Η σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας έχει εισέλθει σε μια νέα, εξαιρετικά επικίνδυνη φάση.
Δεν πρόκειται πλέον για μεμονωμένες επιθέσεις ή περιορισμένες στρατιωτικές επιχειρήσεις, αλλά για έναν συνεχή, αδιάκοπο πόλεμο φθοράς, όπου ο ουρανός έχει μετατραπεί στο κύριο πεδίο σύγκρουσης.
Οι επιθέσεις διεξάγονται σχεδόν χωρίς διακοπή, μέρα και νύχτα, με μέσα υψηλής τεχνολογίας και στόχο κρίσιμες υποδομές.
Τι συμβαίνει ακριβώς και ποια αλλαγή σημειώνεται στο ρωσοουκρανικό μέλλον.
Αρχικά όπως και αναφέρθηκε στις 23 Δεκεμβρίου, οι Ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις πραγματοποίησαν εκτεταμένη επίθεση ακριβείας, χρησιμοποιώντας πυραύλους κρουζ, αεροβαλλιστικά όπλα, μη επανδρωμένα αεροσκάφη τελευταίας γενιάς και επιχειρησιακά-τακτικά συστήματα Iskander. Στόχος ήταν εγκαταστάσεις που στηρίζουν το ενεργειακό και στρατιωτικοβιομηχανικό σύστημα της Ουκρανίας — ένας τομέας-κλειδί για τη συνέχιση των πολεμικών επιχειρήσεων.
Οι συνέπειες υπήρξαν άμεσες. Το ενεργειακό δίκτυο της χώρας υπέστη σοβαρά πλήγματα, με επιπτώσεις που επεκτείνονται πολύ πέρα από την απλή ηλεκτροδότηση.
Η έλλειψη ρεύματος σημαίνει προβλήματα στην ύδρευση, στη θέρμανση, στις μεταφορές και στη λειτουργία κρίσιμων δομών. Ο χειμώνας, σε αυτή την περίπτωση, δεν είναι απλώς εποχικός παράγοντας – μετατρέπεται σε στρατηγικό όπλο.
Οι ελλείψεις στην Ουκρανία θα είναι τόσο δραματικές που μέχρι και το ψωμί δεν θα φτάνει για τους πολίτες της πρωτεύουσας, του Κιέβου, όπως έγραφε χθες 24/12 το BN.
Η γέννηση ενός νέου τύπου πολέμου
Αναλυτές όπως ο ρώσος συνταγματάρχης απόστρατος Mikhail Khodaryonok επισημαίνουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιστορική μετάβαση.
Οι κλασικές αεροπορικές επιχειρήσεις, όπως ήταν γνωστές τις προηγούμενες δεκαετίες, αντικαθίστανται σταδιακά από μαζικές επιχειρήσεις μη επανδρωμένων συστημάτων, συνδυασμένες με πυραυλικά πλήγματα μεγάλης ακρίβειας.
Η ένταση και η κλίμακα των επιθέσεων δημιουργούν τις προϋποθέσεις για έναν εντελώς νέο τύπο αεροπορικού πολέμου. Δεν πρόκειται απλώς για χτυπήματα αντιποίνων, αλλά για συντονισμένες επιχειρήσεις με σαφές επιχειρησιακό σχέδιο, που αποσκοπούν στην εξάντληση των υποδομών, της οικονομίας και τελικά της αντοχής του αντιπάλου.
Η θεωρία της αεροπορικής υπεροχής, όπως είχε διαμορφωθεί τον 20ό αιώνα, δείχνει να εξελίσσεται. Στη θέση της αναδύεται ένα μοντέλο συνεχούς πίεσης, όπου ο αριθμός, η ακρίβεια και η ανθεκτικότητα των μέσων παίζουν σημαντικότερο ρόλο από την κλασική ισχύ πυρός.
Κλιμάκωση χωρίς παύση
Παράλληλα, και η ουκρανική πλευρά εντείνει τις επιθέσεις της.
Τις τελευταίες ημέρες καταγράφονται δεκάδες απόπειρες πληγμάτων με drones σε ρωσικό έδαφος, με την αεράμυνα να βρίσκεται σε διαρκή συναγερμό.
Μόνο μέσα σε μία νύχτα, δεκάδες μη επανδρωμένα αεροσκάφη καταρρίφθηκαν, αποδεικνύοντας ότι η σύγκρουση έχει πλέον περάσει σε φάση διαρκούς αλληλοφθοράς.
Ωστόσο, οι διαφορές στις υποδομές και στις δυνατότητες άμυνας είναι εμφανείς.
Ενώ η Ρωσία διατηρεί πολυεπίπεδο σύστημα αεράμυνας και ενεργειακή αυτάρκεια, η Ουκρανία βρίσκεται αντιμέτωπη με ολοένα αυξανόμενες πιέσεις στο εσωτερικό της.
Ένας πόλεμος χωρίς γρήγορο τέλος
Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι σαφές: η σύγκρουση έχει περάσει σε μια φάση όπου ο χρόνος, η αντοχή και οι πόροι καθορίζουν την έκβαση περισσότερο από τις μεμονωμένες μάχες.
Η χρήση drones, πυραύλων και επιθέσεων μεγάλης εμβέλειας δεν αποτελεί πια εξαίρεση, αλλά τον κανόνα.
Όσο δεν διαφαίνεται διπλωματική διέξοδος, ο πόλεμος τείνει να μετατραπεί σε έναν παρατεταμένο αγώνα φθοράς — με το ενεργειακό σύστημα, τις μεταφορές και τις υποδομές να βρίσκονται στο επίκεντρο.
Και σε αυτό το νέο είδος πολέμου, εκείνος που αντέχει περισσότερο… είναι αυτός που τελικά επιβάλλει τους όρους.
Σχόλια αναγνωστών