γράφει : Μαρία Παπαδάτου
Η Αθήνα «τρέχει» πίσω από τις εξελίξεις
O μύθος της απομόνωσης του προέδρου της Τουρκίας Recep Tayyip Erdogan κατέρρευσε με κρότο στη διεθνή διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη, προσφέροντας ένα χρήσιμο μάθημα στην ελληνική διπλωματία.
Παρά το γεγονός ότι τα σημάδια είχαν εμφανιστεί εγκαίρως, δεδομένης της «χλιαρής» αντίδρασης της διεθνούς κοινότητας για το μνημόνιο Τουρκίας - Λιβύης, η ελληνική κυβέρνηση επέμενε μέχρι την ύστατη στιγμή στο αφήγημα περί «απομόνωσης» του Erdogan.
Η διάσκεψη του Βερολίνου αποκάλυψε αυτό που όλοι γνωρίζουν, αλλά δυσκολεύονται να παραδεχθούν.
Ο Εrdogan, παρά το γεγονός ότι καταπατεί συστηματικά το διεθνές δίκαιο, παραβιάζει το εμπάργκο όπλων που έχει επιβληθεί στη Λιβύη και εκβιάζει χωρίς δισταγμό την Ευρωπαϊκή Ένωση, τόσο για το ζήτημα της Λιβύης, όσο και για το μεταναστευτικό, όχι μόνο κατέχει ισότιμη θέση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αλλά αναδεικνύεται σε ρυθμιστή των εξελίξεων σε Μέση Ανατολή και ανατολική Μεσόγειο.
Την ίδια ώρα, η Ελλάδα βρίσκεται στο περιθώριο, με τον Τούρκο πρόεδρο να επιβάλλει στη Γερμανία τον αποκλεισμό της χώρας μας από τη διάσκεψη του Βερολίνου, αν και η καγκελαρία επιμένει να το διαψεύδει.
Ο αποκλεισμός της Ελλάδας από τη διάσκεψη ήταν ένα σοβαρό λάθος της Γερμανίας, παρά το γεγονός ότι το Βερολίνο προβάλει ως επιχείρημα το γεγονός ότι δεν συζητήθηκαν οι θαλάσσιες ζώνες.
Και τώρα… τρέχουμε
Η ελληνική κυβέρνηση, έστω και αργά, κατάλαβε ότι πρέπει να αναλάβει δράση, προσκαλώντας στην Αθήνα τον στρατάρχη Haftar πριν τη σύνοδο του Βερολίνου και απειλώντας με βέτο στην όποια απόφαση δεν θα συμπεριλαμβάνει την ακύρωση του τουρκολιβυκού συμφώνου.
Πρόκειται για μία αναπόφευκτη αλλαγή στάσης, καθώς πλέον το επιχείρημα ότι η Τουρκία παραβιάζει το διεθνές δίκαιο δεν αρκεί.
Πρέπει ωστόσο να σημειωθεί ότι η απειλή για βέτο δεν έχει ουσιαστικό πολιτικό αντίκρισμα, καθώς τη συμφωνία για τη Λιβύη θα κληθεί να την επικυρώσει ο ΟΗΕ και όχι η Ε.Ε.
Είναι σαφές ότι οι κινήσεις στη διπλωματική σκακιέρα έχουν δυσκολέψει επικίνδυνα.
Putin και Erdogan καθορίζουν τις εξελίξεις στην περιοχή, μετατρέποντάς τη σε ένα τεράστιο ναρκοπέδιο, με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Γερμανία απλούς παρατηρητές, δεδομένης της τεράστιας ενεργειακής και εμπορικής τους εξάρτησης από Ρωσία και Τουρκία.
«Κλειδί» στις εξελίξεις αποτελεί πάντα η στάση των ΗΠΑ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατά την επίσκεψή του στις ΗΠΑ, επεδίωξε μία δήλωση στήριξης από την αμερικανική πλευρά, η οποία ήρθε τελικά δια στόματος του υπουργού Εξωτερικών Mike Pompeo.
Η επιστολή Pompeo στον Έλληνα πρωθυπουργό αποτελεί το πιο χειροπιαστό αποτέλεσμα μέχρι στιγμής.
Ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών καλεί την Τουρκία να ρίξει τους τόνους, χωρίς ωστόσο να την κατονομάζει και εκφράζει την προσήλωση των ΗΠΑ για τη διασφάλιση της ειρήνης και της ασφάλειας στις ΗΠΑ.
Tην ίδια ώρα, ωστόσο, ο πρόεδρος Trump δεν χάνει ευκαιρία να εκφράζει τη στήριξή του στον Erdogan.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με μία δύσκολη διαδρομή.
Η συμμετοχή της Ελλάδας σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ δεν διασφαλίζει την προστασία των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, με τον συσχετισμό δυνάμεων να ευνοεί την Τουρκία.
Υπό αυτό το πρίσμα, ενισχύονται οι φωνές υπέρ της αλλαγής δόγματος, καθώς η αμυντική διπλωματική στάση της Αθήνας στην κλιμακούμενη τουρκική προκλητικότητα τα τελευταία χρόνια, οδήγησε στα σημερινά αποτελέσματα.
Από την άλλη πλευρά, η αλλαγή στάσης την οποία σηματοδοτούν οι πληροφορίες για την αποστολή ελληνικών Patriot στη Σαουδική Αραβία προκαλεί εύλογη ανησυχία στην αντιπολίτευση, καθώς η στρατιωτική εμπλοκή της χώρας στην περιοχή, εκθέτει σε σημαντικούς κινδύνους τον ελληνικό λαό.
Η Αθήνα «τρέχει» πίσω από τις εξελίξεις, πληρώνοντας τη διπλωματική ολιγωρία δεκαετιών και την έλλειψη στρατηγικής για το ζήτημα της Λιβύης, το οποίο δεν απασχόλησε ποτέ σοβαρά τις ελληνικές κυβερνήσεις.
Παράλληλα ο Erdogan «έχτιζε» προσεκτικά τις συμμαχίες του, προωθώντας το δόγμα του νέο-οθωμανισμού και της γαλάζιας πατρίδας.
Η συμμετοχή της Αθήνας στο τραπέζι λήψης των αποφάσεων για την περιοχή αποτελεί μονόδρομο, αλλά δεν θα είναι καθόλου εύκολη υπόθεση.
www.bankingnews.gr
Παρά το γεγονός ότι τα σημάδια είχαν εμφανιστεί εγκαίρως, δεδομένης της «χλιαρής» αντίδρασης της διεθνούς κοινότητας για το μνημόνιο Τουρκίας - Λιβύης, η ελληνική κυβέρνηση επέμενε μέχρι την ύστατη στιγμή στο αφήγημα περί «απομόνωσης» του Erdogan.
Η διάσκεψη του Βερολίνου αποκάλυψε αυτό που όλοι γνωρίζουν, αλλά δυσκολεύονται να παραδεχθούν.
Ο Εrdogan, παρά το γεγονός ότι καταπατεί συστηματικά το διεθνές δίκαιο, παραβιάζει το εμπάργκο όπλων που έχει επιβληθεί στη Λιβύη και εκβιάζει χωρίς δισταγμό την Ευρωπαϊκή Ένωση, τόσο για το ζήτημα της Λιβύης, όσο και για το μεταναστευτικό, όχι μόνο κατέχει ισότιμη θέση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αλλά αναδεικνύεται σε ρυθμιστή των εξελίξεων σε Μέση Ανατολή και ανατολική Μεσόγειο.
Την ίδια ώρα, η Ελλάδα βρίσκεται στο περιθώριο, με τον Τούρκο πρόεδρο να επιβάλλει στη Γερμανία τον αποκλεισμό της χώρας μας από τη διάσκεψη του Βερολίνου, αν και η καγκελαρία επιμένει να το διαψεύδει.
Ο αποκλεισμός της Ελλάδας από τη διάσκεψη ήταν ένα σοβαρό λάθος της Γερμανίας, παρά το γεγονός ότι το Βερολίνο προβάλει ως επιχείρημα το γεγονός ότι δεν συζητήθηκαν οι θαλάσσιες ζώνες.
Και τώρα… τρέχουμε
Η ελληνική κυβέρνηση, έστω και αργά, κατάλαβε ότι πρέπει να αναλάβει δράση, προσκαλώντας στην Αθήνα τον στρατάρχη Haftar πριν τη σύνοδο του Βερολίνου και απειλώντας με βέτο στην όποια απόφαση δεν θα συμπεριλαμβάνει την ακύρωση του τουρκολιβυκού συμφώνου.
Πρόκειται για μία αναπόφευκτη αλλαγή στάσης, καθώς πλέον το επιχείρημα ότι η Τουρκία παραβιάζει το διεθνές δίκαιο δεν αρκεί.
Πρέπει ωστόσο να σημειωθεί ότι η απειλή για βέτο δεν έχει ουσιαστικό πολιτικό αντίκρισμα, καθώς τη συμφωνία για τη Λιβύη θα κληθεί να την επικυρώσει ο ΟΗΕ και όχι η Ε.Ε.
Είναι σαφές ότι οι κινήσεις στη διπλωματική σκακιέρα έχουν δυσκολέψει επικίνδυνα.
Putin και Erdogan καθορίζουν τις εξελίξεις στην περιοχή, μετατρέποντάς τη σε ένα τεράστιο ναρκοπέδιο, με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Γερμανία απλούς παρατηρητές, δεδομένης της τεράστιας ενεργειακής και εμπορικής τους εξάρτησης από Ρωσία και Τουρκία.
«Κλειδί» στις εξελίξεις αποτελεί πάντα η στάση των ΗΠΑ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατά την επίσκεψή του στις ΗΠΑ, επεδίωξε μία δήλωση στήριξης από την αμερικανική πλευρά, η οποία ήρθε τελικά δια στόματος του υπουργού Εξωτερικών Mike Pompeo.
Η επιστολή Pompeo στον Έλληνα πρωθυπουργό αποτελεί το πιο χειροπιαστό αποτέλεσμα μέχρι στιγμής.
Ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών καλεί την Τουρκία να ρίξει τους τόνους, χωρίς ωστόσο να την κατονομάζει και εκφράζει την προσήλωση των ΗΠΑ για τη διασφάλιση της ειρήνης και της ασφάλειας στις ΗΠΑ.
Tην ίδια ώρα, ωστόσο, ο πρόεδρος Trump δεν χάνει ευκαιρία να εκφράζει τη στήριξή του στον Erdogan.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με μία δύσκολη διαδρομή.
Η συμμετοχή της Ελλάδας σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ δεν διασφαλίζει την προστασία των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, με τον συσχετισμό δυνάμεων να ευνοεί την Τουρκία.
Υπό αυτό το πρίσμα, ενισχύονται οι φωνές υπέρ της αλλαγής δόγματος, καθώς η αμυντική διπλωματική στάση της Αθήνας στην κλιμακούμενη τουρκική προκλητικότητα τα τελευταία χρόνια, οδήγησε στα σημερινά αποτελέσματα.
Από την άλλη πλευρά, η αλλαγή στάσης την οποία σηματοδοτούν οι πληροφορίες για την αποστολή ελληνικών Patriot στη Σαουδική Αραβία προκαλεί εύλογη ανησυχία στην αντιπολίτευση, καθώς η στρατιωτική εμπλοκή της χώρας στην περιοχή, εκθέτει σε σημαντικούς κινδύνους τον ελληνικό λαό.
Η Αθήνα «τρέχει» πίσω από τις εξελίξεις, πληρώνοντας τη διπλωματική ολιγωρία δεκαετιών και την έλλειψη στρατηγικής για το ζήτημα της Λιβύης, το οποίο δεν απασχόλησε ποτέ σοβαρά τις ελληνικές κυβερνήσεις.
Παράλληλα ο Erdogan «έχτιζε» προσεκτικά τις συμμαχίες του, προωθώντας το δόγμα του νέο-οθωμανισμού και της γαλάζιας πατρίδας.
Η συμμετοχή της Αθήνας στο τραπέζι λήψης των αποφάσεων για την περιοχή αποτελεί μονόδρομο, αλλά δεν θα είναι καθόλου εύκολη υπόθεση.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών