Το Μ39 τράβηξε το ενδιαφέρον μια μικρής ελίτ μονάδας του Ναυτικού
Όταν η Smith & Wesson δημιούργησε το πιστόλι “Μοντέλο 39” στις αρχές της δεκαετίας του 1950 για τον αμερικανικό στρατό, επιτύγχανε μια σειρά από πρωτιές.
Ήταν το πρώτο πιστόλι μεγάλου διαμετρήματος που κατασκεύαζε μια εταιρεία φημισμένη για τα περίστροφα της.
Δεύτερον ήταν το πρώτο αμερικανικό πιστόλι διαμετρήματος 9Χ19mm Luger που έμπαινε σε μαζική παραγωγή, καθώς και το πρώτο που διέθετε αλουμινένιο σκελετό.
Αν και τελικά ο στρατός των ΗΠΑ δεν υιοθέτησε το όπλο, το Μ39 τράβηξε το ενδιαφέρον μια μικρής ελίτ μονάδας του Ναυτικού.
Οι Navy Seals, που τότε αριθμούσαν μόλις μια Μοίρα, αγόρασαν κάποια από τα νέα πιστόλια για δοκιμές και αξιολόγηση.
Ο ρόλος τους περιελάμβανε αναγνωρίσεις και καταστροφές σε εχθρικές ακτές και εγκαταστάσεις.
Οι βαρυφορτωμένοι βατραχάνθρωποι που κολυμπούσαν προσεγγίζοντας τους στόχους τους ενδιαφέρθηκαν για ένα δευτερεύον όπλο που ζύγιζε 790 γραμμάρια (σχεδόν 300 λιγότερα από το Colth 1911 που διέθεταν).
Προηγμένο (για την εποχή του)
Ο ενθουσιασμός των SEALs ήταν δικαιολογημένος.
Τα S&W 39 εκτός το μικρότερο βάρος διέθεταν και άλλα ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά.
Οι μηχανισμοί σκανδάλης και ασφάλειας (που αντέγραφαν εκείνους του γερμανικού Walther P38) επέτρεπαν τη βολή διπλής ενέργειας όπως στα περίστροφα.
Ταυτόχρονα ασφάλιζαν αποκλείοντας την επαφή του επικρουστήρα με τη σφύρα ώστε να μη πυροδοτείται φυσίγγιο από πτώση.
Το σύστημα ήταν αποδοτικότερο από τα προϋπάρχοντα, διατηρώντας απόλυτη ασφάλεια αλλά και ταχεία ηθελημένη ενεργοποίηση.
Η κάνη μήκους 10 εκατοστών επέτρεπε την έυκολη απόκρυψη και η λεπτή λαβή (που δεχόταν γεμιστήρες 8 φυσιγγίων) διευκόλυνε τους χειριστές που φορούσαν γάντια.
“Ήσυχα” πιστόλια
Καθώς οι ρόλοι και οι αποστολές των SEALs διευρύνονταν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, σύντομα άρχισαν να εξερευνούν τη χρήση σιγαστήρων.
Οι εχθρικές εγκαταστασεις (όπως ναύσταθμοι και σιλό εκτόξευσεις πυραύλων) προστατεύονταν από φρουρούς με σκύλους έρευνας και οι επιδρομείς χρειάζονταν αθόρυβα όπλα για να έχουν ελπίδες διείσδυσης στην αμυντική περίμετρο.
Οι βατραχάνθρωποι ζήτησαν από τους οπλουργούς του Ναυτικού Εργαστηρίου Όπλων (Naval Ordance Laboratory) να τροποποιήσουν κάποια Μ39 για σιγασμένες βολές.
Οι βελτιώσεις περιλάμβαναν αλλαγή της κάνης με μια μακρύτερη που διέθετε εξωτερικό σπείρωμα ώστε να προσαρμόζεται σιγαστήρας.
Η μονάδα του σιγαστήρα με χαρακτηρισμό Mark3 αποτελούνταν από ένα αλουμινένιο κύλινδρο μήκους 12,5 εκατοστών. Στο εσωτερικό του περιέχεται μια “κάψουλα” με χοντρές λαστιχένιες ροδέλες που συγκρατούνται από αποστάτες.
Η ακριανή στο στόμιο του σιγαστήρα ήταν κλειστή και τρυπιόταν από την πρώτη εξερχόμενη βολίδα, ενώ οι υπόλοιπες διέθεταν οπές στα κέντρα τους.
Δημιουργούσαν μια σειρά από διαφράγματα εμπρός από την κάνη, τα οποία επιβράδυναν και έψυχαν τα αέρια της πυροδότησης των φυσιγγίων.
Επειδή ο σωλήνας του σιγαστήρα κάλυπτε τα σκοπευτικά του πιστολιού, τοποθετούνταν άλλα με μεγαλύτερο ύψος που επέτρεπαν σκόπευση πάνω από τον κύλινδρο.
Τόσο ο σωλήνας, όσο και το όπλο βάφονταν με μια μαύρη ματ βαφή που μείωνε τις αντανακλάσεις και προστάτευε τα μέταλλα από την αλμύρα.
Τα τροποποιημένα πιστόλια ονομάστηκαν επισήμως Μκ22 Mod. 0.
Μετέπειτα βελτιώσεις
Το “σύστημα Mk22” δεν ήταν τέλειο εξαρχής αλλά εξελίχθηκε εξαιρετικά με μια σειρά από βελτιώσεις.
Τα συνηθισμένα φυσίγγια των 9Χ19 χιλιοστών ταξιδεύουν με υπερηχητική ταχύτητα, δημιουργώντας ένα χαρακτηριστικό ήχο καθώς εξέρχονται από την κάνη.
Το Ναυτικό έφτιαξε τις βαριές βολίδες τύπου Μκ4 (βάρους 158 grains ή 10,2 γραμμαρίων) που ανέπτυσαν ταχύτητα χαμηλότερη του ήχου, εξαλείφοντας αυτό το πρόβλημα.
Το επόμενο ζήτημα ήταν ο μηχανικός θόρυβος από την επανάταξη του μηχανισμού, καθώς το πιστόλι απέρριπτε ένα κάλυκα και τροφοδοτούσε νέο φυσίγγιο.
Οι οπλουργοί προσάρμοσαν στο σκελετό του Μκ22 ένα μάνταλο που κλείδωνε το κλείστρο, αποκλείοντας την κίνηση του.
Όταν ενεργοποιούνταν ο μηχανισμός, το πιστόλι ουσιαστικά λειτουργούσε ώς επαναληπτικό.
Ο χειριστής έπρεπε να το ξεκλειδώνει με τα δάχτυλα του και να επανοπλίζει χειροκίνητα μετά από κάθε βολή.
Το πλεονέκτημα ήταν πως η βολή παρέμενε πρακτικά αθόρυβη σε απόσταση μεγαλύτερη των 10 μέτρων από την κάνη.
Οι ελαστικοί δακτύλιοι μέσα στο σιγαστήρα θεωρούνταν “αναλώσιμοι” καθώς διαλύονταν μετά από 15-20 βολές, οπότε κάθε όπλο συνοδευόταν από εφεδρικούς ως ανταλλακτικά.
Φυσικά το πιστόλι μπορούσε να λειτουργήσει κανονικά, προσφέροντας πυρά που πλέον θα εντοπίζονταν.
Επειδή στην αρχική μορφή το Μ39/Μκ22 δεχόταν μόνο 8 φυσίγγια, οι SEALs πειραματίστηκαν με ένα τροποποιημένο σκελετό που χρησιμοποιούσε γεμιστήρες από Browning Hipower.
Η ιδέα λειτούργησε και τελικά η Smith & Wesson έφτιαξε ένα δικό της γεμιστήρα χωρητικότητας 14 φυσιγγίων. Αργότερα παρουσίασε το βελτιωμένο πιστόλι στην πολιτική αγορά (χωρίς το μάνταλο κλειδώματος του κλείστρου) ως μοντέλο 59.
Σιωπή Κουτάβι!
Το πιστόλι Μκ22 Mod. 0 παρέμεινε σε υπηρεσία από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 μέχρι την αντικατάσταση του 40 χρόνια αργότερα από το Heckler & Koch Mk23.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή, χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον σε “μαύρες” επιχειρήσεις στο Λάος, την Καμπότζη και το Βόρειο Βιετνάμ κατά τη διάρκεια της αμερικανικής εμπλοκής.
Κάθε διμοιρία SEAL διέθετε τουλάχιστον ένα, συνοδευόμενο από το σιγαστήρα, μια θήκη μεταφοράς και συχνά ένα μεταλλικό αφαιρούμενο κοντάκιο.
Το τελευταίο κούμπωνε σε οδηγό-εγκοπή που οι οπλουργοί “φρέζαραν” στη ράχη της λαβής.
Η ίδέα ήταν να σταθεροποιείται το πιστόλι (επωμιζόμενο) για καλύτερη ευστοχία. Οι βατραχάνθρωποι που εκτελούσαν επιδρομές εναντίον στρατοπέδων των Βιετκόνγκ, το λάτρευαν.
Τους επέτρεπε να εξουδετερώνουν τους σκύλους που οι εχθροί διατηρούσαν ως φύλακες, χωρίς να προκαλέσουν συναγερμό.
Η τακτική ήταν ένας SEAL να καλεί το σκύλο κοντά του δελεάζοντας τον με φαγητό ή κινώντας του την περιέργεια και ο στρατιώτης με το Mk22 να τον εξουδετερώνει με μια σιγασμένη βολή.
Έτσι το πιστόλι απέκτησε το παρατσούκλι “Hush Puppy” που κυριολεκτικά σημαίνει “Σιωπή ή Πάψε Κουτάβι!”.
Οι πηγές αναφέρουν ότι το Ναυτικό των ΗΠΑ συνολικά παρέλαβε μόλις 120 πλήρεις συλλογές Μκ22. Μόνο ένα από αυτά διασώζεται σε ιδιωτική συλλογή, όντας πλέον σπάνιο μουσειακό αντικείμενο.
www.bankingnews.gr
Ήταν το πρώτο πιστόλι μεγάλου διαμετρήματος που κατασκεύαζε μια εταιρεία φημισμένη για τα περίστροφα της.
Δεύτερον ήταν το πρώτο αμερικανικό πιστόλι διαμετρήματος 9Χ19mm Luger που έμπαινε σε μαζική παραγωγή, καθώς και το πρώτο που διέθετε αλουμινένιο σκελετό.
Αν και τελικά ο στρατός των ΗΠΑ δεν υιοθέτησε το όπλο, το Μ39 τράβηξε το ενδιαφέρον μια μικρής ελίτ μονάδας του Ναυτικού.
Οι Navy Seals, που τότε αριθμούσαν μόλις μια Μοίρα, αγόρασαν κάποια από τα νέα πιστόλια για δοκιμές και αξιολόγηση.
Ο ρόλος τους περιελάμβανε αναγνωρίσεις και καταστροφές σε εχθρικές ακτές και εγκαταστάσεις.
Οι βαρυφορτωμένοι βατραχάνθρωποι που κολυμπούσαν προσεγγίζοντας τους στόχους τους ενδιαφέρθηκαν για ένα δευτερεύον όπλο που ζύγιζε 790 γραμμάρια (σχεδόν 300 λιγότερα από το Colth 1911 που διέθεταν).
Προηγμένο (για την εποχή του)
Ο ενθουσιασμός των SEALs ήταν δικαιολογημένος.
Τα S&W 39 εκτός το μικρότερο βάρος διέθεταν και άλλα ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά.
Οι μηχανισμοί σκανδάλης και ασφάλειας (που αντέγραφαν εκείνους του γερμανικού Walther P38) επέτρεπαν τη βολή διπλής ενέργειας όπως στα περίστροφα.
Ταυτόχρονα ασφάλιζαν αποκλείοντας την επαφή του επικρουστήρα με τη σφύρα ώστε να μη πυροδοτείται φυσίγγιο από πτώση.
Το σύστημα ήταν αποδοτικότερο από τα προϋπάρχοντα, διατηρώντας απόλυτη ασφάλεια αλλά και ταχεία ηθελημένη ενεργοποίηση.
Η κάνη μήκους 10 εκατοστών επέτρεπε την έυκολη απόκρυψη και η λεπτή λαβή (που δεχόταν γεμιστήρες 8 φυσιγγίων) διευκόλυνε τους χειριστές που φορούσαν γάντια.
“Ήσυχα” πιστόλια
Καθώς οι ρόλοι και οι αποστολές των SEALs διευρύνονταν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, σύντομα άρχισαν να εξερευνούν τη χρήση σιγαστήρων.
Οι εχθρικές εγκαταστασεις (όπως ναύσταθμοι και σιλό εκτόξευσεις πυραύλων) προστατεύονταν από φρουρούς με σκύλους έρευνας και οι επιδρομείς χρειάζονταν αθόρυβα όπλα για να έχουν ελπίδες διείσδυσης στην αμυντική περίμετρο.
Οι βατραχάνθρωποι ζήτησαν από τους οπλουργούς του Ναυτικού Εργαστηρίου Όπλων (Naval Ordance Laboratory) να τροποποιήσουν κάποια Μ39 για σιγασμένες βολές.
Οι βελτιώσεις περιλάμβαναν αλλαγή της κάνης με μια μακρύτερη που διέθετε εξωτερικό σπείρωμα ώστε να προσαρμόζεται σιγαστήρας.
Η μονάδα του σιγαστήρα με χαρακτηρισμό Mark3 αποτελούνταν από ένα αλουμινένιο κύλινδρο μήκους 12,5 εκατοστών. Στο εσωτερικό του περιέχεται μια “κάψουλα” με χοντρές λαστιχένιες ροδέλες που συγκρατούνται από αποστάτες.
Η ακριανή στο στόμιο του σιγαστήρα ήταν κλειστή και τρυπιόταν από την πρώτη εξερχόμενη βολίδα, ενώ οι υπόλοιπες διέθεταν οπές στα κέντρα τους.
Δημιουργούσαν μια σειρά από διαφράγματα εμπρός από την κάνη, τα οποία επιβράδυναν και έψυχαν τα αέρια της πυροδότησης των φυσιγγίων.
Επειδή ο σωλήνας του σιγαστήρα κάλυπτε τα σκοπευτικά του πιστολιού, τοποθετούνταν άλλα με μεγαλύτερο ύψος που επέτρεπαν σκόπευση πάνω από τον κύλινδρο.
Τόσο ο σωλήνας, όσο και το όπλο βάφονταν με μια μαύρη ματ βαφή που μείωνε τις αντανακλάσεις και προστάτευε τα μέταλλα από την αλμύρα.
Τα τροποποιημένα πιστόλια ονομάστηκαν επισήμως Μκ22 Mod. 0.
Μετέπειτα βελτιώσεις
Το “σύστημα Mk22” δεν ήταν τέλειο εξαρχής αλλά εξελίχθηκε εξαιρετικά με μια σειρά από βελτιώσεις.
Τα συνηθισμένα φυσίγγια των 9Χ19 χιλιοστών ταξιδεύουν με υπερηχητική ταχύτητα, δημιουργώντας ένα χαρακτηριστικό ήχο καθώς εξέρχονται από την κάνη.
Το Ναυτικό έφτιαξε τις βαριές βολίδες τύπου Μκ4 (βάρους 158 grains ή 10,2 γραμμαρίων) που ανέπτυσαν ταχύτητα χαμηλότερη του ήχου, εξαλείφοντας αυτό το πρόβλημα.
Το επόμενο ζήτημα ήταν ο μηχανικός θόρυβος από την επανάταξη του μηχανισμού, καθώς το πιστόλι απέρριπτε ένα κάλυκα και τροφοδοτούσε νέο φυσίγγιο.
Οι οπλουργοί προσάρμοσαν στο σκελετό του Μκ22 ένα μάνταλο που κλείδωνε το κλείστρο, αποκλείοντας την κίνηση του.
Όταν ενεργοποιούνταν ο μηχανισμός, το πιστόλι ουσιαστικά λειτουργούσε ώς επαναληπτικό.
Ο χειριστής έπρεπε να το ξεκλειδώνει με τα δάχτυλα του και να επανοπλίζει χειροκίνητα μετά από κάθε βολή.
Το πλεονέκτημα ήταν πως η βολή παρέμενε πρακτικά αθόρυβη σε απόσταση μεγαλύτερη των 10 μέτρων από την κάνη.
Οι ελαστικοί δακτύλιοι μέσα στο σιγαστήρα θεωρούνταν “αναλώσιμοι” καθώς διαλύονταν μετά από 15-20 βολές, οπότε κάθε όπλο συνοδευόταν από εφεδρικούς ως ανταλλακτικά.
Φυσικά το πιστόλι μπορούσε να λειτουργήσει κανονικά, προσφέροντας πυρά που πλέον θα εντοπίζονταν.
Επειδή στην αρχική μορφή το Μ39/Μκ22 δεχόταν μόνο 8 φυσίγγια, οι SEALs πειραματίστηκαν με ένα τροποποιημένο σκελετό που χρησιμοποιούσε γεμιστήρες από Browning Hipower.
Η ιδέα λειτούργησε και τελικά η Smith & Wesson έφτιαξε ένα δικό της γεμιστήρα χωρητικότητας 14 φυσιγγίων. Αργότερα παρουσίασε το βελτιωμένο πιστόλι στην πολιτική αγορά (χωρίς το μάνταλο κλειδώματος του κλείστρου) ως μοντέλο 59.
Σιωπή Κουτάβι!
Το πιστόλι Μκ22 Mod. 0 παρέμεινε σε υπηρεσία από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 μέχρι την αντικατάσταση του 40 χρόνια αργότερα από το Heckler & Koch Mk23.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή, χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον σε “μαύρες” επιχειρήσεις στο Λάος, την Καμπότζη και το Βόρειο Βιετνάμ κατά τη διάρκεια της αμερικανικής εμπλοκής.
Κάθε διμοιρία SEAL διέθετε τουλάχιστον ένα, συνοδευόμενο από το σιγαστήρα, μια θήκη μεταφοράς και συχνά ένα μεταλλικό αφαιρούμενο κοντάκιο.
Το τελευταίο κούμπωνε σε οδηγό-εγκοπή που οι οπλουργοί “φρέζαραν” στη ράχη της λαβής.
Η ίδέα ήταν να σταθεροποιείται το πιστόλι (επωμιζόμενο) για καλύτερη ευστοχία. Οι βατραχάνθρωποι που εκτελούσαν επιδρομές εναντίον στρατοπέδων των Βιετκόνγκ, το λάτρευαν.
Τους επέτρεπε να εξουδετερώνουν τους σκύλους που οι εχθροί διατηρούσαν ως φύλακες, χωρίς να προκαλέσουν συναγερμό.
Η τακτική ήταν ένας SEAL να καλεί το σκύλο κοντά του δελεάζοντας τον με φαγητό ή κινώντας του την περιέργεια και ο στρατιώτης με το Mk22 να τον εξουδετερώνει με μια σιγασμένη βολή.
Έτσι το πιστόλι απέκτησε το παρατσούκλι “Hush Puppy” που κυριολεκτικά σημαίνει “Σιωπή ή Πάψε Κουτάβι!”.
Οι πηγές αναφέρουν ότι το Ναυτικό των ΗΠΑ συνολικά παρέλαβε μόλις 120 πλήρεις συλλογές Μκ22. Μόνο ένα από αυτά διασώζεται σε ιδιωτική συλλογή, όντας πλέον σπάνιο μουσειακό αντικείμενο.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών