Ολα τα κέρδη που επιτεύχθηκαν στον τομέα της εργασίας και στη δημιουργία νέων θέσεων από τη Μεγάλη Ύφεση ως πριν την εμφάνιση του κορωνοϊού, εξαφανίστηκαν σε λίγες μόνο εβδομάδες, επισημαίνει το Ινστιτούτο Mises
Η ανεργία που επέφερε η κρίση του κορωνοϊού είναι χειρότερη από εκείνη της Μεγάλης Ύφεσης, επισημαίνει σε νέα ανάλυσή του το αυστριακό Ινστιτούτο Mises.
Η τελευταία έκθεση σχετικά με τις νέες αιτήσεις ανεργίας ήταν δυσοίωνη, φτάνοντας τα 4,4 εκατομμύρια την περασμένη εβδομάδα, περίπου 100.000 περισσότερες από όσες περίμεναν οικονομολόγοι και αναλυτές.
Οι επαναλήψεις στις αιτήσεις (ή αιτήσεις παράτασης) έφτασαν τα 16 εκατομμύρια, αριθμός που συνιστά ρεκόρ όλων των εποχών.
Οι γενικοί οικονομολόγοι εκτιμούν ότι, όλα τα πράγματα που λαμβάνονται υπόψη, το πραγματικό ποσοστό ανεργίας τώρα (το οποίο αναφέρεται μόνο επίσημα με υστέρηση) είναι πάνω από 20% - ένα ποσοστό που δεν παρουσιάστηκε ακόμη και τις πιο άσχημες μέρες της Μεγάλης Ύφεσης.
Και για να είμαστε πιο ακριβείς, όλα τα κέρδη που επιτεύχθηκαν στον τομέα της εργασίας και στη δημιουργία νέων θέσεων από τη Μεγάλη Ύφεση ως πριν την εμφάνιση του κορωνοϊόυ εξαφανίστηκαν σε λίγες μόνο εβδομάδες.
Το χειρότερο, παρόλο που το επίσημο ποσοστό ανεργίας πιθανότατα δεν είναι τόσο υψηλό όσο ήταν το 1933, (όταν ήταν κατά μέσο όρο 24,9%), υπάρχουν λόγοι να πιστεύουμε ότι η αγορά εργασίας μας, βρίσκεται σήμερα σε ακόμη χειρότερη οικονομική κατάσταση από ό, τι ήταν στο χαμηλότερο επίπεδο στη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης.
Και λαμβάνοντας υπόψη όλες τις παραμέτρους θα δούμε ότι η Κεϋνσιανή θεωρία που μιλά για γρήγορη ανάκαμψη μετά την κρίση, άρα εξαιτίας των φόβων που εγείρει ακόμη η επιδημία καλό θα ήταν να παραταθούν τα lockdowns, είναι λανθασμένη.
Και αυτό γιατί όπως τονίζει και αναλύει στη συνέχεια η μελέτη του Mises, η ανεργία που ζούμε επί κορωνοϊού, είναι χειρότερη από εκείνη της Μεγάλης Ύφεσης.
Γιατί η ανεργία που ζούμε επί κορωνοϊού, είναι χειρότερη από εκείνη της Μεγάλης Ύφεσης;
Καταρχάς, υπάρχει ένας τεχνικός λόγος ότι τα επίσημα ποσοστά ανεργίας της κυβέρνησης για το 1933 είναι παραπλανητικά: εκείνη την εποχή, οι άνθρωποι που κατείχαν δουλειές χρηματοδοτούμενες από κυβερνητικά προγράμματα επιδότησης της εργασίας, μετρήθηκαν ως άνεργοι.
Αν αντ 'αυτού χρησιμοποιήσουμε προσαρμοσμένα στοιχεία, η ετήσια ανεργία κατά τη διάρκεια της Ύφεσης έφτασε στο 22,5% το 1932.
Με άλλα λόγια, αν μετράμε την ανεργία τη δεκαετία του 1930 όπως τη μετράμε σήμερα, τότε αναμφισβήτητα το «επίσημο» ποσοστό είναι ήδη το χειρότερο στην ιστορία των ΗΠΑ.
Ωστόσο, πέρα από αυτό το τεχνικό ζήτημα, υπάρχει μια πολύ πιο θεμελιώδης διαφορά μεταξύ της ανεργίας στις αρχές της δεκαετίας του 1930 και σήμερα: τότε, οι άνεργοι είχαν απολυθεί.
Σήμερα, οι άνεργοι εξακολουθούν να εργάζονται παρότι οι οικονομίες τελούν σε lockdown.
Αυτή είναι μια τεράστια διάκριση.
Όταν η οικονομία κατέρρευσε μετά το χρηματιστήριο το 1929, οι καταναλωτές περιόρισαν τις δαπάνες τους σύμφωνα με τις προτιμήσεις τους ως προς το τι ήταν πιο απαραίτητο.
Ορισμένες επιχειρήσεις έκλεισαν εντελώς - και αυτές ήταν οι λιγότερο σημαντικές, σύμφωνα με τους πελάτες τους.
Ταυτόχρονα, πολλές άλλες επιχειρήσεις επιβίωσαν, αλλά μείωσαν το εργατικό δυναμικό τους.
Και πάλι, οι επιχειρήσεις απολύουν τους πιο αναλώσιμους εργαζόμενους, όπως κρίνουν οι διευθυντές / ιδιοκτήτες.
Διαισθητικά, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης (και οποιαδήποτε άλλη τυπική ύφεση, για αυτό το θέμα), το οικονομικό σύστημα καταργεί τις λιγότερο σημαντικές θέσεις εργασίας, προκειμένου να ανακατανεμηθούν σταδιακά οι εργαζόμενοι σε θέσεις που είναι πιο σημαντικές.
Όσο περισσότερες ήταν οι κακές επενδύσεις κατά τη φάση της έκρηξης, τόσο περισσότεροι εργαζόμενοι θα βρεθούν σε μη βιώσιμες θέσεις όταν συμβεί η ύφεση.
Όμως, δεδομένου ότι το Χ% των θέσεων εργασίας πρέπει να εξαφανιστεί, η οικονομία της αγοράς κατά τη διάρκεια μιας κανονικής ύφεσης τις ρίχνει στις πιο οικονομικές περιοχές, προκαλώντας τόσο μικρή διαταραχή στη ροή αγαθών και υπηρεσιών όπως κρίνουν οι καταναλωτές.
Σε πλήρη αντίθεση, σήμερα τα κύρια κριτήρια για τα οποία το 20+% των εργαζομένων έχουν χάσει τη δουλειά τους είναι πως,
(1) δεν εργάζονται σε ένα επάγγελμα που μπορεί να γίνει από το σπίτι και
(2) δεν θεωρούνται «απαραίτητοι» από κυβερνητικούς αξιωματούχους.
Φυσικά, αυτά τα κριτήρια δεν πλησιάζουν την προσέγγιση του πιο οικονομικού τρόπου για την απομάκρυνση θέσεων εργασίας, από την οπτική γωνία των καταναλωτών.
Η διαφορά από άποψη νοικοκυριών
Η αναστάτωση στην αγορά εργασίας είναι πολύ πιο βαθιά οικονομικά από ό, τι παρατηρήθηκε στη Μεγάλη Ύφεση και από άποψη οικονομικών των νοικοκυριών.
Ας υποθέσουμε ότι το νοικοκυριό σας αναγκάστηκε να περιορίσει τις δαπάνες του κατά 25%.
Και αυτό μπορεί να μην είναι μια απλή υπόθεση αλλά μια πραγματικότητα για πολλά νοικοκυριά.
Υπάρχουν δύο επιλογές για την επίτευξη αυτού του αποτελέσματος.
Επιλογή # 1, οι ενήλικες του νοικοκυριού αποφασίζουν πού θα μειώσουν τις δαπάνες τους, υπό την προϋπόθεση ότι θα μειώσουν το σύνολο κατά 25%.
Επιλογή # 2, ένας εξωτερικός κυβερνητικός αξιωματούχος - σε συνεννόηση με διάφορους εμπειρογνώμονες - αναγκάζει το νοικοκυριό όχι μόνο να μειώσει τις δαπάνες του κατά 25%, αλλά επίσης καθορίζει πού θα πραγματοποιηθούν περικοπές δαπανών.
Ποια επιλογή θα ήταν πιο επαχθής;
Η απάντηση είναι σαφώς # 2.
Ομοίως, δεδομένου ότι η οικονομία πρέπει να υπομείνει ποσοστό ανεργίας πάνω από 20%, είναι πολύ προτιμότερο οι καταναλωτές και οι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων να επιλέξουν αποτελεσματικά τις απολύσεις των εργαζομένων.
Είναι πολύ πιο καταστροφικό να υπομείνουμε την τρέχουσα κατάστασή μας, στην οποία οι εργαζόμενοι που έχουν χάσει τη δουλειά τους έχουν επιλεγεί από τεχνολογικά γεγονότα (δηλαδή, αν μια εργασία μπορεί να γίνει εξ αποστάσεως) ή μέσω της πολιτικής διαδικασίας.
Δεν υπάρχει κουμπί, αυτόματης επιστροφής στην προηγούμενη κατάσταση
Εκτός από τη σημαντική διάκριση μεταξύ απολύσεων και lockdown, υπάρχει ένας άλλος λόγος που οι κεϋνσιανοί οικονομολόγοι υποτιμούν την καταστροφή που προκαλείται από την τρέχουσα πανδημία: οι κεϋνσιανοί συνήθως δεν έχουν μια μακροπρόθεσμη «κεφαλαιακή διάρθρωση» στα μοντέλα τους όπως κάνουν οι Αυστριακοί.
Τι σημαίνει αυτό;
Πως τα πράγματα δεν θα γυρίσουν αμέσως στην προηγούμενη κανονικότητα, όπως οι άνθρωποι θα γυρίσουν στη δουλειά τους.
Η ζήτηση δεν θα επιστρέψει ως δια μαγείας στη φυσιολογική προγενέστερη κατάσταση.
Το τρέχον lockdown έπαυσε ολόκληρες επιχειρήσεις να παράγουν άρα υπάρχει και ένα θέμα εφοδιασμού.
Δεν υπήρξε business as usual.
Διεκόπη βίαια.
Οπότε υπάρχουν κλάδοι παραγωγής που δεν θα έχουν την πρώτη ύλη τους διαθέσιμη για να συνεχίσουν.
Οι οικονομολόγοι που υποστηρίζουν ότι πρέπει να παρατείνουμε το lockdown για πολλούς ακόμη μήνες και ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις κυβερνητικές «δαπάνες ανακούφισης» για να μας στηρίξουν στην επιφάνεια της φουρτούνας, είναι αρκετά τυφλοί για τους κινδύνους σε μια τέτοια πολιτική.
Σε κάθε περίπτωση επειδή η ισορροπία είναι Υγεία έναντι ΑΕΠ και οι περισσότερες Πολιτείες βγαίνουν από το lockdown, θέλει πολύ μεγάλη προσοχή, και πρέπει να γίνει υποστηρίζει ο συντάκτης για να μη γίνει το άσχημο που ζούμε χειρότερο.
Η τελευταία έκθεση σχετικά με τις νέες αιτήσεις ανεργίας ήταν δυσοίωνη, φτάνοντας τα 4,4 εκατομμύρια την περασμένη εβδομάδα, περίπου 100.000 περισσότερες από όσες περίμεναν οικονομολόγοι και αναλυτές.
Οι επαναλήψεις στις αιτήσεις (ή αιτήσεις παράτασης) έφτασαν τα 16 εκατομμύρια, αριθμός που συνιστά ρεκόρ όλων των εποχών.
Οι γενικοί οικονομολόγοι εκτιμούν ότι, όλα τα πράγματα που λαμβάνονται υπόψη, το πραγματικό ποσοστό ανεργίας τώρα (το οποίο αναφέρεται μόνο επίσημα με υστέρηση) είναι πάνω από 20% - ένα ποσοστό που δεν παρουσιάστηκε ακόμη και τις πιο άσχημες μέρες της Μεγάλης Ύφεσης.
Και για να είμαστε πιο ακριβείς, όλα τα κέρδη που επιτεύχθηκαν στον τομέα της εργασίας και στη δημιουργία νέων θέσεων από τη Μεγάλη Ύφεση ως πριν την εμφάνιση του κορωνοϊόυ εξαφανίστηκαν σε λίγες μόνο εβδομάδες.
Το χειρότερο, παρόλο που το επίσημο ποσοστό ανεργίας πιθανότατα δεν είναι τόσο υψηλό όσο ήταν το 1933, (όταν ήταν κατά μέσο όρο 24,9%), υπάρχουν λόγοι να πιστεύουμε ότι η αγορά εργασίας μας, βρίσκεται σήμερα σε ακόμη χειρότερη οικονομική κατάσταση από ό, τι ήταν στο χαμηλότερο επίπεδο στη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης.
Και λαμβάνοντας υπόψη όλες τις παραμέτρους θα δούμε ότι η Κεϋνσιανή θεωρία που μιλά για γρήγορη ανάκαμψη μετά την κρίση, άρα εξαιτίας των φόβων που εγείρει ακόμη η επιδημία καλό θα ήταν να παραταθούν τα lockdowns, είναι λανθασμένη.
Και αυτό γιατί όπως τονίζει και αναλύει στη συνέχεια η μελέτη του Mises, η ανεργία που ζούμε επί κορωνοϊού, είναι χειρότερη από εκείνη της Μεγάλης Ύφεσης.
Γιατί η ανεργία που ζούμε επί κορωνοϊού, είναι χειρότερη από εκείνη της Μεγάλης Ύφεσης;
Καταρχάς, υπάρχει ένας τεχνικός λόγος ότι τα επίσημα ποσοστά ανεργίας της κυβέρνησης για το 1933 είναι παραπλανητικά: εκείνη την εποχή, οι άνθρωποι που κατείχαν δουλειές χρηματοδοτούμενες από κυβερνητικά προγράμματα επιδότησης της εργασίας, μετρήθηκαν ως άνεργοι.
Αν αντ 'αυτού χρησιμοποιήσουμε προσαρμοσμένα στοιχεία, η ετήσια ανεργία κατά τη διάρκεια της Ύφεσης έφτασε στο 22,5% το 1932.
Με άλλα λόγια, αν μετράμε την ανεργία τη δεκαετία του 1930 όπως τη μετράμε σήμερα, τότε αναμφισβήτητα το «επίσημο» ποσοστό είναι ήδη το χειρότερο στην ιστορία των ΗΠΑ.
Ωστόσο, πέρα από αυτό το τεχνικό ζήτημα, υπάρχει μια πολύ πιο θεμελιώδης διαφορά μεταξύ της ανεργίας στις αρχές της δεκαετίας του 1930 και σήμερα: τότε, οι άνεργοι είχαν απολυθεί.
Σήμερα, οι άνεργοι εξακολουθούν να εργάζονται παρότι οι οικονομίες τελούν σε lockdown.
Αυτή είναι μια τεράστια διάκριση.
Όταν η οικονομία κατέρρευσε μετά το χρηματιστήριο το 1929, οι καταναλωτές περιόρισαν τις δαπάνες τους σύμφωνα με τις προτιμήσεις τους ως προς το τι ήταν πιο απαραίτητο.
Ορισμένες επιχειρήσεις έκλεισαν εντελώς - και αυτές ήταν οι λιγότερο σημαντικές, σύμφωνα με τους πελάτες τους.
Ταυτόχρονα, πολλές άλλες επιχειρήσεις επιβίωσαν, αλλά μείωσαν το εργατικό δυναμικό τους.
Και πάλι, οι επιχειρήσεις απολύουν τους πιο αναλώσιμους εργαζόμενους, όπως κρίνουν οι διευθυντές / ιδιοκτήτες.
Διαισθητικά, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης (και οποιαδήποτε άλλη τυπική ύφεση, για αυτό το θέμα), το οικονομικό σύστημα καταργεί τις λιγότερο σημαντικές θέσεις εργασίας, προκειμένου να ανακατανεμηθούν σταδιακά οι εργαζόμενοι σε θέσεις που είναι πιο σημαντικές.
Όσο περισσότερες ήταν οι κακές επενδύσεις κατά τη φάση της έκρηξης, τόσο περισσότεροι εργαζόμενοι θα βρεθούν σε μη βιώσιμες θέσεις όταν συμβεί η ύφεση.
Όμως, δεδομένου ότι το Χ% των θέσεων εργασίας πρέπει να εξαφανιστεί, η οικονομία της αγοράς κατά τη διάρκεια μιας κανονικής ύφεσης τις ρίχνει στις πιο οικονομικές περιοχές, προκαλώντας τόσο μικρή διαταραχή στη ροή αγαθών και υπηρεσιών όπως κρίνουν οι καταναλωτές.
Σε πλήρη αντίθεση, σήμερα τα κύρια κριτήρια για τα οποία το 20+% των εργαζομένων έχουν χάσει τη δουλειά τους είναι πως,
(1) δεν εργάζονται σε ένα επάγγελμα που μπορεί να γίνει από το σπίτι και
(2) δεν θεωρούνται «απαραίτητοι» από κυβερνητικούς αξιωματούχους.
Φυσικά, αυτά τα κριτήρια δεν πλησιάζουν την προσέγγιση του πιο οικονομικού τρόπου για την απομάκρυνση θέσεων εργασίας, από την οπτική γωνία των καταναλωτών.
Η διαφορά από άποψη νοικοκυριών
Η αναστάτωση στην αγορά εργασίας είναι πολύ πιο βαθιά οικονομικά από ό, τι παρατηρήθηκε στη Μεγάλη Ύφεση και από άποψη οικονομικών των νοικοκυριών.
Ας υποθέσουμε ότι το νοικοκυριό σας αναγκάστηκε να περιορίσει τις δαπάνες του κατά 25%.
Και αυτό μπορεί να μην είναι μια απλή υπόθεση αλλά μια πραγματικότητα για πολλά νοικοκυριά.
Υπάρχουν δύο επιλογές για την επίτευξη αυτού του αποτελέσματος.
Επιλογή # 1, οι ενήλικες του νοικοκυριού αποφασίζουν πού θα μειώσουν τις δαπάνες τους, υπό την προϋπόθεση ότι θα μειώσουν το σύνολο κατά 25%.
Επιλογή # 2, ένας εξωτερικός κυβερνητικός αξιωματούχος - σε συνεννόηση με διάφορους εμπειρογνώμονες - αναγκάζει το νοικοκυριό όχι μόνο να μειώσει τις δαπάνες του κατά 25%, αλλά επίσης καθορίζει πού θα πραγματοποιηθούν περικοπές δαπανών.
Ποια επιλογή θα ήταν πιο επαχθής;
Η απάντηση είναι σαφώς # 2.
Ομοίως, δεδομένου ότι η οικονομία πρέπει να υπομείνει ποσοστό ανεργίας πάνω από 20%, είναι πολύ προτιμότερο οι καταναλωτές και οι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων να επιλέξουν αποτελεσματικά τις απολύσεις των εργαζομένων.
Είναι πολύ πιο καταστροφικό να υπομείνουμε την τρέχουσα κατάστασή μας, στην οποία οι εργαζόμενοι που έχουν χάσει τη δουλειά τους έχουν επιλεγεί από τεχνολογικά γεγονότα (δηλαδή, αν μια εργασία μπορεί να γίνει εξ αποστάσεως) ή μέσω της πολιτικής διαδικασίας.
Δεν υπάρχει κουμπί, αυτόματης επιστροφής στην προηγούμενη κατάσταση
Εκτός από τη σημαντική διάκριση μεταξύ απολύσεων και lockdown, υπάρχει ένας άλλος λόγος που οι κεϋνσιανοί οικονομολόγοι υποτιμούν την καταστροφή που προκαλείται από την τρέχουσα πανδημία: οι κεϋνσιανοί συνήθως δεν έχουν μια μακροπρόθεσμη «κεφαλαιακή διάρθρωση» στα μοντέλα τους όπως κάνουν οι Αυστριακοί.
Τι σημαίνει αυτό;
Πως τα πράγματα δεν θα γυρίσουν αμέσως στην προηγούμενη κανονικότητα, όπως οι άνθρωποι θα γυρίσουν στη δουλειά τους.
Η ζήτηση δεν θα επιστρέψει ως δια μαγείας στη φυσιολογική προγενέστερη κατάσταση.
Το τρέχον lockdown έπαυσε ολόκληρες επιχειρήσεις να παράγουν άρα υπάρχει και ένα θέμα εφοδιασμού.
Δεν υπήρξε business as usual.
Διεκόπη βίαια.
Οπότε υπάρχουν κλάδοι παραγωγής που δεν θα έχουν την πρώτη ύλη τους διαθέσιμη για να συνεχίσουν.
Οι οικονομολόγοι που υποστηρίζουν ότι πρέπει να παρατείνουμε το lockdown για πολλούς ακόμη μήνες και ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις κυβερνητικές «δαπάνες ανακούφισης» για να μας στηρίξουν στην επιφάνεια της φουρτούνας, είναι αρκετά τυφλοί για τους κινδύνους σε μια τέτοια πολιτική.
Σε κάθε περίπτωση επειδή η ισορροπία είναι Υγεία έναντι ΑΕΠ και οι περισσότερες Πολιτείες βγαίνουν από το lockdown, θέλει πολύ μεγάλη προσοχή, και πρέπει να γίνει υποστηρίζει ο συντάκτης για να μη γίνει το άσχημο που ζούμε χειρότερο.
www.bankingnews.gr
Οι κεϋνσιανοί αγνοούν την κεφαλαιακή δομή
Εκτός από τη σημαντική διάκριση μεταξύ απολύσεων και lockdown, υπάρχει ένας άλλος λόγος που οι κεϋνσιανοί οικονομολόγοι υποτιμούν την καταστροφή που προκαλείται από την τρέχουσα πανδημία: οι κεϋνσιανοί συνήθως δεν έχουν μια μακροπρόθεσμη «κεφαλαιακή διάρθρωση» στα μοντέλα τους όπως κάνουν οι Αυστριακοί.
Τι σημαίνει αυτό;
Πως τα πράγματα δεν θα γυρίσουν αμέσως στην προηγούμενη κανονικότητα, όπως οι άνθρωποι θα γυρίσουν στη δουλειά τους.
Η ζήτηση δεν θα επιστρέψει ως δια μαγείας στη φυσιολογική προγενέστερη κατάσταση.
Το τρέχον lockdown έπαυσε ολόκληρες επιχειρήσεις να παράγουν άρα υπάρχει και ένα θέμα εφοδιασμού.
Δεν υπήρξε business as usual.
Αυτό διεκόπη βίαια.
Οπότε υπάρχουν κλάδοι παραγωγής που δεν θα έχουν την πρώτη ύλη τους διαθέσιμη για να συνεχίσουν.
Οι οικονομολόγοι που υποστηρίζουν ότι πρέπει να παρατείνουμε το lockdown για πολλούς ακόμη μήνες και ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις κυβερνητικές «δαπάνες ανακούφισης» για να μας στηρίξουν στην επιφάνεια της φουρτούνας, είναι αρκετά τυφλοί για τους κινδύνους σε μια τέτοια πολιτική.
Σε κάθε περίπτωση επειδή η ισορροπία είναι Υγεία έναντι ΑΕΠ και οι περισσότερες Πολιτείες βγαίνουν από το lockdown, θέλει πολύ μεγάλη προσοχή, και πρέπει να γίνει υποστηρίζει ο συντάκτης για να μη γίνει το άσχημο που ζούμε χειρότερο.
Σχόλια αναγνωστών