Μεταξύ του 1965 και του 1973 ο αμερικανικός στρατός εισέβαλε στο Βιετνάμ.
Η εκστρατεία αυτή υπήρξε ο καταλύτης για την ανάπτυξη νέων τεχνολογιών και τακτικών μάχης.
Ονομάστηκε “ο αεροκίνητος πόλεμος”, γιατί για πρώτη φορά το πεζικό μεταφερόταν μαζικά με ελικόπτερα.
Η ανάγκη για ταχυβολία
Χρησιμοποιώντας ελικόπτερα Bell UH-1 “Huey”, αμερικανικές μονάδες υπερπηδούσαν τα φυσικά εμπόδια και τη ζούγκλα για να επιτεθούν σε εδάφη που κατείχαν οι αντάρτες Βιετκόνγκ και ο στρατός του Βορείου Βιετνάμ. Τα αθωράκιστα, μονοκινητήρια ελικόπτερα ήταν εύκολοι στόχοι κατά την προσέγγιση σε ξέφωτα.
Σύντομα οι Βιετναμεζοι έμαθαν να παγιδεύουν αυτά τα ανοίγματα στην τροπική βλάστηση με αντιαεροπικά πυρά και συγκεντρώσεις πεζικού.
Υπολογίζεται οτι 3,300 “Huey” καταστράφηκαν κατά τις επιχειρήσεις στην Ασία.
Ως μέσο προστασίας τοποθέτησαν πολυβόλα πεζικού Μ60 και Browning 1918, όμως η χαμηλή ταχυβολία αυτών των όπλων δεν επαρκούσε για να καλύψει τους στόχους λόγω της ταχύτητας πλεύσης των ελικοπτέρων. Με απλά λόγια, τα 670-800 φυσίγγια το λεπτό έδιναν πολύ μεγάλη διασπορά και “κενά” στην περιοχή που σημάδευαν τα ελικόπτερα. Η μόνη λύση ήταν η αύξηση της ταχυβολίας, ώστε περισσότερες βολίδες να χτυπούν το ίδιο σημείο ταυτόχρονα. Το πρόβλημα ήταν το ίδιο με εκείνο που αντιμετώπισαν τα μαχητικά αεροπλάνα στο πέρασμα από τα ελικοφόρα στα τζετ. Λόγω των υψηλών ταχυτήτων εμπλοκής, υπήρχε ελάχιστος χρόνος για να καταφέρουν πλήγματα στον αντίπαλο.
Ο στρατός απευθύνθηκε στη General Electric, κατασκευάστρια του εξάκανου πυροβόλου Μ61 των 20mm. Αποτελούσε μεταξύ άλλων σταθερό οπλισμό των F 104 Starfighter, F 105 Thunderchief και αργότερα των F 4Ε Phantom και Α 7D Corsair. Το πυροβόλο εκτοξεύει 4.000-6.600 βλήματα το λεπτό. Οδηγούμενο από ένα ηλεκτρικό μοτέρ που περιστρέφει τις κάνες του, πετυχαίνει ένα καταιγισμό επί του στόχου.
To Mini-Gun
Ακόμη και σήμερα τα παραδοσιακά πολυβόλα περιορίζονται στις “θεωρητικές” 900-1.100 βολές ανα λεπτό, περιοριζόμενες από το χρόνο που απαιτεί η φόρτωση, πυροδότηση και εξόλκευση ενός φυσιγγίου από τη θαλάμη. Πρακτικά, αυτή η ταχυβολία είναι σημαντικά μικρότερη διότι οι συνεχείς πυροδοτήσεις θερμαίνουν το μέταλλο της κάνης, ώσπου προκαλείται αυτανάφλεξη των φυσιγγίων με την είσοδο τους στη θαλάμη. Αν σε εκείνο το σημείο δε διακοπεί η τροφοδοσία, η κάνη υπερθερμαίνεται, το μέταλλο μαλακώνει και τελικά προκαλείται διάρρηξη του.
H General Electric εκμεταλλεύτηκε την αρχή του εφευρέτη Richard Gatling (Ρίτσαρντ Γκάτλινγκ), ο οποίος το 1862 είχε φτιάξει το πρώτο πετυχημένο πολυβόλο.
Η σύλληψη του Gatling ήταν πως ένας αριθμός περιστροφικών κανών μπορεί να επιτύχει ταχυβολία, χωρίς τη φθορά και θερμότητα που παράγουν οι συνεχείς πυροβολισμοί.
Τοποθετώντας έξι κάνες γύρω από έναν άξονα, αυξάνεται ο ρυθμός βολής χωρίς να ξεπερνά την αντοχή του μετάλλου.
Όταν η μία βάλλει, η επόμενη γεμίζει, μια τρίτη εξολκεύει και οι υπόλοιπες ψύχονται.
Το Μ134 (όπως τυποποιήθηκε) είναι ένα μοντέλο υπό κλίμακα του πυροβόλου Μ61Α1, επανασχεδιασμένο γύρω από το φυσίγγιο πεζικού των 7,62mm.
Έτσι απέκτησε το προσωνύμιο Minigun. Παρόλα αυτά, μόνο μικρό δεν είναι. Τα αρχικά μοντέλα ζύγιζαν σχεδόν 40 κιλά χωρίς το τύμπανο πυρομαχικών.
Τοποθετούνταν σε ηλεκτρικούς πυργίσκους στα πλευρά των ελικοπτέρων, αν και πλέον προτιμούνται οι αρθρωτοί έστορες που χειρίζονται οι μηχανοσυνθέτες.
Ο μηχανισμός παίρνει κίνηση από ένα ηλεκτρικό μοτέρ που περιστρέφει τις κάνες και κινεί την ταινία μεταφοράς φυσιγγίων.
Η ταχυβολία μπορεί να ρυθμιστεί μεταξύ 2.000 και 6.000 βλημάτων ανά λεπτό.
Ο όγκος πυρός που προσφέρει είναι αδυσώπητος κατά “στόχων περιοχής”. Πλησιάζοντας σε μια ζώνη προσγείωσης, τα ελικόπτερα είναι ικανά να ρίξουν χιλιάδες βλήματα στην περίμετρο και να καταστείλουν ενέδρες που απειλούν το μεταφερόμενο πεζικό.
Μετά το Βιετνάμ
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η εταιρεία μηχανουργικών κατασκευών Dillon Aero (σχετίζεται με την Dillon Precision που φτιάχνει μηχανήματα γόμωσης φυσιγγίων) αγόρασε 10.000 πολυβόλα Μ134 από τα πλεονάσματα του αμερικανικού στρατού, για να τα μεταπουλήσει στο εξωτερικό. Βρήκαν ότι τα περισσότερα είχαν εκτεταμένες φθορές και δε λειτουργούσαν αξιόπιστα.
Επανασχεδίασαν το μηχανισμό περιστροφής των κανών, βελτίωσαν το σύστημα τροφοδοσίας και με τη χρήση μερών από τιτάνιο μείωσαν το βάρος στα 20 κιλά.
Αυτά τα μοντέλα είναι γνωστά ως Μ134D και Μ134D-T (Titanium). Τα αναβαθμισμένα minigun τράβηξαν το ενδιαφέρον του αμερικανικού στρατού για να εξοπλίσουν τα ελικόπτερα Blackhawk που χρησιμοποιούνται για επιθέσεις μονάδων όπως η Delta Force και οι SEALs.
Το παράδειγμα μιμήθηκαν μονάδες από όλο τον κόσμο. Πλέον η Dillon Aero προμηθεύει ταχυβόλα Μ134D νέας παραγωγής σε δεκάδες στρατούς από τη Σιγκαπούρη ως τη Γερμανία. Εξοπλίζουν μεταξύ άλλων, ελικόπτερα και ταχύπλοα της μονάδας βατραχανθρώπων SAT του τουρκικού ναυτικού.
Κινηματογραφική καριέρα
Η ταινία “Predator” του 1987 είναι το κινηματογραφικό ντεμπούτο του εξάκανου Minigun.
Το όπλο όχι μόνο πρωταγωνιστεί σε μερικές σκηνές, αλλά έχει και το δικό του όνομα: Old Painless (Γέρο-Ανώδυνος).
Το σενάριο είναι ένας συνδυασμός περιπέτειας, επιστημονικής φαντασίας και θρίλερ. Μια ομάδα διάσωσης εκτελεί “μαύρη” αποστολή υπό τις διαταγές ενός πράκτορα της CIA. Οι κομάντος αντιλαμβάνονται σύντομα πως “κάτι” μέσα στη ζούγκλα τους κυνηγά συστηματικά και τους εξολοθρεύει.
Η ταινία είναι γεμάτη μάτσο τύπους με τεράστιους μυς και κλισέ, αλλά δημιούργησε ένα καλτ κοινό και μια σειρά από σήκουελ επί 30 χρόνια.
Πρωταγωνιστούν ο πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής μπόντι-μπίλντινγκ Αρνολντ Σβαρτζενέγκερ, ο Καρλ Γουέδερς (από το “Ρόκι”), ο Σόνυ Λάντχαμ και ο μετέπειτα σκηνοθέτης του “Iron Man 3” Σέην Μπλακ.
Ο πλέον αξιομνημόνευτος χαρακτήρας είναι ο “Λοχίας Μπλέην” που υποδύθηκε ο επαγγελματίας παλαιστής Τζέσι Βεντούρα.
Ο Βεντούρα που ήταν πραγματικός βατραχάνθρωπος κατά τον πολέμο στο Βιετνάμ, είχε τότε ύψος 1,92 μέτρα και ζύγιζε 115 κιλά.
Στην ταινία κραδαίνει ένα φορητό minigun M134, πλήρες με το κιβώτιο πυρομαχικών του και ένα ειδικό χειριστήριο/σκανδάλη.
Φυσικά, το όπλο αυτό ανήκει στην επιστημονική φαντασία και δημιουργηθηε για τις ανάγκες της ταινίας.
Ειχε ρυθμιστεί σε “μειωμένη ταχυβολία” 1.600 φυσιγγίων και έβαλλε αβολίδωτα φυσίγγια.
Ο Βεντούρα που χειρίστηκε το όπλο στο πλατώ, περιέγραψε τις εντυπώσεις του σε μια συνέντευξη: “Το minigun ζύγιζε σχεδόν 30 κιλά. Απαιτούσε σύνδεση με καλώδια, τα οποία καμουφλάραμε επιμελώς. Του είχαν προσαρμόσει μια χειρολαβή από πολυβόλο Μ60 για να το κρατώ και έναν ιμάντα με κρίκους για να το στηρίζω γύρω από τους ώμους. Ένα χειριστήριο από ελικόπτερο έπαιζε το ρόλο της σκανδάλης, ενεργοποιώντας το μοτέρ. Στα γυρίσματα, έριξα φυσικά μόνο με αβολίδωτα. Ακόμη κι έτσι, η ανάκρουση με έκανε να νιώθω σαν να ιππεύω ένα αγριεμένο αλυσοπρίονο. Δε μπορώ να φανταστώ κάποιον ικανό να το ελέγξει σε ριπές με πραγματικά πυρά.”
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών