Τελευταία Νέα
Gun Room

Smith & Wesson Μοντέλο 19, «COMBAT MAGNUM»

Smith & Wesson Μοντέλο 19, «COMBAT MAGNUM»
Κορυφαίο ποιοτικά και με τεράστια αντοχή φτιαχνόταν πάνω στο σκελετό “Ν” της εταιρείας με αποτέλεσμα να ζυγίζει ως και 1,3 κιλά άδειο

Όταν το φυσίγγιο .357 Magnum εμφανίστηκε το 1935, έφτασε μέσω του  περιστρόφου Registerd Magnum (που αργότερα ταξινομήθηκε ως Μοντέλο 27).
Κορυφαίο ποιοτικά και με τεράστια αντοχή φτιαχνόταν πάνω στο σκελετό “Ν” της εταιρείας με αποτέλεσμα να ζυγίζει ως και 1,3 κιλά άδειο. Τα συνηθέστερα μήκα κανών ήταν 16 με 21 εκατοστά, καθιστώντας άβολη την απόκρυψη. Πολλοί αστυνομικοί της εποχής έβρισκαν το βάρος απαγορευτικό για πολύωρη μεταφορά και τον όγκο δύσχρηστο.

Αναζητώντας βελτίωση

Το στάνταρ περίστροφο μέχρι τότε ήταν το “τριανταοκτάρι” Μ&P (Military & Police) ή αλλιώς μοντέλο 10 που βασιζόταν στο μικρότερο σκελετό “Κ”. Εδώ χρειάζεται μια μικρή παρένθεση για να επισημάνουμε ότι παρά το διαφορετικό όνομα, 38 Special και .357 Magnum μοιράζονται την ίδια διάμετρο και σχήμα κάλυκα, ακόμη και τις ίδιες βολίδες. Η διαφορά είναι πως τα πολύ ισχυρότερα .357 έχουν επίτηδες αυξημένο μήκος κάλυκα κατά 4 περίπου χιλιοστά, ακριβώς ώστε να μη χωρούν στα ασθενέστερα βυκία των .38. Μια τέτοια τυχαία πυροδότηση, αν ήταν δυνατή θα μπορούσε να καταστρέψει το όπλο και να τραυματίσει το χειριστή.

Στη δεκαετία του 1950 μια ομάδα εκπαιδευτών, με επικεφαλής τον επιθεωρητή της αμερικανικής Συνοριοφυλακής και πρώην πεζοναύτη Bill Jordan (Μπιλ Τζόρνταν), άρχισαν να πιέζουν την Smith & Wesson για ένα ελαφρότερο και μικρότερο  μάγκνουμ βασισμένο στο Μ&Ρ. Ο Jordan πίστευε πως η (τότε) βελτιωμένη μεταλλουργία θα επέτρεπε τη δημιουργία ενός περιστρόφου μεγέθους .38 Special που θα άντεχε τις υψηλές πιέσεις του .357 Magnum. Θεωρούσε ότι θα ήταν η επόμενη εξέλιξη στα αστυνομικά περίστροφα.

 Το 1954 εξηγούσε στον πρόεδρο της S&W Carl Hellstrom (Καρλ Χέλστρομ)  πως οι αστυνομικές υπηρεσίες της βόρειας Αμερικής, από τη Συνοριοφυλακή και τη Μυστική Υπηρεσία ως και τα τοπικά Τμήματα κάθε πόλης θα “έκαναν ουρά” για να αγοράσουν ένα τέτοιο όπλο για το προσωπικό τους. Σύμφωνα με τον ίδιο, θα έπρεπε να διαθέτει βαρεός τύπου κάνη μήκους 10 εκατοστών, και ρυθμιζόμενα σκοπευτικά ώστε να αλλάζει η σκόπευση ανάλογα με το αν χρησιμοποιείται το ισχυρότερο ή το πιο αδύναμο διαμέτρημα.

Όταν οι CEO ακούν 

Ο  Helstrom δεν ήταν τυχαία προσωπικότητα. Εμπνευσμένος μηχανολόγος ο ίδιος, είχε ανελιχθεί μελετώντας και κατασκευάζοντας προϊόντα για λογαριασμό της S&W την οποία υπηρέτησε επί τρείς δεκαετίες. 

Δύο χρόνια αργότερα δώρισε στον Jordan το πρώτο Combat Magnum (μετέπειτα Μ 19) που βγήκε από την παραγωγή, ως αναγνώριση για τη συμβολή του. Τα πρώτα 5.000 όπλα πωλήθηκαν αμέσως στη Συνοριοφυλακή και ακολούθησαν τα Τελωνεία, το FBI, και εκατοντάδες άλλοι πελάτες. Η γαλλική αντιτρομοκρατική GIGN αγόρασε 500 ειδικά τροποποιημένα M 19-3, γιατί οι δοκιμές τους έδειξαν πως ήταν το ακριβέστερο περίστροφο που μπορούσαν να βρούν. Αρχικά τα Μ 19 παραδίδονταν με κάνες 4 και 6 ιντσών (10 και 15cm). Ένα κάλυμμα γύρω από τη ράβδο του εξωστήρα, αύξανε το βάρος εμπρός και προστάτευε από χτυπήματα που τυχόν θα τη στράβωναν.

Ήταν κατασκευασμένα από ανθρακούχο χάλυβα και είχαν φαρδιές, άνετες λαβές από ξύλο που διέχεαν την ανάκρουση. Η σφύρα και η σκανδάλη ήταν σκοπευτικών προδιαγραφών και ο μηχανισμός συναρμολογούνταν με προσοχή από έμπειρους τεχνίτες. Το φινίρισμα ήταν το κλασικό “μπλέ” με βαφή οξείδωσης ή γυαλιστερή επινικέλωση. Κάποιες αστυνομικές υπηρεσίες αναζητούσαν ένα υλικό με μεγαλύτερη αντοχή στη διάβρωση έτσι προέκυψε το Μ 66, που ήταν το Μ 19 φτιαγμένο από ανοξείδωτο ατσάλι. Για την ιστορία, ήταν το πρώτο ανοξείδωτο περίστροφο που κατασκεύασε η S&W. Τα περισσότερα Μ 19 είχαν σκελετό λαβής τετράγωνου προφίλ για καλύτερο κράτημα, εκτός από τα ιδιόμορφο κοντόκανο (6,2 εκατοστών) που προοριζόταν για απόκρυψη. Αυτό είχε στρογγυλεμένη μικρότερη λαβή όπως τα ελαφρότερα τριανταοκτάρια, ώστε να μην εξέχει και προδίδει τον οπλοφόρο.

Μεταξύ του 1956 και του 1999 εκατοντάδες χιλιάδες αντίγραφα όλων των παραλλαγών (από 19-2 ως το 19-6) πουλήθηκαν σε καθε γωνία του πλανήτη.  αποδεικνύοντας την ακρίβεια των λόγων του Jordan.

4_1_3.jpg

Η αχίλειος πτέρνα

Η ευχρηστία και επιτυχία του M 19 βασίστηκε στις βολικές διαστάσεις και το μειωμένο βάρος. Όμως σε κάθε συμβιβασμό υπάρχουν και μειονεκτήματα. Το αρχικό φυσίγγιο .357 χρησιμοποιούσε ένα βλήμα 10,2 γραμμαρίων. Όταν στα τέλη του 1970 εμφανίστηκαν ενισχυμένες γομώσεις με ελαφρότερες βολίδες, η πίεση και θερμοκρασία που ανάπτυσαν προκαλούσαν κόπωση και διάβρωση του μετάλλου. Το πρόβλημα εστιαζόταν στο σημείο που ο σκελετός έδενε με την κάνη και στη άνω γωνία  του “παραθύρου” του βυκίου. Η φθορά γινόταν αισθητή μετά από κάποιες χιλιάδες γομώσεις υψηλών πιέσεων και η πλειοψηφία των κατόχων ενδεχομένως δε το αντιμετώπισε ποτέ.

Μια ενίσχυση σε εκείνα τα σημεία έλυσε το πρόβλημα για τα επόμενα μοντέλα, όμως στα υπάρχοντα ήδη όπλα εγκαινίασε μια νέα τακτική. Οι προπονήσεις και εκπαιδεύσεις των αστυνομικών θα γίνονταν με ηπιότερες γομώσεις .38 Special και τα φυσίγγια .357 θα χρησιμοποιούνταν μόνο για επιχειρησιακή χρήση. Στο τέλος αυτή η πρακτική αποδείχτηκε βολική για τις Υπηρεσίες που γλίτωναν σημαντικά ποσά από τη διαφορά κόστους των φυσιγγίων. Αλλά οδήγησε και στην ανάπτυξη βελτιωμένων φυσιγγίων “.38 +Ρ”, που ξεπερνούσε τις επιδόσεις των απλών γομώσεων αλλά ήταν και ένα σκαλοπάτι χαμηλότερα από τα πλήρη μάγκνουμ. Αυτή η αδυναμία δε μετρίασε την προτίμηση του κοινού για το Μ 19, όμως οδήγησε στην ανάπτυξη του αντικαταστάτη που εμφανίστηκε το 1985 ως Μ586.
1_4_1.jpg

www.bankingnews.gr 

Ρoή Ειδήσεων

Σχόλια αναγνωστών

Δείτε επίσης