Οχτώ μέτρα για την ενίσχυση της βιώσιμης ανάπτυξης σε συνδυασμό με την κοινωνική προστασία, προωθεί το υπουργείο Εργασίας ταυτόχρονα με τη σύνταξη του Εθνικού Σχεδίου Δράσης για τους Αστέγους, για την υποστήριξη και την κοινωνική τους ένταξη, την στιγμή που έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ καταγράφει μία βίαιη συλλογική υποβάθμιση της ζωής μέσα στην δεκαετία 2010-20.
Σε ότι αφορά τις δράσεις για την προώθηση της απασχόλησης και την ενίσχυση της βιώσιμης ανάπτυξης οι κ.κ. Χατζηδάκης και Τσακλόγλου προωθούν πέντε επιμέρους τομείς:
-Μέτρα υποστήριξης της απασχόλησης με συγκεκριμένη δομή κινήτρων για διατήρηση των θέσεων εργασίας, ειδικά σε κλάδους όπου επλήγησαν έντονα από την πανδημία.
-Δημιουργία ισχυρότερων δεσμών μεταξύ εκπαίδευσης, κατάρτισης και αγοράς εργασίας με ιδιαίτερη βαρύτητα σε ψηφιακές και «πράσινες» (φιλικές προς το περιβάλλον) δεξιότητες, δίνοντας έμφαση στην πιστοποίηση και τον έλεγχο ποιότητας των διαδικασιών.
-Μεταρρύθμιση του ΟΑΕΔ και ενίσχυση της αποτελεσματικότητας των ενεργών πολιτικών απασχόλησης, βελτιώνοντας τις ευκαιρίες απασχόλησης κυρίως γυναικών και νέων.
-Προώθηση της ψηφιοποίησης των υπηρεσιών προώθησης απασχόλησης και κοινωνικής ασφάλισης.
Μεταρρύθμιση και απλοποίηση της εργατικής νομοθεσίας με σκοπό την υποστήριξη της καινοτομίας και της παραγωγικότητας».
Ταυτόχρονα όπως ανέφερε ο υπουργός Εργασίας Κωστής Χατζηδάκης στους εκπροσώπους της «Σχεδίας», το υπουργείο σε συνεργασία με τον ΟΑΕΔ θα εξετάσει τρόπους ώστε να μην αποκλείονται τελείως οι λήπτες επιδομάτων ανεργίας και γενικά προνοιακών επιδομάτων από τη δυνατότητα να συμπληρώνουν νομίμως το εισόδημά τους με ένα ποσό ως εργαζόμενοι, στα πρότυπα των καλών πρακτικών που εφαρμόζονται σε χώρες του εξωτερικού.
Στα προωθούμενα μέτρα για τις ευάλωτες ομάδες εντάσσονται:
- Η επέκταση της χορήγησης του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος στους διαμένοντες σε ξενώνες φιλοξενίας αστέγων
- Η θεσμοθέτηση του προγράμματος «Στέγαση και Εργασία» που στοχεύει στην επανένταξη 800 αστέγων μέσα από την επιδότηση ενοικίου για περίοδο 24 μηνών, την ολική κάλυψη μισθού για περίοδο ενός έτους και την κάλυψη δαπανών για οικοσκευή και άλλων λειτουργικών αναγκών.
Οι πολιτικές λιτότητας στην ευτυχία των Ελλήνων
«Η Eλλάδα δέκα χρόνια μετά: Η ευδαιμονία στην Ελλάδα το 2020 μέσα από τις διεθνείς στατιστικές εκθέσεις», είναι η μελέτη του ΙΝΕ ΓΣΕΕ με επίκεντρο τη σχέση οικονομίας και κοινωνίας, την οποία συνέταξαν ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, Καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Τμήμα Επικοινωνίας & ΜΜΕ του ΕΚΠΑ σε συνεργασία με τον Frédéric Lebaron και την Graziela Perosa.
Τα συμπεράσματα που απορρέουν από τη μελέτη μπορούν να κωδικοποιηθούν σε τρία βασικά σημεία, τα οποία συνοψίζουν τις τρεις βασικές κοινωνικές εξελίξεις που καταγράφηκαν:
-πολύ έντονη επιδείνωση στον κόσμο της εργασίας (ανεργία, εργασιακή επισφάλεια, μείωση και αστάθεια των αμοιβών και των εισοδημάτων).
-πολύ έντονη υποκειμενική επιδείνωση της ζωής (ιδίως μέχρι το 2013).
-συγκριτικά με άλλες χώρες, στην Ελλάδα παρατηρήθηκε μια ταχύτατη και εξαιρετικά βίαιη συλλογική υποβάθμιση.
Η Έλλάδα είναι η πιο ακραία περίπτωση επιδείνωσης της κατάστασης των ανειδίκευτων εργαζομένων στην αγορά εργασίας κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Διαπιστώνοντας ότι η εργασία κατέχει κεντρική θέση στην κρίση που διατυπώνουν οι πολίτες σχετικά με το πόσο ευτυχισμένοι είναι, τότε συμπεραίνουμε ότι η ανεργία, η επισφάλεια στην εργασία και η εντατικοποίηση της εργασίας είναι από τους παράγοντες που συμβάλλουν περισσότερο στην κρίση γύρω από την ικανοποίηση της ζωής.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα, η ανεργία είναι ο παράγοντας που συνδέεται συχνά με τα πιο υψηλά επίπεδα δυσφορίας.
Αντίθετα, η ένταξη στον κόσμο της εργασίας με ένα υψηλό επίπεδο οικονομικής και κοινωνικής ασφάλισης είναι ο παράγοντας που εγγυάται με τον πιο ασφαλή τρόπο την ευτυχία.
Παρατηρούμε ότι η Ελλάδα έχει υποστεί μια διαδικασία υποβάθμισης θέσης στην κλίμακα των χωρών του ΌΌΣΑ.
Ό «κοινωνικός απολογισμός» είναι σε γενικές γραμμές πιο αρνητικός απ’ ό,τι σκόπιμα αφήνουν να εννοηθεί ορισμένοι επίσημοι δείκτες τους οποίους σπεύδουν να εκμεταλλευτούν τα μέσα ενημέρωσης.
Αυτή η σχετική δυναμική της χώρας είναι σημαντική και σε θέση να εξηγήσει την έκταση της «υποκειμενικής» μετατόπισης, η οποία βασίζεται σε βαρυσήμαντες δομικές αλλαγές στον κόσμο της ερ- γασίας, όπως είδαμε προηγουμένως, κι αυτό ακόμη και αν οι διακυμάνσεις των κύριων αντικειμενικών κοινωνικοδημογραφικών δεικτών φαίνονται κάποιες φορές να είναι περιορισμένης εμβέλειας, όπως στην περίπτωση του προσδόκιμου ζωής.
Παρατηρούμε μια διαφορά φύλου ανάλογα με την ηλικία αναχώρησης από την οικογενειακή εστία περίπου τριών ετών καθ’ όλη τη διάρκεια της υπό μελέτη περιόδου.
Όι εξελίξεις είναι πανομοιότυπες για τους άνδρες και τις γυναίκες, παρουσιάζοντας αύξηση από το 2010 και σχετική στασιμότητα από το 2013.
Από το 2011, ο κίνδυνος φτώχειας που διατρέχουν τα άτομα άνω των 65 ετών έχει μειωθεί.
Αυτή η μείωση είναι οπωσδήποτε η συνέπεια των μεταρρυθμίσεων που εφαρμόστηκαν κατά τη διάρκεια αυτού του έτους στην Έλλάδα.
Η μεταρρύθμιση, με την κατοχύρωση του συνταξιοδοτικού δικαιώματος, κατόρθωσε να περιορίσει τον αντίκτυπο της οικονομικής ύφεσης σε αυτή την πληθυσμιακή ομάδα.
Έπιπλέον, πρόκειται για ένα κομμάτι του πληθυσμού που δεν επηρεάζεται από την ανεργία, συνεπώς δεν επλήγη άμεσα από την εργασιακή επισφάλεια που οφείλεται στην ανεργία.
Μπορούμε να κωδικοποιήσουμε τα συμπεράσματά μας σε τρία βασικά σημεία, τα οποία συνοψίζουν τις τρεις βασικές κοινωνικές εξελίξεις που κρύβονται πίσω από τους υπερβο λικά γενικούς μακροοικονομικούς δείκτες, όπως το ΑΈΠ, ή πίσω από δομικούς δημογραφι- κούς δείκτες, όπως το προσδόκιμο ζωής κατά τη γέννηση:
-Πολύ έντονη επιδείνωση στον κόσμο της εργασίας (ανεργία, εργασιακή επισφάλεια, μείωση και αστάθεια των αμοιβών και των εισοδημάτων).
-Πολύ έντονη υποκειμενική επιδείνωση της ζωής (ιδίως μέχρι το 2013).
-Συγκριτικά με άλλες χώρες, στην Έλλάδα παρατηρήθηκε μια ταχύτατη και εξαιρετικά βίαιη συλλογική υποβάθμιση.
Τέλος, επιβεβαιώθηκε πως μια κοινωνιολογία της ευτυχίας ή μια «οικονομία της ευτυχίας», με την έννοια που της δίνει ο Bourdieu, η οποία θα ενσωματώνει την ντυρκεμιανή προοπτική σε μια συσχετιστική προοπτική, από τις σχετικές θέσεις των χωρών και των κοινωνικών ομάδων μέχρι το επίπεδο της προσωπικής δυστυχίας («θέσει δυστυχία» κ.λπ.), επιτρέπει να αναδυθεί στην επιφάνεια η πολυπλοκότητα των πραγματικών, βαθιών κοι νωνικών δυναμικών που διατρέχουν τις κοινωνίες και τις οποίες οι επίσημες στατιστικές, αν και ομολογουμένως χρήσιμες, δεν καταφέρνουν να αποτυπώσουν παρά μόνο υπό τη μορφή ενδείξεων.
Ωστόσο, τέτοιου είδους δυναμικές πρέπει να αναλυθούν, να συνδεθούν, να ερμηνευθούν και να συμπληρωθούν με ποιοτικές έρευνες.
Αντώνης Βασιλόπουλος
antonpaper@yahoo.com
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών