Θα ήταν ικανό να διατρήσει βαλιστικούς θώρακες από κέβλαρ και τιτάνιο πάχους 1,5 χιλιοστών
Η φαντασίωση του “Όπλου Αυτοάμυνας”
Η υπόθεση του αυτόματου Η&Κ ΜΡ7 και του φυσιγγίου 4,6Χ30mm που το συνοδεύει, είναι χαρακτηριστική των “βυζαντινών δολοπλοκιών” στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ.
Αποτελεί ξεκάθαρο παράδειγμα της σπατάλης πόρων και χρόνου, απλά και μόνο για την προώθηση εξοπλισμών και προμηθειών χωρίς ουσιαστικό λόγο.
Πριν την πτώση του Τείχους του Βερολίνου οι Γερμανοί και το ΝΑΤΟ ζούσαν με το άγχος της “σοβιετικής εισβολής”, περίπου όπως σήμερα ακούμε για την επικείμενη ρωσική επίθεση κατά των συνόρων της συμμαχίας.
Οι εξελίξεις το φθινόπωρο του 1989 και η κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της ΕΣΣΔ δύο χρόνια αργότερα, έδειξαν πως δεν υπήρχε πρόθεση, ούτε ικανότητα επίθεσης.
Θα υπέθετε κανείς πως θα εξέλειπε η ανάγκη για παχυλές αμυντικές δαπάνες.
Όμως η Ειρήνη ποτέ δεν απέτρεψε ένα καλό συμβόλαιο.
Το ΝΑΤΟ συνέχισε να σπαταλά χρήματα για να εφεύρει ένα τύπο όπλου και πυρομαχικού μικρών διαστάσεων που θα αντικαθιστούσε πιστόλια και υποπολυβόλα (όπως το ΜΡ5) των 9X19mm.
Το ονόμαζαν “Personal Defense Weapon”.
Η ιδέα ήταν αφορούσε ένα “ενδιάμεσο” όπλο μεταξύ πιστολιού και τυφεκίου μάχης ικανό να εξουδετερώνει αντιπάλους μέχρι τα 200 μέτρα.
Θά ήταν ικανό να διατρήσει βαλιστικούς θώρακεςαπό κέβλαρ και τιτάνιο πάχους 1,5 χιλιοστών.
Οι θιασώτες προωθούσαν την ιδέα ισχυριζόμενοι ότι το κόστος ανά τεμάχιο των φυσιγγίων για το PDW θα ήταν τουλάχιστον κατά ένα τρίτο χαμηλότερο των υπαρχόντων 7,62 και 5,56mm.
Θα εξόπλιζαν με αυτά τους “βοηθητικούς” στρατιώτες που δε συμμετέχουν στη μάχη. Το κόστος αγοράς και προσθήκης ενός ακόμη τύπου φυσιγγίου και ενός τουλάχιστον όπλου στο σύστημα διοικητικής μέριμνας της συμμαχίας, ...απλά δεν ελήφθη υπόψη.
Δύο διεκδικητές
Το κύριο πλεονέκτημα της ιδέας ήταν τα πυρομαχικά υψηλής
ταχύτητας και χαμηλής ανάκρουσης.
Αυτό μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με μικρές και ελαφρές βολίδες.
Δοκιμάστηκαν αρκετά πρωτότυπα (5,7Χ28FN, .224 BOZ, τροποποιημένα 9Χ19mm διατρητικού πυρήνα, κλπ.).
Οι δύο τελικές προτάσεις ήταν η φουτουριστική αραβίδα P90 της FN (που πλαισιωνόταν από το πιστόλι Five Seven) και το ΜΡ7 της H&K (με το αντίστοιχο πιστόλι UCP).
Τα όπλα της Heckler χρησιμοποιούσαν ένα πειραματικό διαμέτρημα 4,6Χ30mm.
Εκτόξευε διατρητικές βολίδες από σίδηρο (επικαλυμένες με χαλκό) με ταχύτητα 720 μέτρων/δευτερόλεπτο.
Η ενέργεια του βλήματος στο στόχο είναι συγκρίσιμη με των πιστολιών 9mm, αλλά η δομή, η ταχύτητα και το σχήμα της βολίδας επιτυγχάνουν διάτρηση “αδιανόητη” για τα συνήθη διαμετρήματα πιστολιών που δε διαπερνούν μαλακούς θώρακες από κέβλαρ και αραμιδικά υλικά.
Ωστόσο, υπήρχαν αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα εναντίον ιστών.
Δυστυχώς για τη Heckler & Koch, το βελγικό φυσίγγιο επέδειξε τουλάχιστον 20% καλύτερες επιδόσεις και το FN P90 ήταν πιο “ώριμo” για παραγωγή και μαζική χρήση.
Επίσης φτιαχνόταν σε υπάρχουσες υποδομές οπότε ήταν οικονομικότερο.
Υιοθετήθηκαν το 1991 και έκτοτε συνυπάρχουν με τα όπλα των 9mm (τα οποία δεν αντικατέστησαν ποτέ).
Σημειωτέον ότι καμία από τις προτάσεις δε μπορούσε να διατρήσει τους ενισχυμένους θώρακες (6Β12 και 6Β13) που οι Ρώσοι άρχισαν να χρησιμοποιούν στις αρχές του 2000.
Οι Γερμανοί,… απλά αγνόησαν το αποτέλεσμα των δοκιμών και συνέχισαν το δικό τους πρόγραμμα.
Γύρω στο 2001 έθεσαν σε υπήρεσία το ΜΡ7 στις ένοπλες δυνάμεις τους.
Το απέκτησαν επίσης κάποιοι “δορυφόροι” της Γερμανίας (Λιθουανία, Σουηδία, Εσθονία, Ισπανία) καθώς και ειδικές αστυνομικές μονάδες σε διάφορες χώρες.
Δύο χρόνια αργότερα ακολούθησε το βελτιωμένο ΜΡ7Α1.
Γνώριμο εξωτερικά
Συγκριτικά με το “ανορθόδοξο” Ρ90, το ΜΡ7 είναι πολύ συμβατικότερο.
Ακολουθεί την κλασική διάταξη για υποπολυβόλο με το γεμιστήρα εντός της λαβής.
Τροφοδοτεί από από δίστηλους γεμιστήρες χωρητικότητας 20, 30 και 40 φυσιγγίων.
Η χρήση πολυμερών πλαστικών για τον κορμό κρατά το κενό βάρος στα μόλις 2,1 κιλά.
Η κάνη των 18cm σε συνδυασμό με το τηλεσκοπικό κοντάκι δίνουν ένα συμπαγές μήκος (μόλις 41,5cm συμπτυγμένο), επιτρέποντας τη μεταφορά από ήδη βαρυφορτωμένο προσωπικό (οδηγοί, ασυρματιστές, νοσοκόμοι, κλπ.).
Στο άνω μέρος του κορμού και περιμετρικά στο χειροφυλακτήρα βρίσκονται ράγες για ανάρτηση στόχαστρων, καταδεικτών, φακών, κ.α.
Η εργονομία είναι μελετημένη με τους μοχλούς ασφάλειας, όπλισης και απελευθέρωσης του γεμιστήρα να είναι αμφιδέξιοι.
Αντισυμβατικός μηχανισμός
Σε αντίθεση με το παλιότερο ΜΡ5, το ΜΡ7 λειτουργεί με πιστόνι αερίων.
Η υψηλή πίεση του φυσιγγίου 4,6Χ30mm, το οποίο λειτουργεί στα 58.000psi, κινεί αξιόπιστα ένα πιστόνι βραχείας
διαδρομής. Συγκριτικά το 9Χ19mm δημιουργεί “μόλις” 34.000psi.
Η κίνηση μεταδίδεται στο φορέα του κλείστρου, ο οποίος παρασύρει και περιστρέφει την κεφαλή του κλείστρου.
Η σκανδάλη ελέγχει μια εσωτερική σφύρα και η σχαστηρία έχει δύο θέσεις: “Μονή Βολή” και “Ριπή”.
Στη δεύτερη περίπτωση εκτοξεύει 15 βλήματα ανά δευτερόλεπτο.
Ευτυχώς, η μικρή μάζα των βλημάτων κρατά την ανάκρουση χαμηλά, καθιστώντας το εύκολα ελεγχόμενο.
Στο κενό
Από επιχειρηματική άποψη, το φυσίγγιο 4,6Χ30mm (και το ΜΡ7) απέτυχε να αντικαταστήσει τα πιστόλια και υποπολυβόλα των 9mm.
Αυτό οφείλεται εν μέρει στο οικονομικό κόστος μιας τέτοιας αλλαγής και την πρωτοκαθεδρία που απολαμβάνει το διαμέτρημα 9Χ19mm Para παγκοσμίως.
Η αποτυχία αυτή καταδίκασε εμπορικά το εγχείρημα.
Το πιστόλι UCP δε μπήκε ποτέ σε παραγωγή.
H Heckler & Koch γνωρίζει ότι από το 1966 ως σήμερα έχει κατασκευάσει εκατομμύρια ΜΡ5, έναντι των ελάχιστων χιλιάδων προηγμένων ΜΡ7.
Φαίνεται πως έξω από τα επιτελικά γραφεία του ΝΑΤΟ, κανείς δε πίστεψε την ιδέα του “Οπλου Αυτοάμυνας”.
www.bankingnews.gr
Η υπόθεση του αυτόματου Η&Κ ΜΡ7 και του φυσιγγίου 4,6Χ30mm που το συνοδεύει, είναι χαρακτηριστική των “βυζαντινών δολοπλοκιών” στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ.
Αποτελεί ξεκάθαρο παράδειγμα της σπατάλης πόρων και χρόνου, απλά και μόνο για την προώθηση εξοπλισμών και προμηθειών χωρίς ουσιαστικό λόγο.
Πριν την πτώση του Τείχους του Βερολίνου οι Γερμανοί και το ΝΑΤΟ ζούσαν με το άγχος της “σοβιετικής εισβολής”, περίπου όπως σήμερα ακούμε για την επικείμενη ρωσική επίθεση κατά των συνόρων της συμμαχίας.
Οι εξελίξεις το φθινόπωρο του 1989 και η κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της ΕΣΣΔ δύο χρόνια αργότερα, έδειξαν πως δεν υπήρχε πρόθεση, ούτε ικανότητα επίθεσης.
Θα υπέθετε κανείς πως θα εξέλειπε η ανάγκη για παχυλές αμυντικές δαπάνες.
Όμως η Ειρήνη ποτέ δεν απέτρεψε ένα καλό συμβόλαιο.
Το ΝΑΤΟ συνέχισε να σπαταλά χρήματα για να εφεύρει ένα τύπο όπλου και πυρομαχικού μικρών διαστάσεων που θα αντικαθιστούσε πιστόλια και υποπολυβόλα (όπως το ΜΡ5) των 9X19mm.
Το ονόμαζαν “Personal Defense Weapon”.
Η ιδέα ήταν αφορούσε ένα “ενδιάμεσο” όπλο μεταξύ πιστολιού και τυφεκίου μάχης ικανό να εξουδετερώνει αντιπάλους μέχρι τα 200 μέτρα.
Θά ήταν ικανό να διατρήσει βαλιστικούς θώρακεςαπό κέβλαρ και τιτάνιο πάχους 1,5 χιλιοστών.
Οι θιασώτες προωθούσαν την ιδέα ισχυριζόμενοι ότι το κόστος ανά τεμάχιο των φυσιγγίων για το PDW θα ήταν τουλάχιστον κατά ένα τρίτο χαμηλότερο των υπαρχόντων 7,62 και 5,56mm.
Θα εξόπλιζαν με αυτά τους “βοηθητικούς” στρατιώτες που δε συμμετέχουν στη μάχη. Το κόστος αγοράς και προσθήκης ενός ακόμη τύπου φυσιγγίου και ενός τουλάχιστον όπλου στο σύστημα διοικητικής μέριμνας της συμμαχίας, ...απλά δεν ελήφθη υπόψη.
Δύο διεκδικητές
Το κύριο πλεονέκτημα της ιδέας ήταν τα πυρομαχικά υψηλής
ταχύτητας και χαμηλής ανάκρουσης.
Αυτό μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με μικρές και ελαφρές βολίδες.
Δοκιμάστηκαν αρκετά πρωτότυπα (5,7Χ28FN, .224 BOZ, τροποποιημένα 9Χ19mm διατρητικού πυρήνα, κλπ.).
Οι δύο τελικές προτάσεις ήταν η φουτουριστική αραβίδα P90 της FN (που πλαισιωνόταν από το πιστόλι Five Seven) και το ΜΡ7 της H&K (με το αντίστοιχο πιστόλι UCP).
Τα όπλα της Heckler χρησιμοποιούσαν ένα πειραματικό διαμέτρημα 4,6Χ30mm.
Εκτόξευε διατρητικές βολίδες από σίδηρο (επικαλυμένες με χαλκό) με ταχύτητα 720 μέτρων/δευτερόλεπτο.
Η ενέργεια του βλήματος στο στόχο είναι συγκρίσιμη με των πιστολιών 9mm, αλλά η δομή, η ταχύτητα και το σχήμα της βολίδας επιτυγχάνουν διάτρηση “αδιανόητη” για τα συνήθη διαμετρήματα πιστολιών που δε διαπερνούν μαλακούς θώρακες από κέβλαρ και αραμιδικά υλικά.
Ωστόσο, υπήρχαν αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα εναντίον ιστών.
Δυστυχώς για τη Heckler & Koch, το βελγικό φυσίγγιο επέδειξε τουλάχιστον 20% καλύτερες επιδόσεις και το FN P90 ήταν πιο “ώριμo” για παραγωγή και μαζική χρήση.
Επίσης φτιαχνόταν σε υπάρχουσες υποδομές οπότε ήταν οικονομικότερο.
Υιοθετήθηκαν το 1991 και έκτοτε συνυπάρχουν με τα όπλα των 9mm (τα οποία δεν αντικατέστησαν ποτέ).
Σημειωτέον ότι καμία από τις προτάσεις δε μπορούσε να διατρήσει τους ενισχυμένους θώρακες (6Β12 και 6Β13) που οι Ρώσοι άρχισαν να χρησιμοποιούν στις αρχές του 2000.
Οι Γερμανοί,… απλά αγνόησαν το αποτέλεσμα των δοκιμών και συνέχισαν το δικό τους πρόγραμμα.
Γύρω στο 2001 έθεσαν σε υπήρεσία το ΜΡ7 στις ένοπλες δυνάμεις τους.
Το απέκτησαν επίσης κάποιοι “δορυφόροι” της Γερμανίας (Λιθουανία, Σουηδία, Εσθονία, Ισπανία) καθώς και ειδικές αστυνομικές μονάδες σε διάφορες χώρες.
Δύο χρόνια αργότερα ακολούθησε το βελτιωμένο ΜΡ7Α1.
Γνώριμο εξωτερικά
Συγκριτικά με το “ανορθόδοξο” Ρ90, το ΜΡ7 είναι πολύ συμβατικότερο.
Ακολουθεί την κλασική διάταξη για υποπολυβόλο με το γεμιστήρα εντός της λαβής.
Τροφοδοτεί από από δίστηλους γεμιστήρες χωρητικότητας 20, 30 και 40 φυσιγγίων.
Η χρήση πολυμερών πλαστικών για τον κορμό κρατά το κενό βάρος στα μόλις 2,1 κιλά.
Η κάνη των 18cm σε συνδυασμό με το τηλεσκοπικό κοντάκι δίνουν ένα συμπαγές μήκος (μόλις 41,5cm συμπτυγμένο), επιτρέποντας τη μεταφορά από ήδη βαρυφορτωμένο προσωπικό (οδηγοί, ασυρματιστές, νοσοκόμοι, κλπ.).
Στο άνω μέρος του κορμού και περιμετρικά στο χειροφυλακτήρα βρίσκονται ράγες για ανάρτηση στόχαστρων, καταδεικτών, φακών, κ.α.
Η εργονομία είναι μελετημένη με τους μοχλούς ασφάλειας, όπλισης και απελευθέρωσης του γεμιστήρα να είναι αμφιδέξιοι.
Αντισυμβατικός μηχανισμός
Σε αντίθεση με το παλιότερο ΜΡ5, το ΜΡ7 λειτουργεί με πιστόνι αερίων.
Η υψηλή πίεση του φυσιγγίου 4,6Χ30mm, το οποίο λειτουργεί στα 58.000psi, κινεί αξιόπιστα ένα πιστόνι βραχείας
διαδρομής. Συγκριτικά το 9Χ19mm δημιουργεί “μόλις” 34.000psi.
Η κίνηση μεταδίδεται στο φορέα του κλείστρου, ο οποίος παρασύρει και περιστρέφει την κεφαλή του κλείστρου.
Η σκανδάλη ελέγχει μια εσωτερική σφύρα και η σχαστηρία έχει δύο θέσεις: “Μονή Βολή” και “Ριπή”.
Στη δεύτερη περίπτωση εκτοξεύει 15 βλήματα ανά δευτερόλεπτο.
Ευτυχώς, η μικρή μάζα των βλημάτων κρατά την ανάκρουση χαμηλά, καθιστώντας το εύκολα ελεγχόμενο.
Στο κενό
Από επιχειρηματική άποψη, το φυσίγγιο 4,6Χ30mm (και το ΜΡ7) απέτυχε να αντικαταστήσει τα πιστόλια και υποπολυβόλα των 9mm.
Αυτό οφείλεται εν μέρει στο οικονομικό κόστος μιας τέτοιας αλλαγής και την πρωτοκαθεδρία που απολαμβάνει το διαμέτρημα 9Χ19mm Para παγκοσμίως.
Η αποτυχία αυτή καταδίκασε εμπορικά το εγχείρημα.
Το πιστόλι UCP δε μπήκε ποτέ σε παραγωγή.
H Heckler & Koch γνωρίζει ότι από το 1966 ως σήμερα έχει κατασκευάσει εκατομμύρια ΜΡ5, έναντι των ελάχιστων χιλιάδων προηγμένων ΜΡ7.
Φαίνεται πως έξω από τα επιτελικά γραφεία του ΝΑΤΟ, κανείς δε πίστεψε την ιδέα του “Οπλου Αυτοάμυνας”.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών