Άρθρο του κ. Σαράντου Λέκκα, Οικονομολόγου, στο bankingnews.gr
To ιδεατό για το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι η ονομαστική διαγραφή ενός τμήματος του ώστε αυτό να καταστεί βιώσιμο.
Αυτή την διάσταση είχαν αποδεχθεί έμμεσα και οι πιστωτές μας όταν άτυπα υιοθετούσαν το πλαίσιο: εσείς τα ελλείμματα και εμείς το χρέος , με την έννοια ότι η επιβράβευση της προσπάθειας μηδενισμού των ελλειμμάτων και η δημιουργία σε δεύτερο στάδιο πρωτογενών πλεονασμάτων θα οδηγούσε στην διαγραφή ενός τμήματος του.
Προϊόντος του χρόνου όχι μόνο δεν υπήρξε υλοποίηση αυτού του πλαισίου αλλά το αντίθετο υπάρχει κατηγορηματική τοποθέτηση με την δικαιολογία ότι κανένα κοινοβούλιο δεν θα υπερψηφίσει διαγραφή ελληνικού χρέους , ότι κάτι τέτοιο δεν θα πραγματοποιηθεί στο ορατό μέλλον.
Αντί διαγράφης υλοποιήθηκαν αλλά και θα υλοποιηθούν παρεμβάσεις , επιμήκυνσης χρόνου αποπληρωμής , μείωσης επιτοκίων , κεφαλαιοποιήσεων τόκων , κτλ. που δίνουν ένα μόνο μήνυμα : το χρέος θα παραμένει στο διηνεκές ως μοχλός επηρεασμού των εσωτερικών πολιτικών και οικονομικών καταστάσεων από τους πιστωτές μας.
Εξέλιξη αναμενομένη εάν κρίνουμε από την πρόσφατη οικονομική μας ιστορία .
Οι πιέσεις , οι παρεμβάσεις αλλά και το ιδεολογικό περίγραμμα των πιστωτών διαχρονικά είναι ίδιο .
Οι εποχές αλλάζουν, τα πρόσωπα αλλάζουν, οι κυβερνήσεις αλλάζουν, οι ομολογιούχοι αλλάζουν , εκείνο όμως που δεν αλλάζει είναι ο τρόπος που μας αντιμετωπίζουν οι πιστωτές μας.
Ακόμη και σε περιόδους που η λέξη δράμα δεν μπορούσε να περιγράψει αυτά που βίωνε ο ελληνικός λαός η αλαζονεία και η μισαλλοδοξία των πιστωτών κινούνταν σε απάνθρωπα επίπεδα.
Αρκεί να δούμε αυτή τη φάση της οικονομικής μας ιστορίας για να κατανοήσουμε ποια θα είναι και η μελλοντική τους στάση.
Στις 6 Απριλίου του 1941 τα γερμανικά στρατεύματα εισβάλουν στην Ελλάδα και στις 22 του ίδιου μήνα η πολιτειακή , πολιτική και οικονομική ηγεσία όπως αυτή εκφράζεται από την Τράπεζα της Ελλάδος αναχωρεί για την Κρήτη , στην συνέχεια για την Αίγυπτο και κατόπιν μέσω Νοτίου Αφρικής για το Λονδίνο.
Για την χώρα αρχίζει η κατοχή με τον πολύ δύσκολο χειμώνα του ’41 και με τον ελληνικό λαό να λιμοκτονεί.
Όμως πέρα από την στρατιωτική κατοχή η χώρα ως οικονομική αποικία ελέγχονταν από την ΔΟΕ, την Διεθνή Οικονομική Επιτροπή που δραστηριοποιούνταν στη χώρα από το 1898 και η οποία πάρα την συγκυρία ήθελε την συνέχεια του αυστηρού ελέγχου παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι μεταξύ των μελών της υπήρχαν και χώρες του Άξονα.
Το πιο εντυπωσιακό όμως δεν είναι αυτό, αλλά η θέση των πιστωτών μας , των ομολογιούχων.
Τις ώρες που οι πολίτες της χώρας μας πέθαιναν από την πείνα στα πεζοδρόμια και η χώρα αναστέναζε κάτω από τις δυνάμεις του Άξονα οι πιστωτές μας ζητούσαν με ιδιαίτερο θράσος την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους .
Να θυμίσουμε ότι μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις η ελληνική πλευρά υπό την ηγεσία Βαρβαρέσου είχε επιτύχει τον Ιανουάριο του 1940 να πληρώνει κατά την διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου το 43% των τόκων στους ξένους ομολογιούχους.
Αυτά πριν την εισβολή και την κατάληψη της χώρας διότι με την κατάληψη οι πληρωμές όπως ήταν απόλυτα λογικό σταμάτησαν .
Λογικό για εμάς και για όσους διέπονταν από ανθρωπιστικά ιδεώδη , για τους πιστωτές μας όμως, τις ξένες τράπεζες και τους ομολογιούχους τα ιδεώδη ήταν διαφορετικά.
Στη σθεναρή στάση της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης αρχικά επεδίωξαν συμβολικές καταβολές τόκων ενώ μετά την κατηγορηματική στάση ότι σταματά η αποπληρωμή του δημοσίου χρέους αφού οι προτεραιότητες ήταν άλλες ζήτησαν και πήραν την διαβεβαίωση ότι το ζήτημα θα διευθετηθεί μετά την λήξη του πολέμου.
Λαμβάνοντας υπόψη τα όσα διαδραματίστηκαν την περίοδο της κατοχής είναι τουλάχιστον αφελές να αναμένουμε ονομαστική διαγραφή ενός τμήματος του χρέους μας.
Όπως προαναφέραμε οι εποχές αλλάζουν, τα πρόσωπα αλλάζουν ,οι κυβερνήσεις αλλάζουν , οι ομολογιούχοι αλλάζουν , εκείνο όμως που δεν αλλάζει είναι ο τρόπος που μας αντιμετωπίζουν οι πιστωτές μας.
Μας αντιμετωπίζουν ως αποικία χρέους με ότι αυτό σημαίνει για τις ΄υποχρεώσεις΄ των κατοίκων της αποικίας στο διηνεκές.
ΛΕΚΚΑΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ
www.bankingnews.gr
Αυτή την διάσταση είχαν αποδεχθεί έμμεσα και οι πιστωτές μας όταν άτυπα υιοθετούσαν το πλαίσιο: εσείς τα ελλείμματα και εμείς το χρέος , με την έννοια ότι η επιβράβευση της προσπάθειας μηδενισμού των ελλειμμάτων και η δημιουργία σε δεύτερο στάδιο πρωτογενών πλεονασμάτων θα οδηγούσε στην διαγραφή ενός τμήματος του.
Προϊόντος του χρόνου όχι μόνο δεν υπήρξε υλοποίηση αυτού του πλαισίου αλλά το αντίθετο υπάρχει κατηγορηματική τοποθέτηση με την δικαιολογία ότι κανένα κοινοβούλιο δεν θα υπερψηφίσει διαγραφή ελληνικού χρέους , ότι κάτι τέτοιο δεν θα πραγματοποιηθεί στο ορατό μέλλον.
Αντί διαγράφης υλοποιήθηκαν αλλά και θα υλοποιηθούν παρεμβάσεις , επιμήκυνσης χρόνου αποπληρωμής , μείωσης επιτοκίων , κεφαλαιοποιήσεων τόκων , κτλ. που δίνουν ένα μόνο μήνυμα : το χρέος θα παραμένει στο διηνεκές ως μοχλός επηρεασμού των εσωτερικών πολιτικών και οικονομικών καταστάσεων από τους πιστωτές μας.
Εξέλιξη αναμενομένη εάν κρίνουμε από την πρόσφατη οικονομική μας ιστορία .
Οι πιέσεις , οι παρεμβάσεις αλλά και το ιδεολογικό περίγραμμα των πιστωτών διαχρονικά είναι ίδιο .
Οι εποχές αλλάζουν, τα πρόσωπα αλλάζουν, οι κυβερνήσεις αλλάζουν, οι ομολογιούχοι αλλάζουν , εκείνο όμως που δεν αλλάζει είναι ο τρόπος που μας αντιμετωπίζουν οι πιστωτές μας.
Ακόμη και σε περιόδους που η λέξη δράμα δεν μπορούσε να περιγράψει αυτά που βίωνε ο ελληνικός λαός η αλαζονεία και η μισαλλοδοξία των πιστωτών κινούνταν σε απάνθρωπα επίπεδα.
Αρκεί να δούμε αυτή τη φάση της οικονομικής μας ιστορίας για να κατανοήσουμε ποια θα είναι και η μελλοντική τους στάση.
Στις 6 Απριλίου του 1941 τα γερμανικά στρατεύματα εισβάλουν στην Ελλάδα και στις 22 του ίδιου μήνα η πολιτειακή , πολιτική και οικονομική ηγεσία όπως αυτή εκφράζεται από την Τράπεζα της Ελλάδος αναχωρεί για την Κρήτη , στην συνέχεια για την Αίγυπτο και κατόπιν μέσω Νοτίου Αφρικής για το Λονδίνο.
Για την χώρα αρχίζει η κατοχή με τον πολύ δύσκολο χειμώνα του ’41 και με τον ελληνικό λαό να λιμοκτονεί.
Όμως πέρα από την στρατιωτική κατοχή η χώρα ως οικονομική αποικία ελέγχονταν από την ΔΟΕ, την Διεθνή Οικονομική Επιτροπή που δραστηριοποιούνταν στη χώρα από το 1898 και η οποία πάρα την συγκυρία ήθελε την συνέχεια του αυστηρού ελέγχου παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι μεταξύ των μελών της υπήρχαν και χώρες του Άξονα.
Το πιο εντυπωσιακό όμως δεν είναι αυτό, αλλά η θέση των πιστωτών μας , των ομολογιούχων.
Τις ώρες που οι πολίτες της χώρας μας πέθαιναν από την πείνα στα πεζοδρόμια και η χώρα αναστέναζε κάτω από τις δυνάμεις του Άξονα οι πιστωτές μας ζητούσαν με ιδιαίτερο θράσος την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους .
Να θυμίσουμε ότι μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις η ελληνική πλευρά υπό την ηγεσία Βαρβαρέσου είχε επιτύχει τον Ιανουάριο του 1940 να πληρώνει κατά την διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου το 43% των τόκων στους ξένους ομολογιούχους.
Αυτά πριν την εισβολή και την κατάληψη της χώρας διότι με την κατάληψη οι πληρωμές όπως ήταν απόλυτα λογικό σταμάτησαν .
Λογικό για εμάς και για όσους διέπονταν από ανθρωπιστικά ιδεώδη , για τους πιστωτές μας όμως, τις ξένες τράπεζες και τους ομολογιούχους τα ιδεώδη ήταν διαφορετικά.
Στη σθεναρή στάση της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης αρχικά επεδίωξαν συμβολικές καταβολές τόκων ενώ μετά την κατηγορηματική στάση ότι σταματά η αποπληρωμή του δημοσίου χρέους αφού οι προτεραιότητες ήταν άλλες ζήτησαν και πήραν την διαβεβαίωση ότι το ζήτημα θα διευθετηθεί μετά την λήξη του πολέμου.
Λαμβάνοντας υπόψη τα όσα διαδραματίστηκαν την περίοδο της κατοχής είναι τουλάχιστον αφελές να αναμένουμε ονομαστική διαγραφή ενός τμήματος του χρέους μας.
Όπως προαναφέραμε οι εποχές αλλάζουν, τα πρόσωπα αλλάζουν ,οι κυβερνήσεις αλλάζουν , οι ομολογιούχοι αλλάζουν , εκείνο όμως που δεν αλλάζει είναι ο τρόπος που μας αντιμετωπίζουν οι πιστωτές μας.
Μας αντιμετωπίζουν ως αποικία χρέους με ότι αυτό σημαίνει για τις ΄υποχρεώσεις΄ των κατοίκων της αποικίας στο διηνεκές.
ΛΕΚΚΑΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών