Pistolet ΠCM: “Αναλυτές” και “ειδικοί” μιλούν για όπλο εκτελέσεων
Οι πρώτες αναφορές για την ύπαρξη του μικροσκοπικού ΠCM (λατινική απόδοση PSM) προήλθαν τη δεκαετία του 1980 από ασπρόμαυρες, θολές φωτογραφίες.
Εκείνη την εποχή, οτιδήποτε από το “ανατολικό μπλόκ” καλυπτόταν από μυστήριο.
Φήμη δυσανάλογη του μεγέθους.
Με την αποκάλυψη πως χρησιμοποιούσε ένα νέο φυσίγγιο μικρού διαμετρήματος το 5,45X18mm, οι φήμες άρχισαν να οργιάζουν.
“Αναλυτές” και “ειδικοί” μιλούσαν για όπλο εκτελέσεων.
Υποτιθέμενοι πράκτορες οπλισμένοι με PSM, θα εξόντωναν σημαντικά πρόσωπα στη “Δύση”, πριν από την επικείμενη σοβιετική εισβολή.
Φαίνεται πως η υπερβολή και η τρομολαγνεία δεν έλειπε ποτέ από τα ΜΜΕ.
Απλώς τότε περιοριζόταν στον “ειδικό τύπο”, ενώ σήμερα τροφοδοτείται μαζικά.
Η “σοσιαλιστική” πραγματικότητα
Στη Σοβιετική Ένωση, όπως σε όλες οι ολιγαρχίες (ΕΕ, κλπ.), η διοικητική ελίτ διατηρεί προνόμια που στερεί από το μέσο υπήκοο.
Τα ανώτερα στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος είχαν τη “δική” τους υπηρεσία προστασίας, γνωστή ως Επιτροπή Κρατικής Ασφάλειας εντός της KGB.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, αποφάσισαν οτι χρειάζονταν ένα πιστόλι οπλοφορίας που θα χορηγούνταν στην κομματική και κρατική ηγεσία (πολιτικοί ηγέτες, ανώτεροι στρατιωτικοί, δικαστές και μέλη των υπηρεσιών εσωτερικής ασφάλειας).
Φαίνεται οτι η “αγάπη του κυρίαρχου Λαού” δεν ήταν αρκετή προστασία για τους εξέχοντες κομμουνιστές.
Οι περισσότεροι εξ’ αυτών δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη παιδεία στο χειρισμό όπλων.
Απαιτούνταν ένα πολύ διακριτικό όπλο αυτοάμυνας με απλή λειτουργία και χαμηλή ανάκρουση.
Μοναδικό πυρομαχικό
Το “Συμπαγές Αυτογεμές Πιστόλι” (αυτή είναι η απόδοση των λέξεων, Pistolet Samozaryadny Malogabaritny) σχεδιάστηκε από το Κέντρο Μηχανολογικών Εφαρμογών Ακριβείας της Τούλα.
Την παραγωγή ανέλαβε το εργοστάσιο του Ιζβέσκ (“πατρίδα” του ΑΚ-47).
Η ανάπτυξη ξεκίνησε το 1969 και η σειριακή παραγωγή τρία χρόνια αργότερα.
Το εγχείρημα χωρίστηκε σε δύο σκέλη: την ανάπτυξη ενός κατάλληλου φυσιγγίου και εν συνεχεία το σχεδιασμό ενός όπλου που να το χρησιμοποιεί.
Το πρώτο ανατέθηκε στην Αντονίνα Ντενίσοβα.
Σχεδίασε ένα φυσίγγιο που αποτελεί μικρογραφία των πυρομαχικών τυφεκίου.
Ο κάλυκας μήκους 18mm στενεύει στο στόμιο από 7,4mm σε 5,5mm για να δεχτεί μια αιχμηρή βολίδα βάρους 2,65 γραμμαρίων (41 grain).
Ο Αλεξάντρ Μπότσιν ανέπτυξε μια “σύμμικτη” βολίδα.
Αποτελείται από μία ατσάλινη αιχμή ακολουθούμενη από μολύβδινη βάση.
Το σύνολο καλύπτεται από μια λεπτή επικάλυψη σιδήρου.
Ένα μικρό κενό κάτω από το ρύγχος επιτρέπει στη βολίδα να “καταρρεύσει” μόλις συναντήσει αντίσταση.
Ο σκοπός είναι το ατσάλινο μέρος να επιτύχει αυξημένη διάτρηση, ένω το μαλακό τμήμα να εκτραπεί, αυξάνοντας το τραύμα. Το φυσίγγιο κωδικοποιήθηκε ως 7Ν7.
Παρότι η ενέργεια που παράγει είναι συγκρίσιμη με αντίστοιχα μικρά διαμετρήματα όπως το 6.35 Auto, η κατασκευή της βολίδας το καθιστά αποτελεσματικό ενάντια σε μαλακούς Θώρακες.
Από κοντινή απόσταση είναι ικανό να διατρήσει ως και 45 φύλλα κέβλαρ, επίδοση δυσανάλογα καλή για τις διαστάσεις του.
Πιστόλι “τσέπης”
Το μικρών διαστάσεων πυρομαχικό επέτρεψε την κατασκευή ενός συμπαγούς πιστολιού που λειτουργεί με απλή οπισθοδρόμηση.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το PSM είναι κατά κάποιο τρόπο ένα πιστόλι ΡΜ Makarov “υπο κλίμακα”.
Διατηρεί την ίδια γενική διαμόρφωση και χρησιμοποιεί παρόμοιο μηχανισμό σκανδάλης.
Έχοντας πλάτος μόλις 17mm και με μήκος 15 εκατοστών, “εξαφανίζεται” μέσα σε μια τσέπη σακακιού.
Το βάρος των 460 γραμμαρίων βοηθά στην απόσβεση της ήδη χαμηλής ανάκρουσης.
Τα αρχικά μοντέλα εξοπλίζονταν με λεπτά πλακίδια λαβής από αλουμίνιο.
Η σημερινή παραγωγή χρησιμοποιεί φαρδύτερη, πλαστική λαβή για σταθερότερο κράτημα.
Ένα “νύχι” στη βάση του γεμιστήρα επιτρέπει στο χρήστη λαβή με τρία δάκτυλα.
Η χωρητικότητα είναι οκτώ φυσίγγια και το κομβίο απελευθέρωσης του γεμιστήρα βρίσκεται στο πέλμα του.
Δεν υπάρχει εξωτερικό άγκιστρο για το κλείστρο, διατηρώντας στο ελάχιστο το προφίλ του όπλου.
Ο μοχλός ασφάλειας είναι επίπεδος, ώστε να μην εξέχει και βρίσκεται στην αριστερή πλευρά του κλείστρου.
Αφοπλίζει τη σφύρα και απενεργοποιεί τη σκανδάλη.
Απασφαλίζοντας, ο χρήστης μπορεί να οπλίσει τη σφύρα με τον αντίχειρα για βολή “μονής ενέργειας” ή να προβεί σε διαρκή πίεση “διπλής ενέργειας”, με τη σκανδάλη να υψώνει και κατόπιν να απελευθερώνει τη σφύρα στο τέλος μιας μακράς διαδρομής.
Το όπλο θεωρείται “ασφαλές” για μεταφορά με φυσίγγιο στη θαλάμη, στοιχείο ζωτικό για την προτιθέμενη χρήση του.
Εξάπλωση και χρήση
Στη δεκαετία του 1980, τα PSM άρχισαν να χορηγούνται σε προσωπικό της KGB και σε αστυνομικές μονάδες.
Ο λόγος δεν ήταν η “μυθική” ικανότητα να υπερνικούν θώρακες.
Υπάρχουν καταγεγραμμένες περιπτώσεις αξιωματικών που αρνούνταν να το εμπιστευθούν σε ένοπλη υπηρεσία, ακριβώς λόγω της αναποτελεσματικότητας του.
Αυτό συνέβη διότι σε τεκμηριωμένα περιστατικά, άνθρωποι που δέχτηκαν βολίδες 7Ν7 (κυρίως στο θώρακα) συνέχισαν να αντιστέκονται και να διαφεύγουν.
Κάποιοι από αυτούς επέζησαν και λιγότεροι κατέληξαν μετά από πολύωρη αιμοραγία.
Το πιστόλι ΡΜ Makarov θεωρούνταν αποτελεσματικότερο.
Όπως και στην περίπτωση των κομματικών στελεχών, οι πράκτορες βασίζονταν στο PSM μόνο για την ευκολία απόκρυψης που
προσέφερε, όταν δε μπορούσαν να μεταφέρουν κάτι ισχυρότερο.
Το γεγονός ότι το φυσίγγιο 5,45mm ήταν αποτελεσματικό κατά θωράκων δε φαίνεται πως αποτελούσε μέρος της εξίσωσης, ειδικά αν αναλογιστεί κάποιος την περιορισμένη χρήση αλεξίσφαιρων γιλέκων την τότε εποχή.
Αρκετές χώρες της σοβιετικής σφαίρας επιρροής (Ρουμανία, Βουλγαρία, Αρμενία, Ουκρανία, κλπ.) απέκτησαν PSM για τις υπηρεσίες εσωτερικής ασφάλειας.
Δυστυχώς μετά την πτώση του Τείχους, αρκετά πέρασαν στη “μαύρη” αγορά.
Με ένα από αυτά, ο κακοποιός Κώστας Πάσσαρης σκότωσε εξ’ επαφής δύο αστυνομικούς κατά τη μεταγωγή του σε νοσοκομείο στις 16 Φεβρουαρίου 2001.
www.bankingnews.gr
Εκείνη την εποχή, οτιδήποτε από το “ανατολικό μπλόκ” καλυπτόταν από μυστήριο.
Φήμη δυσανάλογη του μεγέθους.
Με την αποκάλυψη πως χρησιμοποιούσε ένα νέο φυσίγγιο μικρού διαμετρήματος το 5,45X18mm, οι φήμες άρχισαν να οργιάζουν.
“Αναλυτές” και “ειδικοί” μιλούσαν για όπλο εκτελέσεων.
Υποτιθέμενοι πράκτορες οπλισμένοι με PSM, θα εξόντωναν σημαντικά πρόσωπα στη “Δύση”, πριν από την επικείμενη σοβιετική εισβολή.
Φαίνεται πως η υπερβολή και η τρομολαγνεία δεν έλειπε ποτέ από τα ΜΜΕ.
Απλώς τότε περιοριζόταν στον “ειδικό τύπο”, ενώ σήμερα τροφοδοτείται μαζικά.
Η “σοσιαλιστική” πραγματικότητα
Στη Σοβιετική Ένωση, όπως σε όλες οι ολιγαρχίες (ΕΕ, κλπ.), η διοικητική ελίτ διατηρεί προνόμια που στερεί από το μέσο υπήκοο.
Τα ανώτερα στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος είχαν τη “δική” τους υπηρεσία προστασίας, γνωστή ως Επιτροπή Κρατικής Ασφάλειας εντός της KGB.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, αποφάσισαν οτι χρειάζονταν ένα πιστόλι οπλοφορίας που θα χορηγούνταν στην κομματική και κρατική ηγεσία (πολιτικοί ηγέτες, ανώτεροι στρατιωτικοί, δικαστές και μέλη των υπηρεσιών εσωτερικής ασφάλειας).
Φαίνεται οτι η “αγάπη του κυρίαρχου Λαού” δεν ήταν αρκετή προστασία για τους εξέχοντες κομμουνιστές.
Οι περισσότεροι εξ’ αυτών δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη παιδεία στο χειρισμό όπλων.
Απαιτούνταν ένα πολύ διακριτικό όπλο αυτοάμυνας με απλή λειτουργία και χαμηλή ανάκρουση.
Μοναδικό πυρομαχικό
Το “Συμπαγές Αυτογεμές Πιστόλι” (αυτή είναι η απόδοση των λέξεων, Pistolet Samozaryadny Malogabaritny) σχεδιάστηκε από το Κέντρο Μηχανολογικών Εφαρμογών Ακριβείας της Τούλα.
Την παραγωγή ανέλαβε το εργοστάσιο του Ιζβέσκ (“πατρίδα” του ΑΚ-47).
Η ανάπτυξη ξεκίνησε το 1969 και η σειριακή παραγωγή τρία χρόνια αργότερα.
Το εγχείρημα χωρίστηκε σε δύο σκέλη: την ανάπτυξη ενός κατάλληλου φυσιγγίου και εν συνεχεία το σχεδιασμό ενός όπλου που να το χρησιμοποιεί.
Το πρώτο ανατέθηκε στην Αντονίνα Ντενίσοβα.
Σχεδίασε ένα φυσίγγιο που αποτελεί μικρογραφία των πυρομαχικών τυφεκίου.
Ο κάλυκας μήκους 18mm στενεύει στο στόμιο από 7,4mm σε 5,5mm για να δεχτεί μια αιχμηρή βολίδα βάρους 2,65 γραμμαρίων (41 grain).
Ο Αλεξάντρ Μπότσιν ανέπτυξε μια “σύμμικτη” βολίδα.
Αποτελείται από μία ατσάλινη αιχμή ακολουθούμενη από μολύβδινη βάση.
Το σύνολο καλύπτεται από μια λεπτή επικάλυψη σιδήρου.
Ένα μικρό κενό κάτω από το ρύγχος επιτρέπει στη βολίδα να “καταρρεύσει” μόλις συναντήσει αντίσταση.
Ο σκοπός είναι το ατσάλινο μέρος να επιτύχει αυξημένη διάτρηση, ένω το μαλακό τμήμα να εκτραπεί, αυξάνοντας το τραύμα. Το φυσίγγιο κωδικοποιήθηκε ως 7Ν7.
Παρότι η ενέργεια που παράγει είναι συγκρίσιμη με αντίστοιχα μικρά διαμετρήματα όπως το 6.35 Auto, η κατασκευή της βολίδας το καθιστά αποτελεσματικό ενάντια σε μαλακούς Θώρακες.
Από κοντινή απόσταση είναι ικανό να διατρήσει ως και 45 φύλλα κέβλαρ, επίδοση δυσανάλογα καλή για τις διαστάσεις του.
Πιστόλι “τσέπης”
Το μικρών διαστάσεων πυρομαχικό επέτρεψε την κατασκευή ενός συμπαγούς πιστολιού που λειτουργεί με απλή οπισθοδρόμηση.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το PSM είναι κατά κάποιο τρόπο ένα πιστόλι ΡΜ Makarov “υπο κλίμακα”.
Διατηρεί την ίδια γενική διαμόρφωση και χρησιμοποιεί παρόμοιο μηχανισμό σκανδάλης.
Έχοντας πλάτος μόλις 17mm και με μήκος 15 εκατοστών, “εξαφανίζεται” μέσα σε μια τσέπη σακακιού.
Το βάρος των 460 γραμμαρίων βοηθά στην απόσβεση της ήδη χαμηλής ανάκρουσης.
Τα αρχικά μοντέλα εξοπλίζονταν με λεπτά πλακίδια λαβής από αλουμίνιο.
Η σημερινή παραγωγή χρησιμοποιεί φαρδύτερη, πλαστική λαβή για σταθερότερο κράτημα.
Ένα “νύχι” στη βάση του γεμιστήρα επιτρέπει στο χρήστη λαβή με τρία δάκτυλα.
Η χωρητικότητα είναι οκτώ φυσίγγια και το κομβίο απελευθέρωσης του γεμιστήρα βρίσκεται στο πέλμα του.
Δεν υπάρχει εξωτερικό άγκιστρο για το κλείστρο, διατηρώντας στο ελάχιστο το προφίλ του όπλου.
Ο μοχλός ασφάλειας είναι επίπεδος, ώστε να μην εξέχει και βρίσκεται στην αριστερή πλευρά του κλείστρου.
Αφοπλίζει τη σφύρα και απενεργοποιεί τη σκανδάλη.
Απασφαλίζοντας, ο χρήστης μπορεί να οπλίσει τη σφύρα με τον αντίχειρα για βολή “μονής ενέργειας” ή να προβεί σε διαρκή πίεση “διπλής ενέργειας”, με τη σκανδάλη να υψώνει και κατόπιν να απελευθερώνει τη σφύρα στο τέλος μιας μακράς διαδρομής.
Το όπλο θεωρείται “ασφαλές” για μεταφορά με φυσίγγιο στη θαλάμη, στοιχείο ζωτικό για την προτιθέμενη χρήση του.
Εξάπλωση και χρήση
Στη δεκαετία του 1980, τα PSM άρχισαν να χορηγούνται σε προσωπικό της KGB και σε αστυνομικές μονάδες.
Ο λόγος δεν ήταν η “μυθική” ικανότητα να υπερνικούν θώρακες.
Υπάρχουν καταγεγραμμένες περιπτώσεις αξιωματικών που αρνούνταν να το εμπιστευθούν σε ένοπλη υπηρεσία, ακριβώς λόγω της αναποτελεσματικότητας του.
Αυτό συνέβη διότι σε τεκμηριωμένα περιστατικά, άνθρωποι που δέχτηκαν βολίδες 7Ν7 (κυρίως στο θώρακα) συνέχισαν να αντιστέκονται και να διαφεύγουν.
Κάποιοι από αυτούς επέζησαν και λιγότεροι κατέληξαν μετά από πολύωρη αιμοραγία.
Το πιστόλι ΡΜ Makarov θεωρούνταν αποτελεσματικότερο.
Όπως και στην περίπτωση των κομματικών στελεχών, οι πράκτορες βασίζονταν στο PSM μόνο για την ευκολία απόκρυψης που
προσέφερε, όταν δε μπορούσαν να μεταφέρουν κάτι ισχυρότερο.
Το γεγονός ότι το φυσίγγιο 5,45mm ήταν αποτελεσματικό κατά θωράκων δε φαίνεται πως αποτελούσε μέρος της εξίσωσης, ειδικά αν αναλογιστεί κάποιος την περιορισμένη χρήση αλεξίσφαιρων γιλέκων την τότε εποχή.
Αρκετές χώρες της σοβιετικής σφαίρας επιρροής (Ρουμανία, Βουλγαρία, Αρμενία, Ουκρανία, κλπ.) απέκτησαν PSM για τις υπηρεσίες εσωτερικής ασφάλειας.
Δυστυχώς μετά την πτώση του Τείχους, αρκετά πέρασαν στη “μαύρη” αγορά.
Με ένα από αυτά, ο κακοποιός Κώστας Πάσσαρης σκότωσε εξ’ επαφής δύο αστυνομικούς κατά τη μεταγωγή του σε νοσοκομείο στις 16 Φεβρουαρίου 2001.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών