Γνωρίζουμε ότι η κυριαρχούσα άποψη για την αιτία της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία εστιάζεται στην αποτροπή της ένταξης της χώρας αυτής στη βορειοαντλαντική Συμμαχία - ΝΑΤΟ.
Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι στο πρόσφατο παρελθόν εντάχθηκαν στη Νατοϊκή συμμαχία όχι μόνο όλες οι χώρες του πρώην συμφώνου της Βαρσοβίας αλλά και οι τρεις βαλτικές πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες και με εξαίρεση τις Σκανδιναβικές χώρες έχει δημιουργηθεί ένας Αμερικανο-πανευρωπαϊκός Στρατιωτικός συνασπισμός που θα έφερνε πλέον τις δυνάμεις του στα σύνορα με τη Ρωσία εφόσον εντασσόταν σ’ αυτόν και η Ουκρανία.
Για τη Ρωσία αυτή η εξέλιξη θα δημιουργούσε συνθήκες μόνιμης επιφυλακής λόγω και της έντασης με τη Δύση, που υφίσταται τα τελευταία 8 χρόνια εξ αιτίας των αυτονομημένων ρωσόφωνων περιοχών της Ανατολικής Ουκρανίας και της προσάρτησης της Κριμαίας.
Θεωρούμε ότι είναι μια σεβαστή άποψη, ωστόσο το ΝΑΤΟ ως στρατιωτικός σχηματισμός δεν θα ενεργούσε ποτέ χωρίς να στοχεύει στην υλοποίηση οικονομικοπολιτικών επιδιώξεων και το ερώτημα θα ήταν ποιες είναι αυτές.
Στο σημείο αυτό θεωρούμε αξιοσημείωτο να αναφερθεί ότι μετά την ένταξη των χωρών του πρώην ανατολικού συνασπισμού και των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ στο ΝΑΤΟ ακολούθησε η σχεδόν άμεση ένταξη αυτών των χωρών στην ευρωπαϊκή Ένωση η οποία ωστόσο αποτελεί ένα Γεωπολιτικό αίνιγμα αν πρόκειται:
α: για μια φιλελεύθερη καπιταλιστική ζώνη, μια κοινωνία ελεύθερης αγοράς που έχει ενσωματώσει την ιδεολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που όμως στην ουσία αποτελεί επέκταση των « Αγγλοσαξωνικών» οικονομικών ομίλων που ελέγχουν το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα και που παράλληλα επηρεάζεται από τη στρατηγική πολιτική του ΝΑΤΟ.
β: για την έκφραση μιας καθαρά ευρωπαϊκής οντότητας που επιθυμεί να υλοποιήσει το Γκωλικό όραμα για μια ανεξάρτητη & κυρίαρχη Ευρώπη από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια.
Ανεξάρτητα ωστόσο από την ταυτότητα της ΕΕ η ένταξη αυτών των χωρών στην ένωση είχε ως συνέπεια μεταξύ άλλων και την προσαρμογή των οικονομιών τους στον νεοφιλελεύθερο τρόπο λειτουργίας πράγμα που επέβαλε την ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων οι οποίες περιήλθαν κατα τεκμήριο σε κεντροευρωπαϊκά συμφέροντα.
Η εξέλιξη αυτή μοιραίως δημιούργησε σε όλες αυτές τις χώρες μια φιλοευρωπαϊκή οικονομικοπολιτική elite η οποία de facto υλοποιεί τις οδηγίες των Βρυξελλών.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι μετά από μια πιθανή ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και με δεδομένη την τάση της Ευρωπαικής Ένωσης και των χωρών με δεσπόζουσα θέση σ’αυτήν να επεκτείνονται Ανατολικά μέσω του σχεδιασμού της «ανατολικής εταιρικής σχέσης» ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι αντίστοιχη θα ήταν και η τύχη της Ουκρανικής οικονομίας.
Ακριβώς εδώ βρίσκεται και ο μέγας κίνδυνος για την σημερινή Ρωσία γιατί μετά τη ευρωποίηση της ουκρανικής οικονομίας θα ακολουθούσε κατά πάσα πιθανότητα και η ωρίμανση σε μέρος της Ρωσικής κοινωνίας μιας ιδέας για περισσότερη συνεργασία με τους οικονομικούς παράγοντες της ΕΕ στην οποία δεσπόζουν τα ευρωατλαντικά οικονομικά συμφέροντα.
Στην προοπτική αυτή το αποτέλεσμα θα ήταν η σε μεγάλο μέρος απορωσοποίηση της ρωσικής οικονομίας που θα γινόταν εκ των πραγμάτων, λόγω της οικονομικής δυναμικής των δυτικών κεφαλαίων που θα διεκδικούσαν τις υπό αποκρατικοποίηση επιχειρήσεις. Ένα φαινόμενο που παρατηρήθηκε σε όλες τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης & όχι μόνο.
Κατά συνέπεια μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο κίνδυνος για τη σημερινή Ρωσία δεν προέρχεται τόσο από την Νατοϊκή συμμαχία όσο από μια δυναμική επέκταση των οικονομικών συμφερόντων της Ευρωπαικής Ένωσης η οποία δείχνει να έχει υιοθετήσει στην οικονομική του εκδοχή το «αρχέγονο» Γερμανικό δόγμα: “drag nach osten” « προς την Ανατολή».
Δημήτρης Ζακοντίνος
MSc stragetic & defence analyst
Μέλος & π. Αντιπρόεδρος ΕΛΙΣΜΕ
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών