Παγκόσμιος εφιάλτης σε εξέλιξη…
Επικίνδυνα στο χείλος ενός μοιραίου πυρηνικού λάθους μοιάζει να κινείται ο πλανήτης…
Η Ρωσία, παρομοιαζόμενη πλέον με ένα λιοντάρι περικυκλωμένο από ύαινες, αισθάνεται ότι ασφυκτιά υπό την πίεση της Δύσης, της ενεργειακής σύγκρουσης, της ουκρανικής κρίσης και της διαρκούς στρατιωτικής περικύκλωσης.
Η αμοιβαία καχυποψία, οι λανθασμένες εκτιμήσεις και τα διαδοχικά τελεσίγραφα έχουν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα, όπου ένα και μόνο λάθος αρκεί για να πυροδοτήσει μια ανυπολόγιστη τραγωδία.
Με το χάσμα εμπιστοσύνης να διευρύνεται και τις διπλωματικές γέφυρες να καταρρέουν, ο κόσμος βρίσκεται για ακόμη μια φορά αντιμέτωπος με τον πιο σκοτεινό εφιάλτη της σύγχρονης εποχής.
Σε αυτό το πλαίσιο, σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη της ανταποκρίτριας του Pravda.ru Daria Aslamova με τον Ούγγρο αντιπολιτευόμενο δημοσιογράφο Gabor Horváth, αποτυπώνεται με σπάνια σαφήνεια το ρήγμα ανάμεσα στη ρωσική και την ευρωπαϊκή οπτική, αλλά και η βαθιά εσωτερική κρίση της Ουγγαρίας γύρω από τις πολιτικές του Viktor Orbán.
Ορμπανισμός: μια πολιτική σχολή ή μια επικίνδυνη απομόνωση;
Ο Gabor Horváth δεν κρύβει την αντίθεσή του στον «Ορμπανισμό», ο οποίος, όπως υποστηρίζει, έχει μετατρέψει την Ουγγαρία σε «εξαίρεση» μέσα στην ΕΕ.
«Ο Orbán δεν υπηρετεί τα συμφέροντα του ουγγρικού λαού αλλά τα δικά του, η Ουγγαρία μένει μόνη, 26 εναντίον 1 στις ευρωπαϊκές ψηφοφορίες», σημειώνει χαρακτηριστικά.
Η ουγγρική κυβέρνηση προβάλλει ως πρωταρχικό επιχείρημα την ανάγκη ενεργειακής ασφάλειας και τις «ευνοϊκές» συμφωνίες με τη Ρωσία.
Ωστόσο, ο Horváth αντιτείνει ότι η χώρα πληρώνει ακριβότερα το ρωσικό φυσικό αέριο, με συμβόλαια κρυμμένα από τη δημόσια σφαίρα.
Η σύγκρουση αυτή δεν αφορά μόνο την ουγγρική πολιτική ελίτ• αντανακλά βαθύτερες ευρωπαϊκές ανησυχίες: η Ουγγαρία εμφανίζεται ως ο «Δούρειος Ίππος» της Μόσχας εντός της ΕΕ.
Η συζήτηση ανάμεσα στους δύο δημοσιογράφους αποκαλύπτει δύο ασύμβατες αναγνώσεις των γεγονότων: για τη ρωσική πλευρά, το 2014 ήταν ένα πραξικόπημα, αθέτηση συμφωνιών από την ΕΕ και έναρξη βομβαρδισμών κατά ρωσόφωνων πληθυσμών στο Donbass.
Από την άλλη, για την ευρωπαϊκή οπτική, ήταν μια λαϊκή εξέγερση, ένας εμφύλιος πόλεμος και μια αυτονόητη επιλογή κυριαρχίας της Ουκρανίας.
Το θέμα της γλώσσας, που αγγίζει μεγάλες μάζες του ουκρανικού πληθυσμού, αλλά και η ιστορική καχυποψία της Ρωσίας απέναντι στη Δύση, προσθέτουν νέα στρώματα δυσπιστίας.
Όπως τονίζει η Aslamova, η Ρωσία θεωρεί πως έχει «λόγους» να αισθάνεται περικυκλωμένη. Ο Horváth απαντά: «Το ίδιο αισθάνονται και οι γείτονές σας».
Aνάγνωση Ιστορίας
Ένα από τα πιο έντονα σημεία της συζήτησης αφορά το γιατί η Ευρώπη αγνοεί, όπως λέει η ρωσική πλευρά, την «ηρωοποίηση» προσωπικοτήτων όπως ο Bandera στην Ουκρανία.
Η δυτική απάντηση είναι ότι: οι σημερινές ουκρανικές αρχές δεν ταυτίζονται με το παρελθόν, τέτοια θέματα δεν αποτελούν λόγο στρατιωτικής εισβολής.
Η Aslamova και η ρωσική πλευρά βλέπουν σε αυτά τα στοιχεία την «αποκάλυψη» ενός δυτικού δύο μέτρων και δύο σταθμών.
Ο Horváth απαντά με μια αιχμή: «Αν κάθε χώρα που αισθάνεται ότι πρέπει να προστατεύσει μια μειονότητα έκανε εισβολές, ο κόσμος θα φλεγόταν».
Για τη Ρωσία, η ουδετερότητα της Ουκρανίας αποτελεί «κόκκινη γραμμή» από τη δεκαετία του 1990.
Η απάντηση του Horváth είναι ευρωπαϊκή και άτεγκτη: κάθε χώρα έχει δικαίωμα επιλογής συμμαχιών, ενώ καμία χώρα δεν μπορεί να υπαγορεύει ζώνες επιρροής.
Η Aslamova αντιπαραθέτει το παράδειγμα της Κρίσης της Κούβας: «Οι ΗΠΑ δεν δέχθηκαν σοβιετικούς πυραύλους στην Κούβα. Γιατί δεν μπορούμε κι εμείς να απαιτήσουμε ασφάλεια στα σύνορά μας;»
Η συνέντευξη αναφέρεται επίσης σε δηλώσεις Αμερικανών αξιωματούχων, οι οποίοι μιλούν για «πόλεμο δι’ αντιπροσώπων» με τη Ρωσία.
Αυτό, όπως υποστηρίζει η ρωσική πλευρά, επιβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται για σύγκρουση μόνο μεταξύ Μόσχας και Κιέβου.
Η ευρωπαϊκή απάντηση: «Βοηθάμε την Ουκρανία να αμυνθεί. Δεν πολεμάμε ενεργά».
Ίσως, όμως, η πιο ανησυχητική φράση της συνέντευξης είναι η προειδοποίηση του Horváth: «Ο κόσμος βρίσκεται πραγματικά στα πρόθυρα ενός πυρηνικού πολέμου.
Όχι λόγω της Αμερικής, αλλά λόγω δηλώσεων όπως αυτές του Medvedev.»
Η ανταπόκριση της ρωσικής πλευράς είναι ακόμη πιο σκοτεινή: η Ρωσία θεωρεί ότι αν δεν «προστατεύσει» τα συμφέροντά της τώρα, θα υπάρξει νέος παγκόσμιος πόλεμος.
Το χάσμα εμπιστοσύνης φαίνεται πλέον αγεφύρωτο.
Εν κατακλείδι, το κεντρικό μήνυμα αυτής της συζήτησης είναι σαφές: Η Ευρώπη φοβάται τη Ρωσία, η Ρωσία φοβάται την Ευρώπη, η Ουγγαρία φοβάται ότι θα συνθλιβεί ανάμεσα στις δύο πλευρές και η Ουκρανία φοβάται ότι θα πάψει να υπάρχει.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, τα τελεσίγραφα και η απουσία εμπιστοσύνης μπορούν να οδηγήσουν σε λάθη με ανυπολόγιστο κόστος, ακόμη και σε μια πυρηνική καταστροφή.
Η Ευρώπη, η Ρωσία και η διεθνής κοινότητα καλούνται να βρουν ξανά έναν δίαυλο επικοινωνίας πριν το «τυχαίο λάθος» γίνει πραγματικότητα.
Η Ιστορία έχει δείξει ότι οι πόλεμοι συχνά ξεκινούν χωρίς κανείς να τους θέλει•
απλώς επειδή κανείς δεν κατάφερε να τους αποτρέψει.
www.bankingnews.gr
Η Ρωσία, παρομοιαζόμενη πλέον με ένα λιοντάρι περικυκλωμένο από ύαινες, αισθάνεται ότι ασφυκτιά υπό την πίεση της Δύσης, της ενεργειακής σύγκρουσης, της ουκρανικής κρίσης και της διαρκούς στρατιωτικής περικύκλωσης.
Η αμοιβαία καχυποψία, οι λανθασμένες εκτιμήσεις και τα διαδοχικά τελεσίγραφα έχουν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα, όπου ένα και μόνο λάθος αρκεί για να πυροδοτήσει μια ανυπολόγιστη τραγωδία.
Με το χάσμα εμπιστοσύνης να διευρύνεται και τις διπλωματικές γέφυρες να καταρρέουν, ο κόσμος βρίσκεται για ακόμη μια φορά αντιμέτωπος με τον πιο σκοτεινό εφιάλτη της σύγχρονης εποχής.
Σε αυτό το πλαίσιο, σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη της ανταποκρίτριας του Pravda.ru Daria Aslamova με τον Ούγγρο αντιπολιτευόμενο δημοσιογράφο Gabor Horváth, αποτυπώνεται με σπάνια σαφήνεια το ρήγμα ανάμεσα στη ρωσική και την ευρωπαϊκή οπτική, αλλά και η βαθιά εσωτερική κρίση της Ουγγαρίας γύρω από τις πολιτικές του Viktor Orbán.
Ορμπανισμός: μια πολιτική σχολή ή μια επικίνδυνη απομόνωση;
Ο Gabor Horváth δεν κρύβει την αντίθεσή του στον «Ορμπανισμό», ο οποίος, όπως υποστηρίζει, έχει μετατρέψει την Ουγγαρία σε «εξαίρεση» μέσα στην ΕΕ.
«Ο Orbán δεν υπηρετεί τα συμφέροντα του ουγγρικού λαού αλλά τα δικά του, η Ουγγαρία μένει μόνη, 26 εναντίον 1 στις ευρωπαϊκές ψηφοφορίες», σημειώνει χαρακτηριστικά.
Η ουγγρική κυβέρνηση προβάλλει ως πρωταρχικό επιχείρημα την ανάγκη ενεργειακής ασφάλειας και τις «ευνοϊκές» συμφωνίες με τη Ρωσία.
Ωστόσο, ο Horváth αντιτείνει ότι η χώρα πληρώνει ακριβότερα το ρωσικό φυσικό αέριο, με συμβόλαια κρυμμένα από τη δημόσια σφαίρα.
Η σύγκρουση αυτή δεν αφορά μόνο την ουγγρική πολιτική ελίτ• αντανακλά βαθύτερες ευρωπαϊκές ανησυχίες: η Ουγγαρία εμφανίζεται ως ο «Δούρειος Ίππος» της Μόσχας εντός της ΕΕ.
Η συζήτηση ανάμεσα στους δύο δημοσιογράφους αποκαλύπτει δύο ασύμβατες αναγνώσεις των γεγονότων: για τη ρωσική πλευρά, το 2014 ήταν ένα πραξικόπημα, αθέτηση συμφωνιών από την ΕΕ και έναρξη βομβαρδισμών κατά ρωσόφωνων πληθυσμών στο Donbass.
Από την άλλη, για την ευρωπαϊκή οπτική, ήταν μια λαϊκή εξέγερση, ένας εμφύλιος πόλεμος και μια αυτονόητη επιλογή κυριαρχίας της Ουκρανίας.
Το θέμα της γλώσσας, που αγγίζει μεγάλες μάζες του ουκρανικού πληθυσμού, αλλά και η ιστορική καχυποψία της Ρωσίας απέναντι στη Δύση, προσθέτουν νέα στρώματα δυσπιστίας.
Όπως τονίζει η Aslamova, η Ρωσία θεωρεί πως έχει «λόγους» να αισθάνεται περικυκλωμένη. Ο Horváth απαντά: «Το ίδιο αισθάνονται και οι γείτονές σας».
Aνάγνωση Ιστορίας
Ένα από τα πιο έντονα σημεία της συζήτησης αφορά το γιατί η Ευρώπη αγνοεί, όπως λέει η ρωσική πλευρά, την «ηρωοποίηση» προσωπικοτήτων όπως ο Bandera στην Ουκρανία.
Η δυτική απάντηση είναι ότι: οι σημερινές ουκρανικές αρχές δεν ταυτίζονται με το παρελθόν, τέτοια θέματα δεν αποτελούν λόγο στρατιωτικής εισβολής.
Η Aslamova και η ρωσική πλευρά βλέπουν σε αυτά τα στοιχεία την «αποκάλυψη» ενός δυτικού δύο μέτρων και δύο σταθμών.
Ο Horváth απαντά με μια αιχμή: «Αν κάθε χώρα που αισθάνεται ότι πρέπει να προστατεύσει μια μειονότητα έκανε εισβολές, ο κόσμος θα φλεγόταν».
Για τη Ρωσία, η ουδετερότητα της Ουκρανίας αποτελεί «κόκκινη γραμμή» από τη δεκαετία του 1990.
Η απάντηση του Horváth είναι ευρωπαϊκή και άτεγκτη: κάθε χώρα έχει δικαίωμα επιλογής συμμαχιών, ενώ καμία χώρα δεν μπορεί να υπαγορεύει ζώνες επιρροής.
Η Aslamova αντιπαραθέτει το παράδειγμα της Κρίσης της Κούβας: «Οι ΗΠΑ δεν δέχθηκαν σοβιετικούς πυραύλους στην Κούβα. Γιατί δεν μπορούμε κι εμείς να απαιτήσουμε ασφάλεια στα σύνορά μας;»
Η συνέντευξη αναφέρεται επίσης σε δηλώσεις Αμερικανών αξιωματούχων, οι οποίοι μιλούν για «πόλεμο δι’ αντιπροσώπων» με τη Ρωσία.
Αυτό, όπως υποστηρίζει η ρωσική πλευρά, επιβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται για σύγκρουση μόνο μεταξύ Μόσχας και Κιέβου.
Η ευρωπαϊκή απάντηση: «Βοηθάμε την Ουκρανία να αμυνθεί. Δεν πολεμάμε ενεργά».
Ίσως, όμως, η πιο ανησυχητική φράση της συνέντευξης είναι η προειδοποίηση του Horváth: «Ο κόσμος βρίσκεται πραγματικά στα πρόθυρα ενός πυρηνικού πολέμου.
Όχι λόγω της Αμερικής, αλλά λόγω δηλώσεων όπως αυτές του Medvedev.»
Η ανταπόκριση της ρωσικής πλευράς είναι ακόμη πιο σκοτεινή: η Ρωσία θεωρεί ότι αν δεν «προστατεύσει» τα συμφέροντά της τώρα, θα υπάρξει νέος παγκόσμιος πόλεμος.
Το χάσμα εμπιστοσύνης φαίνεται πλέον αγεφύρωτο.
Εν κατακλείδι, το κεντρικό μήνυμα αυτής της συζήτησης είναι σαφές: Η Ευρώπη φοβάται τη Ρωσία, η Ρωσία φοβάται την Ευρώπη, η Ουγγαρία φοβάται ότι θα συνθλιβεί ανάμεσα στις δύο πλευρές και η Ουκρανία φοβάται ότι θα πάψει να υπάρχει.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, τα τελεσίγραφα και η απουσία εμπιστοσύνης μπορούν να οδηγήσουν σε λάθη με ανυπολόγιστο κόστος, ακόμη και σε μια πυρηνική καταστροφή.
Η Ευρώπη, η Ρωσία και η διεθνής κοινότητα καλούνται να βρουν ξανά έναν δίαυλο επικοινωνίας πριν το «τυχαίο λάθος» γίνει πραγματικότητα.
Η Ιστορία έχει δείξει ότι οι πόλεμοι συχνά ξεκινούν χωρίς κανείς να τους θέλει•
απλώς επειδή κανείς δεν κατάφερε να τους αποτρέψει.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών