Το μοντέλο Mauser 98k, κορυφαίο μεταξύ των επαναληπτικών όπλων, δε μπορούσε να ανταγωνιστεί το αμερικανικό Μ1 Garand και το ρωσικό SVT 40.
Οι Γερμανοί στρατιώτες πήγαν στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο με ένα τουφέκι τεχνολογίας του 19ου αιώνα.
Το μοντέλο Mauser 98k, κορυφαίο μεταξύ των επαναληπτικών όπλων, δε μπορούσε να ανταγωνιστεί το αμερικανικό Μ1 Garand και το ρωσικό SVT 40.
Αυτά τα νέα ημιαυτόματα υπερτερούσαν σε ρυθμό βολής και χωρητικότητα, δύο πολύ ζωτικά στοιχεία για τυφέκια μάχης.
Μια μακρόσυρτη διαδικασία
Το γερμανικό επιτελείο γνώριζε την αδυναμία και ήδη πρό του πολέμου ξεκίνησε την έρευνα για ένα σύγχρονο όπλο. Δύο προτάσεις από τη Walther και τη Mauser, γνωστά ως Gewehr 41(W) και Gewehr 41(M) δοκιμάστηκαν και το πρώτο φάνηκε πολλά υποσχόμενο.
Χρησιμοποιούσε ένα κλείδωμα με δύο πλευρικές σφήνες που ασφάλιζαν σε εσοχές του κορμού.
Υπό την αυξημένη πίεση του πολέμου και την ανάγκη παραγωγής υφιστάμενων σχεδίων, η έρευνα πέρασε σε δεύτερη μοίρα αλλά συνεχίστηκε.
Λίγες χιλιάδες πειραματικά μοντέλα κατασκευάστηκαν και διατέθηκαν σε μονάδες για αξιολόγηση.
Το αρχικό μοντέλο διοχέτευε αέριο για την κίνηση το μηχανισμού μέσω μιας “παγίδας” στο στόμιο της κάνης (παρόμοιο σύστημα είχε δοκιμαστεί και στα αρχικά μοντέλα του Μ1 Garand).
Αυτό δημιουργούσε προβλήματα αξιοπιστίας γιατί στο σημείο εκείνο τα αέρια έχουν χαμηλότερη πίεση και μεταφέρουν περισσότερα κατάλοιπα πυρίτιδας.
Κατά την εισβολή στη Ρωσία (επιχείριση Barbarosa) οι Γερμανοί πήραν ως λάφυρα τυφέκια SVT-40 (που είχε σχεδιάσει ο Fedor Tokarev) και είχαν την ευκαιρία να τα εξετάσουν.
Λειτουργούσαν με ένα πιστόνι “βραχείας διαδρομής”. Μια οπή περίπου στο 1/3 της απόστασης της θαλάμης από το στόμιο της κάνης εξασφάλιζε τη ροή “καθαρού” και υψηλής πίεσης αερίου για την αξιόπιστη λειτουργία του μηχανισμού.
Η λύση που αναζητούσε η Walther βρέθηκε στο ρωσικό όπλο. Το ενσωμάτωσαν στο δικό τους μηχανισμό, καταλήγοντας στο Gewehr (Τυφέκιο) 43 ή για συντομία G43.
Προηγμένες ιδέες
Θα ήταν άδικο να περιορίσει την ιστορία του G43 στην αντιγραφή και μόνο του συστήματος Tokarev, εξ’ άλλου η “παρθενογένεση” στην τεχνολογία είναι σπάνιότατο φαινόμενο. Το σχέδιο της Walther διέθετε μια σειρά από πρωτοποριακά χαρακτηριστικά.
Λόγω της πίεσης του πολέμου οι Γερμανοί έμαθαν να κατασκευάζουν τα όπλα τους με μεθόδους και υλικά χαμηλού κόστους που δεν απαιτούσαν εξειδικευμένο προσωπικό. Για παράδειγμα τα κοντάκια κατασκευάζονταν από συμπιεσμένο ξύλο λαμινέιτ και τα μεταλλικά μέρη απαιτούσαν ελάχιστη μηχανουργική κατεργασία.
Παρόλα αυτά τα G43 πετύχαιναν αντίστοιχη ακρίβεια με τα άλλα όπλα της εποχής.
Ο δεκάσφαιρος αφαιρούμενος γεμιστήρας ήταν πρακτικότερος του αντίστοιχου “εσωτερικού κλιπ” του Μ1, το οποίο συγκρατούσε οκτώ.
Παράλληλα μπορούσε να γεμιστεί από τις δεσμίδες πέντε φυσιγγίων του Mauser K98, με το οποίο μοιράζονταν κοινά πυρομαχικά.
Το κάλυμμα του κλείστρου ενσωμάτωνε και το μοχλό όπλισης, μια λύση που αργότερα θα αντέγραφε το τσεχοσλοβάκικο Vzor 58.
Το G43 ήταν το κατάλληλο όπλο το οποίο θα μπορούσε με μικρό κόστος να αντικαταστήσει το Mauser, βελτιώνοντας παράλληλα την ισχύ πυρός των Γερμανών. Zύγιζε 4.4 κιλά (αντί 4) και είχε ίδιο μήκος (110cm) με το επαναληπτικό, ενώ δεχόταν διπλάσια φυσίγγια.
Πρωτοποριακά σκοπευτικά
Τα σιδερένια σκοπευτικά αποτελούνταν από μια ολισθαίνουσα κλίμακα πίσω και μια προστατευμένη ακίδα εμπρός.
Το ισχυρό διαμέτρημα 7,92Χ57mm Mauser επέτρεπε στόχευση μεταξύ 100 και 1200 μέτρων.
Το εντυπωσιακότερο όμως στοιχείο ήταν πως όλα τα G43 έβγαιναν αό τη γραμμή παραγωγής με ενσωματωμένη βάση για τοποθέτηση διόπτρας.
Ο γερμανικός στρατός του 1942 αναζητούσε ποιοτικό πλεονέκτημα, εξοπλίζοντας κάθε άνδρα με οπτικό στόχαστρο και πάράλληλα με το τουφέκι γινόταν προσπάθεια για την παραγωγή ανάλογης ποσότητας διοπτρών ZF4 (μεγέθυνσης 4Χ).
Η πίεση των συμμαχικών βομβαρδισμός και η έλλειψη πρώτων υλών ακύρωσαν αυτό το πλάνο, παρόλα αυτά είναι αξιοσημείωτη η έμπνευση.
Με ένα ημιαυτόματο τουφέκι και τηλεσκοπικό σκόπευτρο οι Γερμανοί θα διέθεταν ένα σαφές πλεονέκτημα έναντι των Ρώσων.
Στην πραγματικότητα μόνο το δέκα τοις εκατό από τα 405.000 περίπου G43/K43 (ο χαρακτηρισμός άλλαξε από “Τυφέκιο: Gewehr” σε “Αραβίδα: Karabiner”) που κατασκευάστηκαν, διέθεταν διόπτρες.
Τα περισσότερα κατέληξαν στα χέρια ελεύθερων σκοπευτών, όπως ο υποδεκανέας Matthaus Hetzenauer ο οποίος το χρησιμοποίησε στο ανατολικό μέτωπο προκαλώντας 345 θανάτους αντιπάλων.
Θα χρειάζονταν πάνω από έξι δεκαετίες μέχρι οι σύγχρονοι στρατοί να αφομοιώσουν και να κάνουν πράξη το δόγμα “διόπτρα για κάθε μάχιμο πεζικάριο”.
www.bankingnews.gr
Το μοντέλο Mauser 98k, κορυφαίο μεταξύ των επαναληπτικών όπλων, δε μπορούσε να ανταγωνιστεί το αμερικανικό Μ1 Garand και το ρωσικό SVT 40.
Αυτά τα νέα ημιαυτόματα υπερτερούσαν σε ρυθμό βολής και χωρητικότητα, δύο πολύ ζωτικά στοιχεία για τυφέκια μάχης.
Μια μακρόσυρτη διαδικασία
Το γερμανικό επιτελείο γνώριζε την αδυναμία και ήδη πρό του πολέμου ξεκίνησε την έρευνα για ένα σύγχρονο όπλο. Δύο προτάσεις από τη Walther και τη Mauser, γνωστά ως Gewehr 41(W) και Gewehr 41(M) δοκιμάστηκαν και το πρώτο φάνηκε πολλά υποσχόμενο.
Χρησιμοποιούσε ένα κλείδωμα με δύο πλευρικές σφήνες που ασφάλιζαν σε εσοχές του κορμού.
Υπό την αυξημένη πίεση του πολέμου και την ανάγκη παραγωγής υφιστάμενων σχεδίων, η έρευνα πέρασε σε δεύτερη μοίρα αλλά συνεχίστηκε.
Λίγες χιλιάδες πειραματικά μοντέλα κατασκευάστηκαν και διατέθηκαν σε μονάδες για αξιολόγηση.
Το αρχικό μοντέλο διοχέτευε αέριο για την κίνηση το μηχανισμού μέσω μιας “παγίδας” στο στόμιο της κάνης (παρόμοιο σύστημα είχε δοκιμαστεί και στα αρχικά μοντέλα του Μ1 Garand).
Αυτό δημιουργούσε προβλήματα αξιοπιστίας γιατί στο σημείο εκείνο τα αέρια έχουν χαμηλότερη πίεση και μεταφέρουν περισσότερα κατάλοιπα πυρίτιδας.
Κατά την εισβολή στη Ρωσία (επιχείριση Barbarosa) οι Γερμανοί πήραν ως λάφυρα τυφέκια SVT-40 (που είχε σχεδιάσει ο Fedor Tokarev) και είχαν την ευκαιρία να τα εξετάσουν.
Λειτουργούσαν με ένα πιστόνι “βραχείας διαδρομής”. Μια οπή περίπου στο 1/3 της απόστασης της θαλάμης από το στόμιο της κάνης εξασφάλιζε τη ροή “καθαρού” και υψηλής πίεσης αερίου για την αξιόπιστη λειτουργία του μηχανισμού.
Η λύση που αναζητούσε η Walther βρέθηκε στο ρωσικό όπλο. Το ενσωμάτωσαν στο δικό τους μηχανισμό, καταλήγοντας στο Gewehr (Τυφέκιο) 43 ή για συντομία G43.
Προηγμένες ιδέες
Θα ήταν άδικο να περιορίσει την ιστορία του G43 στην αντιγραφή και μόνο του συστήματος Tokarev, εξ’ άλλου η “παρθενογένεση” στην τεχνολογία είναι σπάνιότατο φαινόμενο. Το σχέδιο της Walther διέθετε μια σειρά από πρωτοποριακά χαρακτηριστικά.
Λόγω της πίεσης του πολέμου οι Γερμανοί έμαθαν να κατασκευάζουν τα όπλα τους με μεθόδους και υλικά χαμηλού κόστους που δεν απαιτούσαν εξειδικευμένο προσωπικό. Για παράδειγμα τα κοντάκια κατασκευάζονταν από συμπιεσμένο ξύλο λαμινέιτ και τα μεταλλικά μέρη απαιτούσαν ελάχιστη μηχανουργική κατεργασία.
Παρόλα αυτά τα G43 πετύχαιναν αντίστοιχη ακρίβεια με τα άλλα όπλα της εποχής.
Ο δεκάσφαιρος αφαιρούμενος γεμιστήρας ήταν πρακτικότερος του αντίστοιχου “εσωτερικού κλιπ” του Μ1, το οποίο συγκρατούσε οκτώ.
Παράλληλα μπορούσε να γεμιστεί από τις δεσμίδες πέντε φυσιγγίων του Mauser K98, με το οποίο μοιράζονταν κοινά πυρομαχικά.
Το κάλυμμα του κλείστρου ενσωμάτωνε και το μοχλό όπλισης, μια λύση που αργότερα θα αντέγραφε το τσεχοσλοβάκικο Vzor 58.
Το G43 ήταν το κατάλληλο όπλο το οποίο θα μπορούσε με μικρό κόστος να αντικαταστήσει το Mauser, βελτιώνοντας παράλληλα την ισχύ πυρός των Γερμανών. Zύγιζε 4.4 κιλά (αντί 4) και είχε ίδιο μήκος (110cm) με το επαναληπτικό, ενώ δεχόταν διπλάσια φυσίγγια.
Πρωτοποριακά σκοπευτικά
Τα σιδερένια σκοπευτικά αποτελούνταν από μια ολισθαίνουσα κλίμακα πίσω και μια προστατευμένη ακίδα εμπρός.
Το ισχυρό διαμέτρημα 7,92Χ57mm Mauser επέτρεπε στόχευση μεταξύ 100 και 1200 μέτρων.
Το εντυπωσιακότερο όμως στοιχείο ήταν πως όλα τα G43 έβγαιναν αό τη γραμμή παραγωγής με ενσωματωμένη βάση για τοποθέτηση διόπτρας.
Ο γερμανικός στρατός του 1942 αναζητούσε ποιοτικό πλεονέκτημα, εξοπλίζοντας κάθε άνδρα με οπτικό στόχαστρο και πάράλληλα με το τουφέκι γινόταν προσπάθεια για την παραγωγή ανάλογης ποσότητας διοπτρών ZF4 (μεγέθυνσης 4Χ).
Η πίεση των συμμαχικών βομβαρδισμός και η έλλειψη πρώτων υλών ακύρωσαν αυτό το πλάνο, παρόλα αυτά είναι αξιοσημείωτη η έμπνευση.
Με ένα ημιαυτόματο τουφέκι και τηλεσκοπικό σκόπευτρο οι Γερμανοί θα διέθεταν ένα σαφές πλεονέκτημα έναντι των Ρώσων.
Στην πραγματικότητα μόνο το δέκα τοις εκατό από τα 405.000 περίπου G43/K43 (ο χαρακτηρισμός άλλαξε από “Τυφέκιο: Gewehr” σε “Αραβίδα: Karabiner”) που κατασκευάστηκαν, διέθεταν διόπτρες.
Τα περισσότερα κατέληξαν στα χέρια ελεύθερων σκοπευτών, όπως ο υποδεκανέας Matthaus Hetzenauer ο οποίος το χρησιμοποίησε στο ανατολικό μέτωπο προκαλώντας 345 θανάτους αντιπάλων.
Θα χρειάζονταν πάνω από έξι δεκαετίες μέχρι οι σύγχρονοι στρατοί να αφομοιώσουν και να κάνουν πράξη το δόγμα “διόπτρα για κάθε μάχιμο πεζικάριο”.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών