Τελευταία Νέα
Αναλύσεις – Εκθέσεις

Mises Institute: Η πανδημία αξιοποιήθηκε για τη δημιουργία του «υπερκράτους» της ΕΕ

Mises Institute: Η πανδημία αξιοποιήθηκε για τη δημιουργία του «υπερκράτους» της ΕΕ
Οι σκληρές διαπραγματεύσεις για το Ταμείο Ανάκαμψης έφεραν ξανά στην επιφάνεια το βαθύ οικονομικό, διαρθρωτικό και πολιτιστικό χάσμα μεταξύ Βορρά και Νότου

Μετά από έντονες διαπραγματεύσεις και συγκρούσεις, οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμφώνησαν τελικά για έναν άνευ προηγουμένου προϋπολογισμό 1,82 τρισεκατομμυρίων ευρώ και ένα ισχυρό πακέτο ανάκαμψης. Αυτή η συμφωνία παρέχει 750 δισεκατομμύρια ευρώ σε χρηματοδότηση που προορίζεται για την αντιμετώπιση του αντίκτυπου της πανδημίας και περιλαμβάνει επίσης 390 δισεκατομμύρια ευρώ σε μη επιστρεπτέες επιχορηγήσεις στα μέλη της ΕΕ που έχουν πληγεί περισσότερο, με την Ιταλία και την Ισπανία να είναι οι κύριοι αποδέκτες, επισημαίνει σε ανάλυσή του το Mises Institute.
Οι σκληρές διαπραγματεύσεις έφεραν ξανά στην επιφάνεια το βαθύ οικονομικό, διαρθρωτικό και πολιτιστικό χάσμα μεταξύ Βορρά και Νότου.
«Αυτό το χάσμα υπήρξε στο επίκεντρο κάθε σοβαρής πολιτικής και οικονομικής κρίσης στην Ένωση μέχρι στιγμής, και η επανάληψή του χρησίμευσε ως μια ακόμη υπενθύμιση για το πόσο αφύσικο, αναγκαστικό και μη βιώσιμο είναι το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», σημειώνει το Mises Insitute.
Οι ευρύτεροι στρατηγικοί στόχοι τους, όπως το ίδιο το πακέτο βοήθειας, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια μαζική ανακατανομή του πλούτου και μια μάταιη προσπάθεια επιβολής μίας ομοιομορφίας σε μια ριζικά διαφορετική ομάδα εθνικών ταυτοτήτων, οικονομικών προφίλ και τοπικών πολιτικών πραγματικοτήτων.
Όπως και σε προηγούμενες κρίσεις και σε αυτές τις συνομιλίες εκφράστηκαν οι ανησυχίες των πλουσιότερων χωρών του Βορρά, συμπεριλαμβανομένων της Ολλανδίας και της Αυστρίας σχετικά με τη διάσωση των χωρών του Νότου .
Σε αυτήν την περίπτωση, η διαφωνία επικεντρώθηκε στο ζήτημα των δανείων έναντι των επιχορηγήσεων, καθώς τα πλουσιότερα μέλη επέμεναν αρχικά ότι τα τεράστια χρηματικά ποσά που αναγκάζονται να δώσουν πρέπει τουλάχιστον να επιστραφούν κάποια στιγμή στο μέλλον.
Και έτσι, στο όνομα της «αλληλεγγύης», τα κράτη που προέβαλαν αντιρρήσεις - Σουηδία, Δανία, Αυστρία και Ολλανδία – παρουσιάστηκαν ως άκαρδα και σκληρά ενώ αποκλείστηκε από τη συζήτηση το γεγονός πως οι κύριοι δικαιούχοι των χρημάτων βρίσκονται σε χρόνια οικονομικά προβλήματα πολύ πριν εμφανιστεί ο κορωνοϊός.
Αντ 'αυτού, οι τέσσερις χώρες της «λιτότητας» δέχτηκαν τεράστια πίεση να «κάνουν το σωστό», δηλαδή να συμφωνήσουν ότι η πλειονότητα της χρηματοδοτικής στήριξης θα είχε τη μορφή επιχορηγήσεων.
Σε αυτό το πλαίσιο και στις «τακτικές πειθούς» περιλαμβάνοντας οι εκρήξεις του Γάλλου προέδρου Emmanuel Macron πως τίθεται σε κίνδυνο το ευρωπαϊκό σχέδιο.
Το κύριο πρόβλημα με αυτό το πρωτοποριακό πακέτο είναι ουσιαστικά το ίδιο με όλους τα προηγούμενα την τελευταία δεκαετία.
Η ΕΕ επιθυμεί και πάλι να αναδιανείμει τον πλούτο από το Βορρά στο Νότο αλλά χωρίς σοβαρούς ελέγχους για την κατεύθυνση των χρημάτων και αυτό προδιαγράφει μία ακόμη αποτυχία. 
Ως αποτέλεσμα, συνεχίζουμε να μεγάλα επίπεδα διαφθοράς που συνήθως συνδέονται με τις αναπτυσσόμενες οικονομίες.
Η κλίμακα αυτού του πακέτου ενίσχυσης από μόνο του φέρνει αυτό το ζήτημα στο επίκεντρο, ειδικά καθώς βασίζεται σε ένα κοινό σύστημα δανεισμού που επιτρέπει στις φτωχότερες χώρες της ΕΕ να πάρουν φθηνά δάνεια χρησιμοποιώντας την πιστοληπτική ικανότητα των πλουσιότερων γειτόνων τους, οι οποίοι ενεργούν ως εγγυητές.
Όλα αυτά τα δάνεια θα χρηματοδοτηθούν μέσω ενός άνευ προηγουμένου ποσού χρέους, το οποίο είναι μη βιώσιμο και μυωπικό από μόνο του.
Το γεγονός ότι αυτό το χρέος διανέμεται καθιστά αυτήν την «ιστορική συμφωνία» ακόμη πιο ύπουλη, έντονα πολιτική, και καταδικασμένη σε αποτυτία.
Αυτή η συμφωνία σηματοδοτεί την επίσημη υιοθέτηση της ιδέας της αμοιβαιοποίησης χρέους ως εργαλείου χρηματοδότησης, η οποία ανοίγει σαφώς το δρόμο για πολύ βαθύτερη συγκέντρωση ισχύος της ΕΕ, ακόμη μεγαλύτερες φορολογικές εξουσίες και την πολύ πιο άμεση πολιτική εξουσία των Βρυξελλών έναντι των εθνικών κυβερνήσεων.
Αυτό είναι ήδη εμφανές στα πρώτα σχέδια των όρων και προϋποθέσεων των δανείων και των επιχορηγήσεων στο πακέτο.
Δεν υπάρχει πραγματική δέσμευση όσον αφορά στη διαφάνεια και όλες τις πρακτικές πτυχές του τρόπου με τον οποίο θα χρησιμοποιηθούν τα κεφάλαια, αλλά υπάρχουν έντονες πολιτικές απαιτήσεις.
Για παράδειγμα, το 30% της βοήθειας πρέπει να δαπανηθεί για μια «πράσινη» ατζέντα και για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής.
Υπάρχουν επίσης σαφείς όροι στις συμφωνίες που συνδέουν τη διανομή της βοήθειας με συμμόρφωση  στο «κράτος δικαίου».
Αυτή είναι μια έμμεση απειλή κατά των συντηρητικών κρατών μελών, όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία, όπου οι δημοκρατικά εκλεγμένες εθνικές κυβερνήσεις είναι γνωστό ότι εκδίδουν νόμους στους οποίους επιφυλάσσεται η ΕΕ.
Υπάρχει, συνεπώς, σαφής και καθαρά πολιτικός όρος που συνδέεται με αυτό το μεγάλο «ενοποιητικό» σχέδιο.
Μπορεί να έχει περιτύλιγμα ιδεαλιστικής και μελοδραματικής γλώσσας, π.χ. «διάσωση του κοινού μας ευρωπαϊκού μέλλοντος», αλλά αυτό που πραγματικά αφορά αυτή η συμφωνία είναι μια κατάφωρη μεταφορά εξουσίας από τις εθνικές κυβερνήσεις στην ΕΕ.
Η ζημιά που προκλήθηκε από τα lockdowns έχει αποδοθεί αποτελεσματικά στον ίδιο τον κορωνοϊό, ο οποίος επέτρεψε στους πολιτικούς και τους Ευρωκράτες να παρουσιάσουν αυτήν την ύφεση, η οποία ήταν ήδη εμφανής από τα τέλη του 2019, ως φυσική καταστροφή και ως εκ τούτου δεν καταλογίζεται καμία ευθύνη.
Με τη σειρά της, η προκύπτουσα οικονομική κατάρρευση και η βαθιά χρηματοπιστωτική κρίση που πλήττει αμέτρητα νοικοκυριά έχει χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία για την εισαγωγή πολιτικών προσανατολισμένων προς μεγαλύτερη συγκέντρωση εξουσίας.
Έτσι, η απάντηση σε όλα τα τρέχοντα προβλήματά μας είναι «μια ισχυρότερη ΕΕ», παρόλο που αυτή ακριβώς η νοοτροπία τα προκάλεσε.

www.bankingnews.gr

Ρoή Ειδήσεων

Σχόλια αναγνωστών

Δείτε επίσης