Τα έτη 2020 - 2021 οι άνθρωποι ανά τον κόσμο ήλθαν αντιμέτωποι με την ακραία πραγματικότητα των lockdown, όπως αναφέρει το Brownstone Institute.
Βέβαια, ο δείκτης αυστηρότητας από χώρα σε χώρα ή από περιοχή σε περιοχή ποίκιλλε, συνδυάζοντας διαφορετικά κάθε φορά μέτρα: κλείσιμο σχολείων, κλείσιμο εργασιακών χώρων, ακύρωση δημόσιων εκδηλώσεων, περιορισμοί στις συγκεντρώσεις, κλείσιμο των μέσων μαζικής μεταφοράς, περιορισμοί στα ταξίδια κ.λπ.
Σύμφωνα με Brownstone Institute, από την 1η Ιανουαρίου 2020 έως την 1η Αυγούστου 2021, ο μέσος πολίτης του κόσμου πέρασε περίπου οκτώ μήνες σε καραντίνα.
Όλα αυτά λόγω του κορωνοϊού – σημειώνεται πως οι ιοί ανέκαθεν υπήρχαν και επηρέαζαν την ανθρώπινη δραστηριότητα.
Κανονικά, ο ιός είτε σκοτώνει ολόκληρη την ομάδα είτε πεθαίνει, καθώς οι άνθρωποι αντεπιτίθενται, ανακτούν και τον εξουδετερώνουν εσωτερικά.
Είναι επίσης πιθανό ένας ιός να εξουδετερωθεί ατελώς από τους ξενιστές του, ενώ θα μπορούσε να επιστρέψει λόγω «αδράνειας» των αντισωμάτων.
Η μοναδική περίπτωση παρασίτων που έχει επιβιώσει διαχρονικά με τον ξενιστή του είναι η τρίχα και ψείρα.
Παλαιότερα, οι ιοί ήταν δύσκολο να εξαπλωθούν, ωστόσο η παγκοσμιοποίηση βοήθησε στη μετάδοσή τους.
Και κάπως έτσι ήρθε το μέτρο του lockdown, που υπάρχει και διατίθεται σε διάφορες γεύσεις.
Σε ορισμένες περιπτώσεις λειτούργησε, π.χ. στο Χονγκ Κονγκ.
Αλλά από κοινωνική άποψη, τα lockdown είναι σαν να προσπαθούμε να πείσουμε τους ανθρώπους να γυρίσουν στην περίοδο των κυνηγών-τροφοσυλλεκτών, όταν ήταν απομονωμένοι σε μικρές ομάδες και αλληλεπιδρούσαν σπάνια.
Τρία θεμελιώδη προβλήματα
Υπήρχαν τρία θεμελιώδη προβλήματα με τα lockdown για την Covid.
Δύο από τα οποία έγιναν ευρέως αντιληπτά πριν συμβούν, με το τρίτο να αποτελεί έκπληξη.
Το πρώτο πρόβλημα είναι ότι όταν ένας νέος ιός είναι ευρέως διαδεδομένος στον ανθρώπινο πληθυσμό, τότε δεν υπάρχει πιθανότητα να αποτραπεί η επιστροφή του σε μια περιοχή στο μέλλον.
Για τα lockdown υπήρχε το επιχείρημα της συμφόρησης στα νοσοκομεία, οπότε ο ιός έπρεπε να επιβραδυνθεί, ωστόσο δεν ήταν ξεκάθαρο ότι τα νοσοκομεία προσέφεραν σωστή θεραπεία.
Στην πραγματικότητα, έγινε σαφές με την πάροδο του χρόνου ότι ορισμένες από τις θεραπείες που εφαρμόζονταν σε μονάδες εντατικής θεραπείας (IC), όπως οι αναπνευστήρες που σπρώχνουν τεχνητά τον αέρα στους πνεύμονες, ήταν πιθανώς επιβλαβείς.
Το δεύτερο θεμελιώδες πρόβλημα είναι η ζημιά στην κοινωνική ζωή, την οικονομική δραστηριότητα και την υγεία του πληθυσμού.
Η μείωση της άσκησης και της κοινωνικής αλληλεπίδρασης είναι παρά την ανθρώπινη φύση.
Το τρίτο πρόβλημα είναι πως τα περιοριστικά μέτρα δεν περιόριζαν την εξάπλωση της νόσου, ούτε τη θνησιμότητα, καθώς μάλιστα οι άνθρωποι συνωστίζονταν στις πολυκατοικίες και στα διαμερίσματα, όπου δέχονταν διανομείς οι οποίοι ήταν εκτεθειμένοι στον κίνδυνο.
Με άλλα λόγια, τα lockdowns στόχευαν ουσιαστικά τους λάθος ανθρώπους.
Δηλαδή, ο υγιής εργαζόμενος πληθυσμός που μετά βίας αρρώσταινε από την Covid ήταν κλεισμένος μέσα, ενώ αυτοί που κινδύνευαν ήταν οι ηλικιωμένοι.
Παράλληλα, στα νοσοκομεία ανακατεύονταν οι νοσούντες και οι μη νοσούντες από κορωνοϊό, με αποτέλεσμα τον επιπολασμό της νόσου.
Οι αρχές συνειδητοποίησαν σταδιακά αυτό το πρόβλημα, αλλά οι αντιδράσεις τους συχνά έκαναν τα πράγματα χειρότερα.
Για παράδειγμα, μπορεί να ακούγεται λογικό να παραμείνουν ασθενείς στο νοσοκομείο με Covid μέχρι να θεραπευτούν πλήρως, ώστε να μην τους στείλουμε πίσω σε γηροκομεία όπου θα μολύνουν εκατοντάδες άλλους.
Αυτό το λάθος έγινε από την αρχή σε πολλές χώρες, αφού οι νοσούντες θα μπορούσαν να μπουν σε άδεια ξενοδοχεία.
Το πρόβλημα των μολυσμένων ζώων είναι μια άλλη διδακτική ιστορία αποτυχίας.
Το 2020 κατέστη σαφές ότι οι νυχτερίδες, τα βιζόν, οι σκύλοι, οι τίγρεις, τα κουνάβια, οι αρουραίοι και πολλά άλλα ζώα με τα οποία αλληλεπιδρούν τακτικά οι άνθρωποι θα μπορούσαν επίσης να μεταφέρουν τον ιό.
Η εξάλειψη όλων των μολυσμένων ζώων ή ο εμβολιασμός τους είναι αδύνατη: η ιστορία της προσπάθειας εξάλειψης μικρών, ταχείας αναπαραγωγής ζώων όπως τα βιζόν και οι νυχτερίδες είναι μια λιτανεία αποτυχιών.
Το πιο έξυπνο πράγμα που έπρεπε να κάνουμε θα ήταν να ενθαρρύνουμε τον πειραματισμό με διαφορετικές στρατηγικές σε όλο τον κόσμο.
Περισσότερα πειράματα θα σήμαιναν πως θα μαθαίναμε τόσο από τις επιτυχίες όσο και από τις αποτυχίες.
Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι μια περιφερειακή κυβέρνηση αποδέχεται το αναπόφευκτο ενός μεγάλου κύματος μολύνσεων.
Στελεχώνει το τμήμα του συστήματος υγείας που έρχεται σε επαφή με τους πιο ευάλωτους ηλικιωμένους με εργαζομένους από άλλες χώρες που είχαν ήδη αναρρώσει από τον ιό και ως εκ τούτου είχαν πιθανώς ανοσία.
Με άλλα λόγια, θα μπορούσε να επιδιωχθεί μια στοχευμένη ανοσία της αγέλης.
Πολλά άλλα πειράματα θα μπορούσαν να είχαν δοκιμαστεί σε διαφορετικές περιοχές και τα αποτελέσματά τους να δημοσιοποιηθούν και να είχαμε μια συνεργατική και αποτελεσματική λύση, αντί αυτής της επίθεσης των lockdown στον άνθρωπο, καταλήγει το Brownstone Institute.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών