Ο γραφίστας Gustiiz3D δημιούργησε μια σειρά από ψηφιακές αποδόσεις «βασισμένες σε ένα αυθεντικό άλμπουμ σχηματικών που διέρρευσε πρόσφατα στο διαδίκτυο»
Η διαρροή ενός αυθεντικού συνόλου τεχνικών σχεδίων του Σοβιετικού άρματος μάχης Object 195 προσέφερε μία νέα εικόνα στο φιλόδοξο πρόγραμμα διατήρησης του ποιοτικού πλεονεκτήματος των τεθωρακισμένων της χώρας στον 21ο αιώνα.
Ο 3D καλλιτέχνης Gustiiz3D δημιούργησε μια σειρά από αποδόσεις (renders) «βασισμένες σε αυθεντικά πρωτότυπα σχέδια που διέρρευσαν πρόσφατα στο διαδίκτυο», το οποίο παρείχε περαιτέρω λεπτομέρειες για τον τύπο του άρματος, γνωστό ανεπίσημα ως «T-95».
Αυτό θα ήταν ο πρώτος μεγάλος, εντελώς νέος σχεδιασμός που θα εντασσόταν στον Σοβιετικό Στρατό από το T-64 το 1964.
Το T-64 θεωρήθηκε ότι ήταν σχεδόν δύο δεκαετίες μπροστά από τα δυτικά άρματα μάχης στις δυνατότητές του, καθώς η χρήση του πυροβόλου λείας κάννης, οι διατρητικές δυνατότητες των βλημάτων του τύπου APFSDS (Armour Piercing Fin-Stabilised Discarding Sabot), και η χρήση προηγμένης σύνθετης θωράκισης laminate δεν αναπαράχθηκαν στα δυτικά τανκ για 15-20 χρόνια.
Η άνοδος και η πτώση του T-64 - Η ανάγκη για ένα νέο σοβιετικό θωρακισμένο αναφοράς
Ο σχεδιασμός του T-64 ενισχύθηκε σημαντικά στις δεκαετίες του 1970 και του 1980, ενώ τα κοντινά «υποπαράγωγά» του, τα T-72 και T-80, εντάχθηκαν σε υπηρεσία σε σταδιακά πιο ικανές παραλλαγές από το 1973 και το 1975 αντίστοιχα – το πρώτο ως μια φθηνότερη και απλοποιημένη παραλλαγή, και το δεύτερο ως μια πολύ πιο δαπανηρή και ευέλικτη παραλλαγή.
To σοβιετικό T-64
Παρά το γεγονός ότι ήταν σημαντικά λιγότερο ικανό από το T-64 ή το T-80, οι υποβαθμισμένες εξαγωγικές παραλλαγές του T-72 θα επέδειξαν σημαντική υπεροχή έναντι των δυτικών αντιπάλων τόσο κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Λιβάνου όσο και του Πολέμου Ιράν-Ιράκ τη δεκαετία του 1980.
Ωστόσο, η εισαγωγή των νέων δυτικών αρμάτων τη δεκαετία του 1980, συγκεκριμένα του γερμανικού Leopard 2 και του αμερικανικού M1A1 Abrams, μείωσε το χάσμα στις δυνατότητες από πολλές απόψεις.
Το πρόγραμμα Object 195 προοριζόταν να παράσχει στις Σοβιετικές τεθωρακισμένες μονάδες ένα τεράστιο και διαρκές πλεονέκτημα στον τεθωρακισμένο πόλεμο από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 ή τις αρχές του 2000, όπως ακριβώς είχε κάνει το T-64 από τις αρχές της δεκαετίας του 1960.
Η πρωτοποριακή σχεδίαση του Object 195
Όπως ακριβώς το T-64 είχε εισαγάγει μια σημαντική βελτίωση στην πυροδύναμη έναντι των δυτικών αρμάτων με ένα πυροβόλο λείας κάννης 125 χιλιοστών, το οποίο συγκρινόταν πολύ θετικά με τα πυροβόλα 105 χιλιοστών με ραβδώσεις του αμερικανικού M60 και του γερμανικού Leopard 1, έτσι και το άρμα που αναπτύχθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος Object 195 αναμενόταν να εισαγάγει ένα κύριο πυροβόλο 152 χιλιοστών με τεράστια πλεονεκτήματα στις διατρητικές δυνατότητες.
Ενώ το T-64 ήταν πρωτοπόρο σε νέα επίπεδα προστασίας πληρώματος και αυτοματοποίησης, ο διάδοχός του επόμενης γενιάς αναμενόταν ομοίως να ηγείται παγκοσμίως θέτοντας νέα πρότυπα, με τα επίπεδα θωρακισμένης προστασίας να φτάνουν, σύμφωνα με αναφορές, τα 1.000 χιλιοστά έναντι βλημάτων APFSDS και τα 1.500 χιλιοστά έναντι επιθέσεων με διαμορφωμένο γέμισμα.
Το άρμα θα ήταν πρωτοποριακό σε μια νέα διάταξη με τρία μέλη πληρώματος απομονωμένα σε μια θωρακισμένη κάψουλα, και να λειτουργούν τον πύργο και το κύριο πυροβόλο εξ αποστάσεως, όπως ακριβώς η χρήση αυτόματου γεμιστήρα από το T-64 είχε επιτρέψει μια επαναστατική διάταξη στην εποχή του.
«Το πιο επαναστατικό άρμα μάχης που σχεδιάστηκε τον 20ο αιώνα»
Το Σοβιετικό τανκ επόμενης γενιάς αναμενόταν να έχει χαμηλότερο σασί ακόμα και από το T-64, το οποίο ήταν πολύ πιο κάτω από αυτό των δυτικών αρμάτων μάχης, κάτι που διευκολυνόταν σε μεγάλο βαθμό από τη διάταξη του πληρώματος.
Ωστόσο, παρόλο που το άρμα φαινόταν να έχει τη δυνατότητα να είναι το πιο επαναστατικό στην ιστορία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και έφτασε στο στάδιο του πρωτοτύπου, η διάλυση της ΕΣΣΔ και η επακόλουθη ακραία παρακμή της ρωσικής οικονομίας, της βιομηχανικής βάσης και του τεχνολογικού τομέα απέτρεψαν την ολοκλήρωσή του.
Το μεταγενέστερο T-14 Armata
Μετά την ακύρωση του προγράμματος τη δεκαετία του 2000, ο ρωσικός Στρατός θα παρουσίαζε το 2015 ένα τανκ επόμενης γενιάς βασισμένο σε πολλές από τις ίδιες έννοιες με εκείνες του Object 195, το T-14 Armata, αν και αυτό θεωρήθηκε ένας λιγότερο φιλόδοξος «μετριασμένος» σχεδιασμός που αντικατόπτριζε τους μετασοβιετικούς τεχνολογικούς και δημοσιονομικούς περιορισμούς.
Το ρωσικό T-14 Armata και η παγκόμια κούρσα των τεθωρακισμένων
Οι μεγάλες καθυστερήσεις στο πρόγραμμα T-14 έχουν καταστήσει το μέλλον του ιδιαίτερα αβέβαιο από τα μέσα της δεκαετίας του 2020, ένα τέταρτο του αιώνα αφότου το «T-95» προοριζόταν να είχε τεθεί σε υπηρεσία.
Αυτές οι καθυστερήσεις επέτρεψαν στην Κίνα να αποκτήσει αποφασιστικό προβάδισμα με το νέο άρμα Type 100, το οποίο βρίσκεται ήδη σε υπηρεσία, με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Νότια Κορέα να ακολουθούν από κοντά με τα αντίστοιχα προγράμματα M1E3 και K3, τα οποία, εάν τεθούν σε λειτουργία, θα άφηναν τα ρωσικά τεθωρακισμένα ολοένα και πιο πίσω.
Ενώ το πιο πρόσφατο ρωσικό παράγωγο του T-64, το άρμα T-90M, θεωρείται γενικά ισοδύναμο με τους πιο ικανούς δυτικούς «ομολόγους» του, όπως το M1A2 Abrams, ενώ ακόμη και παλαιότερα Σοβιετικής κατασκευής T-72 έχουν αποδειχθεί ικανά να αντιμετωπίσουν και να καταστρέψουν νεοκατασκευασμένα άρματα Abrams, η βιωσιμότητα της τρέχουσας θέσης των ρωσικών τεθωρακισμένων παραμένει υπό αμφισβήτηση, καθώς η ικανότητα της χώρας να προχωρήσει πέρα από το σχεδιασμό του T-64 παραμένει αμφίβολη.
www.bankingnews.gr
Ο 3D καλλιτέχνης Gustiiz3D δημιούργησε μια σειρά από αποδόσεις (renders) «βασισμένες σε αυθεντικά πρωτότυπα σχέδια που διέρρευσαν πρόσφατα στο διαδίκτυο», το οποίο παρείχε περαιτέρω λεπτομέρειες για τον τύπο του άρματος, γνωστό ανεπίσημα ως «T-95».
Αυτό θα ήταν ο πρώτος μεγάλος, εντελώς νέος σχεδιασμός που θα εντασσόταν στον Σοβιετικό Στρατό από το T-64 το 1964.
Το T-64 θεωρήθηκε ότι ήταν σχεδόν δύο δεκαετίες μπροστά από τα δυτικά άρματα μάχης στις δυνατότητές του, καθώς η χρήση του πυροβόλου λείας κάννης, οι διατρητικές δυνατότητες των βλημάτων του τύπου APFSDS (Armour Piercing Fin-Stabilised Discarding Sabot), και η χρήση προηγμένης σύνθετης θωράκισης laminate δεν αναπαράχθηκαν στα δυτικά τανκ για 15-20 χρόνια.
Η άνοδος και η πτώση του T-64 - Η ανάγκη για ένα νέο σοβιετικό θωρακισμένο αναφοράς
Ο σχεδιασμός του T-64 ενισχύθηκε σημαντικά στις δεκαετίες του 1970 και του 1980, ενώ τα κοντινά «υποπαράγωγά» του, τα T-72 και T-80, εντάχθηκαν σε υπηρεσία σε σταδιακά πιο ικανές παραλλαγές από το 1973 και το 1975 αντίστοιχα – το πρώτο ως μια φθηνότερη και απλοποιημένη παραλλαγή, και το δεύτερο ως μια πολύ πιο δαπανηρή και ευέλικτη παραλλαγή.
To σοβιετικό T-64
Παρά το γεγονός ότι ήταν σημαντικά λιγότερο ικανό από το T-64 ή το T-80, οι υποβαθμισμένες εξαγωγικές παραλλαγές του T-72 θα επέδειξαν σημαντική υπεροχή έναντι των δυτικών αντιπάλων τόσο κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Λιβάνου όσο και του Πολέμου Ιράν-Ιράκ τη δεκαετία του 1980.
Ωστόσο, η εισαγωγή των νέων δυτικών αρμάτων τη δεκαετία του 1980, συγκεκριμένα του γερμανικού Leopard 2 και του αμερικανικού M1A1 Abrams, μείωσε το χάσμα στις δυνατότητες από πολλές απόψεις.
Το πρόγραμμα Object 195 προοριζόταν να παράσχει στις Σοβιετικές τεθωρακισμένες μονάδες ένα τεράστιο και διαρκές πλεονέκτημα στον τεθωρακισμένο πόλεμο από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 ή τις αρχές του 2000, όπως ακριβώς είχε κάνει το T-64 από τις αρχές της δεκαετίας του 1960.
Η πρωτοποριακή σχεδίαση του Object 195
Όπως ακριβώς το T-64 είχε εισαγάγει μια σημαντική βελτίωση στην πυροδύναμη έναντι των δυτικών αρμάτων με ένα πυροβόλο λείας κάννης 125 χιλιοστών, το οποίο συγκρινόταν πολύ θετικά με τα πυροβόλα 105 χιλιοστών με ραβδώσεις του αμερικανικού M60 και του γερμανικού Leopard 1, έτσι και το άρμα που αναπτύχθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος Object 195 αναμενόταν να εισαγάγει ένα κύριο πυροβόλο 152 χιλιοστών με τεράστια πλεονεκτήματα στις διατρητικές δυνατότητες.
Ενώ το T-64 ήταν πρωτοπόρο σε νέα επίπεδα προστασίας πληρώματος και αυτοματοποίησης, ο διάδοχός του επόμενης γενιάς αναμενόταν ομοίως να ηγείται παγκοσμίως θέτοντας νέα πρότυπα, με τα επίπεδα θωρακισμένης προστασίας να φτάνουν, σύμφωνα με αναφορές, τα 1.000 χιλιοστά έναντι βλημάτων APFSDS και τα 1.500 χιλιοστά έναντι επιθέσεων με διαμορφωμένο γέμισμα.
Το άρμα θα ήταν πρωτοποριακό σε μια νέα διάταξη με τρία μέλη πληρώματος απομονωμένα σε μια θωρακισμένη κάψουλα, και να λειτουργούν τον πύργο και το κύριο πυροβόλο εξ αποστάσεως, όπως ακριβώς η χρήση αυτόματου γεμιστήρα από το T-64 είχε επιτρέψει μια επαναστατική διάταξη στην εποχή του.
«Το πιο επαναστατικό άρμα μάχης που σχεδιάστηκε τον 20ο αιώνα»
Το Σοβιετικό τανκ επόμενης γενιάς αναμενόταν να έχει χαμηλότερο σασί ακόμα και από το T-64, το οποίο ήταν πολύ πιο κάτω από αυτό των δυτικών αρμάτων μάχης, κάτι που διευκολυνόταν σε μεγάλο βαθμό από τη διάταξη του πληρώματος.
Ωστόσο, παρόλο που το άρμα φαινόταν να έχει τη δυνατότητα να είναι το πιο επαναστατικό στην ιστορία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και έφτασε στο στάδιο του πρωτοτύπου, η διάλυση της ΕΣΣΔ και η επακόλουθη ακραία παρακμή της ρωσικής οικονομίας, της βιομηχανικής βάσης και του τεχνολογικού τομέα απέτρεψαν την ολοκλήρωσή του.
Το μεταγενέστερο T-14 Armata
Μετά την ακύρωση του προγράμματος τη δεκαετία του 2000, ο ρωσικός Στρατός θα παρουσίαζε το 2015 ένα τανκ επόμενης γενιάς βασισμένο σε πολλές από τις ίδιες έννοιες με εκείνες του Object 195, το T-14 Armata, αν και αυτό θεωρήθηκε ένας λιγότερο φιλόδοξος «μετριασμένος» σχεδιασμός που αντικατόπτριζε τους μετασοβιετικούς τεχνολογικούς και δημοσιονομικούς περιορισμούς.
Το ρωσικό T-14 Armata και η παγκόμια κούρσα των τεθωρακισμένων
Οι μεγάλες καθυστερήσεις στο πρόγραμμα T-14 έχουν καταστήσει το μέλλον του ιδιαίτερα αβέβαιο από τα μέσα της δεκαετίας του 2020, ένα τέταρτο του αιώνα αφότου το «T-95» προοριζόταν να είχε τεθεί σε υπηρεσία.
Αυτές οι καθυστερήσεις επέτρεψαν στην Κίνα να αποκτήσει αποφασιστικό προβάδισμα με το νέο άρμα Type 100, το οποίο βρίσκεται ήδη σε υπηρεσία, με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Νότια Κορέα να ακολουθούν από κοντά με τα αντίστοιχα προγράμματα M1E3 και K3, τα οποία, εάν τεθούν σε λειτουργία, θα άφηναν τα ρωσικά τεθωρακισμένα ολοένα και πιο πίσω.
Ενώ το πιο πρόσφατο ρωσικό παράγωγο του T-64, το άρμα T-90M, θεωρείται γενικά ισοδύναμο με τους πιο ικανούς δυτικούς «ομολόγους» του, όπως το M1A2 Abrams, ενώ ακόμη και παλαιότερα Σοβιετικής κατασκευής T-72 έχουν αποδειχθεί ικανά να αντιμετωπίσουν και να καταστρέψουν νεοκατασκευασμένα άρματα Abrams, η βιωσιμότητα της τρέχουσας θέσης των ρωσικών τεθωρακισμένων παραμένει υπό αμφισβήτηση, καθώς η ικανότητα της χώρας να προχωρήσει πέρα από το σχεδιασμό του T-64 παραμένει αμφίβολη.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών