Στην ευρωζώνη, τα αρνητικά επιτόκια δημιουργούν σοβαρούς παράλληλους κινδύνους οι οποίοι είναι βέβαιο ότι θα διογκωθούν.
Η Σουηδία είναι η πρώτη χώρα που ολοκλήρωσε το πείραμα των αρνητικών επιτοκίων.
Γιατί άλλαξε την νομισματική της πολιτική της;
Σε ανάλυση του το Mises Instutute αναφέρει ότι τα αρνητικά επιτόκια είναι η καταστροφή του χρήματος, μια οικονομική εκτροπή που βασίζεται στα λάθη πολλών κεντρικών τραπεζών και ορισμένων οικονομολόγων οι οποίοι ξεκινούν με μια λανθασμένη παραδοχή…
Η αποταμίευση πρέπει να τιμωρηθεί για να τονωθεί η ανάπτυξη στην οικονομία.
Ο πληθωρισμός και η ανάπτυξη δεν είναι χαμηλά εξαιτίας της πλεονάζουσας εξοικονόμησης ρευστότητας, αλλά λόγω του υπερβάλλοντος χρέους, διαιωνίζοντας την πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα με χαμηλά επιτόκια και υψηλή ρευστότητα και επιβαρύνοντας την οικονομία επιδοτώντας τους κλάδους με χαμηλή παραγωγικότητα τιμωρώντας την υψηλή παραγωγικότητα με την φορολογία.
Οι ιστορικές ενδείξεις των αρνητικών επιτοκίων δείχνουν ότι δεν συμβάλλουν στη μείωση του χρέους, αντιθέτως ισχυροποιούν το χρέος.
Δεν ενισχύουν την πιστωτική ικανότητα των πολιτών, επειδή οι τιμές των μη καταγεγραμμένων περιουσιακών στοιχείων (ακίνητη περιουσία κ.λπ.) αυξάνονται λόγω της νομισματικής χαλάρωσης και τα χαμηλότερα επιτόκια δεν αντισταθμίζουν τον υψηλότερο κίνδυνο.
Οι ιδιώτες και οι επιχειρήσεις είναι πιο προσεκτικές στις αποφάσεις τους για τις επενδύσεις και τις δαπάνες, επειδή αντιλαμβάνονται σωστά ότι η πραγματικότητα της οικονομίας που βλέπουν κάθε μέρα δεν αντιστοιχεί στο κόστος και στην ποσότητα των χρημάτων.
Είναι εντελώς λανθασμένο να πιστεύουμε ότι οι ιδιώτες και οι επιχειρήσεις δεν επενδύουν ή δεν ξοδεύουν.
Απλώς ξοδεύουν λιγότερο από ότι θα ήθελαν οι κεντρικοί τραπεζίτες.
Ωστόσο, αυτό δεν είναι λάθος από την πλευρά του ιδιωτικού τομέα, αλλά αποτελεί μια τυπική περίπτωση εσφαλμένων εκτιμήσεων των κεντρικών τραπεζιτών.
Μεταξύ 2001 και 2007 δημιουργήθηκε μια παγκόσμια φούσκα απόρροια όλων αυτών των παραμέτρων.
Το επιχείρημα των κεντρικών τραπεζιτών και των σχεδιαστών της οικονομίας βασίζεται σε ένα παράδοξο ότι τα επιτόκια είναι αρνητικά επειδή οι αγορές τα απαιτούν, όχι επειδή επιβάλλονται από την κεντρική τράπεζα.
Εάν συμβαίνει αυτό, γιατί οι κεντρικές τράπεζες δεν αφήνουν τα επιτόκια να κινούνται ελεύθερα εάν το αποτέλεσμα πρόκειται να είναι το ίδιο;
Επειδή απλά οι κεντρικές τράπεζες λένε ψέματα.
Σκεφτείτε για λίγο τι είδους επενδυτική, εταιρική ή οικονομική απόφαση είναι κερδοφόρα με επιτόκια στο -0,5% αλλά δεν είναι βιώσιμα με επιτόκια +1%
Τα αρνητικά επιτόκια είναι ωρολογιακή βόμβα.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι επενδύσεις σε κλάδους που είναι φούσκα μειώνονται ενώ και τα μη ρευστοποιήσιμα χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία εξαντλούνται.
Το δημόσιο χρέος διαπραγματεύεται σε τεχνητά χαμηλές αποδόσεις και αντί να ενισχύει τις οικονομίες, τα αρνητικά επιτόκια καθιστούν τις κυβερνήσεις πιο εξαρτημένες από το φθηνό χρέος. Οι πολιτικοί εγκαταλείπουν κάθε μεταρρυθμιστική ώθηση και προτιμούν να συγκεντρώνουν περισσότερα χρέη.
Η οικονομική καταστολή των κεντρικών τραπεζών στηρίζεται σε μια εσφαλμένη διάγνωση, υποθέτοντας ότι η χαμηλή ανάπτυξη και ο πληθωρισμός κάτω του στόχου είναι πρόβλημα ζήτησης, όχι της υπερβάλλουσας ρευστότητας στο σύστημα, διαιωνίζοντας τις φούσκες.
Τα αρνητικά επιτόκια είναι μια τεράστια μεταφορά του πλούτου από τους αποταμιευτές και τους πραγματικούς μισθούς στην κυβέρνηση και τους δανειστές.
Οι κεντρικές τράπεζες αγνοούν τις επιδράσεις του δημογραφικού, της τεχνολογίας και του ανταγωνισμού, την αύξηση της κατανάλωσης, της πίστωσης και των επενδύσεων και με τις λανθασμένες πολιτικές δημιουργούν νέες φούσκες που είναι πιο επικίνδυνες από τις προηγούμενες.
Η επόμενη φούσκα θα αυξήσει και πάλι τις δημοσιονομικές ανισορροπίες των χωρών.
Η Σουηδία ξεκίνησε το σχέδιο των αποτυχημένων αρνητικών επιτοκίων πριν από σχεδόν πέντε χρόνια και τώρα την εγκαταλείπει εξαιτίας των οικονομικών κινδύνων που δημιουργούνται.
Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι ανέτρεψε την πολιτική των αρνητικών επιτοκίων ακριβώς λόγω του κινδύνου οικονομικής επιβράδυνσης, επειδή τα στοιχεία δείχνουν ότι οι αποφάσεις για τις επενδύσεις και την κατανάλωση δεν αυξάνονται με τα αρνητικά επιτόκια.
Στη Σουηδία, με αρνητικά επιτόκια, ο δείκτης τιμών των ακινήτων αυξήθηκε κατά 50% (από 160 σε 240), ο μέσος δείκτης κατοικίας αυξήθηκε κατά 27%, τα ανεξόφλητα περιουσιακά στοιχεία αυξήθηκαν μεταξύ 30% και 70% (υποδομή κ.λπ.) η χρηματιστηριακή αγορά έχει αυξηθεί περισσότερο από 20%.
Κατά την περίοδο αυτή, η κατανάλωση και οι επενδύσεις των νοικοκυριών αυξήθηκαν ελάχιστα και οι πραγματικοί μισθοί παρέμειναν στάσιμοι.
Η νομισματική πολιτική αντί να στηρίζει τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις αποτέλεσε δικαιολογία για την αποφυγή τους. Τώρα, οι κυβερνήσεις θέλουν να εφαρμόζουν «φορολογικά μέτρα».
Και όταν μια κυβέρνηση ακούει «δημοσιονομικά μέτρα», μεταφράζεται σε «δαπάνες».
Στην Ευρώπη κυριαρχεί το όλο και περισσότερο χρέος και οι υψηλότεροι φόροι.
Στην ευρωζώνη, τα αρνητικά επιτόκια δημιουργούν σοβαρούς παράλληλους κινδύνους οι οποίοι είναι βέβαιο ότι θα διογκωθούν.
www.bankingnews.gr
Γιατί άλλαξε την νομισματική της πολιτική της;
Σε ανάλυση του το Mises Instutute αναφέρει ότι τα αρνητικά επιτόκια είναι η καταστροφή του χρήματος, μια οικονομική εκτροπή που βασίζεται στα λάθη πολλών κεντρικών τραπεζών και ορισμένων οικονομολόγων οι οποίοι ξεκινούν με μια λανθασμένη παραδοχή…
Η αποταμίευση πρέπει να τιμωρηθεί για να τονωθεί η ανάπτυξη στην οικονομία.
Ο πληθωρισμός και η ανάπτυξη δεν είναι χαμηλά εξαιτίας της πλεονάζουσας εξοικονόμησης ρευστότητας, αλλά λόγω του υπερβάλλοντος χρέους, διαιωνίζοντας την πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα με χαμηλά επιτόκια και υψηλή ρευστότητα και επιβαρύνοντας την οικονομία επιδοτώντας τους κλάδους με χαμηλή παραγωγικότητα τιμωρώντας την υψηλή παραγωγικότητα με την φορολογία.
Οι ιστορικές ενδείξεις των αρνητικών επιτοκίων δείχνουν ότι δεν συμβάλλουν στη μείωση του χρέους, αντιθέτως ισχυροποιούν το χρέος.
Δεν ενισχύουν την πιστωτική ικανότητα των πολιτών, επειδή οι τιμές των μη καταγεγραμμένων περιουσιακών στοιχείων (ακίνητη περιουσία κ.λπ.) αυξάνονται λόγω της νομισματικής χαλάρωσης και τα χαμηλότερα επιτόκια δεν αντισταθμίζουν τον υψηλότερο κίνδυνο.
Οι ιδιώτες και οι επιχειρήσεις είναι πιο προσεκτικές στις αποφάσεις τους για τις επενδύσεις και τις δαπάνες, επειδή αντιλαμβάνονται σωστά ότι η πραγματικότητα της οικονομίας που βλέπουν κάθε μέρα δεν αντιστοιχεί στο κόστος και στην ποσότητα των χρημάτων.
Είναι εντελώς λανθασμένο να πιστεύουμε ότι οι ιδιώτες και οι επιχειρήσεις δεν επενδύουν ή δεν ξοδεύουν.
Απλώς ξοδεύουν λιγότερο από ότι θα ήθελαν οι κεντρικοί τραπεζίτες.
Ωστόσο, αυτό δεν είναι λάθος από την πλευρά του ιδιωτικού τομέα, αλλά αποτελεί μια τυπική περίπτωση εσφαλμένων εκτιμήσεων των κεντρικών τραπεζιτών.
Μεταξύ 2001 και 2007 δημιουργήθηκε μια παγκόσμια φούσκα απόρροια όλων αυτών των παραμέτρων.
Το επιχείρημα των κεντρικών τραπεζιτών και των σχεδιαστών της οικονομίας βασίζεται σε ένα παράδοξο ότι τα επιτόκια είναι αρνητικά επειδή οι αγορές τα απαιτούν, όχι επειδή επιβάλλονται από την κεντρική τράπεζα.
Εάν συμβαίνει αυτό, γιατί οι κεντρικές τράπεζες δεν αφήνουν τα επιτόκια να κινούνται ελεύθερα εάν το αποτέλεσμα πρόκειται να είναι το ίδιο;
Επειδή απλά οι κεντρικές τράπεζες λένε ψέματα.
Σκεφτείτε για λίγο τι είδους επενδυτική, εταιρική ή οικονομική απόφαση είναι κερδοφόρα με επιτόκια στο -0,5% αλλά δεν είναι βιώσιμα με επιτόκια +1%
Τα αρνητικά επιτόκια είναι ωρολογιακή βόμβα.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι επενδύσεις σε κλάδους που είναι φούσκα μειώνονται ενώ και τα μη ρευστοποιήσιμα χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία εξαντλούνται.
Το δημόσιο χρέος διαπραγματεύεται σε τεχνητά χαμηλές αποδόσεις και αντί να ενισχύει τις οικονομίες, τα αρνητικά επιτόκια καθιστούν τις κυβερνήσεις πιο εξαρτημένες από το φθηνό χρέος. Οι πολιτικοί εγκαταλείπουν κάθε μεταρρυθμιστική ώθηση και προτιμούν να συγκεντρώνουν περισσότερα χρέη.
Η οικονομική καταστολή των κεντρικών τραπεζών στηρίζεται σε μια εσφαλμένη διάγνωση, υποθέτοντας ότι η χαμηλή ανάπτυξη και ο πληθωρισμός κάτω του στόχου είναι πρόβλημα ζήτησης, όχι της υπερβάλλουσας ρευστότητας στο σύστημα, διαιωνίζοντας τις φούσκες.
Τα αρνητικά επιτόκια είναι μια τεράστια μεταφορά του πλούτου από τους αποταμιευτές και τους πραγματικούς μισθούς στην κυβέρνηση και τους δανειστές.
Οι κεντρικές τράπεζες αγνοούν τις επιδράσεις του δημογραφικού, της τεχνολογίας και του ανταγωνισμού, την αύξηση της κατανάλωσης, της πίστωσης και των επενδύσεων και με τις λανθασμένες πολιτικές δημιουργούν νέες φούσκες που είναι πιο επικίνδυνες από τις προηγούμενες.
Η επόμενη φούσκα θα αυξήσει και πάλι τις δημοσιονομικές ανισορροπίες των χωρών.
Η Σουηδία ξεκίνησε το σχέδιο των αποτυχημένων αρνητικών επιτοκίων πριν από σχεδόν πέντε χρόνια και τώρα την εγκαταλείπει εξαιτίας των οικονομικών κινδύνων που δημιουργούνται.
Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι ανέτρεψε την πολιτική των αρνητικών επιτοκίων ακριβώς λόγω του κινδύνου οικονομικής επιβράδυνσης, επειδή τα στοιχεία δείχνουν ότι οι αποφάσεις για τις επενδύσεις και την κατανάλωση δεν αυξάνονται με τα αρνητικά επιτόκια.
Στη Σουηδία, με αρνητικά επιτόκια, ο δείκτης τιμών των ακινήτων αυξήθηκε κατά 50% (από 160 σε 240), ο μέσος δείκτης κατοικίας αυξήθηκε κατά 27%, τα ανεξόφλητα περιουσιακά στοιχεία αυξήθηκαν μεταξύ 30% και 70% (υποδομή κ.λπ.) η χρηματιστηριακή αγορά έχει αυξηθεί περισσότερο από 20%.
Κατά την περίοδο αυτή, η κατανάλωση και οι επενδύσεις των νοικοκυριών αυξήθηκαν ελάχιστα και οι πραγματικοί μισθοί παρέμειναν στάσιμοι.
Η νομισματική πολιτική αντί να στηρίζει τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις αποτέλεσε δικαιολογία για την αποφυγή τους. Τώρα, οι κυβερνήσεις θέλουν να εφαρμόζουν «φορολογικά μέτρα».
Και όταν μια κυβέρνηση ακούει «δημοσιονομικά μέτρα», μεταφράζεται σε «δαπάνες».
Στην Ευρώπη κυριαρχεί το όλο και περισσότερο χρέος και οι υψηλότεροι φόροι.
Στην ευρωζώνη, τα αρνητικά επιτόκια δημιουργούν σοβαρούς παράλληλους κινδύνους οι οποίοι είναι βέβαιο ότι θα διογκωθούν.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών