προοδευτικής Δύσης λειτουργεί μόνο μέσα από ένα οικείο σχήμα: ο πόνος αποκτά νόημα μόνο όταν μπορεί να συνδεθεί με ενοχή.
Χωρίς αυτή τη σύνδεση, η ενσυναίσθηση σβήνει. Το Σουδάν είναι αφόρητο όχι επειδή είναι μακριά, αλλά επειδή είναι ιδεολογικά άχρηστο.
Η Αριστερά δεν μπορεί να απορροφήσει αυτό το είδος πόνου· δεν μπορεί να το μεταφράσει στη δική της ηθική γλώσσα. Η αναγνώριση του Σουδάν θα σήμαινε την αποδοχή του κακού χωρίς καθρέφτη αποικιακής ενοχής - και αυτό απαιτεί ειλικρίνεια που ελάχιστοι διαθέτουν.
Η θεολογία του μετα-αποικιοκρατισμού
Στην καρδιά αυτής της παράλυσης βρίσκεται η «θεολογία» της μετα-αποικιοκρατικής σκέψης: η πεποίθηση ότι κάθε πόνος στον Παγκόσμιο Νότο είναι απόρροια της δυτικής κυριαρχίας.
Μια θεωρία που δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί μουσουλμάνοι σφάζουν μουσουλμάνους, γιατί μαύρες πολιτοφυλακές δολοφονούν μαύρους αμάχους, ή γιατί αραβοποιημένοι ισλαμιστές σκλαβώνουν Αφρικανούς στο Darfur.
Η ίδια ιδεολογία που ρομαντικοποίησε τον Che Guevara, τώρα αγιοποιεί τη Hamas. Η σιωπή για το Σουδάν είναι η φυσική συνέπεια αυτής της λογικής. Η Δυτική Αριστερά δεν μπορεί να καταδικάσει τους θύτες χωρίς να προδώσει το ίδιο της το δόγμα.
Ένας κόσμος χωρίς μάρτυρες
Το πιο τρομακτικό γεγονός για το Al-Fashir δεν είναι μόνο ότι πεθαίνει, αλλά ότι πεθαίνει χωρίς μάρτυρες. Η Αριστερά, που κάποτε μιλούσε για συνείδηση, δεν μπορεί πια να την προσποιηθεί. Έχει ανταλλάξει τον ηθικό ρεαλισμό με το ηθικό θέατρο, μετατρέποντας τη συμπόνια σε στολή που φοριέται μόνο όταν συμφέρει.
Όταν ο λιμός σκοτώνει μισό εκατομμύριο παιδιά, όταν ισλαμιστικές πολιτοφυλακές κατασπαράζουν τα σώματα των θυμάτων τους, όταν το αίμα βάφει τη γη τόσο βαθιά ώστε να φαίνεται από το διάστημα - η «συνείδηση της ανθρωπότητας» αποστρέφει το βλέμμα.
Όχι γιατί δεν γνωρίζει, αλλά γιατί δεν αντέχει να πιστέψει.
Η σιωπή για το Al-Fashir δεν είναι έλλειψη ήχου· είναι η κατάρρευση του νοήματος.
www.bankingnews.gr
Εδώ και μήνες, αυτή η αρχαία πόλη βρίσκεται υπό πολιορκία. Ολόκληρες γειτονιές έχουν σβηστεί από τον χάρτη, χωριά έχουν καεί ολοσχερώς, και δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα στην έρημο.
Τα Ηνωμένα Έθνη εκτιμούν ότι σχεδόν 25 εκατομμύρια Σουδανοί αντιμετωπίζουν οξύ υποσιτισμό, ενώ πάνω από μισό εκατομμύριο παιδιά έχουν ήδη πεθάνει σε έναν λιμό κατασκευασμένο από ανθρώπινα χέρια — από τον πόλεμο.
Ισλαμιστικές πολιτοφυλακές, οπλισμένες με ιρανικά drones, τουρκικά όπλα και μια «θεϊκή» βεβαιότητα, έχουν μετατρέψει τον εμφύλιο του Σουδάν σε θέατρο εξόντωσης.
Κάποιοι στρατιώτες, όπως καταγράφηκαν σε βίντεο, φάνηκαν να τρώνε τις καρδιές των θυμάτων τους. Μια φρίκη που δεν συγκρίνεται με τίποτα — όχι πρωτόγονη, αλλά απόλυτη· όχι αρχαία, αλλά μοντέρνα.
Κι όμως, ο κόσμος παραμένει σχεδόν βουβός. Καμία μεγάλη διαδήλωση στη Νέα Υόρκη ή στο Λονδίνο, κανένα σύνθημα από «αντι-αποικιοκρατικούς» διανοούμενους ή ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ούτε καν τα άψυχα hashtags. Μόνο σιωπή - πυκνή και εσκεμμένη, σιωπή αυτοπροστασίας και όχι άγνοιας.
Η αισθητική της σιωπής της Αριστεράς
Αυτή η σιωπή δεν είναι έλλειψη ενημέρωσης· είναι μηχανισμός άμυνας. Η σύγχρονη Αριστερά έχει οικοδομήσει την αυτοεικόνα της ως τον φύλακα της ηθικής συνείδησης, τη φωνή απέναντι στην καταπίεση.
Όμως, η αγωνία του Σουδάν δεν χωρά σε αυτό το σχήμα. Δεν υπάρχει «λευκός καταπιεστής» να καταδικαστεί, ούτε αποικιοκρατικός κακός να αναστηθεί.
Οι θύτες είναι ισλαμιστές, Αφρικανοί, καφέ, ιδεολογικά τοποθετημένοι ως «θύματα της Δύσης». Η ηθική γεωμετρία καταρρέει - και έτσι η Αριστερά καταφεύγει στη σιωπή.
Αυτό δεν είναι απλώς πολιτική υποκρισία· είναι υπαρξιακό. Η συνείδηση της προοδευτικής Δύσης λειτουργεί μόνο μέσα από ένα οικείο σχήμα: ο πόνος αποκτά νόημα μόνο όταν μπορεί να συνδεθεί με ενοχή.
Χωρίς αυτή τη σύνδεση, η ενσυναίσθηση σβήνει. Το Σουδάν είναι αφόρητο όχι επειδή είναι μακριά, αλλά επειδή είναι ιδεολογικά άχρηστο.
Η Αριστερά δεν μπορεί να απορροφήσει αυτό το είδος πόνου· δεν μπορεί να το μεταφράσει στη δική της ηθική γλώσσα. Η αναγνώριση του Σουδάν θα σήμαινε την αποδοχή του κακού χωρίς καθρέφτη αποικιακής ενοχής - και αυτό απαιτεί ειλικρίνεια που ελάχιστοι διαθέτουν.
Η θεολογία του μετα-αποικιοκρατισμού
Στην καρδιά αυτής της παράλυσης βρίσκεται η «θεολογία» της μετα-αποικιοκρατικής σκέψης: η πεποίθηση ότι κάθε πόνος στον Παγκόσμιο Νότο είναι απόρροια της δυτικής κυριαρχίας.
Μια θεωρία που δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί μουσουλμάνοι σφάζουν μουσουλμάνους, γιατί μαύρες πολιτοφυλακές δολοφονούν μαύρους αμάχους, ή γιατί αραβοποιημένοι ισλαμιστές σκλαβώνουν Αφρικανούς στο Darfur.
Η ίδια ιδεολογία που ρομαντικοποίησε τον Che Guevara, τώρα αγιοποιεί τη Hamas. Η σιωπή για το Σουδάν είναι η φυσική συνέπεια αυτής της λογικής. Η Δυτική Αριστερά δεν μπορεί να καταδικάσει τους θύτες χωρίς να προδώσει το ίδιο της το δόγμα.
Ένας κόσμος χωρίς μάρτυρες
Το πιο τρομακτικό γεγονός για το Al-Fashir δεν είναι μόνο ότι πεθαίνει, αλλά ότι πεθαίνει χωρίς μάρτυρες. Η Αριστερά, που κάποτε μιλούσε για συνείδηση, δεν μπορεί πια να την προσποιηθεί. Έχει ανταλλάξει τον ηθικό ρεαλισμό με το ηθικό θέατρο, μετατρέποντας τη συμπόνια σε στολή που φοριέται μόνο όταν συμφέρει.
Όταν ο λιμός σκοτώνει μισό εκατομμύριο παιδιά, όταν ισλαμιστικές πολιτοφυλακές κατασπαράζουν τα σώματα των θυμάτων τους, όταν το αίμα βάφει τη γη τόσο βαθιά ώστε να φαίνεται από το διάστημα - η «συνείδηση της ανθρωπότητας» αποστρέφει το βλέμμα.
Όχι γιατί δεν γνωρίζει, αλλά γιατί δεν αντέχει να πιστέψει.
Η σιωπή για το Al-Fashir δεν είναι έλλειψη ήχου· είναι η κατάρρευση του νοήματος.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών