«Η κρίση του νοήμονος πρέπει να αποτελεί κριτήριο αξιολόγησης εκείνου που αποτολμά την κρίση»
Tα τελευταία χρόνια έχει καθιερωθεί μια νέα τάση στις χρηματοπιστωτικές αγορές.
Μια τάση δραματικής απλούστευσης με ποικίλες επιπτώσεις για την παγκόσμια οικονομική ζωή.
Για τα στελέχη των μεγάλων χρηματοοικονομικών οίκων είναι πλέον λιγότερο σημαντικό το να φροντίσουν τις ανάγκες του μικροεμπόρου ή του τεχνίτη, ή ακόμη του μικροαποταμιευτή.
Αντ’ αυτού, ο σκοπός τους είναι ένας: να γίνουν global players.
Για ορισμένους είναι σημαντικότερο να δημοσιεύουν ιλιγγιώδεις ισολογισμούς, παρά το καλό όνομα της επιχείρησης.
Για αυτόν ακριβώς τον λόγο τα τελευταία χρόνια βιώνουμε μια άρρηκτη αλυσίδα συγχωνεύσεων ανάμεσα σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα όλων των ειδών.
Παράλληλα, δύσκολα διακρίνει κανείς τις διαφορές ανάμεσα στους χρηματιστές, τους ασφαλιστές και τους λογιστές.
Αυτές οι διακρίσεις είναι παρωχημένες.
Τα μεγάλα βιομηχανικά κονσέρν συμμετέχουν με τα τμήματά τους σε όλες τις συναλλαγές.
Σε αυτό το πλαίσιο, η χρηματοοικονομική παγκοσμιοποίηση έχει δημιουργήσει δύο κολλητικές σε όλο τον κόσμο ασθένειες.
Την υστερία για τις μετοχές και τη μανία με τις συγχωνεύσεις.
Τραπεζικά στελέχη, νομικοί, ανώτατοι κρατικοί αξιωματούχοι συναντώνται συχνά πυκνά στα γραφεία τους και καταστρώνουν σχέδια για φιλικές συγχωνεύσεις και εχθρικές εξαγορές - θα το δούμε οσονούπω και στην ευρωπαϊκή τραπεζική αγορά.
Αυτοί υποβάλλουν στους πελάτες τους υπολογισμούς για μεγάλες μειώσεις κόστους, κυρίως απολύοντας προσωπικό, και για τα υψηλότερα μερίδια στην αγορά.
Το αν ο ληστής μπορέσει να πάρει την πλειονότητα των μετοχών του θύματος (unfriendly take over) εξαρτάται από τη διάθεση ανάληψης ρίσκου από τον δανειοδότη που χρηματοδοτεί τον ληστή, όσο και από τη διάθεση των μετόχων να αντλήσουν κέρδη.
Έχει εκτιμηθεί ότι το ήμισυ των συγχωνεύσεων των τελευταίων αποτελεί αποτυχημένο εγχείρημα.
Το γεγονός αυτό θα πρέπει να μας διδάξει πως οι υστερικές πάσης φύσεως συγχωνεύσεις θα πρέπει να αναχαιτίζονται από τις ρυθμιστικές αρχές και τις κυβερνήσεις.
Παράλληλα, η μετοχή αύξησε τη σημασία της ως χρηματοδοτικό μέσο.
Εκατοντάδες εκατομμύρια ιδιώτες προσπαθούν να γίνουν ο «λύκος της Wall Street», επενδύοντας τις αποταμιεύσεις τους σε μετοχές.
Εν μέρει αγοράζουν μετοχές με τη βοήθεια δανείων.
Κάπως έτσι προσπαθούν να έχουν κέρδη.
Αυτή η κερδοσκοπική υστερία βοήθησε κυρίως εταιρείες από τον κλάδο της τεχνολογίας να εκτοξευθούν.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που η κεφαλαιοποίηση της Apple ξεπέρασε τα 2 τρισεκ. δολ. – η απόλυτη φούσκα.
Ενδεικτικά αναφέρω πως η κεφαλαιοποίηση της Apple ξεπερνά κατά 450 δισεκ. δολ. το ΑΕΠ της Ιταλίας, της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας στην Ευρωζώνη.
Και, φυσικά, κανείς πλέον δεν μπορεί να αποκλείσει μια απότομη κατάρρευση, ένα κραχ.
Παλαιότερα η χρηματιστηριακή τιμή μιας μετοχής καθοριζόταν από μέρισμα που έδινε η εταιρεία.
Η σχέση τιμής προς κέρδη δεν ξεπερνούσε το 15 προς 1.
Τώρα δεν αποτελεί σπάνιο φαινόμενο το P/Ε μιας μετοχής να ξεπερνά το 30 προς 1.
Ο δείκτης P/E για την Apple είναι εξωφρενικός (στις 21 Οκτωβρίου, 35,75).
Και, βέβαια, η συμπεριφορά των διορισμένων στελεχών χαρακτηρίζεται από μια ακόρεστη δίψα για κέρδος.
Ακόμα πιο δυσάρεστο, όμως, είναι το γεγονός πως το κέρδος συσσωρεύεται στις τσέπες ολοένα και λιγότερων, σε μια τάξη στην οποία εμφανίζεται σε όλο της το εύρος η έμφυτη τάση του ανθρώπου για κυριαρχία.
Ως εκ τούτου, δεν μπορούν οι αγορές να αποτελέσουν τη μοναδική χρήσιμη βάση οικονομικής λογικής.
Ο καπιταλισμός θα πρέπει να παραμείνει πολιτισμένος, διότι, αν κυριαρχήσει ένας υπερεθνικά δρών άναρχος καπιταλισμός, διψασμένος για εξουσία, πάνω από όλα θα κινδυνεύσει το ίδιο το σύστημα.
Οι δυνάμεις των αντιδημοκρατικών φονταμεταλιστών της αγοράς κυριαρχούν, ήδη.
Και δεν θα απολογηθούν ποτέ.
Νίκος Μπαρτζελιώτης
www.bankingnews.gr
Μια τάση δραματικής απλούστευσης με ποικίλες επιπτώσεις για την παγκόσμια οικονομική ζωή.
Για τα στελέχη των μεγάλων χρηματοοικονομικών οίκων είναι πλέον λιγότερο σημαντικό το να φροντίσουν τις ανάγκες του μικροεμπόρου ή του τεχνίτη, ή ακόμη του μικροαποταμιευτή.
Αντ’ αυτού, ο σκοπός τους είναι ένας: να γίνουν global players.
Για ορισμένους είναι σημαντικότερο να δημοσιεύουν ιλιγγιώδεις ισολογισμούς, παρά το καλό όνομα της επιχείρησης.
Για αυτόν ακριβώς τον λόγο τα τελευταία χρόνια βιώνουμε μια άρρηκτη αλυσίδα συγχωνεύσεων ανάμεσα σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα όλων των ειδών.
Παράλληλα, δύσκολα διακρίνει κανείς τις διαφορές ανάμεσα στους χρηματιστές, τους ασφαλιστές και τους λογιστές.
Αυτές οι διακρίσεις είναι παρωχημένες.
Τα μεγάλα βιομηχανικά κονσέρν συμμετέχουν με τα τμήματά τους σε όλες τις συναλλαγές.
Σε αυτό το πλαίσιο, η χρηματοοικονομική παγκοσμιοποίηση έχει δημιουργήσει δύο κολλητικές σε όλο τον κόσμο ασθένειες.
Την υστερία για τις μετοχές και τη μανία με τις συγχωνεύσεις.
Τραπεζικά στελέχη, νομικοί, ανώτατοι κρατικοί αξιωματούχοι συναντώνται συχνά πυκνά στα γραφεία τους και καταστρώνουν σχέδια για φιλικές συγχωνεύσεις και εχθρικές εξαγορές - θα το δούμε οσονούπω και στην ευρωπαϊκή τραπεζική αγορά.
Αυτοί υποβάλλουν στους πελάτες τους υπολογισμούς για μεγάλες μειώσεις κόστους, κυρίως απολύοντας προσωπικό, και για τα υψηλότερα μερίδια στην αγορά.
Το αν ο ληστής μπορέσει να πάρει την πλειονότητα των μετοχών του θύματος (unfriendly take over) εξαρτάται από τη διάθεση ανάληψης ρίσκου από τον δανειοδότη που χρηματοδοτεί τον ληστή, όσο και από τη διάθεση των μετόχων να αντλήσουν κέρδη.
Έχει εκτιμηθεί ότι το ήμισυ των συγχωνεύσεων των τελευταίων αποτελεί αποτυχημένο εγχείρημα.
Το γεγονός αυτό θα πρέπει να μας διδάξει πως οι υστερικές πάσης φύσεως συγχωνεύσεις θα πρέπει να αναχαιτίζονται από τις ρυθμιστικές αρχές και τις κυβερνήσεις.
Παράλληλα, η μετοχή αύξησε τη σημασία της ως χρηματοδοτικό μέσο.
Εκατοντάδες εκατομμύρια ιδιώτες προσπαθούν να γίνουν ο «λύκος της Wall Street», επενδύοντας τις αποταμιεύσεις τους σε μετοχές.
Εν μέρει αγοράζουν μετοχές με τη βοήθεια δανείων.
Κάπως έτσι προσπαθούν να έχουν κέρδη.
Αυτή η κερδοσκοπική υστερία βοήθησε κυρίως εταιρείες από τον κλάδο της τεχνολογίας να εκτοξευθούν.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που η κεφαλαιοποίηση της Apple ξεπέρασε τα 2 τρισεκ. δολ. – η απόλυτη φούσκα.
Ενδεικτικά αναφέρω πως η κεφαλαιοποίηση της Apple ξεπερνά κατά 450 δισεκ. δολ. το ΑΕΠ της Ιταλίας, της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας στην Ευρωζώνη.
Και, φυσικά, κανείς πλέον δεν μπορεί να αποκλείσει μια απότομη κατάρρευση, ένα κραχ.
Παλαιότερα η χρηματιστηριακή τιμή μιας μετοχής καθοριζόταν από μέρισμα που έδινε η εταιρεία.
Η σχέση τιμής προς κέρδη δεν ξεπερνούσε το 15 προς 1.
Τώρα δεν αποτελεί σπάνιο φαινόμενο το P/Ε μιας μετοχής να ξεπερνά το 30 προς 1.
Ο δείκτης P/E για την Apple είναι εξωφρενικός (στις 21 Οκτωβρίου, 35,75).
Και, βέβαια, η συμπεριφορά των διορισμένων στελεχών χαρακτηρίζεται από μια ακόρεστη δίψα για κέρδος.
Ακόμα πιο δυσάρεστο, όμως, είναι το γεγονός πως το κέρδος συσσωρεύεται στις τσέπες ολοένα και λιγότερων, σε μια τάξη στην οποία εμφανίζεται σε όλο της το εύρος η έμφυτη τάση του ανθρώπου για κυριαρχία.
Ως εκ τούτου, δεν μπορούν οι αγορές να αποτελέσουν τη μοναδική χρήσιμη βάση οικονομικής λογικής.
Ο καπιταλισμός θα πρέπει να παραμείνει πολιτισμένος, διότι, αν κυριαρχήσει ένας υπερεθνικά δρών άναρχος καπιταλισμός, διψασμένος για εξουσία, πάνω από όλα θα κινδυνεύσει το ίδιο το σύστημα.
Οι δυνάμεις των αντιδημοκρατικών φονταμεταλιστών της αγοράς κυριαρχούν, ήδη.
Και δεν θα απολογηθούν ποτέ.
Νίκος Μπαρτζελιώτης
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών