Τελευταία Νέα
Αναλύσεις – Εκθέσεις

Mises institute: Δεν είναι όλα τα PIIGS ίδια, η Ιρλανδία σε καλύτερη θέση από την Ελλάδα

tags :
Mises institute: Δεν είναι όλα τα PIIGS ίδια, η Ιρλανδία σε καλύτερη θέση από την Ελλάδα
Η πραγματικότητα πάντως είναι ότι η Ιρλανδία βρίσκεται σε πολύ καλύτερη θέση από ότι π.χ. η Ελλάδα που παρά τα βήματα προόδου ακόμη δεν έχει ανακάμψει και δεν έχει ανακτήσει το χαμένο έδαφος της 10ετούς κρίσης.

Δεν είναι όλα τα PIIGS ίδια, η Ιρλανδία σε πολύ καλύτερη θέση από την Ελλάδα ή Πορτογαλία αναφέρει σε ανάλυση του το αυστριακό ινστιτούτο σκέψης Mises institute
Οι χώρες PIIGS (Portugal, Italy, Ireland, Greece, Spain) είναι Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία
Η κρίση στην ευρωζώνη επικεντρώθηκε σε πέντε χώρες: την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ιταλία, την Ισπανία και την Ελλάδα. Αυτά τα περιφερειακά κράτη θεωρούνταν οι ένοχοι προκαλώντας την κρίση της ευρωζώνης εξαιτίας των υπέρμετρων δαπανών τους. Δηλαδή, είχαν προκαλέσει υπερβολικά ελλείμματα, σε συνδυασμό με τα υψηλά επίπεδα χρέους.
Ωστόσο, η τοποθέτηση και των πέντε αυτών χωρών στο ίδιο καλάθι αποπροσανατολίζει τους πραγματικούς ενόχους της κρίσης της ευρωζώνης.
Υπήρξε η ομάδα 1, η Ιρλανδία και η Ισπανία, οι χώρες αυτές δεν είχαν σημαντικά ζητήματα δημοσιονομικής πειθαρχίας, ωστόσο, τα επίπεδα του χρέους διογκώθηκαν ως αποτέλεσμα της διάσωσης και της κρίσης.
Από την άλλη πλευρά, υπήρχε ομάδα 2, η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα.
Αυτές οι χώρες είχαν ακολουθήσει πολιτικές δαπανών που χρονολογούνται από τη δεκαετία του 1960 συντήρησαν για πολλά χρόνια πολιτικές ακραίων δαπανών.
Ποιος είχε πραγματικά ανεύθυνη για την κρίση χρέους που ξέσπασε στην Ευρώπη;
kovic1.PNG

 Πορτογαλία

Η Πορτογαλία υπέφερε από ένα δυσλειτουργικό και κοστοβόρο  κράτος πρόνοιας, σε συνδυασμό με την έντονη κρατική παρέμβαση στην οικονομία.
Το 1962, ξεκίνησε η μεταρρύθμιση στην κοινωνική πρόνοια, δημιουργώντας ένα ενιαίο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας.
Η μεταρρύθμιση αυτή επιδείνωσε τις κοινωνικές δαπάνες, οι οποίες έφθασαν το 4% του ΑΕΠ το 1969. Τα
ην εποχή εκείνη όμως η αύξηση αυτή δεν ήταν αμελητέα, η αύξηση ήταν ακόμη μεγαλύτερη από το 1969 έως το 1974.
Η αύξηση κατά τη διάρκεια αυτής της πενταετούς περιόδου οφειλόταν σε παροχές και οικογενειακά επιδόματα.
Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, μεταξύ του 1971 και του 1974 οι κοινωνικές δαπάνες αυξήθηκαν με ρυθμό περίπου 36% ετησίως. Περίπου το 64% αυτής της αύξησης αντιπροσωπεύει δαπάνες για  συντάξεις.
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν μετά την πτώση του καθεστώτος Estado Novo.
Οι κοινωνικές δαπάνες ξεπέρασαν το 10% στη δεκαετία του 1980 και το 1995 ήταν περίπου 15%. Τελικά ανέβηκε πάνω από 20% μετά το 2000.
Ο δικτάτορας της Πορτογαλίας António de Oliveira Salazar επέβαλλε το καθεστώς Estado Novo το οποίο βασίστηκε σε ένα εταιρικό οικονομικό σύστημα που αποσκοπούσε να αντικαταστήσει τον ανταγωνισμό μεμονωμένα με τη συνεργασία των σημαντικότερων κοινωνικών παραγωγικών.
Με την πτώση του Estado Novo το 1974, οι επαναστάτες βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια πληθώρα κρατικών εταιρειών, τις οποίες διοικούσαν στενοί φίλοι του δικτάτορα και της επιχειρηματικής ελίτ.
Ωστόσο, αντί να ανοίξουν την οικονομία και να επιτρέψουν στις επιχειρήσεις από το εξωτερικό να εισέλθουν στην αγορά και να εξαλείψουν την αναποτελεσματικότητα στην αγορά, οι επαναστάτες εθνικοποίησαν εταιρείες και βασικές βιομηχανίες. Επιπλέον, στο σύνταγμα του 1976, εδραιώθηκε η στροφή προς μια σοσιαλιστική κοινωνία.
Υπήρξαν πολλές παρεμβάσεις που μεταφράζονταν σε υψηλότερες δαπάνες και φόρους.
Πριν από την επανάσταση, η Πορτογαλία δαπανούσε το 20% του ΑΕΠ για βασικές ανάγκες όπως οι στρατιωτικές δαπάνες και το δικαστικό σώμα, ωστόσο ο αριθμός αυτός αυξήθηκε στο 46% μετά την επανάσταση.
Επιπλέον, η Πορτογαλία εμφάνιζε δημοσιονομικό έλλειμμα κάθε χρόνο μετά την επανάσταση του 1974.
Αυτές οι μη ανταγωνιστικές πολιτικές προκάλεσαν σοβαρό οικονομικό αντίκτυπο στην Πορτογαλία, της οποίας το κατά κεφαλήν ΑΕΠ ήταν το 66% του ευρωπαϊκού μέσου όρου τα έτη μετά την επανάσταση του 1974, ωστόσο το κατά κεφαλήν ΑΕΠ μειώθηκε στο 60% το 2000.
Η ένταξη της Πορτογαλίας στην ευρωζώνη επέφερε μεταρρυθμίσεις αλλά στην πράξη είχαν απομείνει πολλά βαρίδια στην οικονομία

Ιρλανδία

Η Ιρλανδία είναι ίσως η πιο φιλελεύθερη οικονομία όλων των περιφερειακών χωρών και μεταξύ των πιο ελεύθερων οικονομιών  συνολικά στην ΕΕ.
Εξαιτίας αυτού, είναι αρχικά δύσκολο να καταλάβουμε γιατί βρίσκεται στην ίδια κατηγορία με τις άλλες τέσσερις χώρες, των οποίων οι οικονομίες δεν ήταν τόσο φιλελεύθερες.
Η οικονομία της Ιρλανδίας ήταν, σε ένα βαθμό, πολύ ανταγωνιστική.
Είχε τον χαμηλότερο συντελεστή φορολογίας στην ευρωζώνη την εποχή εκείνη, στο 12,5%, προσελκύοντας πολλές τράπεζες.
Επιπλέον, αυτές οι τράπεζες είχαν πρόσβαση σε φθηνή πίστωση λόγω των χαμηλών επιτοκίων.
Αν και η Ιρλανδία είχε ορισμένες πολιτικές που δεν ήταν ιδανικές σε μια οικονομία laissez-faire, αλλά η συνολική οικονομική στρατηγική βασιζόταν σε μια αρκετά καλή βάση.
Υπήρξε κυβερνητική παρέμβαση στον τομέα της στέγασης μέσω διαφόρων φορολογικών ελαφρύνσεων που πυροδότησαν τη φούσκα των ακινήτων.
Δίνοντας φορολογικές ελαφρύνσεις μόνο για ένα συγκεκριμένο αγαθό, προκλήθηκαν πολλές στρεβλώσεις..
Το ευρώ διαδραμάτισε τεράστιο ρόλο στην ιρλανδική φούσκα.
Η ετήσια αύξηση της προσφοράς χρήματος σημείωσε άνοδο, από αρνητικό 6,7% το 2003 σε 22% το 2006. Τα
ο βασικό της επιτόκιο ήταν περίπου 13% πριν από την εισαγωγή του ευρώ στα τέλη της δεκαετίας του 1990, ενώ το βασικό ποσοστό αναχρηματοδότησης της ΕΚΤ έφθασε στο 2% το 2003.
Η αύξηση των τραπεζικών περιουσιακών στοιχείων της Ιρλανδίας αυξήθηκε από 7,4% το 2002 σε 31% το 2005.
Το συνολικό ακαθάριστο δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν 38,7% στην αρχή του 2000.
Το συνολικό ακαθάριστο δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ σχεδόν διπλασιάστηκε το 2008 στο 47,5% και μέχρι του 2010 έφθασε στο 83,5%.
Το συνολικό ακαθάριστο δημόσιο χρέος αυξήθηκε μόνο όταν η Ιρλανδία αποφάσισε να διασώσει το τραπεζικό της σύστημα.
Όπως είναι προφανές, η ετικέτα «PIIGS» αποκρύπτει ολόκληρη την εικόνα των ενόχων πίσω από την κρίση της ευρωζώνης. Επιπλέον, οι μακροοικονομικές διαφορές μεταξύ Πορτογαλίας και Ιρλανδίας (και πολλών άλλων χωρών της ευρωζώνης) θέτουν υπό αμφισβήτηση ολόκληρο το σχέδιο του ευρώ.
Χωρίς το ευρώ, τα προβλήματα της Πορτογαλίας θα περιοριζόταν στην Πορτογαλία - το ίδιο θα ίσχυε και στην περίπτωση της Ελλάδας και της Ιταλίας.

Συμπέρασμα

Δεν μπορεί να εξομοιώνονται όλες οι χώρες των PIIGS στην ίδια θέση.
Η πραγματικότητα πάντως είναι ότι η Ιρλανδία βρίσκεται σε πολύ καλύτερη θέση από ότι π.χ. η Ελλάδα που παρά τα βήματα προόδου ακόμη δεν έχει ανακάμψει και δεν έχει ανακτήσει το χαμένο έδαφος της 10ετούς κρίσης.

www.bankingnews.gr

Ρoή Ειδήσεων

Σχόλια αναγνωστών

Δείτε επίσης