Gun Room

Πιστόλια Howdah

tags :
Πιστόλια Howdah

Όταν το θήραμα σκοτώνει

Η ιδέα είναι πιθανότατα τόσο παλιά, όσο τα πυροβόλα. Από τη στιγμή που η έναυση με τσακμακόπετρα τελειοποιήθηκε, κάποιος άδραξε ένα πριόνι και έκοψε την κάνη και το κοντάκι για να φτιάξει ένα βολικότερο
και ελαφρύτερο όπλο. Κάπως έτσι φτάσαμε στις πιστόλες που θαυμάζουμε στα πολεμικά μουσεία. Όμως τα δίκανα πιστόλια “Χάουντα” (Howdah) ήταν κάτι περισσότερο από κουτσουρεμένα τουφέκια. Ήταν
μηχανές υψηλής ποιότητας, κατασκευασμένες για συγκεκριμένο σκοπό.
Άμυνα ενάντια σε εξαγριωμένα αιλουροειδή, σε αποστάσεις επαφής όπου το κυνηγετικό τυφέκιο δε μπορούσε πλέον να χρησιμοποιηθεί.

Κυνηγώντας μεγάλες γάτες

Στην Ινδία του δέκατου ένατου αιώνα, το κυνήγι της τίγρης είχε διπλό σκοπό. Πέρα από σπορ των ευγενών της ανώτερης κάστας και των βρετανών αποικιοκρατών, έλεγχε τον πληθυσμό των μεγάλων
σαρκοβόρων που αποτελούσαν μόνιμη πληγή για τα κοπάδια των φτωχότερων τάξεων. Καθώς η ινδική υποήπειρος περνούσε από το μεσαίωνα στη βιομηχανική εποχή, αναπτύχθηκαν νέοι οικισμοί, επεκτάθηκαν οι αγροτικές εκμεταλλεύσεις και βεβαίως κατασκευάστηκε ένα ευρύτατο δίκτυο σιδηροδρόμων. Η ταχεία αυτή αλλαγή άλλαξε τη μορφή του φυσικού τοπίου που παρέμενε ίδιο επί αιώνες.
Η Panthera Tigris είναι το μεγαλύτερο από τα αιλουροειδή. Είναι έντονα κυριαρχικά ζώα που αξιώνουν μεγάλες εκτάσεις για την επιβίωση τους. Η ανθρώπινη δραστηριότητα έκχέρσωσε δάση και ως
φυσικό επακόλουθo έφερε άνθρωπο και τίγρη σε ένα θανάσιμο ανταγωνισμό. Κάποια από αυτά τα θηρία προκαλούσαν εκατοντάδες
θανάτους ανθρώπων της υπαίθρου και εργατών κάθε έτος. Οι μαχαραγιάδες και οι ανώτεροι αξιωματούχοι -αποκομμένοι από την πραγματική άσκηση εξουσίας- είδαν την εξολόθρευση των μεγάλων σαρκοβόρων ως καλή ευκαιρία για να υπενθυμίσουν στους υποτελείς την αξία τους. Συχνά, σε περιοχές που προηγούνταν επιθέσεις τίγρεων, οργάνωναν εξορμήσεις προς εξολόθρευση τους.
Howdah2.JPG

Το πλεκτό καλάθι

Το κυνήγι της τίγρης γινόταν από ομάδες κυνηγών που επέβαιναν σε ελέφαντες, ώστε να επιβλέπουν από ψηλά το πεδίο. Η γραμμή των ελεφάντων περπατούσε παράλληλα, εν είδη παγάνας και με θορύβους,
ταμπούρλα και φωνές προσπαθούσαν να σπρώξουν τις “γάτες” σε ανοιχτά πεδία. Οι επιλεγμένοι κυνηγοί κάθονταν μέσα σε πλεκτά καλάθια που ονομάζονται χάουντα, πίσω από τον οδηγό (τον μαχούτ
στα ινδικά) που διαφέντευε τον ελέφαντα καθισμένος πάνω στο σβέρκο του ζώου. Η ιδέα ήταν πως οι οπλισμένοι με δίκανα ευγενείς θα έβλεπαν και θα πυροβολούσαν τις τίγρεις από ικανή απόσταση. Τα πράγματα
όμως δεν εξελίσσονταν πάντα έτσι. Κάποιες φορές τα μεγάλα αιλουροειδή, εκμεταλλευόμενα το ψηλό χορτάρι και την πυκνή βλάστηση, αποφάσιζαν να στήσουν ενέδρα στους διώκτες τους, o προφανής στόχος ήταν ο μαχούτ που κάθονταν ακάλυπτος πάνω στον ελέφαντα και ένα σάλτο αρκούσε ώστε η 300 κιλών “γάτα” να βρεθεί  στην πλάτη του παχύδερμου. Στα επόμενα ελάχιστα δευτερόλεπτα, ο κυνηγός έπρεπε να αντιδράσει αποτελεσματικά για να μη μετατραπεί σε… γεύμα. Έκεί έπαιζε ρόλο η πιστόλα Χάουντα. Οι οδηγίες που δίνει στα γραπτά του ο βρετανός κυνηγός H. A. Leveson είναι χαρακτηριστικές “Για να είναι αποτελεσματική η βολή, η κάνη
πρέπει να τοποθετηθεί κοντά στο κεφάλι της τίγρης και και να δωθεί προσοχή στο να μη σκοτωθεί ο μαχούτ”.
Howdah3.JPG

Μικρός όγκος, μεγάλο διαμέτρημα

Μεταξύ 1850 και 1890, τα πιστόλια μαύρης πυρίτιδας (είτε εμπροσθογεμή, ή αργότερα με μεταλλικό κάλυκα) δεν παρήγαγαν αρκετή ισχύ ώστε να σταματήσουν ακαριαία ένα τέτοιο αρπακτικό. Έτσι
οι κυνηγοί κατέφυγαν στους Άγγλους οπλουργούς αναζητώντας ισχυρά και συμπαγή όπλα. Οι μηχανισμοί προήλθαν από τα μεσαίου μεγέθους δίκανα τυφέκια της εποχής. Ήταν εξώσφυρα, διέθεταν δύο σκανδάλες
και διατηρούσαν μια υποτυπώδη “πάπια” κάτω από τις κάνες. Ο σκοπός της ήταν για να μπορεί να συγκρατηθεί το όπλο με δύο χέρια κατά τη βολή, όταν αυτό ήταν εφικτό. Η λαβή διαμορφωνόταν ώστε να
προσφέρει αρκετή συγκράτηση αλλά ταυτόχρονα να επιτρέπει το “γλίστρημα” μέσα στην παλάμη. Έτσι η έντονη ανάκρουση δε τραυμάτιζε τόσο το χειριστή. Συχνά υπήρχε ένας κρίκος στη λαβή, ώστε
να μη πέφτουν και χάνονται κατά το κυνήγι.
Τα δίκανα προτιμούνταν γιατί πέρα από μεγαλύτερη δύναμη, πρόσφεραν και ταχύτερη επαναγέμιση σε σχέση με τα περίστροφα της εποχής.
Υπήρξαν ακόμη και υποδείγματα με τέσσερις κάνες, αλλά είναι πολύ σπανιότερα. Τα διαμετρήματα προέρχονταν από δημοφιλή τυφέκια της εποχής για έυκολη εξασφάλιση πυρομαχικών. Έτσι το .577 Snider ( τότε διαμέτρημα του στρατού) και το .500 ΒΡΕ απαντώνται συχνά σε ραβδωτά υποδείγματα. Υπάρχουν όμως και λειόκανα χάουντα σε cal. 16 και cal
Η ιταλική Pedersoli κατασκευάζει σήμερα δύο ιστορικώς ακριβείς εκδοχές του είδους. Η ραβδωτή δέχεται βολίδες διαμέτρου .50 (12,7mm). Η λειόκανη με cal.20 μπορεί να γεμιστεί με ψήφους ή στρογγυλές μολυβένιες μπάλες. Χρησιμοποιούν μαύρη πυρίτιδα ως προωθητικό και καψύλιο για την έναυση.

Howdah4.JPG
Είδη που εξαφανίζονται


Η εποχή των Χάουντα παρήλθε με τις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα. Οι κάποτε αχανείς ζούγκλες της Ινδίας, της Μπούρμα, του Βιετνάμ και ψηλότερα μέχρι την Κίνα και τη Ρωσία φιλοξενούσαν
μεγάλους πληθυσμούς τίγρεων. Πλέον αποτελούν απειλούμενο είδος καθώς η ανθρώπινη δραστηριότητα έχει καταλάβει το 90% των βιότοπων τους.
Σήμερα, τα ιδιαίτερα αυτά όπλα φτιαγμένα από ηχηρά ονόματα όπως Purdey, Westley Richards και Holland & Holland παραμένουν μνημεία ενός άλλου καιρού. Μηχανικά επιτεύγματα και έργα τέχνης που χρησιμοποιήθηκαν στη μάχη του ανθρώπου με το μεγαλύτερο αιλουροειδές.

www.bankingnews.gr

Ρoή Ειδήσεων

Σχόλια αναγνωστών

Δείτε επίσης