Άρθρο που μας έστειλε ο blogger Sickman GR
Κάποιες φορές τα λόγια δεν είναι αρκετά για να περιγράψουν μία τραγωδία.
Τι να πεις άλλωστε για ένα ναυάγιο ταλαιπωρημένων ανθρώπων με δεκάδες ή εκατοντάδες νεκρούς.
Οι επιφανειακοί ή οι επιτήδειοι προσπαθούν να επωφεληθούν ακόμη και από αυτό. Θα κατηγορήσουν τον Ερντογάν, θα κατηγορήσουν τη Λιβύη, θα κατηγορήσουν ακόμη και τους ίδιους τους ανθρώπους που πνίγηκαν. Και στην αντίπερα ιδεολογικοπολιτική όχθη ωστόσο, θα επιρρίψουν ευθύνες στο Λιμενικό, στους κυβερνητικούς, στους δεξιούς.
Όσοι έχουν, κατά την ταπεινή μου άποψη, τη στοιχειώδη Παιδεία και ενσυναίσθηση, έχουν καταλάβει ήδη ότι το πρόβλημα βρίσκεται στο δάσος και όχι σε ένα συγκεκριμένο δέντρο.
Το μακελειό ξεκινά από τις ίδιες τις χώρες της φτώχειας και των πολέμων. Οι δικές μας, οι πολιτισμένες δυτικές χώρες, έχουν καταδικάσει σε αιώνια ταλαιπωρία τους κατοίκους αυτών των κρατών, εκμεταλλευόμενες εξ ολοκλήρου τους πόρους τους (η σύγχρονη “πολιτισμένη” αποικιοκρατία). Γιατί, ας μην ξεχνάμε, οι χώρες αυτές έχουν πλούσιο έδαφος και υπέδαφος.
Αυτοί οι πόροι είναι που εκμεταλλεύονται αποκλειστικά οι λίγοι δυτικοί καπιταλιστές και έτσι απολαμβάνουν όλες οι ανεπτυγμένες χώρες και μεγάλες εταιρείες το προνόμιο των υψηλών εισοδημάτων και της χλιδής (βλέπε Ολλανδία, Βέλγιο, Βρετανία, Ηνωμένες Πολιτείες, ή και εταιρείες όπως η Apple, η Nike και τόσες άλλες).
Και όταν δεν γίνεται οι ισχυροί να πάρουν με το έτσι θέλω τον πλούτο κρατών και πολιτών, επιλέγουν την πάγια τακτική του συστήματος: τον πόλεμο. Πόσες φορές το είδαμε να συμβαίνει τα τελευταία χρόνια; Να μιλήσουμε για Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Ουκρανία; Να μιλήσουμε για τις πολιτικές μηχανορραφίες των ισχυρών που έχουν καταδικάσει σε ένα αιώνιο σπιράλ εμφυλίων τις αφρικανικές χώρες;
Γιατί ένας άνθρωπος, εξάλλου, να μπει σε μία βάρκα με το παιδί του ξέροντας ότι πιθανότατα θα χάσουν και οι δύο τη ζωή τους;
Γιατί ένας άνθρωπος να ρισκάρει τη ζωή του σε μία ξένη θάλασσα αν “μπορούσε να μείνει και στη χώρα του”;
Το πρόβλημα δεν λύνεται ούτε με βυθισμένες βάρκες (που έλεγε και ο υπουργός της ΝΔ Πλεύρης, για όσους το ξέχασαν ήδη), ούτε απομονώνοντας πρόσφυγες και μετανάστες σε νησιά (δυσκολεύοντας την καθημερινότητα των κατοίκων του νησιού).
Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού.
Η κατανόηση είναι η αρχή της λύσης του προβλήματος.
Και για όσους σκέφτονται “δεν είναι δικό μου πρόβλημα”, ας πούμε το λαϊκό “ό,τι βλέπεις στη γειτονιά σου περίμενέ το στη γωνία σου”.
Άλλωστε, τα κύματα μετανάστευσης Ελλήνων στο εξωτερικό τις τελευταίες δεκαετίες, μας υπενθυμίζουν ότι δεν ζούμε σε μία χώρα που έχει την πολυτέλεια να ξεχνά.
www.bankingnews.gr
Τι να πεις άλλωστε για ένα ναυάγιο ταλαιπωρημένων ανθρώπων με δεκάδες ή εκατοντάδες νεκρούς.
Οι επιφανειακοί ή οι επιτήδειοι προσπαθούν να επωφεληθούν ακόμη και από αυτό. Θα κατηγορήσουν τον Ερντογάν, θα κατηγορήσουν τη Λιβύη, θα κατηγορήσουν ακόμη και τους ίδιους τους ανθρώπους που πνίγηκαν. Και στην αντίπερα ιδεολογικοπολιτική όχθη ωστόσο, θα επιρρίψουν ευθύνες στο Λιμενικό, στους κυβερνητικούς, στους δεξιούς.
Όσοι έχουν, κατά την ταπεινή μου άποψη, τη στοιχειώδη Παιδεία και ενσυναίσθηση, έχουν καταλάβει ήδη ότι το πρόβλημα βρίσκεται στο δάσος και όχι σε ένα συγκεκριμένο δέντρο.
Το μακελειό ξεκινά από τις ίδιες τις χώρες της φτώχειας και των πολέμων. Οι δικές μας, οι πολιτισμένες δυτικές χώρες, έχουν καταδικάσει σε αιώνια ταλαιπωρία τους κατοίκους αυτών των κρατών, εκμεταλλευόμενες εξ ολοκλήρου τους πόρους τους (η σύγχρονη “πολιτισμένη” αποικιοκρατία). Γιατί, ας μην ξεχνάμε, οι χώρες αυτές έχουν πλούσιο έδαφος και υπέδαφος.
Αυτοί οι πόροι είναι που εκμεταλλεύονται αποκλειστικά οι λίγοι δυτικοί καπιταλιστές και έτσι απολαμβάνουν όλες οι ανεπτυγμένες χώρες και μεγάλες εταιρείες το προνόμιο των υψηλών εισοδημάτων και της χλιδής (βλέπε Ολλανδία, Βέλγιο, Βρετανία, Ηνωμένες Πολιτείες, ή και εταιρείες όπως η Apple, η Nike και τόσες άλλες).
Και όταν δεν γίνεται οι ισχυροί να πάρουν με το έτσι θέλω τον πλούτο κρατών και πολιτών, επιλέγουν την πάγια τακτική του συστήματος: τον πόλεμο. Πόσες φορές το είδαμε να συμβαίνει τα τελευταία χρόνια; Να μιλήσουμε για Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Ουκρανία; Να μιλήσουμε για τις πολιτικές μηχανορραφίες των ισχυρών που έχουν καταδικάσει σε ένα αιώνιο σπιράλ εμφυλίων τις αφρικανικές χώρες;
Γιατί ένας άνθρωπος, εξάλλου, να μπει σε μία βάρκα με το παιδί του ξέροντας ότι πιθανότατα θα χάσουν και οι δύο τη ζωή τους;
Γιατί ένας άνθρωπος να ρισκάρει τη ζωή του σε μία ξένη θάλασσα αν “μπορούσε να μείνει και στη χώρα του”;
Το πρόβλημα δεν λύνεται ούτε με βυθισμένες βάρκες (που έλεγε και ο υπουργός της ΝΔ Πλεύρης, για όσους το ξέχασαν ήδη), ούτε απομονώνοντας πρόσφυγες και μετανάστες σε νησιά (δυσκολεύοντας την καθημερινότητα των κατοίκων του νησιού).
Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού.
Η κατανόηση είναι η αρχή της λύσης του προβλήματος.
Και για όσους σκέφτονται “δεν είναι δικό μου πρόβλημα”, ας πούμε το λαϊκό “ό,τι βλέπεις στη γειτονιά σου περίμενέ το στη γωνία σου”.
Άλλωστε, τα κύματα μετανάστευσης Ελλήνων στο εξωτερικό τις τελευταίες δεκαετίες, μας υπενθυμίζουν ότι δεν ζούμε σε μία χώρα που έχει την πολυτέλεια να ξεχνά.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών